2023 wordt het jaar van de 4 daagse werkweek en dan doel ik niet op de systeemoplossing, hetzelfde aantal uur in 4 dagen proppen (zoals de belgen, 4 x 10). al is de nederlandse versie niet veel beter, hele volksstammen werken 4 x 9 om toch die fulltime aanstelling te behouden. dat is geen 4 daagse werkweek en dan snap je de essentie van de 4 daagse werkweek niet. hoog tijd om afscheid te nemen van de 5 daagse werkweek.
de reden waarom de 4-daagse werkweek steeds populairder wordt, is omdat steeds meer mensen de waarde van een goede work-life balance erkennen. mensen willen meer tijd hebben om te doen wat ze leuk vinden, zoals tijd doorbrengen met familie en vrienden, hobbies uitoefenen of vrijwilligerswerk doen. de 4-daagse werkweek biedt hiervoor een oplossing, omdat het medewerkers in staat stelt om een dag in de week vrij te nemen zonder dat ze hun salaris hoeven op te geven (50% meer vrije tijd). met de wetenschap dat hun werklast hetzelfde blijft is dat niet meer dan logisch dat je salaris hetzelfde blijft. je salaris is immers een deel van de toegevoegde waarde die je levert.
daarnaast is de 4-daagse werkweek ook een gevolg van de veranderende manier waarop mensen tegenwoordig werken. door de opkomst van technologieën zoals videobellen hoeven we niet altijd meer aanwezig te zijn, onnodige reistijd wordt ons bespaard. veel mensen kunnen vanuit elke locatie werken (het hybride werken). ze hoeven er niet meer fysiek aanwezig hoeven te zijn op het werk om hun werk te doen. dit biedt de mogelijkheid om de werkweek te verkorten zonder dat het ten koste gaat van de productiviteit. bovendien is veel werk ook niet direct aan elkaar gekoppeld en kan het prima ook los van locatie en tijd (en hoeft het zeker niet tegelijkertijd = het asynchroon werken).
werkgevers die halsstarrig vasthouden aan de 5 daagse werkweek en 8 urige werkdag zullen de strijd verliezen. het zijn van een aantrekkelijke werkgever, waarmee mensen behouden blijven voor de organisatie en nieuwe instroom makkelijker te realiseren is zijn 1 van de voordelen van de overstap. bovendien daalt het ziekteverzuim (vooral kort verzuim of roze verzuim) en neemt de kwaliteit van het werk, de week en het weekend toe.
de 4 daagse werkweek is daarom geen startpunt, maar een gevolg van een andere kijk op mens, werk & inkomen. werkvierentwintig helpt organisaties afstappen van wat ik noem: de fabrieksmindset. het idee dat tijd en productiviteit gelijk opgaan. een hardnekkig fenomeen dat voorkomt dat we sociale innovatie toepassen binnen organisaties. en dus nog te veel tijd verdoen aan nutteloze werkrituelen, van vergaderen tot tijdrekken, van te weinig slaap tot aanwezigheidspremies. wie daar niet in meegaat is al snel de luis in de pels en zet zijn of haar positie op het spel, wordt gezien als minder betrokken en gemotiveerd en kan dan ook naar promotie fluiten.
zonde als je het mij vraagt, wat als er 1 sociale innovatie is die ons kan helpen dan is het wel de 4 daagse werkweek wel. zo houden we niet alleen meer tijd over voor onszelf, het gezin en andere verantwoordelijkheden maar maken we ook de samenleving een stukje gelijkwaardiger. als je echt maatschappelijk verantwoord wil ondernemen: de 4 daagse werkweek kan dan niet ontbreken in het lijstje. als je denkt dat het geld kost: het hoeft elkaar niet te bijten, er ontstaat zelfs een win-win-win situatie. lees het rapport zelf en ga ervoor.
meer weten? werkvierentwintig helpt jullie graag bij de overstap door middel van advies en begeleiding. samen pakken we de fundamenten onder mens, werk & inkomen aan. mail naar info@werkvierentwintig.nl voor het inplannen van een afspraak of boek hier een 1 op 1 sessie.
ken je dat, je krijgt een belletje van de recruiter naar aanleiding van je motivatiebrief of cv. je hebt een leuk gesprek en dan komt de vraag die overeenkomt op die stapavond waarin je elkaars nummer vraagt, dat is de equivalent van, ik zie je graag nog een keer of wij zijn een match: “hoeveel uur wil je werken”. ik heb het altijd al een rare vraag gevonden.
het aantal uur is toch het minst belangrijke van werk en een hele slechte indicator van hoe het werk verloopt. we gebruiken dit natuurlijk om je salaris te berekenen. 32 uur is 0.8 de functiewaardering uit het salarishuis. in de vacature staan vaak, 32 tot 40 uur en vaak nog een hele rits aan bijzondere activiteiten, over de effectiviteit van je werk wordt niet gerept, maar dat doe ik natuurlijk wel. zie hieronder het transcript van het gesprek.
moi = “als ik het goed begrijp klokken jullie ook niet meer toch?”
recruiter = “klopt, iedereen mag zijn of haar dag zelf indelen”.
de zin: als je je uren maar maakt is een red flag (hang op, leg neer en check banksaldo). dat is een vorm van surrogaat autonomie en geeft hooguit een beetje flexibiliteit weer. uiteindelijk blijft het dus om uren draaien en is het oude wijn in nieuwe zakken. zo kijken we dus niet naar de waarde maar naar de kostprijs van werk, gebaseerd op input. oftewel niet value based pricing, maar input based.
uren maken toch niet uit, in zoverre dat als iemand weken tot laat moet werken, dan moeten we het hebben over de werkdruk, de kennis en kunde of misschien speelt er wel wat anders, het zogeheten ‘echte gesprek’, al krijg je van dat woord waarschijnlijke jeuk. langer doorwerken maakt immers niet effectiever, het is zelfs contraproductief. het is als doorfietsen op een zachte band. kost veel energie, maar schiet niet echt op. daarmee kost het zelfs meer tijd, energie en ook plezier.
het is natuurlijk niet zo dat je doordat je minder lang werkt en ’tijd overhoudt” nog meer werk kan verzetten. je cognitieve en fysieke inspanning is hetzelfde. er nog wat extra’s uitwringen leidt tot depletion/uitputting. ik gaf zelf altijd aan, ik werk 4 dagen. ik snijd vaak in onnodige werkzaamheden. kijk hoe dingen makkelijker kunnen en hoe we slimmer kunnen werken. ben op de woensdagen vrij (en ook niet bereikbaar). dan pomp ik mijn band op, daardoor ben ik gedurende de week veel scherper en fitter en nadenken kan ik ook als ik met de hond wandel. op woensdagen komen bij mij de beste ideeën/oplossingen tot stand en dat komt juist vanwege het pakken van rust. of zoals adam grant het zegt: resting is not a waste of time, it’s an investment in well-being.
dat komt omdat je brein in ontspanning zich bevind in het default mode network. zowel mentaal als fysiek is het lekker, want dan kan ik meer sporten (van fietsen dat een lekkere lange wandeling, dit hoef ik niet ‘uit te stellen tot het weekend’) met als bonus dat mijn brein dan super effectief is (de jouwe ook). paradoxaal genoeg door niet in te spannen, draait je brein op volledige capaciteit, niet gehinderd door openstaande programma’s die werkgeheugen van je afsnoepen.
de boodschap is dan vaak wel helder.
“oké, dus 4 dagen dat betekent dus 32 uur”. waarop ik antwoordde “nee, 4 dagen, maar schrijf maar iets op in alle redelijkheid. als je 1.0 x € 4.000 neemt of 0.8 x € 5.000,- dan maakt het mij niet uit wat je noteert”. “uiteindelijk willen jullie toch niet mijn tijd, maar het resultaat dat ik kan leveren?”
er is weer een stilte aan de andere kant van de lijn. “zo werkt dat hier niet. we hebben een hr systeem en salarishuis en we gebruiken de uren om je salaris te bepalen”.
ik ken de systemen wel, maar in de vacature stond ook vernieuwend denken en out of the box denken. iets met de bedoeling nastreven en het toepassen van de geest van de wet en niet de letter van de wet. ik heb ze allemaal voorbij zien komen. op dat moment is het afwachten wat er gebeurt. vaak volgt er een afwijzing op basis van een cv. daar staat natuurlijk niet in wat je allemaal buiten die fancy functietitels doet en wat je naast werk meegemaakt hebt. misschien worden we daar nog wel meer door gevormd.
ik schrijf dit omdat ik tijdens de crisis de nodige sollicitaties verstuurd heb, want ook werkvierentwintig zat in zwaar weer. als zelfstandige kon je op weinig dingen rekenen dus het moest maar. niet van harte, je snapt natuurlijk wel dat er veel haken en ogen zijn aan de huidige manier van denken over mens, werk & inkomen. maar deels was het ook om te ondervinden hoe het sollicitatieproces in elkaar steekt. mijn ervaring: organisaties laten te veel talent liggen of zorgen er zelfs voor dat mensen ook niet meer willen solliciteren. en dat is zeker in deze krappe arbeidsmarkt een gemiste kans. organisaties hebben zelf dan ook schuld aan de tekorten op de arbeidsmarkt.
er melden zich mensen voor een bepaalde vacature maar om welke reden dan ook kan het dat niet worden: verwijs dan door naar een vacature die wel past. je hebt immers al contact gelegd met degene, een leuk gesprek gevoerd en er ligt al een ouderwets CV op de mat.een gemiste kans als je het mij vraagt.
tijdens mijn bijbaan bij de makelaar werd het duidelijk: iemand is op zoek naar een woning en komt binnenwandelen. de kans is dan ook groot dat er dan ook 1 te verkopen valt. gebruik je verkoopskills (klantgerichtheid;)) en biedt op z’n minst een verkoopgesprek of waardebepaling aan. regelmatig denk ik dan: dat kan beter en zo is werkvierentwintig recruitment ontstaan!
“werken gebeurt niet altijd op het werk en als je betaalt voor uren dan krijg je uren, maar niet the full package. of zoals dan ariely mooi uitlegt in onderstaande video: “the other things we don’t spend enough time on is the commitment of the team members to each other. again we had this functional view. we’re paying for your time. come here but we don’t really get people’s minds and souls”. dan ariely noemt het een functionele kijk, het is dat instrumentalisme waar we fout zijn gegaan, waarin we uren als maatstaf hebben genomen i.p.v. de verantwoordelijkheid, wederkerigheid en wat we noemen: relationele aanpak.
uiteindelijk is een werkrelatie ook een relatie en dient dan altijd gebaseerd te zijn op wederzijds vertrouwen. met werkvierentwintig nemen we dat als uitgangspunt, dat is onze default. die van jou ook?
dit keer een blog over het boek dat ik (louis) vandaag in 1 ruk heb uitgelezen. het boek van sophie van gool heet: waarom vrouwen minder verdienen (en wat we eraan kunnen doen). een knettergoed boek over de loonkloof tussen mannen en vrouwen, maar tegelijkertijd ook alles wat er mis is aan cultuur die teveel door de middelmatige witte man wordt gedomineerd.
tijdens het lezen moest ik heel even nagaan of ik mij aangesproken voelde. was ik die middelmatige witte man? daar mogen jullie over oordelen. ik voelde in ieder geval plaatsvervangende schaamte voor een systeem dat vrouwen onderwaardeert en dat werk dat veel door vrouwen wordt gedaan lager betaalt (er bestaat niet zoiets als vrouwen of mannen werk, er zijn wel beroepen waar meer vrouwen dan mannen werken (zorg versus bouw). er is daarom niet veel gelijk werk, maar wel vergelijkbaar werk.
met een alleenstaande werkende moeder hoefde ik het ook niet te wagen om anders naar vrouwen t.o.v. mannen te kijken. deze blog schrijf ik overigens niet om het op te nemen voor de vrouw dat kunnen ze prima zelf en daar hebben ze mij echt niet bij nodig (en zeker niet met de intentie tot mansplaining). het boek brengt heldere dingen aan het licht die ik herkende uit mijn vorige relaties. destijds vond ik het al stom, maar nu blijkt is het dus systemisch te zijn.
met werkvierentwintig pleit ik altijd al voor gelijkwaardigheid, maar sophie van gool gaat een stapje verder. ze laat zien dat dit onderwerp al ruim 40 jaar speelt maar dat we nog niet heel veel stappen zetten. vrouwen nemen nog steeds het grootste deel van de onbetaalde arbeid voor hun rekening en krijgen in hun hele leven minder betaald door allemaal (onzinnige) smoesjes voor een onverklaarbare loonkloof. nog meer rapporten en goede intenties gaan dat niet veranderen, hoog tijd om er wat aan te doen (yes!).
Finally, we know that women — especially working mothers and caregivers — have historically been the primary seekers of accommodation and have faced pay and career discrimination as a result. Although a smaller number of men seek similar arrangements and may also face discrimination, they are more likely to advance in their careers. Work-life flexibility has long been gender-siloed, seen as a “women’s issue,” with women bearing the brunt of its effects on career and pay across occupations. (bron: hbr).
ze oppert een paar oplossingen die onze samenleving en arbeidsmarkt gelijkwaardiger maakt, evenals de rolverdeling tussen mannen en vrouwen. de oplossingen bestaan uit: loonaudits, een basisinkomen (maakt onafhankelijker en waardeert al het onbetaalde werk), gratis/betaalbaar kinderdagopvang, volledig betaalt ouderschapsverlof maar ook meer flexibiliteit met werken. ze schrijft daarin uiteraard ook over de kortere werkweek (4 daagse werkweek) en tot slot een vrouwenquotum.
dit laatste is waar de middelmatige witte man het meest te vrezen heeft. door de quotum in te voeren zal de positie van de middelmatige witte man ter discussie komen te staan. hierdoor neemt zowel de kwaliteit van de mannen als de vrouwen toe en hopelijk doorbreken we dan de ‘macht’ van de mannen. als je een beetje vent bent heb je er niks van te vrezen en juich je het alleen maar toe.
er is hoop! er staat een hele generatie te trappelen om dit veel gelijkwaardiger te doen, maar dat lost de ongelijke betaling van vergelijkbaar werk nog niet op. laten we hopen dat haar boek een stap in de goede richting versnelt, want de arbeidsmarkt en samenleving schreeuwt om sociale innovatie (en geen oppervlakkige oplossingen, bedacht door een middelmatige witte man om de status quo te blijven handhaven).
het boek is een aanrader, bestel je boek bij de lokale boekhandel.
er is krapte op de arbeidsmarkt, zo koppen de kranten tegenwoordig weer. na een periode van lockdowns zijn we nu weer optimistisch over de economische ontwikkelingen. maar hoe zorg je er als werkgever voor dat mensen bij je willen werken?
meer salaris
veel mensen denken dat het verhogen van de lonen werkt. dat werkt deels zo, vooral in de horeca kan dit een positief effect hebben op het aantal mensen dat er wil werken. in sectoren waar de salarissen al hoger liggen is salaris niet de beste manier om mensen warm te laten lopen voor het vak. zo is er in de techniek en in de ict al een tijdje een krapte.
aantrekkelijke werkgever
wat is dan de oplossing voor deze beroepsgroepen. wat denk je van de 4 daagse werkweek (en een 5 daags salaris). door een 4 daagse werkweek toe te passen word je als werkgever aantrekkelijker (en het resultaat neemt er ook van toe). denk je nu dat de 4 daagse werkweek voor nog meer krapte zorgt omdat de 5e dag dan ‘leeg’ is dan zit je er naast. het idee dat we in 5 dagen beter functioneren dan in 4 dagen is verouderd gebleken, maar door de 4 daagse werkweek toe te passen ben je als werkgever een stuk aantrekkelijker om bij te werken.
probleem opgelost
veel bedrijven in het buitenland zijn je al voorgegaan. de 4 daagse werkweek is in opkomst en laat het personeelstekort als sneeuw voor de zon verdwijnen. dit geldt niet alleen voor de ict, techniek, bouw, zorg, maar ook voor het onderwijs. hierdoor zijn mensen beter in staat om werk & privé goed te combineren en zal het aanbod ook stijgen.
sociale innovatie
ongeveer 100 jaar geleden hadden we ook een sociale innovatie – met fabrieken van henry ford en het taylorism. staan we aan de vooravond van de volgende sociale innovatie, waaronder de 4 daagse werkweek en een basisinkomen. daarmee gebruiken we de kracht en wetenschap rondom intrinsieke motivatie. werkvierentwintig helpt bedrijven, organisaties, vakbonden en politieke partijen met het moderniseren van hun visie op de toekomst van de arbeidsmarkt. plan een gesprek in met werkvierentwintig voor meer informatie.
ps: heb jij al eens gehoord van reverse hiring? bij werkvierentwintig solliciteren bedrijven/organisaties en wie weet kiest een kandidaat van werkvierentwintig wel voor jullie organisatie. mailen kan naar info@werkvierentwintig.nl
de laatste tijd hoor je wellicht de woorden trickle up of trickle down. dit verwijst naar een manier van economisch denken. bij werkvierentwintig houden we ons bezig met de arbeidsmarkt, werk & inkomen. dat heeft alles te maken met de economie. de laatste decennia stonden in het teken van trickle down economics. simpel gezegd komt dat erop neer dat als je vermogende en bedrijven beperkt belast dit een positief effect heeft op de economie & daarmee dus op de werkgelegenheid.
belastingverlaging?
dit blijkt echter niet zo te werken. hieronder plaatsen we de video over de data. het verband tussen belastingverlaging voor deze groep en de economische groei en bloei. dat is op zich ook best logisch. het deel dat mensen sparen met een hoog inkomen is groter, dat consumeren ze dus niet en komst dus ook niet snel in de reële economie terecht. de laagste inkomens spenderen nagenoeg al hun besteedbaar inkomen en sparen een stuk minder of zelfs helemaal niet.
reële economie
er is uiteraard niks mis met wat sparen, maar als je de reële economie een boost wil geven dan is dat beter door mensen met een laag inkomen meer besteedbaar inkomen te geven dan om dat via de ‘bovenkant’ te doen. in de vorige crisis werd er echter wel via die weg ingegrepen, denk bijvoorbeeld aan het opkoopprogramma van de ecb. dit heeft met name de beurs en huizenprijzen doen stijgen (rente daalde hiermee enorm). de geldcreatie heeft er dus niet voor gezorgd dat de reële economie versterkt werd maar heeft stiekem voor inflatie gezorgd op de huizenmarkt. al is hier de grap dat veel mensen dit als positief ervaren, maar als dit was gebeurd met de dagelijkse boodschappen dan had het malieveld vol gestaan. de overwaarde van de 1 wordt gefinancierd door de ander.
data of ideologie
nu houden wij van de data. ideologisch kan je natuurlijk vinden dat een lage belasting gerechtvaardigd is, maar de claim dat dit goed voor de economie & samenleving is, die houdt niet op. vaak wordt trickle up economics binnen het linkse politieke spectrum bejuweld en trickle down wordt binnen het rechts economische spectrum betoogd. waarbij links vaak vasthoudt aan arbeid en pleiten ze dikwijls voor een hoger minimumloon ook al zorgt dat netto niet voor meer inkomen en gelijkheid (met ons huidige stelsel). rechts houdt daarentegen vaak vast aan inkomen uit arbeid en gelijke behandeling. daarbij pleiten ze voor het beperkt belasten van inkomen & vermogen waaronder ook een lage erfbelasting. dat terwijl veel mensen tegen een klassenmaatschappij zijn. in de blog schrijven wij over een ander belastingstelsel.
andrew yang
afgelopen tijd was andrew yang in de running. hij trok zowel de democratische kandidaten, onafhankelijke en republikeinen. hij kreeg deze mensen enthousiast omdat hij geen sterke links/rechts ideologie had, maar een pragmatische oplossing biedt voor de problemen van vandaag de dag. hij doet dit onder andere door het basisinkomen/freedom dividend op de kaart te zetten.
basisinkomen
een basisinkomen zorgt direct voor geld in de handen van mensen. mensen die dat vervolgens kunnen besteden aan de markt. in dit geval wordt de markt dus van onderop verstevigd en gestimuleerd. hieruit ontstaat werkgelegenheid en dit leidt dan weer tot belastinginkomsten. nu wordt er in nederland langzaamaan de discussie over het basisinkomen gevoerd. sommige pleiten voor een negatieve inkomsten belasting of een gegarandeerd inkomen.
armoedeval
het nadeel hiervan is dat het de armoedeval in stand houdt. dat komt er kort op neer dat mensen heel lang op hetzelfde inkomen blijven ook al werken ze er volop naast. dit wordt de armoedeval genoemd. je inkomen bevriest als het ware. dit gebeurt vandaag de dag ook met de inkomensafhankelijke toeslagen en uitkeringen. de marktprikkel komt dan niet overeen met de regelingen die we toepassen. ja het lost armoede op, maar het zorgt er niet voor dat werken loont. deze krachten kunnen negatief op elkaar werken, maar heeft dus geen enkel effect op het besteedbaar inkomen van mensen. dat blijft beperkt.
werkgevers
als meer mensen meer te besteden hebben kan dat weer uitgegeven worden aan bijvoorbeeld de horeca. want wat heb je nodig als je op het terras wil zitten? juist vrije tijd en vrij besteedbaar inkomen. dit wist henry ford 100 jaar geleden al toe te passen. de wereld zag er toen echter heel anders uit. door globalisatie en technologie kunnen we dat niet altijd meer van werkgevers vragen. dat laatste zien we steeds meer gebeuren. we willen dat die werkgever steeds meer baanzekerheid geeft. wij denken dat de oplossing voor een deel ligt in het bieden van een inkomenszekerheid (ter hoogte van een basisinkomen). werkgevers hebben er dan dus ook baat bij.
versterken van de regio
een basisinkomen zorgt voor een trickle up effect maar zorgt ook voor het behoud van jonge mensen in regio’s die vanuit zichzelf niet heel veel economische dynamiek kennen. ze trekken hierdoor minder snel naar de randstad. hierdoor houden we de regio’s ook aantrekkelijk en zal dit een positief effect hebben op bijvoorbeeld de woningmarkt. kortom, het is dus ook op macro niveau een herverdeling van middelen. waardoor we allemaal beter af zijn.
werkvierentwintig
uiteraard maakt een basisinkomen ook de 24urige werkweek voor beroepen waarbij je aanwezig moet zijn mogelijk, maar denk ook aan mantelzorg, ouderschap, studeren en alle andere uitdagingen waar we in deze tijd voor staan. de rust, stabiliteit en autonomie zal de gezondheid van mensen goed doen en het stimuleert de economie.
tot slot: een duidelijk win/win idee dat duidelijke tweepartijdig is. links lost er armoede mee op en rechts beperkt de invloed van de overheid in het dagelijks leven van mensen. mocht je meer willen lezen over dit onderwerp: in de webwinkel is het boek van andrew yang beschikbaar. als je er dan toch bent, bestel dan gelijk het t-shirt: trickle up en je steunt er een frisse kijk op werk & inkomen mee. onze schoorsteen moet immers ook roken.
bij werkvierentwintig hebben we het regelmatig over de arbeidsmarkt. dat heeft alles te maken met werk & inkomen. we willen dan ook graag een voorzet doen op hoofdlijnen voor een verandering van het stelsel. een nieuwe frisse kijk op werk en inkomen. er zit een fundamenteler probleem onder onze economie, we zijn bezig met een stoelendans waarvan de stoelen er slechts denkbeeldig nog zijn, of zoals jort kelder hier zegt:
de maatstaven die we gebruiken om economische groei weer te geven worden voor een deel veroorzaakt door deze groeiende schuldenberg en daarmee is het verband tussen de werkelijke waarde die er in een land gecreëerd wordt niet meer in overeenstemming met deze maatstaf, het GDP. zelfs de bedenker van het GDP (kuznets) gaf aan dat we voorzichtig om moesten gaan met deze indicator. we zouden ook onbetaalde werkzaamheden mee moeten rekenen zoals zorgtaken (mantelzorg, ouderschap), maar denk ook aan studeren & ondernemen. we hebben sinds het gebruik ons teveel blind gestaard op de maatstaf en zijn er inmiddels volledig afhankelijk van geworden, van onze pensioenfondsen tot de houdbaarheid van onze staatsschuld.
trickle up
we zien de problematiek van vandaag. met de kennis over de trickle up economie zoals andrew yang die voorstelt is het mogelijk om een beter en eenvoudiger systeem rondom werk en inkomen te bedenken. dit maakt de samenleving en de economie sterker. win-win-win dus! dit wordt goed uitgelegd in onderstaande video.
het trickle down denken is daarmee ideologisch wellicht gunstig, maar het is slechter voor de economie & samenleving. het werkt simpelweg niet en het is een verzonnen term zonder economische wetenschappelijke onderbouwing.
3 knoppen
1 – basisinkomen, met 3 componenten, woon (per huishouden), leef (per persoon) en kind-deel (zoals we nu kinderbijslag al hebben). dit wordt gezien als de ‘midden variant’ van een basisinkomen. alle bureaucratische aftrekposten en inkomensafhankelijke toeslagen weg. dat zijn de 3 knoppen waar de bestuurders aan kunnen draaien. geen armoedeval, geen boete op werken. geen verlies aversie. ook de overheid dient op 1,5 meter te blijven.
maar werkvierentwintig, hoe zit het dan met de werkbereidheid, neemt dat dan niet af? nee neemt zelfs toe, het huidige systeem passiveert. lees er meer over in het onderzoek van de universiteit van leiden.
een euro is een euro
2 – een vast tarief op inkomen (voor zowel arbeid als vermogensrendement). uit voorlopig onderzoek bleek 50% als maximaal tarief te gelden., let wel maximaal, ook van ons mag het lager, maar het idee dat lagere belastingen beter zijn voor de economie klopt helaas niet. zo houd je zelf altijd meer over van de euro die je verdient. het basisinkomen is belastingvrij dus voordat je een belastingdruk van max. 50% hebt duurt wel even. er is geen onderscheid tussen inkomen uit arbeid of uit vermogen >> bij de supermarkt is een euro een euro.
sommige partijen geven aan een 2 schijven stelsel te willen. werkvierentwintig houdt van eenvoud, maar als we het dan toch toepassen kunnen we het dan niet levels noemen?
3 – netto (pensioen)sparen bij een partij naar keuze, in eigen beheer of bij de voorkeurspartij uit de cao. waarom netto? dat scheelt een directe belastingdruk van 8 a 9 %.
opt-out
4 – opt-out mogelijkheid van ww premies en andere ‘verplichte verzekeringen’. de standaardoptie is daarmee risico-arm en collectief geregeld. we creëren hiermee autonomie. ga je ermee akkoord, dan committeer je je ook aan de voorwaarden. wij denken dat een partij als het uwv niet optimaal functioneert maar bovenal te weinig rekening houdt met de wetenschap rondom motivatie en welzijn. we zijn veel meer voorstander van de grootstewerkgevervannederland.
om nog maar te zwijgen over een verouderde participatiewet. toch vinden we het gek dat veel mensen geen beroep doen op de bijstand (met dito voorkeursbehandeling). zoals ook het onderzoek van de universiteit van leiden aangeeft.
niet links of rechts, maar vooruit
dit is dus niet links of rechts, maar wel sociaal en liberaal. werken loont altijd en we waarderen onbetaalde arbeid zoals ouderschap, mantelzorg/studeren. wist je dat een studieschuld naast de mentale druk ook financieel slecht is voor de economie. het remt de koopkracht van jonge gezinnen aanzienlijk. in een tijd dat het salaris nog moet groeien, het vermogen nog opgebouwd moet worden en je tijd schaars is.
weinig rechten opgebouwd + studieschuld maakt…
vergeet niet dat de meeste jongeren nog amper andere rechten hebben opgebouwd en dus weinig bescherming genieten om, ook al zouden ze dat willen, het juiste te doen en de consequenties te dragen. de luis in de pels is niet altijd geliefd. door de afhankelijkheid moet je wel mee in het systeem. hier spreek ik uit eigen ervaring. lees ook: daarom is tijd ook altijd van jezelf
we stimuleren ondernemerschap en we zorgen ervoor dat financiële zekerheid ten hoogte van het bestaansminimum gegarandeerd is. dat hebben we namelijk ook nodig om open te staan voor maatschappelijke veranderingen die plaatsvinden. het boek van andrew yang, jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing, is een aanrader. het gaat in op zowel de micro & macro onderwerpen die gepaard gaan met de economische werkelijkheid.
van de lokale ondernemer tot de mantelzorger (caretaker), dat waardeert de overheid en de markt op 0 economische waarden.
formalisatie van werk
1 van de redenen dat we meer economische groei hebben gezien is omdat we veel informeel werk geformaliseerd hebben (met een heel rits aan toeslagen). het economiseren van voorheen onbetaald werk maakte dus dat er feitelijk niks anders gebeurde maar dat de meeteenheid van het GDP (BBP) steeg. met een heel ambtenaren & controle-apparaat tot gevolg (inclusief de toeslagenaffaire en een verouderde participatie wet).
hoe zit het dan met kinderdagopvang?
nou dat is dus precies werk dat we geformaliseerd hebben. we doen we een steeds groter beroep op de overheid (met bijbehorende bureaucratische systemen) met een heel circus aan toeslagen en schandalen. dus hoe fixen we dat? gewoon inrichten net zoals de basisschooltijden is dat te lastig? dan krijgen allen ouders (ongeacht werksituatie) 6 dagdelen (3 dagen) gratis kinderopvang. waarom niet meer? omdat deze sector al zwaar gesubsidieerd is en wat ons betreft nooit in private handen had mogen vallen (we subsidiëren de winst van deze instellingen). dit zeggen wij niet alleen, maar wordt zelfs door de minister gezegd.
zo kunnen de ouders minimaal 3 dagen werken (goed voor de arbeidsparticipatie van zowel mannen als vrouwen), goed voor de socialisatie van het kind en goed voor de samenleving. er zijn nu al veel opa’s en oma’s die op hun kinderen passen, maar eigenlijk is het toch best onlogisch dat we wel tijd hebben voor onze kleinkinderen, maar niet voor onze eigen kinderen. het lijkt soms wel of we achterstevoren leven…
we hebben met de lockdown wel gemerkt dat ook scholen meer zijn dan kinderdagopvang zodat de ouders ongestoord kunnen werken (het heeft dus naast een economisch ook een maatschappelijk belang). algoed, werken is immers ook geen dagbesteding voor volwassenen.
fabrieksmindset
we doen als werkvierentwintig graag deze voorzet omdat werken zoveel leuker en beter en effectiever kan. alleen zo kunnen we afstappen van de fabrieksmindset op mens, werk & inkomen.
het voorkomt gedwongen zwartwerken/onderbetaling/uitbuiting in welke vorm dan ook (true story).
het geeft een basiszekerheid ongeacht wat je doet (student, mantelzorg, zzp’er of een combinatie van smaken, scheelt een studieschuld van 30k).
geen afgunst. er is niks mis met geld verdienen. werken moet en mag lonen, financieel en of in voldoening (hopelijk beide). geen rijke stinkerd of labbekak.
we leggen de inkomenszekerheid niet alleen bij de werkgever of individuele mensen neer.
het maakt mensen onafhankelijker van de markt, partner en van de overheid (ook de overheid dient op 1,5 meter te blijven.
waarom geen basisbaan?
omdat we veel werkende arme hebben, het al het onbetaalde werk niet waardeert en het de onafhankelijkheid niet versterkt (maar eerder verzwakt). alhoewel werk zeker een belangrijk onderdeel kan zijn van iemand zijn leven, is een basisbaan slechts voor 10% van de problemen een potentiële oplossing. veel kleine ondernemers willen al geen fulltime krachten meer om zo het risico te beperken.
een basisinkomen zorgt ervoor dat we geen amerikaanse toestanden van 2 banen krijgen om rond te komen, of de krantenbezorger die met krabben en bijten 880 euro per maand verdient.
meer voorbeelden in de update:
*het principe van de vervuiler betaalt wordt regelmatig aangedragen. daarom kunnen we met het btw tarief op ambacht (arbeid) en de btw op ‘nieuw’ ervoor zorgen dat de waarde van arbeid gunstig blijft t.o.v. weggooien en consumeren. hierdoor waarderen we ambachten weer en neemt de gebruiksduur van artikelen toe. zoals de kleermaker die een nieuwe rits in je jas zet, maar moet concurreren met de prijs van een nieuw jack. repareren is in veel gevallen economisch minder gunstig dan weggooien en nieuw bestellen. denk ook aan de auto waarvan de onderhoudskosten te groot zijn, terwijl een groot deel te maken heeft met arbeidskosten en niet zozeer met materialen.
*sommige mensen vragen zich af hoe het zit met erfenis. dit wordt berekend als extra inkomen, waarbij er een vrijstelling kan zijn. een erfbelasting is in het leven geroepen om geen klassenmaatschappij te krijgen (de gouden lepel) door de vroegere liberale partijen. ze vonden dat vermogen zelf verdiend moest worden en je niet in de schoenen geschoven mocht krijgen. om dit effect te verzachten werd er een erfbelasting van tot wel 90% ingevoerd.
wij vinden dat het conform inkomen/vermogensrendement belast moet worden. we hebben immers financieel de ouders van de kinderen losgekoppeld om zo niet bezwaard te worden door de keuzes van je ouders (positief en negatief). helaas is dit omgedoopt tot sterftax waardoor mensen de bedoeling achter de belasting niet meer weten (en eerlijk is eerlijk, als je het zo noemt voelt het ook heel oneerlijk). dit blijft voor vele een heel gevoelig punt. sander schimmelpenninck zegt daar het volgende over >> bekijk de link
*we zitten middenin de 4e industriële revolutie. werk zoals we dat kennen wordt voor grote delen geautomatiseerd. dit zijn niet zozeer de praktische beroepen, maar veelal de cognitieve beroepen van accountant tot administratief medewerkers. we volgen hier het voorbeeld van andrew yang over de veranderingen in de economie, waardoor het voor ‘normale mensen’ steeds lastiger wordt om een redelijk salaris te verdienen. hij zegt: capitalism gets eaten by its son technology. dit is iets om over na te denken.
* we gaan richting een vrijetijdseconomie. ford wist dit 100 jaar geleden al te vatten in een kortere werkdag en betere arbeidsvoorwaarden. met grote voordeel dat 1: de mensen bij hem bleven werken en 2: dat ze de producten konden kopen en nog belangrijker, de tijd hadden om ze te gebruiken. we gaan nu de volgende stap zetten, wat hebben mensen dan nodig: vrije tijd en besteedbaar inkomen. we kunnen dit niet vragen van de markt alleen. mede ook omdat werkgevers gebaat zijn bij gezonde medewerkers, maar niet altijd in staat zijn om deze voorwaarden zo te bieden (ook al zouden ze het wel willen).
*de uitdaging waar we voor staan zijn stijgende zorgkosten en een middenklasse die langzaam verdwijnt. de coronacrisis zal dat doen versnellen. het is daarmee geen vraag of we een basisinkomen nodig hebben, maar wanneer we het toe gaan passen. de uitdagingen waar we voor staan zijn aan elkaar verbonden. zo zitten we nu in een gezondheidscrisis die voor een economische crisis zorgt. welzijn bepaalt daarmee welvaart. uit onderzoek naar motivatie komt naar voren dat autonomie de determinant is voor welzijn. het is ook de bepalende factor voor prestaties. het levert daarin dus ook een positieve bijdrage aan de (financiële) gezondheid van mensen en organisaties.
*ideologisch hebben mensen hier echt nog moeite mee. de wortel en de stok zijn diep ingebakken overtuigingen die echter geen fundament kennen in de wetenschap. het is dan ook dat dezelfde manier van denken onder het basisinkomen ligt als onder anders organiseren. het scientific management gaf aan dat mensen niet moesten denken maar doen, al het werk moest meetbaar zijn en mensen hadden een externe prikkel nodig om te werken. de managers dachten na en hadden hun kantoor op de 1ste verdieping om goed overzicht te houden op de ‘werkvloer’. deze houding zien we nog steeds terug vanuit de politiek. ons belastingstelsel is er een voorbeeld van. werkvierentwintig is van mening dat iedereen ten minste 1,5 meter ruimte moet hebben om zelf na te denken en invulling te geven aan het leven. het wantrouwen vanuit het scientific management werkt demotiverend en is niet goed voor het welzijn en de prestaties van mensen.
kortom, het basisinkomen maakt de arbeidsmarkt en de samenleving democratischer. dat zijn waarden die we over de wereld verspreiden maar in ons eigen land (of organisaties) soms vergeten te hanteren. een basisinkomen is daarmee onderdeel van het human centered capitalism. waar er een gezonde verhouding is tussen mensen, overheid en markt. waar er sprake is van wederkerigheid in het sociale contract tussen mensen, markt en overheid. waar tegenspraak mogelijk is en we niet volledig afhankelijk zijn van 1 van de 3 partijen.
wil jij graag een frisse kijk op werk & inkomen supporten? bestel dan een item in de webwinkel, zoals bijvoorbeeld de werkvierentwintig pet.
begin 2020 deden we een sociaal experiment. een experiment om 1 basisinkomen te crowdfunden. dit is natuurlijk niet zonder (imago) risico. we nemen daarmee positie in op een politiek onderwerp dat ideologisch geladen is. dat kan in ons geval ook niet anders omdat de arbeidsmarkt, werk en inkomen vaak politiek geladen onderwerpen zijn.
ondernemer
elke ondernemer kan beamen dat (vooral) in de beginperiode het een uitdaging is om voldoende omzet en opdrachten binnen te behalen. dat is bij werkvierentwintig niet anders. als de opdrachten opdrogen (zoals in de bouw) is het altijd weer de vraag of je salarissen van je medewerkers kan betalen. het is daarmee ook een pleidooi voor het ondernemerschap, voor risico nemen en voor buiten de gebaande paden te gaan. we hopen alleen wel dat dit nooit ten kosten hoeft te gaan van je eigenwaarden (verlies van autonomie). ondernemers zijn al bereid om alles op alles te zetten. dit moet je maar liggen.
deze structuur is niet voor iedereen zaligmakend. andere voelen ze meer senang bij een structuur van loondienst. daar is uiteraard helemaal niks mis mee. we omarmen de diversiteit in wensen. we pleiten alleen wel tegen de wat hard gezegd: loonslaafcultuur. eentje van volgzaamheid. 10% van de werkende geeft al aan mentaal afgehaakt te zijn. de manier waarop onze organisaties zijn georganiseerd is dan ook het grootste probleem van deze tijd. waarin burn out eerder regel dan uitzonder is. hier is overigens werk niet alleen debet aan.
stigma
de oproep werd: online veredeld bedelen genoemd. een basisinkomen is geen zieligheidsgift of een regeling voor minima. maar zorgt voor een ondergrens van het menselijke bestaan, ongeacht je economische verdienvermogen. dat is het stigma dat we ook graag willen doorbreken. evenals het idee dat economische waarde gelijk staat aan menselijke waarden. we steken daarmee ons hoofd boven het maaiveld uit. hak het eraf als je dat wilt. wij leggen hieronder uit waarom we dat een onverstandig plan vinden.
welzijn & welvaart
de eerste reactie die binnen kwam was: je moet werken voor je geld. dat is voor vele het idee en dat is begrijpelijk. voor niets komt de zon op. onderzoek naar welzijn en welvaart laten alleen zien dat deze opvatting heel veel nadelen heeft. financiële stress is een van de oorzaken van hogere zorgkosten, slechtere relaties en stress. we betalen dus nu al de ellende van de ander het zou toch veel leuker zijn als we meer waardigheid voor ons geld krijgen. we respecteren iedereen die dit denkt. we zijn in nederland vrij om onze mening te uiten.
democratie
hopelijk zijn we ook vrij om met onze voeten te stemmen. het is nu zo dat je nauwelijks bescherming kent als je eenzijdig je baan opzegt en iedereen begint in 2020 weer op 0. uiteraard zijn er in nederland sociale vangnetten, maar deze zijn altijd tijdelijk. om de grootste uitdagingen van de komende tijd aan te kunnen is zekerheid & financiële veiligheid het belangrijkste element (maslow).
in amerika pleit andrew yang voor een freedom dividend (basisinkomen). dit verbetert het leven van mensen direct (het geeft ze autonomie, waardeert onbetaalde arbeid en zorgt voor de vrijheid om te studeren, als zelfstandige te starten etc. etc.). daarnaast verbetert het de economie. uit de cijfers blijkt dat de trickle down economie niet werkt zoals de belofte was. hij pleit daarom voor de trickle up economie.
everything that is really great and inspiring is created by the individual who can labor in freedom.
albert einstein
de discussie die we vandaag de dag zien heeft te maken met een verouderd bureaucratisch systeem. met onder andere een slecht functionerende toeslagen systeem, veel zelfstandige met straks een minimum tarief voor zzp’ers en het mogelijk verhogen van het minimumloon, hoge studieschuld en woningschaarste. vermogensongelijkheid neemt toe en we krijgen steeds meer afgunst naar elkaar (op alle fronten). dat is maatschappelijk gezien niet even wenselijk.
waarde van werk
de raad voor de volksgezondheid adviseert om ook als je met ‘pensioen’ bent nog een beetje door te werken (actief te zijn). de minister heeft laten weten dat het minimumloon niet omhoog gaat. dat is op zich logisch. want arbeid wordt steeds duurder en dat terwijl we werk als waardevol benadrukken (wij ook). de rekening komt alleen voor een groot deel bij het mkb te liggen. deze organisaties hebben het ook in een sterke economie soms best zwaar. door toenemende regeldruk (de wab), door toenemende (internet) concurrentie en globalisering (aliexpres etc) is dit dan ook niet de oplossing. andrew yang biedt daarmee een positieve visie voor de toekomst. we pleiten er dan ook voor dat de pensioenleeftijd met pensioen gaat (dit klinkt gekker dan het is).
basisinkomen
daarom pleiten wij voor een basisinkomen. omdat dit zowel sociaal is (iedereen uit de armoede) en dat het liberaal is (wie ben ik om over jou leven te oordelen). je hebt de vrijheid (binnen de kaders van een basisinkomen) om wat van het leven te maken. we gaan hier dan ook uit van intrinsieke motivatie. werken loont daarmee altijd, financieel en of in voldoening. hopelijk beide. want er is niks mis met geld verdienen. je hoeft geen studieschuld op te bouwen als je gaat studeren. dit heeft een dempend effect op de economie. juist op een moment dat je nog vermogen/arbeidsvoorwaarden op moet bouwen als jonge ouders.
arbeidsmarkt
dit raakt natuurlijk direct aan de arbeidsmarkt. want zo zijn de economie, de arbeidsmarkt en het onderwijs met elkaar verbonden. het vraagt daarmee dus een integrale aanpak. zo kan je de afweging maken om meer tijd aan je kinderen te kunnen besteden. 2/3 van de ontwikkeling van het kind heeft te maken met hoe de stressniveaus thuis zijn, hoe veel woordjes er worden voorgelezen. deze ouderlijke aandacht is cruciaal voor de ontwikkeling van het kind. daarmee functioneert ons onderwijssysteem nog beter. zo worden we gezonder & innovatiever en daarmee verstevigen we onze positie op de wereldmarkt.
het onderwerp is overigens bipartisan (tweepartijdig) maar zowel links als rechts houden vooralsnog vast aan oude idee technologie. bekijk de video in de blog van barry schwartz.
pick a side
ons huidige systeem is een systeem met een gat in de bodem. het is dweilen met de kraan open. als werkvierentwintig gaan we in 2020 ook verder voor een leukere en beter functionerende arbeidsmarkt, samenleving en economie. dat er mensen zijn die het oneens met ons zijn is inherent aan het innemen van een standpunt. zoals er ook gebeurde met de productie van twix >> pick a side. een aanrader is het boek van andrew yang: the war on normal people.
werkvierentwintig
willen jullie meer informatie over dit onderwerp? laat je het ons weten, dan geven wij daar gratis advies over (zet dan in de kop> sociaal experiment) >> info@werkvierentwintig.nl.
als bedrijfskundige zijn we gespecialiseerd in personeel en arbeid, waaronder motivatie en control. omdat werken zoveel leuker en beter kan.
bij werkvierentwintig schoppen we tegen heilige huisjes aan. zoals de vrije denkers zeggen: structuren worden onopgemerkt voor werkelijkheid aangezien. het doorbreken van vaste overtuigingen kost tijd. zo werk het ook met het idee dat welzijn geld kost. wij denken dat hier geen aandacht aan besteden juist heel veel kost (financieel en sociaal). zo zit het maken van uren als zijnde dat is werk er bij mensen ingeprent.
de wetenschap rondom welzijn en vitaliteit laat zien dat mensen die meer autonomie ervaren zich beter voelen. autonomie (the desire to be self-directed is universeel). aandacht aan welzijn besteden loont. het levert rendement op. keiharde euro’s die de organisatie bespaart en de privé het gezin worden bespaard, dat betekent dus ook dat het ook belangrijk is om de structuur van de werkdag tegen het licht te houden.
aangezien wij ons bezighouden met de arbeidsmarkt maakt dat we schuren met politieke opvattingen. we denken dat onze kijk op werk en inkomen daarom een update nodig heeft. eentje waarin we niet alleen naar de werkgevers of naar de overheid maar ook naar de mensen. deze driehoek is belangrijk omdat we het alleen niet kunnen fixen. we denken vaak dat het of/of is. of meer welvaart of meer welzijn.
in amerika staat ondernemer andrew yang op. hij pleit voor een basisinkomen, maar noemt het een freedom dividend (van oorsprong bipartisan). een basisinkomen zorgt ervoor dat het welzijn toeneemt en dat de economie sterker wordt. het maak de arbeidsmarkt democratischer en het zorgt dat werken altijd loont. het zorgt ook voor minder bureaucratie. allemaal belangrijke zaken voor mensen, voor de economie en voor de overheid. als adviesbureau nemen we hier ook stelling in. maar dat doen we wel zoveel mogelijk op basis van wetenschap. we open graag het debat over een moderne kijk op werk & inkomen. eentje die zowel sociaal als liberaal is en die recht doet aan de wetenschap rondom werk, productiviteit, motivatie, kwaliteit, welzijn en economie.
dit debat was al gaande in de tijd van adam smith (vrije markt) & van karl marx (communisme). in de tijd van taylor (scientific management) en fayol (relationele behoefte) en tussen de agentschap theorie en de stewardship theorie, tussen het angelsaksisch en rijnlandse organiseren. op het gebied van hr zeer belangrijke inzichten.
wij geloven dat alle grote denkers wat bij te dragen hebben. 21 december wordt daar een 5e strijd aan toegevoegd. dat is de strijd tussen de twee grootste filosofen van deze tijd, badr en rico. geheel in werkvierentwintig stijl weten zij dat je er een klap op moet geven. kort en krachtig.
soms slaan we iets te ver door en wordt één van de opvattingen dominant en wordt de ander vergeten. dat geldt ook voor de manier waarop we werken. daarom worden wij blij van iemand die het ‘gulden midden’ vertegenwoordigt. zoek andrew yang eens op, hij pleit voor een bredere kijk op werk en inkomen. op youtube of neem een kijkje op zijn website >> www.yang2020.com
meer weten over wat jij kan doen om binnen jou organisatie het verschil te maken (bijvoorbeeld de 6=8 filosofie)? neem dan contact met ons op. we zijn er ook voor vakbonden en werkgeversverenigingen. voor politieke partijen en voor zorgverzekeraars. een andere kijk op werk en inkomen heeft namelijk invloed op iedereen. wij noemen dat het post-kapitalisme. is het tijd voor een deltaplan?
omanido. zo heet de rebellengroep in de serie hendrik groen. de 2e en tevens laatste serie is onlangs van start gegaan. uit het as herrijzen de figuren uit het verzorgingstehuis. hendrik groen en evert zijn de vertegenwoordiging van mensen die graag het juiste willen doen, maar zich niet altijd willen conformeren aan de saaiheid, de sufheid en de pietluttige regeltjes. om nog maar te zwijgen over die manager.
dat geldt ook voor onze arbeidsmarkt en de mensen die erop actief zijn. daar zijn heel veel mensen die graag het goede willen doen. functioneel recalcitrant noemen wij dat. daarentegen is er ook een grote groep die het op heeft gegeven en vooral klaagt bij het koffiezetautomaat.
daarom hebben wij een groepje opgericht. volwassen maar nog niet met pensioen. rebellie tegen de saaiheid. opstand tegen de sleur. spreek je uit, neem initiatief. ga eropuit. meld je aan. info@werkvierentwintig.nl
volgzaamheid is ons met de paplepel ingegoten. de trailer had uiteraard ook over de gemiddelde organisatie kunnen gaan. dit is wat wij noemen: de loonslaaf cultuur. waarin we niet onder doen voor de noord koreaanse bevolking.
mensen zijn van nature welwillend, zoals rutger bregman uitlegt in de meeste mensen deugen, maar er gebeuren verkeerde dingen omdat mensen zo volgzaam zijn. hendrik groen legt dat in de trailer mooi uit.
