werkvierentwintig

ken je dat, je krijgt een belletje van de recruiter naar aanleiding van je motivatiebrief of cv. je hebt een leuk gesprek en dan komt de vraag die overeenkomt op die stapavond waarin je elkaars nummer vraagt, dat is de equivalent van, ik zie je graag nog een keer of wij zijn een match: “hoeveel uur wil je werken”.  ik heb het altijd al een rare vraag gevonden.

het aantal uur is toch het minst belangrijke van werk en een hele slechte indicator van hoe het werk verloopt. we gebruiken dit natuurlijk om je salaris te berekenen. 32 uur is 0.8 de functiewaardering uit het salarishuis. in de vacature staan vaak, 32 tot 40 uur en vaak nog een hele rits aan bijzondere activiteiten, over de effectiviteit van je werk wordt niet gerept, maar dat doe ik natuurlijk wel. zie hieronder het transcript van het gesprek.

moi = “als ik het goed begrijp klokken jullie ook niet meer toch?”

recruiter = “klopt, iedereen mag zijn of haar dag zelf indelen”.

de zin: als je je uren maar maakt is een red flag (hang op, leg neer en check banksaldo). dat is een vorm van surrogaat autonomie en geeft hooguit een beetje flexibiliteit weer. uiteindelijk blijft het dus om uren draaien en is het oude wijn in nieuwe zakken. zo kijken we dus niet naar de waarde maar naar de kostprijs van werk, gebaseerd op input. oftewel niet value based pricing, maar input based.

uren maken toch niet uit, in zoverre dat als iemand weken tot laat moet werken, dan moeten we het hebben over de werkdruk, de kennis en kunde of misschien speelt er wel wat anders, het zogeheten ‘echte gesprek’, al krijg je van dat woord waarschijnlijke jeuk. langer doorwerken maakt immers niet effectiever, het is zelfs contraproductief. het is als doorfietsen op een zachte band. kost veel energie, maar schiet niet echt op. daarmee kost het zelfs meer tijd, energie en ook plezier.

het is natuurlijk niet zo dat je doordat je minder lang werkt en ’tijd overhoudt” nog meer werk kan verzetten. je cognitieve en fysieke inspanning is hetzelfde. er nog wat extra’s uitwringen leidt tot depletion/uitputting. ik gaf zelf altijd aan, ik werk 4 dagen. ik snijd vaak in onnodige werkzaamheden. kijk hoe dingen makkelijker kunnen en hoe we slimmer kunnen werken. ben op de woensdagen vrij (en ook niet bereikbaar). dan pomp ik mijn band op, daardoor ben ik gedurende de week veel scherper en fitter en nadenken kan ik ook als ik met de hond wandel. op woensdagen komen bij mij de beste ideeën/oplossingen tot stand en dat komt juist vanwege het pakken van rust. of zoals adam grant het zegt: resting is not a waste of time, it’s an investment in well-being.

dat komt omdat je brein in ontspanning zich bevind in het default mode network. zowel mentaal als fysiek is het lekker, want dan kan ik meer sporten (van fietsen dat een lekkere lange wandeling, dit hoef ik niet ‘uit te stellen tot het weekend’) met als bonus dat mijn brein dan super effectief is (de jouwe ook). paradoxaal genoeg door niet in te spannen, draait je brein op volledige capaciteit, niet gehinderd door openstaande programma’s die werkgeheugen van je afsnoepen.

de boodschap is dan vaak wel helder.

“oké, dus 4 dagen dat betekent dus 32 uur”. waarop ik antwoordde “nee, 4 dagen, maar schrijf maar iets op in alle redelijkheid. als je 1.0 x € 4.000 neemt of 0.8 x  € 5.000,- dan maakt het mij niet uit wat je noteert”. “uiteindelijk willen jullie toch niet mijn tijd, maar het resultaat dat ik kan leveren?”

er is weer een stilte aan de andere kant van de lijn. “zo werkt dat hier niet. we hebben een hr systeem en salarishuis en we gebruiken de uren om je salaris te bepalen”. 

ik ken de systemen wel, maar in de vacature stond ook vernieuwend denken en out of the box denken. iets met de bedoeling nastreven en het toepassen van de geest van de wet en niet de letter van de wet. ik heb ze allemaal voorbij zien komen. op dat moment is het afwachten wat er gebeurt. vaak volgt er een afwijzing op basis van een cv.  daar staat natuurlijk niet in wat je allemaal buiten die fancy functietitels doet en wat je naast werk meegemaakt hebt. misschien worden we daar nog wel meer door gevormd.

ik schrijf dit omdat ik tijdens de crisis de nodige sollicitaties verstuurd heb, want ook werkvierentwintig zat in zwaar weer. als zelfstandige kon je op weinig dingen rekenen dus het moest maar. niet van harte, je snapt natuurlijk wel dat er veel haken en ogen zijn aan de huidige manier van denken over mens, werk & inkomen. maar deels was het ook om te ondervinden hoe het sollicitatieproces in elkaar steekt. mijn ervaring: organisaties laten te veel talent liggen of zorgen er zelfs voor dat mensen ook niet meer willen solliciteren. en dat is zeker in deze krappe arbeidsmarkt een gemiste kans. organisaties hebben zelf dan ook schuld aan de tekorten op de arbeidsmarkt.

er melden zich mensen voor een bepaalde vacature maar om welke reden dan ook kan het dat niet worden: verwijs dan door naar een vacature die wel past. je hebt immers al contact gelegd met degene, een leuk gesprek gevoerd en er ligt al een ouderwets CV op de mat.een gemiste kans als je het mij vraagt.

tijdens mijn bijbaan bij de makelaar werd het duidelijk: iemand is op zoek naar een woning en komt binnenwandelen. de kans is dan ook groot dat er dan ook 1 te verkopen valt. gebruik je verkoopskills (klantgerichtheid;)) en biedt op z’n minst een verkoopgesprek of waardebepaling aan. regelmatig denk ik dan: dat kan beter en zo is werkvierentwintig recruitment ontstaan!

“werken gebeurt niet altijd op het werk en als je betaalt voor uren dan krijg je uren, maar niet the full package. of zoals dan ariely mooi uitlegt in onderstaande video: “the other things we don’t spend enough time on is the commitment of the team members to each other. again we had this functional view. we’re paying for your time. come here but we don’t really get people’s minds and souls”. dan ariely noemt het een functionele kijk, het is dat instrumentalisme waar we fout zijn gegaan, waarin we uren als maatstaf hebben genomen i.p.v. de verantwoordelijkheid, wederkerigheid en wat we noemen: relationele aanpak.

uiteindelijk is een werkrelatie ook een relatie en dient dan altijd gebaseerd te zijn op wederzijds vertrouwen. met werkvierentwintig nemen we dat als uitgangspunt, dat is onze default. die van jou ook?