de vakantieperiode zit er voor veel mensen weer op. na nog een goede eindsprint was het toch nog best een warme zomer. de maand augustus was dan ook een maand van rust. niet al te veel doen, zo kom je het beste door die periode heen. je kan immers weinig aan het weer veranderen, maar accepteren dat is de optie. je maakt het beste ervan door een duik te nemen, een boek te lezen en een palmboom op te zoeken.

regiemodel

je kan de situatie al dan niet accepteren, veranderen of ontwijken. bij het weer lukt alleen het 1ste. uiteraard met wat sidenotes. je kan uiteraard  je vakantie naar een warm land toe kiezen, maar op het moment nu is en blijft het weer een gegeven. komt jullie dit bekend voor? het gaat over het regiemodel.in organisaties geldt dit iets minder. bevalt de situatie al dan niet, dan kan je ervoor kiezen om het te accepteren (het is geen issue), het te veranderen (met de meeste kleine stap die je maar kan bedenken) of je kiest ervoor om de organisatie of onderdeel van de organisatie te ontwijken. soms betekent dat zelfs dat je de organisatie verlaat en ergens anders een fijnere werkplek weet te vinden.

accepteren we teveel?

we ondergaan vaak dingen omdat we denken weinig aan de situatie te kunnen veranderen. dat is vaak ook maar beperkt en zeker omdat veel mensen afhankelijk zijn voor hun voortbestaan, we accepteren dingen die we eigenlijk niet zouden willen accepteren. de koning zei het mooi: niet normaal maken wat niet normaal is. chronische vermoeidheid en stress is niet normaal. een slechte werksfeer is niet normaal. we accepteren het echter niet helemaal want we klagen wel graag bij het koffiezetautomaat. dit ritueel wordt nu dan gemist met het vele thuiswerken. we klagen over de tent, maar durven niet aan de tent te morrelen. daarmee komen we op de metafoor waar we graag over willen uitweiden.

de tent

de tentstok die de tent omhoog houdt halen we niet weg, anders klapt de tent in. wellicht een haring verzetten of een scheerlijn op spanning zetten? in onze huidige samenleving is werk vaak de enige tentstok die we hebben. het is daarom dus ook belangrijk om niet te afhankelijk te zijn (of op te stellen) tegenover een werkgever of opdrachtgever. niet omdat deze perse slecht zijn, maar omdat je hiermee kwetsbaar bent. zoals we met corona gemerkt hebben was het adagium just in time. nu willen we just in case. daarom is het belangrijk dat de tent meerdere tentstokken heeft. zodat als er 1 wegvalt niet de hele tent inzakt. daarmee zijn we te kwetsbaar.

gedeelde verantwoordelijkheid

wij denken dat iedereen er baat bij heeft als er een gedeelde verantwoordelijkheid is. zeker met het oog op minder economische tijden. daardoor komen organisaties en de mensen die er werken wat meer onder druk te staan. laat de overheid voor een stabiele basis zorgen van onderwijs en zorg tot een basisinkomen. laat de opdrachtgever en de organisaties (de markt) voor een inkomen uit o.a. arbeid zorgen en laten we daarmee een gezonde samenleving vanuit gelijkwaardigheid bouwen. de markt heeft hier immers ook baat bij.

zekerheid

we vragen vaak zekerheden van organisaties die dat zoals we nu gemerkt hebben niet kunnen leveren, ook al zouden ze het wel willen. terwijl onze samenleving, de economie en de mensen die erin actief zijn gebaat zijn bij een bepaalde mate van (inkomens)zekerheid. dat brengt rust, vertrouwen & stabiliteit. waardoor we langere termijn kunnen denken & doen. dat geldt niet alleen voor mensen, maar ook voor organisaties. juist dat kwam nu in het geding.

mensen lijden immers het meest aan het lijden dat men vreest. dit is uiteraard ook goed voor de markt, waarbij er opdrachten ruim van tevoren worden verstrekt maar vanwege angst en onzekerheid worden afgezegd. we zullen dan de komende tijd ook blijven pleiten voor een basisinkomen. temeer omdat dit autonomie geeft, de determinant voor welzijn en omdat dit het trickle up effect creëert.