fabriek

opgelicht: hoe emotie je denken uitschakelt

structurenabncontrolingmotivatieoplichtingrabobanksns

poe, dat was wel een dagje zeg. dit keer een persoonlijk verhaal over wat mijn moeder is overkomen. zo kan ik het wel noemen. ze is opgelicht en ze heeft zowat haar hele spaarrekening in de zakken van criminelen geleegd. voordat je denkt: wat een oen, hoe stom kan je zijn is het belangrijk om wat meer te weten over hoe het denken werkt. deze criminelen zijn namelijk gehaaider dan je denkt. kennis en het toepassen daarvan is daarin macht en daarom wil ik ook graag deze blog met jullie delen. deel dit met je ouders, je kinderen en of andere mensen want alleen samen kunnen we ervoor zorgen dat criminelen verslagen worden.

victimblaming

mijn moeder had haar bank aan de telefoon en vertelde schoorvoetend dat ze was opgelicht via een whatsapptruc. ik zal eerlijk bekennen dat mijn eerste reactie was: hoe dan! pieperdepepiepdepiep. maar juist dat is victimblaming. 100% fout. sorry mams. hierdoor ontstaat er meer schaamte en wordt dit verhaal minder gedeeld. de hond daarentegen reageerde wat beter (met een lebber en meer empathie), als je je afvraagt waarom dat beestje altijd als eerste eten krijgt en het meest wordt vertroeteld, bekijk dan eens de wet van snuf.

back to topic.

wat is er nu gebeurd?

mijn moeder kreeg een berichtje: he mam (L), ik heb een ander nummer, mijn telefoon ging kapot dus bij deze mijn nieuwe nummer. zo gezegd zo gedaan slaat mijn moeder het nummer op onder wat zij dacht: haar oudste zoon. dat wisten de criminelen natuurlijk niet, maar door de aanname versterkte ze haar geloof.

ze zagen nu de profielfoto van mijn moeder verschijnen in whatsapp (je privacy instellingen staat vaak aangegeven: afbeeldingen tonen aan contacten). de criminelen hadden beet. vislijn uitgegooid en van de duizenden pogingen zijn er altijd een paar die happen. zo ook mijn moeder. daarna kreeg ze een berichtje of ze even tijd had: natuurlijk heeft mijn (beste) moeder (van de wereld) altijd tijd voor haar zoons.

“wat is er aan de hand jongen” nou, er moesten wat rekeningen betaald worden en daar was haast bij. hij schaamde zich kapot, maar of ze 2 rekeningen wilde betalen. zo gezegd zo gedaan. de rekeningen werden betaald en weer verder met de orde van de dag.

totdat haar bank belde (je bank belt je in principe nooit, en zeker niet om geld over te boeken, let ook daar op!). opgelicht, ze gingen er gelijk achteraan. gelukkig maar!

alle credits naar haar bank. straks nog een sidenote over hoe de 2 andere banken waar ze het geld naartoe gestort had handelden.

maar wat kan je er dan aan doen?

door het woordje: he mam, waren ze bij mijn moeder binnen, dat was haar achilleshiel. onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen maakt dat je alles laat vallen. door de acuutheid (nu moesten er rekeningen betaald worden) & schaamte, maakte dat het snelle denken het over nam van het langzame denken.

dat snelle denken is gebaseerd op aannames. daarover later meer. wat er verder speelde was rationeel gezien heel erg makkelijk te doorgronden, maar aangezien de criminelen een beroep deden op het snelle denken, emotie nam het over. daarom dacht ze niet na. nu handelen, later denken.

de dagen ervoor hadden we er nog over gesproken. er was dus geen sprake van een gebrek aan kennis, maar we hadden niks afgesproken over het toepassen van die kennis.

thinking fast & thinking slow

daniel kahneman heeft hier een fantastisch boek over geschreven: thinking fast & thinking slow. kort gezegd komt het erop neer dat je snelle denken veelal gebaseerd is op emotie, op aannames waardoor je dingen zelf invult. heel handig, maar niet altijd het meest verstandige. het langzame denken kost veel meer energie, dus als je de hele dag dit langzame meer rationele denken toe wilt passen dan ben je al voor de middag kapot moe. doordat we 90% van de tijd op automatische piloot handelen (appen met je zoon) zit je volledig in dit type denken. lees er meer over in het boek of de verschillende blogs die erover geschreven zijn.

codewoord

de oplossing die ik aangedragen heb is een codewoord. het codewoord hebben we nu afgesproken, maar mocht het over een jaar weer voorkomen dan moeten mijn ouders (en ikzelf) flink nadenken over wat dat codewoord dan was. door het graven in je geheugen word je uit het snelle denken getrokken en moet je brein moeite doen.

op dat moment zie je in dat de stappen niet rationeel zijn (let wel, zodra je iemand 100% vertrouwt kunnen ze alles van je vragen, echt alles, zelf het plunderen van je spaarrekening).

sidenote: de banken

de bank van mijn moeder belde direct op. de transacties waren vreemd en paste niet in het profiel van mijn moeder. riskmanagement heeft hier dan ook zeker zijn rol gespeeld. al ben ik benieuwd hoe dat bij banken nu ingeregeld is. de bankmedewerker was erg behulpzaam en begripvol.

je kan je wellicht indenken hoe ontiegelijk stom mijn moeder zich voelde (schaamte speelt een grote rol om het verhaal niet te vertellen). maar na bovenstaande gelezen te hebben is het duidelijk waar deze criminelen een beroep op doen.

overigens doet marketing & politici eenzelfde beroep op hetzelfde type denken (het is dus een bewezen strategie waar ook criminelen gebruik van maken). nee niet alle politici zijn criminelen;)

regels of richtlijnen?

ik heb zelf de rekeningnummers bij mijn moeder opgevraagd en direct met de ontvangende banken gebeld. voor hetzelfde geld was er namelijk ook sprake van identiteitsdiefstal van 1 van hun klanten. de rabobank wilde eerst een proces verbaal ontvangen alvorens ze stappen ondernamen. ik wilde alleen een rode vlag afgeven, zodat ze bij het rekeningnummer een waarschuwingsmelding kunnen zetten.

regels waren regels. er viel hier verder ook niet over te praten. ik vermoed een strenge avg wetgeving, maar aangezien ik het rekeningnummer van hun klant had, was er weinig meer geheim en wilde ik hen erop attenderen. toch ben ik benieuwd naar hun handelswijze. dus rabobank > ik kom graag met jullie in contact.

de ing was sneller met handelen. ik gaf aan wat er gebeurt was en ze vroegen direct om welk rekeningnummer het ging. er werd direct een dossier aangemaakt en gecontroleerd of er sprake was van fraude, oplichting etc. waarbij ze daarna ook graag het proces verbaal wilde ontvangen. hier was duidelijk dat er niet achter het systeem werd verscholen, maar met het systeem werd samengewerkt. een dikke duim vanuit mijn kant.

hard & soft controls

deze casus is nu bij iemand uit mijn omgeving gebeurt. erg vervelend, maar vanuit beroepsdeformatie ook een super interessante casus als het gaat om hard controls & soft controls. ze hebben de hard controls weten te omzeilen en met de mens (medewerker, ouder etc) meegewerkt. waarmee ze de soft controls wisten te manipuleren. een soort van jiu-jitsu tactiek. de acuutheid, het vertrouwen, de band tussen ouder en kind. deze manier van oplichting gebeurt dagelijks en wordt naar mijn weten nog te weinig gedeeld. hoe meer je weet over de psychologische effecten en je manier van denken, hoe beter we bestand zijn tegen impulsen.

control is er niet voor niets, bij werkvierentwintig pleiten voor optimale control waarin je nooit 100% alles dicht kan timmeren.

vraag niet om toestemming maar om vergeving achteraf.

omdat we graag positief afsluiten en er ergere dingen zijn (het financiële leed is minder erg dan het emotionele leed). desalniettemin nog een tip voor alle kinderen: mocht je nu dus zakgeldverhoging of zoals ik een hele vette nieuwe set carbonwielen willen. app je ouders, met een vreemd nummer, geef daarin een bankrekeningnummer van 1 van je vrienden op. trek op die manier de spaarrekening van je ouders leeg en koop die set wielen.  zeg achteraf dat het een grapje was en vraag om vergeving. als de liefde onvoorwaardelijk is…en je ouders een klein beetje gevoel voor humor hebben…

werkvierentwintig is gespecialiseerd in motivatie & control. louis goulmy is afgestudeerd bedrijfseconoom en heeft zijn sciptie over management control & motivatie geschreven. willen jullie nu meer weten over het inrichten van jullie organisatie, werkvierentwintig is ontstaan vanuit controlandmotivate.nl en helpt organisaties bij het verbeteren van de (financiële) gezondheid. werkvierentwintig is de rebelsere variant van control and motivate. daarom worden de blogs ook met een vleugje humor en (zelf)spot geschreven. mailen kan naar info@werkvierentwintig.nl & bellen kan naar 0624444981 

 

 

 

 

 

 

 

prettig productief

dienstenmotivatiestructurenwerkweekbetekenisdaniel pinkkeytoemeaningmotivatieprettig productief

zo dat was een lekker productieve dag zeg: prettig productief. de alliteratie alleen al maakt dat het lekker bekt. wat bedoelen we met lekker productief? mensen houden ervan om voortgang te zien, resultaat van je harde werken geeft een bepaalde mate van voldoening en trots. als dat het uitgangspunt is dan richten we onze organisaties anders in.

grootmoeders recept

je kan het zien als een recept uit een kookboek. een snufje moeite (effort), een dosis resultaat & vooruitgang in zowel werk als je financiën. als je dit geheel niet te lang door laat koken, beetgaar is prima, dan is het prima te happen. dan komen mensen moe, maar voldaan thuis. niet afgemat, maar gewoon moe. je merkt dat je je best gedaan hebt. je hebt er in de ochtend een klap op gegeven (of wanneer jij begint met werken). pas het aan: maar neem als basis grootmoeders recept.

meer of minder?

prettig productief gaat ook over het afscheid nemen van meer meer meer, want hoe paradoxaal dat ook mag zijn het leidt vaak tot minder, minder, minder. van langer en meer werken worden we niet productiever over de week & de maand gekeken. prettig productief gaat dus ook niet over uitknijpen en winstmaximalisatie, maar over resultaten boeken die duurzaam zijn. duurzaam voor jou, je opdrachtgever over werkgever, voor je gezin, voor de klant en voor de samenleving.

floreren

bij keytoe noemen ze dat floreren. hoe zorg je ervoor dat mensen floreren en daarmee zijn ze (dat is de grap) juist super productief. je hoeft dan geen lange dagen te maken of continu aan te staan. juist de afwisseling tussen inspanning & ontspanning en het gevoel van vrijheid zorgt ervoor dat je heel prettig productief kan zijn. autonomie haalt namelijk het beste in mensen naar boven. bij een software bedrijf atlassian gaven ze mensen 1 dag volledige vrijheid. in die dagen werden 80% van de nieuwe producten bedacht. “one day of full autonomy”

prettig productief

prettig productief zijn is een resultaat, een gevolg van een bepaalde manier van werken. waarbij mensen betekenis (meaning) ervaren, waarbij er voldoende tijd, energie, focus is voor zowel thuis als op of aan het werk. waar mensen niet hoeve te watertrappelen om in leven te blijven (geen honger loontje) en waar mensen van meerwaarde zijn voor andere (economisch, maatschappelijk, sociaal).

werkvierentwintig verhoogt niet alleen het welzijn van mensen, maar verbetert daarmee ook de intrinsieke motivatie en dat maakt mensen dan ook gelijk prettig productief. hebben jullie nu het idee dat jullie onprettig onproductief zijn, dan helpen we je graag. dat doen we graag vanuit een nieuwe dienst: Keytoe Work, met als basis het boek: 99 problems but the boss ain’t one. dan bouwen we samen aan een prettig productief policy voor jullie organisatie.

opgebrand!

motivatiestructurenwerkweekgezondheidmentaliteit van schaarstementalititeit van overvloedoverheidproactief beleidreactief beleidsysteem

veel mensen ervaren door de week heen te weinig autonomie. ze hebben het gevoel niet in control te zijn over hun eigen tijd, energie en leven. het gebrek aan psychologische en fysieke basisbehoefte gedurende de werkweek wordt ook wel het weekend effect genoemd. hoe groter het contrast tussen ‘werkweek’ en ‘weekend’ hoe groter het weekend effect is.

tijdens het weekend geven mensen aan gezonder en gelukkiger te zijn en daarmee ook beter inzetbaar. tijdens de werkweek lopen we als het waren leeg (daarom zijn we voor weekend woensdag). er ontstaat vaak tijd en energie schaarste. soms ontnemen we mensen hun psychologische basisbehoefte zelfs! dat doen we veelal vanuit oude opvattingen over motivatie.

dat kan anders!

bij werkvierentwintig zijn we dan ook voor een basisinkomen (en een vereenvoudiging van het belastingstelsel)., maar waarom dan? omdat tijd & financiële armoede leidt tot een mentaliteit van schaarste waar mensen maar lastig zelf uitkomen. met ons huidige systeem ontnemen we mensen die autonomie ook nog eens. onze overheid (bijstanduitkering, het uwv, belastingdienst is wat dat betreft een grote boosdoener. ze zijn gebouwd op oude fundamenten of zoals barry schwartz het noemt: oude idee technologie. bij werkvierentwintig noemen we dit de fabrieksmindset op mens, werk & inkomen. deze structuren zijn verdomd hardnekkig en veelal ideologisch sterk geladen.

is het gdp achterhaald?

even een uitstapje. we hebben door ons economische & politieke systeem vanaf de jaren 70/80 van onbetaalde arbeid steeds meer betaalde arbeid maakt. vrouwen zijn meer gaan werken (emancipatie=gelijkwaardigheid), maar mannen zijn niet minder gaan werken. we zijn in totaal zelfs meer uren gaan maken. met alle gevolgen van dien. voor een deel komt dit in het weekend nog op je bordje en voor een deel van het werk geldt we het uitbesteed hebben (hondenuitlaatservice, huishouden, boodschappen, kinderen).

hiermee groeide de economie (het werd geëconomiseerd) maar feitelijk is er weinig veranderd. je kan je dan ook afvragen of het gdp achterhaald is en meet het nog wel wat we willen dat het meet? andrew yang legt in het boek: jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing uit dat deze maatstaf 100 jaar geleden bedacht is en waarvan de bedenker (kuznets) zelf al aangaf dat cruciale andere activiteiten niet meegerekend zijn in deze maatstaf.

proactief beleid

met een basisinkomen waarderen we onbetaalde arbeid van studeren tot mantelzorg en zorgen we tegelijkertijd dat mensen hier de ruimte voor hebben zonder dat het ten kosten gaat van henzelf. we willen immers geen mantelzorger voor de mantelzorger. we hebben een systeem gecreëerd dat deze schaarste in stand houdt. waardoor we achteraf de kosten betalen i.p.v. vooraf investeren in de mentale, fysieke en financiële gezondheid van mensen.

kreukelzone

het is niet voor niets dat mensen ziek worden niet zozeer vanwege het werk, maar vanwege het werk i.c.m. privé. waarbij er weinig ruimte is om piekbelastingen op te vangen en daarvan te herstellen. er is als het waren een gebrek aan kreukelzone. iedereen krijgt wel eens te maken met een tegenslag, maar de vraag is of je kan herstellen van deze piekbelasting. dit kan alles zijn, emotioneel, mentaal, maar ook fysiek. door onze huidige ideeën over werk & inkomen hebben we een systeem gemaakt waarin veel mensen het idee hebben dat ze het lijdend i.p.v. het leidend voorwerp zijn. hoe zorg je ervoor dat we een mentaliteit van schaarste inleveren voor een mentaliteit van overvloed? gelukkig gaan veel organisaties om en geven mensen de ruimte om dit op te vangen, maar ook zij kunnen het niet alleen.

stresshormoon

deze mentaliteit van schaarste zorgt ervoor dat je slechter gaat functioneren. dit kan om geld, slaap maar dus ook conditioneel gaan. de angst speelt op, red ik het wel en de wat als ideeën laten je blokkeren. van flow is weinig spraken. je bent gespannen in plaats van ontspannen en daardoor verbruik je meer energie. uit onderzoek blijkt dat zelfs een hypothetisch boete die je niet kan betalen ervoor zorgt dat je 13 IQ punten inlever en minder goede beslissingen neemt op lange termijn & steeds kortere termijn gaat denken (en doen). je komt als het ware in een overlevingsmodus. met daarin structureel te hoge levels van cortisol (stresshormoon). je staat erdoor ook minder open voor (onverwachte) en maatschappelijke veranderingen.

opgebrand!

tijdens het wielrennen kan dat ook ontstaan. het gaat net te hard maar je wilt wel graag bij de groep blijven. maar hoe lang gaat het nog zo hard en wanneer stopt het? hoe ver rijden we en kan ik het wel aan? vragen die door je hoofd gaan. tekenen dat je weinig ruimte over hebt voor veranderingen en kleine tegenslagen, die heuvel kan je de das om doen. je bent er dan klaar mee. het is op, jij bent op. voor je het weet wordt er een sport burn-out geconstateerd. het elastiek is niet alleen uitgerekt, maar ook geknapt.

pilot

bij werkvierentwintig & in het geval van sporten met sportvierentwintig helpen we mensen met de overstap van de mentaliteit van schaarste naar een mentaliteit van overvloed gedurende de pilot van 6 weken. eventueel in combinatie met werkvierentwintig/sportvierentwintig. meer weten, neem dan contact op met ons >> info@werkvierentwintig.nl

werkvierentwintig

lekker retro

structurennieuwoudretrostructuren

hoe zorgen we ervoor dat we kunnen vernieuwen met behoud van het goede van het oude? nu kan je niet altijd alles van het oude behouden en is er altijd de kans dat je met het nieuwe ook een klein beetje van het oude verloren gaat. dat betekent niet het oude in beton gegoten moet zijn. uitstapjes en trials doen om erachter te komen wat wel werkt en misschien juist ook wat niet werkt is ook belangrijk!

als iedereen maar bezig is met nieuw, anders, sneller, hoger en flexibeler zijn er ook bedrijven die dat niet doen. misschien is het dan juist wel heel sterk om niet mee te gaan en je rug recht te houden. je koers te varen en je niet bezig te houden met dagkoersen. voor je het weet is het zelfs weer helemaal hip en lekker retro, netzoals de KIP caravan op de foto.

zo hanteert de dokterspost zelfs nog de koffiepauze om 10:00 en na 17:00 zijn ze niet meer bereikbaar voor reguliere vragen. de sluitingstijden die er vroeger waren zorgden ervoor dat je even niet bereikbaar was. die 9 tot 5 mentaliteit heeft ook iets goeds. morgen is de klant of patiënt weer de eerste. stiekem zijn we gewend aan een directe response (2 blauwe vinkjes dus de ander heeft het gelezen), next day delivery, na werktijd nog mailtjes versturen etc.

vasthouden aan deze structuren kan stug en ouderwets overkomen. maar betekent dat dat we altijd maar bereikbaar moeten zijn? hebben we stiekem dingen geïnternaliseerd die misschien helemaal niet conform onze eigen waarden zijn? in een snelle wereld waarin we continu aan staan en meer prikkels per jaar te verwerken krijgen dan mensen 100 jaar geleden in hun hele leven, is het even uitzetten van de telefoon rond de koffiepauze dan ook niet opeens heel verstandig. moeten we er juist niet voor waken dat werk & privé te veel door elkaar wordt geroerd naarmate het onderscheid afneemt?

wat zou jouw reactie zijn op het even niet bereikbaar zijn van de dokterspost?

alhoewel werkvierentwintig graag met volle gas vooruit gaat, gebruiken we ze zelf ook ‘oude dingen’. waar veel winkels voor de ‘vandaag besteld morgen in huis’ verzending gaat… kan je bij werkvierentwintig kiezen voor de geen haast optie.

het kunstmatige en valse gevoel van acuutheid maakt dat we ons in de waan van de dag verliezen. als het erop aan komt zijn veel van de dingen die we doen echt niet heel tijdsgebonden. veel problemen lossen zich ook op zonder je er mee bezig te houden. we durven zelfs te stellen dat 80% van de dingen die vandaag op je afkomen misschien geeneens die noodzaak kennen. misschien is het wel heel goed om momenten van rust in te bouwen (bidden voor het eten tot het blokje om met de hond).

laten we elkaar vooral niet gek maken. schakel dus je telefoon uit als je die ‘ouderwetse’ koffiepauze neemt. als we ze niet nemen gaan we er minder van functioneren. als het op je gezondheid aankomt ben je stiekem wel blij dat de dokterspost op tijd rust neemt, zodat ze de volgende patiënt weer op en top kunnen benaderen. ook al levert dat in eerste instantie een spanning op tussen snel & goed geholpen worden.

dan is zo’n koffiepauze niet ouderwets, maar opeens zelfs wel hip & modern en de nieuwe productivity hack van productiviteitsgoeroe>> lekker retro.

 

 

 

werkvierentwintig

weekend woensdag

motivatiestructurenwerkweekautonomieflexibiliteitproductiviteitresultaatrustweekendweekend effectwerkweek

werkvierentwintig pleit voor de 4 daagse werkweek en wij zijn op woensdag ook niet te bereiken (woensdag is de nieuwe zondag). waarom vraag je je misschien af? omdat woensdag de meest natuurlijke break in de week is. zo heb je 2 dagen weekend, dag rust (tijd voor kapper, huishouden etc) en dan weer 2 dagen lekker knallen.

effectiviteit

wanneer je door blijft werken dan neemt je effectiviteit, je productiviteit af en je vermoeidheid toe. het reguliere weekend is dan te kort en je werkweek was niet meer echt productief. veel mensen geven aan de vrijdag er wel klaar mee te zijn, maar wie minder uren maakt krijgt minder betaald. dat is ook 1 van de redenen dat we het denken in fulltime, parttime & tijd als ruilmiddel zeer beperkt is.

(lees ook: salaris bepalen op basis van sentiment)

is jouw weekend te kort?

heb je het gevoel dat je nog een extra dagje nodig had? dit klopt ook en daarom stellen we de woensdag als de nieuwe zondag voor. nu kan dat niet voor iedereen, maar het idee erachter is wel toe te passen. zo weten we dat de 40 urige werkweek weinig meer te maken heeft met resultaat en des te meer een gewoonte is geworden. nu zijn er uiteraard organisaties die naar 32 of 34 uur zijn gegaan, maar mensen werken dan nog steeds op basis van uren (en maken dagen van 4 x 9). nu kregen we onderstaande video doorgestuurd. in deze video wordt gepleit voor de woensdag als weekend (wel in combinatie met de 5 daagse werkweek).

het draait om autonomie (autonome motivatie)

aangezien autonomie veel belangrijker is willen we je niet verplichten om op woensdag vrij te nemen, wellicht komt jou een andere dag beter uit en wil je bijvoorbeeld een mini vakantie of deel je samen de zorgen voor de kinderen?

 

 

 

buitenhof: de ruk naar rechts?

structurenandrew yangbuitenhofdutch diseaseeconomiemkb-nederlandnieuwe koersrandstadregiovno-ncw

hebben jullie gisteren (21 maart 2021) ook de uitzending van buitenhof gezien? eerst was daar herman tjeenk willink die sprak over het belang van vertrouwen vanuit de overheid. de overheid dient het eerst te geven voordat het dat vertrouwen ontvangt. daarna was de nieuwe voorzitter ingrid thijssen van vno-ncw te gast, hier schreven we eerder al de blog: een nieuwe koers over. tot slot kwam daar floor milikowski aan tafel om te praten over de grote regionale verschillen en de ruk naar rechts in de periferie van nederland met een pleidooi voor de herwaardering van de regio > de uitzending kan je hier terugkijken.

dit drieluik geeft mooi aan waarom andrew yang in amerika voor een basisinkomen (vrijheids dividend) pleit. door het vertrouwen te geven aan de burger (herman tjeenk willink) en de herwaardering van werk zoals ingrid thijssen het bepleitte, inclusiviteit, duurzaamheid, sociale ongelijkheid en investeren in de economie). we weten dat trickle down economics simpelweg minder goed functioneert dan we dachten. de economie van onderop versterken is de manier om economische veerkracht te creëren. meer weten hierover, lees dan >> een nieuw belastingstelsel.

tot slot ging het met floor milikowski over de verschraling van de regio’s, vooral de uithoeken waar minder economische dynamiek is kent een teruggang en daarmee een opwaartse druk op de steden. jonge mensen trekken weg en vergrijzing treedt op. dit zorgt niet alleen voor een leegloop van de regio, maar ook voor stijgende woningprijzen in de randstad. het is daarmee een onwenselijke verandering. de mensen in die regio’s voelen zich niet gehoord of gezien en veel van de besluitvorming wordt gedaan vanuit een ‘haagse bubbel’. in het boek van pieter omtzigt wordt een voorstel gedaan om deze verhoudingen te verbeteren door een kiestelsel per provincie. het is dan ook niet gek dat daar een meer conservatieve, rechtse wind waait uit onvrede van het beleid dat in den haag gemaakt wordt.

een groot deel van de nederlandse infrastructuur en andere grote projecten zijn gefinancierd uit de aardgasbaten. 1% van die opbrengsten zijn terug naar de noordelijke regio’s gegaan. dit wordt ook wel de dutch disease genoemd. we hebben de randstad kunnen ontwikkelen door de opbrengsten van deze natuurlijke grondstoffen, maar ook juist dat is het gevaar wanneer deze inkomsten terugvallen en we een gat in de begroting krijgen.

het is dus om meerdere redenen van belang dat we de regio aantrekkelijk houden zodat er voldoende basisvoorzieningen (van basisscholen tot fysiotherapeuten en van bakkers tot supermarkten) blijven voor jong & oud zodat er meer (economische) dynamiek is. het beperkt de urbanisatie en daarmee houden we door heel nederland leefbare dorpen en steden. andrew yang legt het mooi uit in onderstaande video. het basisinkomen is dus niet alleen een inkomenszekerheid om microniveau maar zorgt ook voor economische dynamiek in de regio. de kracht van de getallen speelt hierin een rol. daarom was het ook zo’n domper voor vlissingen dat de komst van de kazerne in vlissingen niet doorging. door de komst kreeg ook de lokale economie een permante hogere vraag naar hun producuten en diensten. dit legt andrew yang in onderstaande video prachtig uit.

het is een gemiste kans om volgens het oude denken deze crisis uit te komen, daarom hopen wij dat alle partijen zich nog eens goed laten bevragen en waar nodig zijn wij er natuurlijk om te helpen om de kennis die er is op het gebied van economie, control & motivatie in te zetten. wil jij zijn boek lezen: jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing , bestel het boek dan >> hier

 

voor de wielen van de overheid

motivatiestructurenbasisinkomenoverheidsociaal contractstigma

onlangs kreeg ik een whatsapp van een vriend: “voel je erkenning?”. in eerste instantie snapte ik het niet. “huh, erkenning, wat bedoel je? hij doelde op het nieuwsbericht over het rapport: tussen balie en beleid. hoe je als burger vermorzelt kan worden door de overheid (die er juist is om mensen te beschermen).

“voor de wielen van de overheid” dat is wat mark rutte zei over de toeslagenaffaire en het aftreden dat daarop volgde. de overheid die niet goed functioneert en de menselijke maat verloren is, mede omdat niet naar de geest van de wet maar naar de letter van de wet gekeken wordt. dat is voor mij een herkenbaar verhaal.

ik (louis) heb na de studie een tijdje gewerkt bij een gemeente. het systeemdenken zat daar zo diep dat ik al snel tot de conclusie kwam dat dit trekken aan een dood paard was. ik mij niet kon vinden in het belastinggeld dat verkwanseld werd aan mensen die ‘hun uren moesten maken’ en per kwartier moesten verantwoorden, met uiteindelijk een bore-out tot gevolg. bureaucratie maakt meer kapot dan je lief is.

er gebeurde met mij wat ik had onderzocht: het effect van management control op motivatie. ik raakte tot het bot toe gedemotiveerd. elke dag kwam ik met een beetje minder energie thuis. tot het moment dat zelfs een weekend niet voldoende was om weer op te laden. misschien is dit voor jou herkenbaar?

met een fikse studieschuld voel je toch de druk om een inkomen te vergaren (de huur moet immers ook betaald worden). dit kan uiteraard voor iedereen wat anders zijn. met alle risico’s van dien heb ik mijn baan met wederzijds goedvinden opgezegd. ik moest wel, want het was dat of ziek worden. ik was in de loop van die maanden al naar de kvk gegaan om alvast een onderneming te starten naast mijn job (zoals vele weten is er altijd een aanlooptijd nodig voordat je van een eigen onderneming kan leven www.controlandmotivate.nl )

om niet veel later in aanraking te komen met een overheidsorganisatie. in de jaren ervoor ww rechten opgebouwd, maar ook daar bleek de combinatie van proactiviteit en regels geen goede combinatie te zijn. doordat ik niet in 1 vakje paste werd het al snel een uitdaging om conform de regels van dit systeem te acteren. het bleek een tijdsverzekering te zijn & geen inkomensverzekering. waarbij je wel kon starten vanuit de ww, maar niet verder kon uitbouwen als je vooraf al een plan b was gestart. dan zouden de uren die je maakte gekort worden op de ww. juist vanwege deze logica was ik bij de gemeente gestopt.

het meest tegen het been stotende was de brief voor kennismaking. een krappe week voor de afspraak kwam deze op de mat. ik had al een afspraak staan en belde op dat dit niet ging lukken en wilde een ander datum afspreken. dit kon echter alleen als het om een doktersafspraak ging. dat was het niet om, maar liegen is nu niet wat je wilt doen. dat werd gezien als tegenwerking en leverde een aantekening op in het dossier.

de gelijkwaardigheid was hier ver te zoeken. er bleek een wantrouwen en negatief mensbeeld uit dat sommige zullen herkennen. als je werkt mag je netjes betalen, maar zodra je een beroep erop doet ben je een ‘dief’. dat hebben we ervan gemaakt, vanuit een politiek klimaat (bulgarenfraude) waarin we mensen al bij voorbaat aanmerken als een risico. dit was ook 1 van de oorzaken van de toeslagenaffaire, maar zien we nog steeds terug in een verouderde participatiewet (bijstandsfraude) en het functioneren van de belastingdienst.

dat is ook de periode dat ik mij in het basisinkomen ben gaan verdiepen, over het mogelijk maken van mantelzorg, studeren, ondernemen en het verminderen van een te grote mate van afhankelijkheid. alleen om mensen in hun 1ste levensbehoefte te voorzien (en hun psychologische basisbehoefte ook te waarborgen). want hoe kan het dat de overheid de autonomie van mensen zo beperkt? zonder die psychologische basisbehoefte houden we mensen wel fysiek in leven, maar verwaarlozen we de mentale gezondheid alsof het een permanente lockdown is?

alleen maar omdat we een oude ideologische basis (oude idee technologie) kennen waar zowel onze organisaties als ons (sociale) systeem op gebouwd is. “we hebben in nederland geen vangnet (vangt je op als je valt), maar een vangnet (houd je gevangen)”. dit stond zo haaks op wat ik zelf onderzocht had dat ik geen manier vinden om het ‘systeem tevreden te houden’. het voelde als vragen aan een longarts om elke dag 1 pakje sigaretten naar binnen te werken.

1 van de sterke waarden van mensen is dat ze zich ook graag willen conformeren aan regels (playing by the rules) maar als dat onmogelijk wordt gemaakt of haaks staat op je morele kompas kan er een morele blessure ontstaan (moral injury).

ik had destijds geen keus (je gezondheid staat altijd op 1 en is geen keuze). uit nood heb ik mijn woning opgezegd en ben terug bij mijn moeder gaan wonen. dan maar geen hulp. nu snap ik dat er veel mensen zijn die niet die mogelijk hebben en gedwongen worden om wel het systeem tevreden te houden ondanks de potentiële stempel die je opgedrukt krijgt (met dito voorkeursbehandeling).

waarbij vaak een halo effect aanwezig is (wij hebben een baan, jij hebt hulp nodig, dus we gaan jou wel even zeggen wat je verkeerd doet). deze ongelijkwaardigheid is pijnlijk en geeft maar weer aan hoe we zowel succes als pech in de schoenen van het individu kunnen schuiven (je zal wel iets verkeerds gedaan hebben, domme domme domme burger).

27 jaar en in plaats van een toekomst opbouwen was het weer terug naar huis. alles in de oude kamer, inboedel op zolder. het leven kwam even op een waakvlam te staan met een bore-out in de achterzak. alles om daarmee te voorkomen om klem komen te zitten in de structuren van de overheid (achteraf gezien niet geheel onterecht).

het boek: jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing weet mooi weer te geven welk effect dit op mensen heeft. want hoe start je een onderneming als je aan het watertrappelen bent? hoe functioneert je brein als je in schaarste leeft. nu ruim 4 jaar later komt er langzaam maar zeker uit naar voren dat mensen voor de wielen van de overheid gekomen zijn. waar de menselijke maat weg was en mensen onterecht als fraudeur worden aangemerkt. in dit systeem (en elk afstraffend systeem) werkt dit passiverend. dit is ook in organisaties geen systeem waarin creativiteit, inzet en proactiviteit het beste gedijt.

het is dan ook niet voor niets dat ik zo pleit voor een basisinkomen, voor tenminste 1,5 meter bewegingsvrijheid. omdat ik zelf ervaren heb hoe de overheid werkt (als je er werkt) en hoe de overheid werkt als je er een beroep op doet. die hulpvraag stel je niet zomaar (persoonlijke trots & inclusief het maatschappelijke stigma). wat ik naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen getuigde niet van al te veel empathisch vermogen. dat in een tijd waarin het zelfvertrouwen ook een flinke deuk had gekregen en je privé ook al een pittige opgave hebt.

de ombudsman gaf ook dat mensen die een beroep op de overheid doen de meeste afkeer hebben tegen die overheid. een bepaalde mate van onafhankelijkheid is nodig omdat anders het systeem versuft. door een te grote mate van afhankelijkheid zijn mensen gedwongen om te blijven werken waar ze werken en het systeem tevreden houden. voor vele voelt het dan ook als vechten tegen de bierkaai. als individu kost deze strijd je meer dan dat het oplevert, maar collectief gezien verliezen we er door allemaal. we hebben de luis in de pels nodig. deze moeten we niet isoleren, maar juist koesteren.

hierdoor organiseren we te weinig tegenspraak. dit is simpelweg niet goed voor het individu, voor organisaties, voor de samenleving maar ook niet voor de democratie (zoals pieter omtzigt beschrijft in zijn boek: een nieuw sociaal contract). het is ook best vreemd dat als je éénzijdig je baan opzegt je geen bescherming kent anders dan de bijstandsuitkering en dat is op zichzelf ook vreemd.

waarom koppelen we de zekerheden niet los van de contractvorm en bouw je automatisch een spaarpot op waar je een beroep op kan doen voor inkomen, scholing etc? een basisinkomen zorgt voor de basale basisbehoefte en maakt het ook mogelijk om te studeren (zonder studieschuld), te zorgen voor (ouderschap, mantelzorg) of te starten met een onderneming. onze systemen zijn gebouwd op verkeerde uitgangspunten, als je maar genoeg tegenwind hebt stopt 90% vanzelf met trappen. laten we zorgen dat intrinsieke motivatie niet haaks staat op onze systemen maar elkaar juist versterken.

dit is precies wat een basisinkomen doet.

het laat werken direct lonen (financieel en of in voldoening, hopelijk beide). want werken is meer dan het vergaren van inkomen, maar als je nauwelijks voortgang boekt werkt het niet echt motiverend (armoedeval). het maakt de effectievere werkweek mogelijk en het zorgt voor een gezonde mate van onafhankelijk zodat je tegenspraak kan bieden zonder dat dit ten kosten gaat van je lijfsbehoud.

alleen zo kunnen we zorgen dat niemand tussen de wielen van de overheid terecht komt en er een gezond krachtenveld is tussen overheid, markt & (onafhankelijke) burgers.

een nieuwe koers!

motivatiestructurenbasisinkomend66garantie-inkomenmkbnederlandNLbetervno-ncw

het is je vast opgevallen. veel partijen zijn voor een vereenvoudiging van het belastingstelsel! een nieuwe koers (het moet echt anders). waar hebben we dat eerder gehoord of gelezen….dat klinkt super, maar is dat het ook?  ja: er wordt nagedacht over andere manier waarop we zorgen dat mensen niet in de armoede belanden, de huur kunnen betalen, kunnen ondernemen, studeren en mantelzorgen zonder een overheid die achteraf met de rekening komt of in je nek loopt te hijgen.

werken loont niet.

ze doen dit veelal op basis van oude idee technologie en penny wise pound foulish redenatie (anders kost het te veel). deze verkeerde zuinigheid werkt namelijk averechts, ook op motivatie! zo zijn er veel partijen die een garantie-inkomen willen. je krijgt een belastingkorting van een x bedrag of je krijgt het aangevuld tot het inkomen dat we als minimum aanmerken zoals d66. het nadeel hiervan is dat werken tot dat bedrag niet loont. dat is in het huidige bijstandsuitkeringen verhaal ook (daar mag je nog bij godsgratie een beetje bijverdienen (boodschappen van je ouders zijn uit den boze). waarbij de krantenbezorger met moeite dat bedrag binnen harkt door meerdere diensten te draaien. daarmee houden we veel mensen op dit garantie-inkomen niveau en loont werken niet.

je wordt mantelzorger…

stel dat je mantelzorger bent geworden en ernaast nog 2 of 3 dagen werkt i.p.v 4 (of 5)? wordt dat mantelzorgen dan gewaardeerd en kan je dan nog wel een buffer opbouwen?

nop, je verdient hooguit iets meer dan dit maar werken (betaalde en onbetaalde) loont niet of nauwelijks. daarmee duwen we meer mensen rond dat inkomen en dat is niet goed voor de samenleving & voor de lokale economie. we krijgen een nog grotere tweedeling, zelfs mensen die een beperkt inkomen vergaren komen namelijk in deze ‘inkomensklasse’ terecht. dit kennen we nu als de armoedeval. het kan zelfs zijn dat je een marginaal belastingtarief betaalt van 100% als we het garantie-inkomen invoeren. dat lijkt ons niet de bedoeling van de term: werken moet lonen, ongeacht je inkomen of vermogen.

mantelzorgers kosten de samenleving 22 miljard, zo kopte de NOS,  maar ze besparen ons 11 miljard aan professionele zorg. de 22 miljard die de mantelzorgers kosten bestaan voor 11 miljard gederfde inkomsten, mindere inzetbaarheid en ziekte. juist door een basisinkomen in te voeren ondersteun je deze mensen EN hoeven we geen professionele zorg in te zetten. dit geldt voor meer zeer cruciale maatschappelijke taken zoals ouderschap, studeren en microbanen (denk aan de krantenwijk) en de (startende) ondernemer.

natuurlijk zijn er grenzen/kaders

doordat we een grens erop stellen kan het zijn dat de intrinsieke motivatie niet samen opgaat met de extrinsieke motivatie van het geld verdienen (uiteraard is ook het gevoel van vooruitgang intrinsiek, maar deze moet niet haaks staan op je verdienste). dit kan een tegenstrijdige ‘control’ zijn. er kan hierdoor een crowding out effect optreden. “het zijn de verkeerde prikkels en dat moet anders!”

nlbeter

bij werkvierentwintig ging het hart sneller kloppen van het leefbaar inkomen. nlbeter pakt het goed aan. ze snappen dat gezondheid meer is dan de afwezigheid van ziekte. 1 van de grootste bronnen van onrust en stress is inkomensonzekerheid (ter hoogte van het bestaansminimum). door mensen een basis te geven is die zekerheid er en staan we open voor andere dingen, van een nieuwe baan tot studie en alle veranderingen die nodig zijn om mee te kunnen doen in deze maatschappij.  het verschaft mensen autonomie en ze kunnen daarmee doen wat ze goed achten. dat is niet alleen goed voor de geestelijke gezondheid en voor de relaties van mensen.

het leefbaar inkomen

het leefbaar inkomen ziet er als volgt uit:

van – tot 12 een bedrag van € 100,- per maand & van 12-18 € 250 per maand.
dit kun je scharen onder de huidige kinderbijslag. dat werkt prima en hiermee ondersteunen we gezinnen.

18-25 een bedrag van €500,-,
dit stelt jonge mensen in staat te studeren zonder een studieschuld op te bouwen. op dit moment kom je als jongeren vaak pas in aanmerking voor huurtoeslag van 23 en voor een bijstandsuitkering vaak pas vanaf 27. zo zijn we ook gelijk af van de uitwonende en thuiswonende (leen/prestatie) beurs.

vanaf 25 € 1.200 per maand (daarna richting de € 1.500,-).
dit is een ondergrens van het bestaan en daarmee worden heel veel toeslagen overbodig. je kan hier een sober bestaan van leiden en elke euro die je verder verdient wordt belast zoals alle andere.

arbeid waarderen

dit zorgt ervoor dat als je mantelzorg/ouderschap of andere vormen van arbeid doet die de markt niet waardeert toch nog extra erbij kan werken (en verdienen). op dit moment gaat dat ten kosten ervan. immers als je werkt wordt er gekort. dit fenomeen werkt heel sterk (demotiverend) namelijk het verlies van toeslagen zorgt voor verlies aversie (we vinden iets verliezen erger dan er iets bij krijgen). je kan dan beter in het vangnet vallen en passief blijven dan proactief zijn en je inzetten. immers voordat je resultaat ziet van de vruchten van je inzet duurt enorm lang. we hebben in nederland dan ook een vangnet i.p.v. een trampoline. mensen worden gevangen in een (a)sociaal vangnet waarin we ze fysiek in leven houden, maar psychologisch de keel dichtknijpen.

klem tussen balie en beleid

we zullen de komende tijd zien dat er steeds meer bekend wordt over het functioneren van overheidsorganisaties zoals het uwv en gemeentelijke instellingen. een verouderd toeslagen systeem, een slecht functionerende participatiewet (met name het inkomen gedeelte) en de vele mensen die klem komen tussen de overheid (balie & beleid) omdat ze niet in een bureaucratisch hokje passen. het is ook best vreemd dat degene die je wilt helpen je ook kan bestraffen (deze combinatie werkt niet). we zullen hier over 10 jaar op terugkijken als een hele vreemde gang van zaken. de grap is dat zowel links als rechts bijgedragen heeft aan dit ouderwetse systeem. mede omdat vele nog vasthouden aan een niet wetenschappelijk benadering rondom motivatie.

stigma

het stigma gaat ervan af en mensen kunnen voor tenminste 1,5 meter vrij handelen. hiermee delen we de inkomenszekerheid en zorgen we ervoor dat niemand door het ijs zakt (wopke schaatst als het ware op het basisinkomen). zonder dat fundament was schaatsen niet mogelijk. waarom ben je of een rijke stinkerd of een labbekak?

onafhankelijkheid

er zullen netto ontvangers en netto betalers blijven. de belastingmoraal stijgt en de onafhankelijkheid neemt toe van werk of opdrachtgever voor ALLE werkenden. zo kan je nooit onder druk gezet worden. het basisinkomen heeft dus heel veel meer voordelen dan een garantie-inkomen en het tegengaan van armoede. dat is slechts 1 onderdeel.

menselijk kapitalisme

we raden het boek van andrew yang aan: jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing. hij gaat in op hoe we het menselijk kapitalisme in kunnen voeren zodat we een gezonde balans hebben tussen mensen, overheid en markt. hier pleitte onlangs MKB nederland en VNO-NCW ook voor. het basisinkomen is dan ook zo’n gek idee nog niet en zoals we weten is het een 2 partijdige oplossing voor meerdere fundamentelere problemen. van de arbeidsmarkt (inkomensonzekerheid) tot onderwijs en gezondheid.

geldschaarste zorgt voor de meeste onrust en stress en dat kunnen we middels het basisinkomen oplossen. gezondheid is niet de afwezigheid van ziekte, maar het versterken van de mentale, sociale, emotionele veerkracht. dat geldt niet alleen voor mensen, maar ook voor de samenleving.

“het zijn de verkeerde prikkels en dat moet anders! het stimuleert innovatie doordat mensen eerder voor zichzelf kunnen beginnen. we niet 100% inkomenszekerheid vragen van de werkgever. de overheid kan het niet alleen, de bedrijven kunnen het niet alleen. de burgers kunnen het niet alleen! ”

vond je dit nou tof om te lezen? schrijf je in voor de laatste blogs en steun werkvierentwintig dan door een item te bestellen in de webwinkel, zoals de werkvierentwintig pet

hoe onafhankelijk ben & handel jij?

motivatiestructurenbasisinkomenloonslaafcultuurrebeltegenspraak

werkvierentwintig is voorstander van gezonde onafhankelijkheid, een bepaalde mate van onafhankelijk zorgt ervoor dat je kan doen waar jij voor staat. een te grote mate van afhankelijkheid zorgt ervoor dat we dingen slikken die we liever niet slikken, maar de consequenties zijn dusdanig groot dat we het toch doen. “je hebt de luxe niet om je die principes te permitteren”.

dit kan gaan om een liefdesrelatie, maar ook een werkrelatie. er is altijd sprake van een bepaalde mate van afhankelijkheid, en dat is ook niet erg. bij werkvierentwintig pleiten we voor een basisinkomen omdat dit de onafhankelijk vergroot ter hoogte van het bestaansminimum. zo kan je altijd jezelf uitspreken ongeacht of dit welgevallig is. zo ben je niet afhankelijk van je ouders, partner of werk/opdrachtgever. blijf je dan omdat je het wilt of omdat je semi gedwongen wordt.

het kan ook zijn dat je een klus doet, maar dat je onder druk wordt gezet dit zonder btw te doen (zwart). je zegt hier nee tegen, want je vindt dat iedereen netjes btw en belastingen moet betalen. maar degene die er lak aan hebben gaat er met de klus vandoor. degene die zich ethisch gedroeg stond met lege handen. ga je eenmaal er in mee dan ben je chantabel. je bent nu namelijk hypocriet als je ertegen zou zijn.

of denk aan de klokkenluider die vergruist wordt of denk aan de ambtenaar die zich uitsprak tegen de toeslagen-wan-praktijken of aan de politici die tegen de klippen op zich bezighielden met wantoestanden. het word je vaak niet in dank afgenomen. integendeel zelfs: ze zetten je lager op de lijst of ze knuffelen je dood.

hoe gaan we om met deze luizen in de pels? 1 van de redenen dat we mee in de pas lopen is omdat als we jong zijn we nog weinig rechten hebben opgebouwd. tegen de tijd dat je een beetje ruggensteun hebt ben je al onderdeel van het systeem geworden. het wordt steeds lastigere om je dan uit te spreken aangezien ook jij je huur of hypotheek moet betalen.

in het huidige systeem maken we mensen afhankelijk en dat is ongezond. het basisinkomen voorkomt ongezonde afhankelijkheid, zo kan je altijd je rug recht houden. nu zijn er mensen die zeggen dat met een basisinkomen mensen tammer worden, maar het mooie aan het basisinkomen is dat deze onvoorwaardelijk is. oftewel de overheid is de verdeler ervan, maar heeft er niks over te zeggen.

de overheid is echter niet zo goed in het loslaten en het vertrouwen van de burger. die zit vast in rechtmatigheidsdenken en vanuit het gelijkheidsbeginsel en de precedentwerking durven ze maar beperkt af te wijken en de bedoeling te dienen.

dat is lekker voorspelbaar en controleerbaar en ook zij willen graag een bepaalde mate van afhankelijkheid hebben om ervoor te zorgen dat je toch wel in de pas loopt. deze drang naar controle zien we ook in organisaties. want wat doe jij met de rebel in je organisatie?

volgens werkvierentwintig hebben we meer tegenspraak nodig. meer mensen die zich uitspreken en ernaar handelen als ze het ergens niet mee eens zijn. waarmee we ze niet dwingen om het ‘systeem tevreden te houden’. zo hebben we een systeem gemaakt dat passiveert in plaats van het promoten van proactiviteit.

dit noemen wij de ‘loonslaafcultuur’, een cultuur van volgzaamheid. het is niet voor niets dat ontvolgen ook een vaardigheid is. maar dat de groepsdruk groot is, waardoor vele eieren voor hun geld kiezen. daarom is het belangrijk dat we een omgeving creëren waarin mensen tegenspraak kunnen bieden. dit zouden we ‘moeten’ faciliteren, want daar worden we allemaal beter van! we hebben die frisse lucht nodig.

als we dat niet doen houden we niet alleen innovatie tegen maar wordt het een muffe bende! de vraag blijft: hoe onafhankelijk ben en handel jij?

werken aan mentale & fysieke fitheid

motivatiestructurenwerkweekfitheidfysieke gezondheidhrmentale gezondheidpilotsportvierentwintigwerkdagwerkvierentwintigwerkweek

“fitheid in nederland holt achteruit” dat was de kop vorig jaar van een hr blad. door het thuiswerken zijn vele van ons iets minder actief geworden. andere zijn juist meer gaan bewegen en dat is super. deze mensen gaven aan minder reistijd kwijt te zijn en dat in te zetten voor een wandelende/fietsende ‘fake commute’, tussen de middag een uitgebreidere lunchwandeling of lekker eerder stoppen met werken om nog even hard te gaan lopen voor het avondeten. om dan lekker voldaan op de bank te ploffen. zo dan: feierabend!

ge-wel-dig! even een break zorgt voor ontspanning en daardoor popt dat idee naar boven, juist als je het niet verwacht (onder de douche of tijdens die wandeling).

sinds het begin van de intelligente lockdown besteedt werkend nederland gemiddeld 40% minder tijd aan sport. De waardering van de mentale fitheid is gezakt van een royale 7,5 naar een 6,9. dat blijkt uit een onderzoek onder 1000 werkende nederlanders, in opdracht van online pensioenuitvoerder beFrank. beFrank pleit voor het keren van deze tendens.

door die kortere werkdagen hebben we hier ook meer ruimte voor. althans, jij wel, maar niet iedereen natuurlijk. heel veel mensen hebben het gevoel geen pauze te kunnen nemen, altijd aan te moeten staan en zijn inmiddels zoom moe. wist je dat je prefrontale cortex hier flink onder te lijden heeft. juist daar wordt je creativiteit en je motivatie bepaald!

sommige mensen zijn aan het jongleren tussen zoom & cars, de was, het klussen van de buren. kortom, dat thuiswerken is niet zaligmakend, maar hopelijk brengen we er een gezonde variatie in tussen op locatie, op een centraal kantoor (ontmoetingsplek) en lekker vanuit je huis voor die ene meeting van dat krappe uurtje.

laten we de rest van de tijd inzetten om die werkdag en die werkweek effectiever te maken, zodat je die winst kan investeren in dingen die ook belangrijk zijn. zo kom je in een positieve spiraal terecht en ben je, als je aan de slag gaat, ook nog eens beter inzetbaar! wie wil dat nu niet? want die fitheid slaat niet alleen op je fysieke fitheid maar ook op je mentale gezondheid. deze staan uiteraard niet los van elkaar.

werkvierentwintig helpt organisaties daarbij en dat doen we zelfs in combinatie met sportvierentwintig. een programma van 6 weken. een combinatie van de 4daagse werkweek en 4 sportmomenten. we begeleiden het van a tot z. dat wil zeggen: hoe kan je effectiever werken (zonder opgejaagd te voelen) en hoe zet je jezelf ertoe om lekker te gaan bewegen en die 4 sportmomenten er per week in te fietsen.

met werkvierentwintig & sportvierentwintig werken we samen aan jou mentale & fysieke fitheid. aanmelden kan door te mailen naar info@werkvierentwintig.nl of info@sportvierentwintig.nl (meer weten over sportvierentwintig neem dan een kijkje op www.sportvierentwintig.nl

sanctus mental healt policy

mentale gezondheidsdagen

motivatiestructurenwerkweekmental healthmentale fitheidmentale gezondheidsanctus

onlangs stond er een mooi bericht op linkedin, iemand die haar vakantiedagen inzette als hersteldagen. de lockdown en de situatie eromheen had een weerslag op haar en ze tijd & ruimte nodig had om te herstellen. naast dapper en krachtig om dit aan te geven (er ligt toch nog wel enigszins een taboe rondom mentale fitheid), vroeg werkvierentwintig zich af wat of dat de bedoeling van vakantie was. kunnen we ook preventieve afwezigheid hebben, waarin we dit geeneens meer bestempelen of iets een ziektedag, mindere mentale gezondheids of vakantiedag is? waarom zouden we het in überhaupt in een (hr) hokje willen stoppen?

onbeperkt vakantie?

is vakantie functioneel, om te herstellen cq. op te laden (het even loskomen van werk zorgt ervoor dat je ook beter inzetbaar bent?) of is vakantie gewoon, relax (een fijn moment om die reis te maken of aan je bouwproject non stop te klussen en even niet met je ‘normale baan’ bezig te zijn?) wij denken het laatste. andersom zouden we niet willen redeneren.

we denken dat vakantie vooral de kers op de taart is, met als mooie bijkomstigheid dat je daardoor beter inzetbaar bent. doordat je juist even los komt van je werk en andere dingen doet (of juist niet) kom je weer frisser terug. laten we vooropstellen dat onbeperkt vakantie niet de oplossing is voor alles.

het is eerder een gevolg van een andere manier van samenwerken. door de oorzaak aan te pakken en het fundament onder werken aan te pakken creëren we een meer menselijkere manier van samenwerken (in tegenstelling tot het scientific management). oftewel, niet het systeem eerst en dan pas de mens, maar eerst de mens en dan pas het systeem, dan pas creëren we echte toegevoegde waarde (winst).

we noemen immers winst namelijk ook wel resultaat. resultaat volgt uit een goede bedrijfsvoering, tevreden klanten die bereid zijn te betalen voor de diensten of producten die je levert. resultaat is daarmee geen oorzaak, maar een gevolg. zit dit niet ook zo in elkaar met hoe medewerkers functioneren, hoe fit, gelukkig en gezond ze zijn?

schaarste of overvloed

er is meer in het leven dan werk. zodra het één de ander blokkeert komt er schaarste in ons leven. schaarste in tijd, energie, herstel, plezier, liefde en of resultaat. daarom zijn we ook voor onbeperkt aantal vakantie. mensen zijn heel goed in staat om zelf in te schatten waar, hoelang en wanneer ze wel of juist even niet werken. wanneer hier een spanning optreedt kan dat leiden tot (langdurige) uitval. vaak is het dan niet zozeer te wijten aan het één of het ander, maar juist de combinatie van de 2.

1 van de redenen dat we pleiten voor een kortere werkdag met meer flexibiliteit en autonomie is om deze combinatie beter samen te laten gaan (en niet ten kosten van elkaar hoeven gaan). wist je dat er zoiets bestaat als het weekend effect? een tekort aan psychologische basisbehoefte gedurende de werkweek zorgt ervoor dat mensen minder goed in hun vel zitten. mensen geven aan tekorten te ervaren die ze in het weekend niet hebben. daardoor zijn ze gezonder en gelukkiger in het weekend t.o.v. de werkweek.

door mensen dit vertrouwen en (gezamenlijke) verantwoordelijkheid te geven creëren we meer betrokkenheid en tegelijkertijd meer ruimte voor de persoonlijke behoeftes van mensen. door overvloed te creëren zijn mensen beter in staat om werk & privé te combineren, met alle verantwoordelijkheden en activiteiten die rondom het leven van een mens spelen, van tegenslagen tot mooie momenten. volgens werkvierentwintig is het korte termijn denken om hier geen rekening mee te houden.

preventieparadox & sanctus

sanctus, een engels bedrijf dat organisaties en de mensen die er werken helpt om gezond te blijven noemen hersteldagen geen vakantie maar mental health days. de benadering van deze mental health days zegt meer dan de dagen zelf.

door de mensen alleen al de ruimte bieden om er gebruik van te maken zorgt ervoor dat er minder gebruik van de dagen gemaakt wordt.

zondag met lubach poneerde de preventieparadox. doordat je maatregelen neemt lijken ze minder nodig, de paradox die de maatregel met zich meebrengt. zeker in een tijd dat de psychologische basisbehoeftes van mensen onder druk staan lijkt ons de een mentale gezondheidsdag een prima manier om (mentale) gezondheid te bevorderen, uit de taboesfeer te halen en daarmee onderdeel van de oplossing te zijn!

werkvierentwintig is niet zozeer voorstander van nog meer beleid, maar wel om mensen te ruimte te bieden om gehoor te geven aan de behoeftes die er bij mensen spelen! wat vinden jullie van onderstaande benadering?

sanctus mental healt policy

sasdag

vroeger had ik (louis) wel een een sasdag. nee niet die van sonja, maar de schijt aan school dag. het al hooguit 1 x per jaar zijn geweest. niet omdat ik leren niet leuk of belangrijk vond, maar omdat de verplichting je tegen kan gaan staan. door ruimte te laten om ook af en toe goed te balen, geen zin te hebben. doordat mijn moeder hier de ruimte voor liet. verdween de weerstand en daardoor ga je niet meer met tegenzin, maar vanuit intrinsieke motivatie (autonome) motivatie naar school, aan de slag. dit wordt de free choice paradigm genoemd, waardoor mensen met meer inzet en overtuiging aan de slag gingen.

nu zien we dat als mensen ziek zijn (en toch wel een beetje afgehaakt zijn op het werk) ze ook iets langer uitzieken (met goed uitzieken zelf is niks mis, het gaat om de reden eronder). de term ‘coronavakantie’ komt sommige wel bekend voor. zijn mensen dan nog wel betrokken bij de organisatie of komen ze alleen opdagen.

lees ook >> help, het gemotiveerde personeel vertrekt en het murw geslagen personeel blijft?!

 

ziekteverzuim

don’t patronize me

motivatiestructurenautonomiebasisinkomenorganisatiesoverheidpaternalismevrijheid

“don’t patronize me” (betuttel mij niet).

paternalisme

paternalisme is een houding richting de ander waarvan bij menigeen de nekharen overeind gaan staan. vaak zit er in paternalisme een vorm van ongelijkwaardigheid. we kijken op de ander neer. dit kan een machtsverhouding zijn of iets dat voortkomt uit het halo effect (omdat het jou goed afgaat weet jij wat goed is voor de ander). een bepaalde laatdunkendheid waar je niet snel vrienden mee maakt. we zien dit veel binnen overheidsbeleid, maar ook binnen personeelsbeleid.

paternalisme (van Dale: bevoogding/vaderlijk optreden[1]) is een stroming binnen het personeelsbeleid. Met paternalisme wordt bedoeld dat de werkgever een bevoogdende houding inneemt ten opzichte van zijn werknemers; de werkgever bepaalt wat zijn werknemers nodig hebben en wat goed voor hen is.

de zorg van de werkgever voor de werknemer wordt beschouwd als gunst, niet als een recht. de bevoogdende houding geldt niet alleen voor de zakelijke relatie tussen werkgever en werknemer, ook ten aanzien van het privéleven van de werknemer neemt de werkgever deze houding aan.

bron: wikipedia

schuld

in nederland vinden we het erger als iemand beter wordt behandeld dan henzelf. in andere landen is het dikwijls het tegenovergestelde. daarvan vinden ze dat een ander niet minder behandeld mag worden. de nederlander weet daarmee vaak de schuld van deze mindere behandeling in de schoenen van de buurman te schuiven, ze zullen wel iets verkeerd ingevuld hebben. albert jan kruiter vertelt erover in deze uitzending van brainwash, genaamd: de bureaucratie voorbij.

compassie

naarmate mensen hoger in de samenleving of organisatie komen kan dit onopgemerkt tot stand komen. een gebrek aan compassie en inlevingsvermogen is hiervan vaak de oorzaak. al is het vaak goed bedoeld, deze veelal top down houding zorgt vaak voor een averechts (lange termijn) effect. mensen verliezen langzaam het vertrouwen in zichzelf en hun ruimte wordt beperkt.

paternalisme zoals het vroeger was zien we ook steeds minder binnen de opvoedkunde, zorg en het onderwijs. zo blijkt uit onderzoek dat een autonomie ondersteunende stijl veel beter werkt dan een controlerende stijl.

toch zit er nog veel paternalisme in de manier waarop we systemen hebben vormgegeven, met name als we kijken naar werk & inkomen. wie geen geld heeft is een arme sloeber en dat zal hij of zij wel aan zichzelf te danken hebben. de zwerver geven we geen geld, want hij of zij zal er wel slechte dingen mee doen. in het betoog van albert jan kruiter wordt hier een mooi voorbeeld gegeven van een vader die jassen koopt voor zijn kinderen met geld dat eigenlijk een andere bestemming had. nam deze vader nu zijn verantwoordelijkheid of diende hij het systeem tevreden te houden?

regels

soms kan je dingen verbieden, maar in veel gevallen zullen mensen een omweg weten te vinden om dat toch tot zich te nemen. teveel regels kunnen er weer voor zorgen dat mensen ze gaan negeren. dit noemen we een mock bureaucratie. er zijn wel regels maar niemand houdt zich eraan. het kan ook zijn dat mensen deze regels internaliseren. denk hierbij aan de soldaat in opleiding die zijn of haar kast pico bello moet inrichten zonder een veegje stof op de rand. eenmaal uit dienst wordt deze manier van werken nog steeds toegepast.

straffen en belonen

naarmate we teveel nadruk op regels (en straffen of beloningen) leggen verliezen we de wederkerigheid, zoals het rekening houden met elkaar. want wat betekent dat en kunnen we dat überhaupt wel in regels vatten? de 1,5 meter ruimte en het mondkapje verplichten met een boete eraan gekoppeld zorgt ervoor dat je afvraagt of degene het gedrag dan doet voor de ander of om de boete te ontwijken. er is dan geen sprake meer van relationele control en wederkerigheid maar van instrumentalisme (het ontwijken van de boete). intrinsieke motivatie is ingewisseld voor een extrinsieke beweegreden.

wat wel werkt is een omgeving creëren waarin die gezonde keuzes gepromoot en niet afgedwongen worden. van op tijd stoppen met werken tot gezonde voeding en voldoende ontspanning. het draait dan om cultuur en structuur van een organisatie. schaarste en dwang maakt mensen niet altijd even vriendelijk ten opzichte van elkaar. andrew yang legt dit mooi uit in zijn boek, het gaat hier over een mentaliteit van overvloed en een mentaliteit van schaarste.

zo vinden wij het maken van uren als verplichting een vorm van micromanagement. dit is ook een vorm van paternalisme die vaak nog gepaard gaat met het idee dat mensen die meer uren maken hardere werkers zijn (die we ook beter belonen). terwijl misschien juist het tegenovergestelde wel beter werkt. de cultuur van de organisatie is hiermee enorm bepalend, maar ook de structuur zoals de contractvorm – we betalen je voor 36 uur werken.

vitaliteit is niet nieuw

nu is vitaliteit en welzijn een hot item waarbij vaak ook een vleugje paternalisme komt kijken of zo opgevat kan worden. de houding en de manier waarop het toegepast wordt is dan ook bepalend voor hoe maatregelen opgevat worden.

paternalisme, bemoeienis of bekommeren om de medewerkers vanuit de werkgever was ook niet alleen maar slecht of betuttelend. denk daarbij aan het ontstaan van de bedrijfsverenigingen zoals muziekverenigingen (harmonie) of voetbalclubs (psv). dit had niet alleen een positief effect op het welzijn van de mensen, het zorgde voor minder ziekteverzuim en beter functionerende medewerkers, het versterkte de betrokkenheid tussen de medewerkers en met de organisatie.

als mensen het vrijwillig en dus autonoom toepassen zullen ze zich beter aan de richtlijnen houden. ze zullen zich meer gesteund voelen en zullen daarmee het minder als verplichting ervaren. zo was het niet verplicht om lid te worden van de vereniging maar omdat je graag met je vrienden was kon je op het voetbalveld ook daar je ei kwijt. vitaliteit is dan ook geen nieuw thema. de vraag is: met welke toon en houding pas je het toe? als patriachaal heerser of als maatschappelijke betrokkenheid van de organisatie.

omgevingsprikkels?

leefstijl, gezondheid en vitaliteit wordt sterk beïnvloed door de omgeving. omgevingsfactoren spelen een grote rol om veilig en gezond gedrag vol te kunnen houden. als er elke dag een worstenbroodje aan je neus voorbij trekt vraagt het de nodige discipline om daar nee tegen te zeggen. dit kan leiden tot ego depletion (je wilskracht is een keer op) andere zeggen dat je dit heel goed kan trainen en je juist beter bestand bent tegen prikkels. al verklaart dat niet waarom 50.1 % van de nederlanders met overgewicht kampt. een gezonde omgeving voorkomt dat je aan prikkels blootgesteld wordt, vaak impulsbeslissingen waar het brein sterk op reageert, denk aan vet en suiker.

tijdens de lockdown gaven veel mensen aan minder te bewegen en ongezonder te zijn gaan eten. overvloed en gemak in combinatie met een vleugje eenzaamheid en verveling zorgt ervoor dat mensen langer doorwerken en toch die rol koekjes of bak ijs naar binnen werken. vroeg of laat ga je een keer voor de bijl. een snelle shot van endorfine zorgt er dan weer voor dat we ons lekker voelen. deze instant gratification is erg sterk (hier maakt social media ook gebruik van). daarom is er ook geen quick fix, geen pilletje dat je kan nemen om de oorzaak aan te pakken (wel het gevolg).

zeggenschap?

de werkgever heeft geen zeggenschap over het privéleven van mensen. als mensen niet goed functioneren kunnen we ze op hun verantwoordelijkheid aanspreken ten aanzien van hun functioneren. de meeste organisatie zien wel in dat een relationele werkrelatie van grotere waarde is dan een instrumentele relatie, zonder dat het paternalistisch wordt. paternalisme is ook niet een echte geliefde vorm van personeelsbeleid.

1 van de argumenten om de kortere dag niet in de voeren is omdat mensen dan die 2 uur niet goed zouden inzetten en dat dit geen positief effect zou hebben op het werk. dit is in onze ogen een teken van paternalisme en wantrouwen. een dodelijke combinatie voor intrinsieke motivatie.

verbieden?

nu kunnen er uiteraard altijd zaken zijn die voor een dusdanig risico zorgen dat we ze wel verbieden. dat doen we dan omdat het gevolg ervan te risicovol is. of omdat het vaak invloed heeft op iemand anders en niet altijd op degene zelf. denk aan het bellen tijdens het rijden of met alcohol op werken en toch de zaagmachine gebruiken. je mag redelijkerwijs verwachten van mensen dat ze zelf heel goed snappen dat ze inzetbaar dienen te zijn en niet onder invloed zijn van middelen of zich te veel af laten leiden door hun mobiel (al zijn die dingen wel ontworpen om je aandacht te trekken, hoe meer schermtijd hoe meer geld er verdiend wordt aan advertentie-inkomsten, dit noemt men de aandachtseconomie).

menselijkheid

“de werkgever bepaalt wat zijn werknemers nodig hebben en wat goed voor hen is.” dit zien we ook bij de overheid. een hiërarchische houding ten aanzien van ‘onderdanen’ die we nog overgehouden hebben na een eeuw van vooruitgang. zo is het onderwijsniveau van mensen enorm gestegen en zijn de meeste mensen prima in staat hun eigen leven in te richten. zo kunnen we mensen als volwaardige volwassenen behandelen met alles wat een mens niet vreemd is. mensen verslapen zich, maken ruzie, maken fouten, hebben vakantie nodig, snakken naar chocola of hebben een keer een blessure te pakken.

gelijkwaardigheid

bij werkvierentwintig pleiten we voor 1,5 meter persoonlijke ruimte. waarin mensen de vrijheid hebben om te handelen naar eigen inzicht ook al is dat niet altijd ons inzicht. 1 manier waarop de overheid het kan doen is door het basisinkomen in te voeren dit verschaft kaders waarbinnen ze de vrijheid hebben om te doen en te laten wat ze willen, het is gebaseerd op gelijkwaardigheid en op vertrouwen. zo kunnen mensen zelf bepalen wat goed voor hen is. zonder dat het ten kosten gaat van de ander.

waarbij de vrijheid van de één niet ten kosten dient te gaan van de vrijheid van de ander. al is vrijheid weer net iets anders dan autonomie. we geven elke dag een stukje vrijheid op zonder dat we inboeten op autonomie. zo kan je met een groep meefietsen vanuit autonomie, maar committeer je je aan de route van de groep.

autonomie ondersteunende stijl

binnen de literatuur rondom motivatie & control wordt er ingegaan op de manier waarop je structuren kan toepassen. een autonomie ondersteunende structuur helpt mensen zelfstandig keuzes te maken. een controlerende structuur beperkt mensen in hun keuzemogelijkheden. de mogelijkheid om regie over je eigen leven te voeren, vanuit je werk (professionele ruimte), tijdens je studie of in de zorg, maar ook als je gebruik maakt van de zorg is het cruciaal dat je autonomie niet (langdurig) afgenomen wordt.

intrinsieke motivatie

autonomie is niet alleen de determinant voor welzijn (en een psychologische basisbehoefte), maar is ook bepalend voor intrinsieke motivatie. dit laatste bepaalt de mate waarin iemand zich volledig inzet voor het doel. paternalisme als houding staat daar haaks op. het ontneemt mensen de eigen wil regie op het leven. elementen die cruciaal zijn voor het psychologisch welzijn van mensen. het verlaagt het zelfvertrouwen (self-efficacy) en het verkleint de mate waarin mensen initiatief durven te nemen.

kortom, paternalisme zetten we vaak in vanuit goede bedoelingen maar waarbij het soms beter is om even op je handen te gaan zitten. hoe uitdagend dat ook kan zijn.

 

het belang van momentum

motivatiestructurenwerkweekbonusmomentumprestatiessimon sinekvertrouwen

hoe meten we succes en welke parameters gebruiken we daarvoor? simon sinek neemt je mee in een mooi verhaal over navy seals.

momentum

werkvierentwintig vraagt zich af of de constante of grilligheid van de werkweek hier ook mee te vergelijken is. de man of vrouw die ca. 6 uur per dag werkt komt op maandag minder ‘ver’ maar bereikt met een meer constante tempo het doel. simon sinek geeft aan dat hij meer geïnteresseerd is in momentum dan in ‘scores’. het harde werken, lange dagen, veel uren mentaliteit zorgt voor een grilliger verloop van zowel de prestaties, de gezondheid als de kwaliteit van het werk.

geleidelijk

zou het niet mooi zijn als we ons meer richten op momentum? een geleidelijke, stap voor stap verbetering van de resultaten, waarin er geleerd wordt van de fouten en er een solide basis is om de volgende stap te zetten…

bekijk de video hieronder!

(weekend) winter-dip

motivatiestructurenwerkweek4 daagse werkweekik werk 4 x 9moemotivatieschaarstevitaliteitweekendwerkweekwinterdip

ervaar jij aan het eind van de week ook een dip & snak je naar het weekend. een moment voor jezelf. dat je even niks moet? grote kans dat je last hebt van wat heet het weekend effect. je hebt door de week heen te weinig ruimte voor je fysieke en psychologische basisbehoefte. hoe groter de discrepantie tussen de werkweek en het weekend hoe groter je het weekend effect ervaart.

energie

als de blaadjes vallen trekken we weer meer in onze schulp. we zijn wat minder buiten en maken wat minder vitamine d aan. een dipje is voor vele niet ver te zoeken. we zijn ook wat vrolijker als de zon schijnt, de vogeltjes fluiten en je lekker naar buiten kan. nu kan je uiteraard ook snakken daar de winterse kou, windstil, -5 en met die prachtige laaghangende zon. van nature hadden we ook meer energie nodig in de zomerperiode (langer daglicht) dan in de winter. het is dus ook niet gek dat je energiepeil wisselt. dat hoort bij de natuur en bij ieders leven. het is dan ook best gek dat we het hele jaar door nagenoeg hetzelfde ritme hebben.

ruimte

het is dan ook belangrijk om ruimte te hebben om hieraan toe te geven en er geen snelle oplossing voor te zoeken. heb je slaap, rust dan even uit en pak geen koffie. het is dan ook niet gek dat jongeren zoveel energiedrink tot zich nemen. het puberbrein wordt vaak pas tegen 0930 wakker, maar vragen ze al wel om rond 8:30 bij de wiskundeles paraat te staan.

is het 1530 dan is het geen cup a soup tijd, maar dan geef je lichaam aan dat je af bent. stop dan met werken en ga lekker naar huis (of naar beneden). het is belangrijk dat je de ruimte hebt om hier naar te luisteren en het niet te maskeren met suiker, cafeïne of een ander pepmiddel. laten we de oorzaak aanpakken. 1 van de dingen die direct effect heeft is de kortere werkdag.

hierdoor houd je meer tijd over om te lummelen, te slapen, te wandelen en andere dingen te doen die je ook op je bordje hebt (en noodzakelijk zijn). zo voorkom je dat je in een mentaliteit van schaarste komt. hierin ben je effectiever en scherper en heb je meer ruimte (sociaal, emotioneel, financieel) om verder te denken dan die quick fix.

werkdag

in de winter is het donker als je start met werken en weer donker als je stopt (bij de 8 of 9 urige werkdag. de meeste mensen starten de dag om 08:00 ( + of – 1 uur). het is dan vaak nog donker. ze werken vervolgens 8/9 uur (zonder pauze van 1 uur) tot 16:00/17:00. voor corona was er nog reistijd, die nemen we  nu niet mee. tegen 18:00 eten de meeste mensen om vervolgens nog even de afwas te doen, kinderen naar bed of nog te sporten.

voor je het weet is het 21:00 en maak je je weer klaar om om tijd naar bed te gaan. echt veel lummeltijd is er niet, mensen hebben even een ‘momentje voor zichzelf nodig’ juist die tijd zorgt ervoor dat je een buffer hebt waardoor je niet gestresst raakt als er iets niet loopt zoals het zou moeten lopen. dit geldt ook voor geldschaarste of emotionele tegenslagen maar uiteraard ook voor slaap. hierdoor hebt je minder grip op je impuls beheersing. je wordt eerder boos en je snaait eerder meer dan je anders zou doen: de remming is weg.

wist je dat schaarste ervoor zorgt dat je minder goede beslissingen neemt. het scheelt zelfs 13 IQ punten al bij het denken aan schaarste. zo werd er een test afgenomen en moesten mensen zich voorstellen dat ze net een boete hadden gekregen maar deze konden ze niet direct betalen. deze mensen presteerde slechter ook al was het fictief. schaarste is funest voor je functioneren.

tips

in deze blog willen we je ook wat tips mee geven. die voor sommige een open deur is.

  • by far, de 6=8 filosofie. korter werken loont, af en toe wat langer werken kan geen kwaad. tijd is ook kostbaar, verspil het niet met too much social talk, werk gaat over resultaten boeken (dingen voor elkaar krijgen), een beetje social talk is fijn, je voelt je betrokken, maar het kan je dag ook bepalen en je tijd schaars maken. je agenda loopt vol en voor je het weet heb je geen regie meer over je eigen tijd, energie en werk.  niksen/dagdromen is daarom ook erg belangrijk. je brein komt dan in de default mode netwerk en is juist dan super sterk! (zie onderste video). dit ontstaat als je even nergens aan denkt, even in niemandsland bent. dit kan tijdens het sporten (flow, in the zone) of tijdens het mediteren of het lezen zijn. je vergeet de tijd en soms zelfs waar je bent.
  • autonomie & flexibiliteit, werk naar gezond verstand met een lekkere break om even te wandelen, bewegen is de beste manier om weer scherp te worden, zaken te relativeren en oplossingen te bedenken. doe af en toe die boodschapjes, wandel met de hond of ga naar de tandarts. als je het idee hebt dat je alle ballen in de lucht moet houden, dan vraag je wel heel veel van jezelf.
  • de 4 daagse werkweek: de woensdag is de ideale dag, je werkt 2 dagen, dag vrij en je werkt weer 2 dagen. hierdoor kan je optimaal presteren en raak je niet in het rood. hoe eerder je herstelt hoe eerder je weer een belasting aan kan. 1 kenmerk van mensen in tegenstelling tot machine is dat we moe worden. dat is niet iets voor watjes, dat is menselijk. andere vinden een lang weekend fijner, leef je uit (al is dat qua werkbelasting iets minder ideaal, gedwongen vrij zijn om woensdag is niet wat we bedoelen, het kan soms praktisch ook niet).
  • niet elke dag is hetzelfde, qua werk, qua gemoedstoestand & qua motivatie. standaard 8 uur werken kan dus niet tenzij je teveel focust op het maken van uren. de ene dag is de andere niet. soms is de prik er voor 12:00 uit. soms kan je oneindig doorgaan. gebruik je gezonde verstand. put jezelf niet uit en loop ook voor jezelf niet de kantjes er vanaf. daar mogen we je als professional en volwassenen wel op vertrouwen.
  • accepteer als je een keer een lekkere dag hebt (of juist niet). een goede regenbui hoort er ook bij. een mooie zomerse dag is ook nodig. nu hebben mensen dit meer in de herfst/winter dan in de lente en zomer, maar accepteer dat je af en toe een off day hebt. zet er een flinke streep doorheen, trek de dekens over je hoofd en vertroetel jezelf. je hebt voldoende motivatie in je lijf om er weer tegenaan te gaan. zodra dingen voelen als moeten, verplichtingen dan gaat het je tegenstaan. af en toe een SASdag kan echt geen kwaad.
  • dit hebben we in de huidige maatschappij vaker meer geestelijk dan fysiek (als je mentaal erdoorheen zit, heb je uiteraard ook minder energie). je brein gebruikt verhoudingsgewijs erg veel energie. put jezelf dus niet uit. overprikkel jezelf niet en stop op tijd, die 2 uur ‘extra werken’, van 6 uur naar 8 uur levert niet betere resultaten op. je levert zelfs in op kwaliteit en productiviteit, gezondheid en vrolijkheid en gaat ten kosten van je weekend.als jij het weekend nodig om op te laden… dan heb je dus last van het weekend effect. geef je hier goed gehoor aan dan heb je minder last van herst-winter- weekend dipjes. helemaal weggaan zullen ze nooit. soms zal je af, murw en moe zijn, maar elk weekend eraf liggen is ongezond en niet normaal.

 

 

 

 

werkvierentwintig

toeslagen & verlies aversie

motivatiestructurenbelastingstelseldeeltijddecadentieinkomenloss aversionrisk aversetoeslagenverlies aversiewerk

sommige mensen vragen zich af waarom we in nederland een deeltijdcultuur hebben. sommige noemen het deeltijddecadentie, andere noemen het balanstrutjes. het zijn vaak vrouwen (met kinderen) die hiervoor worden uitgemaakt. in deze blog willen we je een meenemen in hun situatie. we doen vaak of die ander, anders is, maar eigenlijk denken ze vaak hetzelfde of je nu weinig of veel verdient. dit staat in onze ogen nog even los van de ineffectiviteit van de 40 urige werkweek (en 8, 9 of soms wel 10 urige werkdag). met productiviteit, resultaat en kwaliteit heeft dat doorgaans weinig meer te maken.

werken moet lonen

stel dat je als jonge (alleenstaande) ouder een dag meer wilt werken? hoeveel ga je er dan netto op vooruit. die vraag stel je jezelf als je gaat werken. immers een baan gaat naast leuk. waardevol (goed voor samenleving, eigenwaarden, sociale contacten) ook over inkomen. juist daar botst ons stelsel van werk & inkomen. oftewel de marktprikkel om te werken staan dan haaks op de intrinsieke drijfveer. dit kan leiden tot wat het crowding out effect wordt genoemd. de extrinsieke prikkel (beweegreden) verdringt de intrinsieke motivatie.

van 3 dagen naar 4 dagen werken loont dan simpelweg niet. je hebt een dag minder vrij en je gaat er netto niet op vooruit. uiteraard kan je dit ook omdraaien, als je ipv 5, 4 dagen gaat werken hoeveel lever je dan netto in. vaak komt dit voor mensen op 50 euro netto per dag uit. oftewel, 4 vrije dagen extra in de maand kosten je 200 euro netto.

belastingdruk

nu vinden we vaak dat een top marginaal tarief voor inkomsten niet hoger mag zijn dan 50%. immers van elke euro die je verdient houd je zelf 50% of meer over. dat is ongeveer het tarief dat we nog als redelijk beschouwen (hoe minder hoe beter natuurlijk als het gaat om je eigen portemonnee). het marginale tarief zegt iets over elke euro die je verdient bovenop je huidige verdiensten. uiteraard is de algehele belastingdruk anders aangezien we ook btw, accijns en andere heffingen betalen. dat zegt overigens weer niks over jouw gemiddelde belastingdruk. oftewel er is sprake van een marginale belastingdruk & van een gemiddelde belastingdruk over je hele inkomen (&vermogen). al wordt kapitaal nauwelijks belast en arbeid des te meer.

markt/overheid

als je je afvraagt waarom dat zoveel is? dat heeft te maken dat de verhouding overheid/markt in nederland nu 60% versus 40% is. misschien zelfs wel meer met de steun. in een gezonde samenleving is dat ongeveer 40% overheid – 60 % markt. uiteraard staan deze niet los van elkaar, want de overheid is de grootste opdrachtgever. het is overigens ook een misvatting dat een lagere belastingdruk goed is voor economische groei & bloei (trickle down economics does not work). vaak vertellen politici halve waarheden.

marginale belastingdruk

even terug naar de meneer of mevrouw met toeslagen. deze kent in sommige gevallen een marginale belastingdruk van 90% of meer.  immers meer gaan verdienen levert soms zelfs onderaan de streep minder inkomen op (armoedeval). als je werkt om geld te verdienen (werken mag lonen) dan ben je wel gek als je meer gaat werken en minder gaat verdienen. het kan dus even duren voordat je ook echt netto een stap vooruit zet. het is dus belangrijk om de inzichten die we hebben vanuit de gedragseconomie toe te passen op ons systeem. dan ariely & andere psychologen & economen hebben hier volop onderzoek naar gedaan.

verlies aversie

het verlies van toeslagen kan tot verlies aversie leiden. mensen vinden het erger om iets te verliezen dan om iets erbij te vergaren leuk is. we zijn dan ook risico averse. we gaan risico’s uit de weg omdat we de kans op kleine risico’s overschatten. dit wordt prachtig uitgelegd door stefan lipman in onderstaande video.

basisinkomen

het zal je dan ook niet verbazen dat we voor een basisinkomen zijn. zo brengen we de marktprikkels in lijn met de intrinsieke motivatie om wat van het leven te maken (in welke vorm dan ook). we zien echter dat veel regelingen prikkels hebben die er haaks op staan en waardoor mensen minder initiatief nemen. denk hierbij aan de tozo. de tijdelijke ondersteuning voor zelfstandige. het zorgt ervoor dat ondernemers hun omzet naar achteren schuiven (als ze al omzet maken) en waarbij het soms gunstiger is om even in een winterslaap te gaan dan te blijven ondernemen. bij de now regeling voor bedrijven is dit niet anders.

onderdeel van de oplossing (of probleem)

kortom, het denken over toeslagen creëert het probleem. het was ooit bedoeld als inkomensondersteuning, maar nu zorgt het voor een armoedeval, voor passiviteit en voor minder werken ipv meer werken (als je dat zelf wilt) en dan hebben we het nog niet gehad over de achterhaalde criteriums van het ‘maken van uren’. waardoor een ondernemer in aanmerking komt voor een aftrekpost. lees ook bart & het urencriterium. 

benieuwd naar een ander belastingstelsel? in het boek van andrew yang, jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing wordt hier ook op ingegaan.

 

logo werkvierentwintig

geef erkenning

motivatiestructurendan arielyefforterkenninginzetmoeitemotivatiewaardering

“is het dit of deze magazijn” vroeg de jongen aan het dame. de dame antwoordde….”dit magazijn natuurlijk”. waarop de jongen reageerde. “nee, jij mag er zijn”

in deze versiertruc zit een heleboel waarheid over de behoefte van erkenning. 1 van de belangrijkste behoeftes van een mens is om gezien te worden. je mag zijn zoals je bent als persoon, maar je wilt ook dat hetgeen je doet wordt gezien. word je inzet, je werk en je bereidheid tot samenwerken wel gezien? lees er meer over in deze blog.

zelf-determinatie theorie

dat is de komende tijd 1 van de belangrijkste elementen als we meer van elkaar gescheiden zijn. de social distancing had dan ook physical distancing moeten heten. simpelweg om die minder pijn doet in onze primaire psychologische basisbehoefte. de ingezonden brief van jochem scheurs in de volkskrant had een mooi pleidooi over het belang van de self-determination theory, die bij werkvierentwintig ook centraal staat. de 3 kernbehoeftes van autonomie (the desire to be self-directed), betrokkenheid (vrienden, familie, collega’s, teamgenootjes) en de mate waarin iemand zich competent voelt (het boeken van resultaten, jezelf ontwikkelen, trainen, muziek maken & werken, maar ook inkomen speelt daar een grote rol in).

lees de ingezonden brief hier >>weerstand tegen coronamaatregelen is menselijke natuur

erkennen

het erkennen van iemands zijn, gedrag & vreugde, verdriet of opoffering is cruciaal als het gaat om motivatie. dan ariely weet dat in de eerste video super te vertellen. hij is een gedragseconoom en doet onderzoek naar de drijfveren van mensen. waarbij het meer gaat om de relationele behoefte (zoals erkenning & waardering) en minder gaat om het instrumentele (geld, status & positie).

adam smith

in de tweede video geeft hij aan dat adam smith ten tijden van de industriële revolutie juist had. door het steeds efficiënter maken van werk (het opknippen van werk zorgde voor een toenemen van de productiviteit, maar de makers gaven minder om hun werk. het vakmanschap nam af en in plaat van de hele auto te maken, maakte ze nu nog maar 1 onderdeel. “people don’t care as much”. nu we thuiswerken kan dit effect versterkt worden en daarom is het belangrijk om erkenning te geven aan elkaars inzet, werk en bijdragen, zonder dat dit kunstmatig wordt.

control & motivatie

wil je meer weten over control & motivatie, over het belang van het geven van erkenning en in welke vorm en met welke instrumenten dat kan? lees dan verder op de website van controlandmotivate.nl werkvierentwintig is namelijk ontstaan vanuit controlandmotivate.

springen

vasthouden of loslaten?

motivatiestructurenadler & borysloslatenparkietvasthoudenvertrouwenvogelvrijheidwederkerigheid

het is voor sommige (organisaties, mensen, ouders, geliefden) vaak een dilemma. vasthouden of loslaten. als je iets vasthoudt dan heb je er controle over. als je iets loslaat niet. bij controle vraag je iets van de ander, bij vertrouwen iets van jezelf. als je iets waardevol vindt en je het bang bent om het te verliezen (verlies aversie) kan het ervoor zorgen dat je in de kramp schiet. zo zijn veel organisatie niet meer gemaakt op het benutten van kansen, maar het mitigeren van risico’s (alleen zo kan je een in control statement krijgen). als je iemand continu vasthoudt dan kan het beklemmend aanvoelen & kan het ervoor zorgen dat de ander zichzelf niet kan ontwikkelen (en jij zelf ook niet) & kansen te benutten. je houdt elkaar dan in een houdgreep. er ontstaat meerwaarde als het geheel meer is dan de som der delen.

mythe van beheersbaarheid

het is natuurlijk een illusie om te denken dat alles dan beheersbaar is en of je juist dan niet het leven eruit knijpt. autonomie is een psychologische basisbehoefte zoals zuurstof dat voor je lijf is…betekent dan dat vasthouden niet goed is? wouter hart heeft het in zijn boek over anders vasthouden, de opvolger van het boek: terug naar de bedoeling. hij geeft daarin 9 sleutels die belangrijk zijn om de organisatie(structuur) op een andere manier vorm te geven. waarin hij onder andere de mythe van beheersbaarheid behandelt. hij pleit voor anders vasthouden in plaats van loslaten

loslaten

de vraag bij loslaten is natuurlijk of het wel goed gaat. het kind dat zonder zijwieltjes fiets of de hond die wel of niet naar je toe terug komt. deze dingen zijn gebaseerd op relationele krachten, namelijk de wil om bij elkaar te zijn, het vertrouwen in de ander en de mogelijkheid om weg te gaan (of op je plaat te gaan, fouten te maken en te leren (antigragiel). het liefst willen we dat natuurlijk niet zien gebeuren maar dat risico bestaat bij loslaten. het vraagt (zelf)vertrouwen en een bepaalde mate van veiligheid.

wederkerigheid

in organisaties is dat niet anders. het vasthouden kan gezonde betrokkenheid zijn, vragen hoe het gaat en basale structuren die de organisatie vormgeven. het is natuurlijk ook niet zo dat als je iemand in dienst hebt genomen (zzp, interim of loondienst) je de ander mag vasthouden. ook dan geldt er een ruimte waarin de professional in staat is om werkzaamheden wel of niet te doen.

nu is er natuurlijk sprake van wederkerigheid. er is een afspraak gemaakt over de voorwaarden, van het type werk tot de betaling. dat is het zakelijke contract, maar geeft je dat dan het recht om iemand te claimen? is het dan niet belangrijk dat we de 1,5 meter die nu geldt niet juist een fysieke & psychologische afstand houden tenzij de ander toestemming geeft erin te stappen?

ideale verhouding

de kunst van het loslaten is dan ook om ervoor te zorgen dat het niet voelt als desinteresse. zoek het maar uit. ren maar weg of ga maar op je plaat. de kunst van het vasthouden is om daarin de warmte en erkenning te geven. deze verhouding tussen vasthouden (even synoniem voor structuur) en loslaten (flexibiliteit, vertrouwen) is ongeveer 1/3 versus 2/3. zo verzand je niet in volledige control maar ook niet in chaos. beide kunnen verlammend werken.

uiteraard zijn er uitzonderingen. een kunstenaar (m/v) gedijt misschien beter bij chaos dan een boekhouder, tenzij je creatief wilt boekhouden natuurlijk;). daar geldt immers ook dat er bepaalde structuren zijn die het werkbaar maken en overzichtelijk houden. creativiteit gedijt het beste bij onvoorspelbaarheid, terwijl regelmaat en structuur het beste past bij voorspelbaarheid. dan kan je het planmatig aanpakken.

de theorie

de zelf-determinatie theorie kan je hierbij helpen evenals de onderzoeken naar control. adler & borys (1996) hebben een artikel geschreven over enabling control (ondersteunende) & coercive (beperkende) control. de eerste gaat onder andere uit van vertrouwen de ander van wantrouwen. doet iemand zijn of haar werk wel goed? komt de hond wel of niet terug? hoe meer twijfel er is over een goede afloop hoe meer we vaak geneigd zijn de touwtjes aan te trekken. meer control, harder te knijpen en daardoor soms de noodzakelijke autonomie wegnemen die zo belangrijk is om zelfstandig te kunnen handelen.

de vraag is dan of we juist out of control raken? dat mensen de intrinsieke motivatie, de liefde voor het vak (of de ander) verliezen? kan je dingen vasthouden die niet zichtbaar zijn? kan je mensen dwingen om in de organisatie of (werk)relatie te blijven? werkt verbonden vanuit vrijheid (professionele ruimte) niet het beste? of zoals loesje het zegt “tussen die grenzen vond ik mijn vrijheid terug”

het parkietje

een voorbeeld die we graag willen meegeven is die van het parkietje dat komt drinken, zodra je een vogelkooi klaar zet kan de vogel daarin uitrusten, de kooi geeft beschutting en daardoor kan de parkiet schuilen (voor grotere vogels). zodra het kooitje dichtgaat kan het vogeltje er niet meer in of uit. de kooi staat voor de noodzakelijke structuur en het open deurtje staat voor het vertrouwen dat de vogel niet wegvliegt.

de (gouden) kooi

zo bestaat er ook de gouden kooi. een situatie die weergeeft als de angst van het verliezen van je hebt groter is dan wat je mogelijk terug krijgt. veel mensen zullen dit hebben bij een loondienststructuur. een goed salaris met een degelijk pensioen, fijne collega’s maar het werk zelf voegt niks meer toe. verlaat je dan de kooi? uiteraard kan dit ook buiten het werk plaatsvinden met een gezamenlijke woning, zijn we dan verworden tot een zakelijk contract (de instrumentele benadering) stellen we dan de relationele zaken voorop of zijn de instrumentele (extrinsieke) zaken op dat moment belangrijker? houden we dan vast aan het oude of durven we (deels) het oude los te laten en iets nieuws te beginnen?

tijd is niet het probleem

structurenwerkweekautotelische activiteitintrinsieke motivatiementaliteit van overvloedmentaliteit van schaarstetijd

hé maar louis. tijd is toch niet het probleem? dat klopt. tijd is ook niet het probleem, het is een gevolg van hoe we naar werk kijken. het is zelfs zo dat als mensen hun werk heel erg leuk vinden ze er eerder meer dan minder tijd aan willen besteden (herzberg, 1968) nou: wat is dan het probleem? dat je het werk leuk vindt betekent niet dat je daarmee ook meer voor elkaar krijgt als je structureel langer doorwerkt.

effectiviteit

het draait dan om effectiviteit. na 3 uur halveert je vermogen om geconcentreerd/hard te werken. na 6 uur is de prik er echt wel uit. uiteraard kan je het zo doen dat je 2 uur werkt, wat anders doet en dan weer 2 uur vlamt. het is dan maar de vraag of je ‘werkt’ of niet (dat laatste vinden wij niet zo belangrijk, zolang je maar niet een aanwezigheidspremie hoeft op te halen).

deadline & rust

een deadline aan de eind van de dag kan er ook voor zorgen dat je dingen doet. je ertoe kan zetten. het is dan vaak ook weer wat rustiger omdat collega’s dan met andere dingen bezig zijn (eten koken, naar huis rijden etc). aan de andere kant moet de kortere werkdag er ook niet voor zorgen dat je je de hele dag opgejaagd voelt.

uitgangspunt

als we uitgaan van intrinsieke motivatie, dan wil je graag je bes doen & dan doet tijd er niet zo toe. het denken in tijd (en zeker het klokken) stamt af van het scientific management. taylor, de bedenker van deze managementfilosofie, had een niet al te hoge pet op van mensen. tijd is dan ook niet zozeer een oorzaak maar een gevolg van een bepaalde manier van denken, maar als we dan toch kijken naar de effectieve tijd… dan is de 8 urige werkdag ook onlogisch.

autotelische activiteit

iets leuk vinden kan ook betekenen dat je er juist extra lang over doet. immers als het werk gedaan is houdt de beloning (leuk) op. er zijn maar weinig dingen die we na 6 uur nog leuk vinden. de activiteit zelf noemen we een autotelische activiteit. een activiteit waarin de activiteit zelf de beloning is. ook dan kan er sprake zijn van uitputting. een kenmerk van mensen in tegenstelling tot machines is dat we maar een beperkte voorraad cognitieve en fysieke energie (concentratie/focus) hebben.

we putten daarmee ons lijf (en geest) uit. de grote van je prefrontale lob neemt af als je te weinig beweegt & teveel prikkels moet verwerken. dit is de spons in je voorhoofd waar onder andere motivatie en het vermogen om initiatief te nemen wordt bepaald. gedurende de dag knijpen we die een beetje uit. zoals we bij het hardlopen endorfine aanmaken. je lichaam heeft daar niet oneindig veel van op voorraad.

voldoening

af en toe is dat natuurlijk geen probleem. denk aan die beurs van 2 dagen, het lopen van de 4daagse of het deelnemen aan een hele triatlon. mensen worden nu eenmaal moe, verslappen en hebben dan hersteltijd nodig. hoe langer en zwaarder de inspanning, hoe meer hersteltijd je nodig hebt. af en toe jezelf binnenste buiten keren kan geen kwaad. zeker niet als het je veel voldoening geeft (positieve energie (plezier/moeite ratio). de negatieve variant, en dat gebeurt soms als je er niet om vraagt kan ook voorkomen. denk aan een emotionele belasting als een dierbare ziek wordt & of zelfs overlijdt. dit is precies het tegenovergestelde van de plezier/moeite ratio. tijdelijk is dit allemaal geen probleem (je hoeft hier niet over te struikelen).

piekbelasting

je hebt dan te maken met een piekbelasting waarvoor je even de tijd moet nemen om dat te verwerken. mensen zijn daarin redelijk veerkrachtig. deze mentale, fysieke, emotionele of financiële kreukelzone krijgt dan een tik. er ontstaat een probleem als er in een zwaardere periode er nog een tik bovenop komt. stel je hebt net een huis gekocht, je was aan het klussen in de avonduren, het was druk op het werk & je nam te weinig rust of je sliep slecht(er). daardoor word je ziek (bleek je toch geen superkrachten te bezitten)). nu moet je het eigen risico betalen en per slot van rekening krijg je nog een boete binnen vanuit de periode voorafgaand aan je ziekmelding. je was die week minder scherp, meer gestrest en lette even wat minder goed op. financieel had je een klein beetje risico genomen met de aanschaf van het huis & financierde de verbouwing uit eigen middelen.

oef… hopelijk had je genoeg reserves (financieel, emotioneel of fysiek)

mentaliteit van schaarste of overvloed.

fysieke, mentale en tijdtechnische ruimte zorgt er dan voor dat je even je zinnen kan verzetten. iets anders kan doen. hierdoor ontstaat er geen mentaliteit van schaarste maar van overvloed. dit is een mentaliteit waarin we ruimte houden op redelijk rationeel te kunnen handelen. de ruimte waarin je je geen zorgen hoeft te maken om basisbehoeftes (korte termijn) en daardoor iets verder van je af kan kijken (lange termijn en oplossingsgericht handelen). 1 van die basisbehoefte is autonomie. regie over je tijd, je geld en je energie. dat blijkt 1 van de grootste determinanten te zijn van zowel welzijn (fysieke & psychologische gezondheid) & van creativiteit, probleemoplossend vermogen, maar ook zoiets als empathie (compassie).

kortom, tijd is niet het probleem. het is een gevolg van een manier van denken. laten we de oorzaak aanpakken en ervoor zorgen dat er een mentaliteit van overvloed ontstaat. lees er meer over in het boek van andrew yang – jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing.

 

trail vrijdag

accepteren we teveel?

structurenwerkweekafhankelijkheidinkomententvakantiewederkerigheidzekerheid

de vakantieperiode zit er voor veel mensen weer op. na nog een goede eindsprint was het toch nog best een warme zomer. de maand augustus was dan ook een maand van rust. niet al te veel doen, zo kom je het beste door die periode heen. je kan immers weinig aan het weer veranderen, maar accepteren dat is de optie. je maakt het beste ervan door een duik te nemen, een boek te lezen en een palmboom op te zoeken.

regiemodel

je kan de situatie al dan niet accepteren, veranderen of ontwijken. bij het weer lukt alleen het 1ste. uiteraard met wat sidenotes. je kan uiteraard  je vakantie naar een warm land toe kiezen, maar op het moment nu is en blijft het weer een gegeven. komt jullie dit bekend voor? het gaat over het regiemodel.in organisaties geldt dit iets minder. bevalt de situatie al dan niet, dan kan je ervoor kiezen om het te accepteren (het is geen issue), het te veranderen (met de meeste kleine stap die je maar kan bedenken) of je kiest ervoor om de organisatie of onderdeel van de organisatie te ontwijken. soms betekent dat zelfs dat je de organisatie verlaat en ergens anders een fijnere werkplek weet te vinden.

accepteren we teveel?

we ondergaan vaak dingen omdat we denken weinig aan de situatie te kunnen veranderen. dat is vaak ook maar beperkt en zeker omdat veel mensen afhankelijk zijn voor hun voortbestaan, we accepteren dingen die we eigenlijk niet zouden willen accepteren. de koning zei het mooi: niet normaal maken wat niet normaal is. chronische vermoeidheid en stress is niet normaal. een slechte werksfeer is niet normaal. we accepteren het echter niet helemaal want we klagen wel graag bij het koffiezetautomaat. dit ritueel wordt nu dan gemist met het vele thuiswerken. we klagen over de tent, maar durven niet aan de tent te morrelen. daarmee komen we op de metafoor waar we graag over willen uitweiden.

de tent

de tentstok die de tent omhoog houdt halen we niet weg, anders klapt de tent in. wellicht een haring verzetten of een scheerlijn op spanning zetten? in onze huidige samenleving is werk vaak de enige tentstok die we hebben. het is daarom dus ook belangrijk om niet te afhankelijk te zijn (of op te stellen) tegenover een werkgever of opdrachtgever. niet omdat deze perse slecht zijn, maar omdat je hiermee kwetsbaar bent. zoals we met corona gemerkt hebben was het adagium just in time. nu willen we just in case. daarom is het belangrijk dat de tent meerdere tentstokken heeft. zodat als er 1 wegvalt niet de hele tent inzakt. daarmee zijn we te kwetsbaar.

gedeelde verantwoordelijkheid

wij denken dat iedereen er baat bij heeft als er een gedeelde verantwoordelijkheid is. zeker met het oog op minder economische tijden. daardoor komen organisaties en de mensen die er werken wat meer onder druk te staan. laat de overheid voor een stabiele basis zorgen van onderwijs en zorg tot een basisinkomen. laat de opdrachtgever en de organisaties (de markt) voor een inkomen uit o.a. arbeid zorgen en laten we daarmee een gezonde samenleving vanuit gelijkwaardigheid bouwen. de markt heeft hier immers ook baat bij.

zekerheid

we vragen vaak zekerheden van organisaties die dat zoals we nu gemerkt hebben niet kunnen leveren, ook al zouden ze het wel willen. terwijl onze samenleving, de economie en de mensen die erin actief zijn gebaat zijn bij een bepaalde mate van (inkomens)zekerheid. dat brengt rust, vertrouwen & stabiliteit. waardoor we langere termijn kunnen denken & doen. dat geldt niet alleen voor mensen, maar ook voor organisaties. juist dat kwam nu in het geding.

mensen lijden immers het meest aan het lijden dat men vreest. dit is uiteraard ook goed voor de markt, waarbij er opdrachten ruim van tevoren worden verstrekt maar vanwege angst en onzekerheid worden afgezegd. we zullen dan de komende tijd ook blijven pleiten voor een basisinkomen. temeer omdat dit autonomie geeft, de determinant voor welzijn en omdat dit het trickle up effect creëert.

 

broccoli

4 misvattingen over werk.

motivatiestructurenwerkweekeffectiviteitherstelvermogenmoemoeiteplezierwerkvierentwintig

lees hieronder de 4 grootste misvattingen over werk.

1: werken gaat om ‘moe worden’.

1 van de grootste misvattingen is dat je moe thuis moet komen van het werk. deze arbeidsethos is echter best hardnekkig. vroeger was het werk fysiek veel zwaarder. tegenwoordig komen we niet fysiek maar mentaal moe thuis. juist dat is zonde, want je prefrontale cortex is gekrompen. daar word je motivatie, empathie, creativiteit en je probleemoplossend vermogen bepaald. voor je het weet sta je op automatische piloot en kook je weer hetzelfde prakkie (alweer broccoli).

bij alle andere activiteiten is moe een teken van je lichaam dat je moet rusten. structureel met een lege maag thuiskomen is ook niet gezond. laten we wat meer naar ons lichaam (en geest) luisteren.

2: we moeten 8 uur maken anders kost het de werkgever geld.

nee je werkgever wil niet dat je uren maakt, maar dat je resultaten boekt (tenzij je in een urenfabriek werkt). we weten dat de ideale werkdag grofweg tussen de 4 en de 6 uur is. daarna neemt de toegevoegde waarde die ‘per uur’ geleverd wordt significant af. soms is het noodzakelijk om deze ineffectieve werkwijze door te zetten omdat een klus die dag nog af moet, maar structureel is dat onverstandig.

daarom pleiten wij voor de 6=8 filosofie. uren zijn een handige maatstaf als het gaat om mentale en fysieke belasting, maar om ze nog te gebruiken door te klokken is achterhaald. het draait om gezond verstand, redelijkheid en daar kunnen bepaalde structuren bij helpen, zelfs uren.

3: slapen doe je snachts.

het herstelvermogen van mensen wordt onderschat. we denken vaak dat dingen zoals pauze (even ontspanning) of zelfs slapen ten kosten gaat van de resultaten op het werk. 1 van de dingen die veel mensen gedurende de week ervaren is tijdschaarste. dit is even schadelijk als geldschaarste, waardoor mensen 13 IQ punten minder hoog scoren in tijden van structurele schaarste. er is zelfs een verband tussen het verdiende inkomen en de hoeveelheid slaap die iemand heeft.

ook daar geldt dat de meeste mensen tussen de 6 en 8 uur slaap nodig hebben. in de winter zelfs wat meer dan in de zomer. daarom pleiten we ook voor een 4 daagse werkweek icm de 6=8 filosofie. waardoor mensen op lange termijn beter inzetbaar zijn zonder dat het ten kosten gaat van het resultaat. na een langere inspanning moet je in verhouding langer herstellen dan van een kortere inspanning. elke dag een gevoelsmatige marathon lopen is een recept voor burn out.

daarom zou het weekend er niet moeten zijn om op te laden, daar zou men gedurende de week meer tijd voor moeten hebben. het is niet voor niets zo dat de meeste mensen ziek worden tijdens het weekend of in de vakantie. dan krijgt het lichaam de gelegenheid om toe te geven aan de vermoeidheid. steeds vaker blijkt dat geen fysieke maar psychologische vermoeidheid te zijn, wat uiteraard ook zorgt voor een mindere fysieke conditie/belastbaarheid.

4: betaald werk is altijd goed.

sommige werkzaamheden voegen geen waarde toe. dit zijn werkzaamheden waarbij het de medewerkers de meeste moeite kost om ze te doen. soms voelt het dan als bezigheidstherapie voor volwassenen. mensen lopen er spreekwoordelijk op leeg. mensen willen vanuit zichzelf resultaten boeken, vooruitgang zien. werkzaamheden die er niet aan bijdragen zijn voor vele dan ook een struikelblok.

denk aan onnodige administratie. kost vaak enorm veel tijd maar voor vele is het de vraag wat de toegevoegde waarde is. als dit duidelijk is dan zijn mensen vaak ook bereid het te doen. daar ligt een taak voor de controllers om het belang van bepaalde werkzaamheden inzichtelijk te maken (interne & globale transparantie).

als mensen proberen we altijd manieren te verzinnen om het werk beter, eenvoudiger en makkelijker te maken. het idee dat werk dus altijd goed is… dat hindert innovatie. denk aan de wasmachine. door de uitvinden van de wasmachine kwam er tijd vrij voor andere dingen in het leven van mensen (destijds vooral voor vrouwen). waarom doen we dat dan niet met de werkweek/werkdag? de komende jaren zullen we veel veranderingen zien op het gebied van sociale innovatie. waarom moeten we altijd maar bezig zijn en waarom is druk zijn goed?

combineer je punt 1 t/m 4 dan heb je de ideale werkweek te pakken.

we beschrijven dit in de plezier/moeite ratio. annemiek van vleuten legt het prachtig uit aan de hand van haar trainingsschema. waarmee we gelijk punt 1 weer behandelen. effort/moeite is een noodzakelijk ingrediënt, maar als de baten minder zijn dan levert het per saldo dus niet het gewenste resultaat op. hierbij zijn de marginale kosten groter dan de marginale opbrengsten. dan zijn we het punt van maximale winst (MO=MK) gepasseerd. bij het zwemmen wordt er dan gezegd dat je gaat ‘harken’. je stopt er steeds meer energie en brute kracht in, maar laat je techniek volledig verslappen. de kunst is om vanuit ontspanning te blijven zwemmen (werken). hierin ontstaat flow en lijkt het vanzelf te gaan.

het is dan ook niet gek dat we vaak met een negatieve connotatie zeggen: “nu moet ik ervoor werken”