ken je dat, je krijgt een belletje van de recruiter naar aanleiding van je motivatiebrief of cv. je hebt een leuk gesprek en dan komt de vraag die overeenkomt op die stapavond waarin je elkaars nummer vraagt, dat is de equivalent van, ik zie je graag nog een keer of wij zijn een match: “hoeveel uur wil je werken”. ik heb het altijd al een rare vraag gevonden.
je verzint het niet, maar een man, die harder werkte dan zijn collega’s en vaak binnen de 6 uur klaar was, is ontslagen vanwege het ‘maken van te weinig uren’. zelfs de rechter geeft de werkgever gelijk. daar krijgen wij bij werkvierentwintig kromme tenen van.
een kerncompetentie die in sommige vacatures genoemd wordt is organisatieloyaliteit, een vreemd competentie als je het mij vraagt. ik (louis) moet dan al snel denken aan een medewerker die zich dan toch maar niet uitspreekt, mee gaat in de organisatie uit angst de organisatie te schaden. soms gebeuren er dingen in een organisatie waar je
quizvraag: met de 4 daagse werkweek en de effectievere werkdag (ca. 6 uur) neemt de krapte op de arbeidsmarkt alleen maar toe? je eerste gedachten zal waarschijnlijk zijn, ja logisch: duhhhh. ben geen kokosnoot. dat laatste durven wij ook niet in twijfel te trekken, dat eerste wel. lees de blog voor het antwoord.
wat nu als we iets NIET doen, iets bewust laten. we sell you nothing and it’s wonderful! het klinkt natuurlijk best gek en eerlijk is eerlijk, hoe verkoop je iets NIET doen boven iets WEL doen? je bestelt toch ook niet in de kroeg een biertje die je NIET kan drinken. of nog erger: een arts die je adviseert om niet te veel drinken, te veel werken, te veel suikers of vet te consumeren en daarmee niet direct een panklare oplossing te bieden. de quick fix is natuurlijk een lonkend perspectief. als je dit koopt, dan …. het is de belofte die je overhaalt om een product of dienst aan te schaffen.
frustratietolerantie, het woord alleen al is 2 x woordwaarde en een blog waard. hier we go!het begrip komt van albert allis, een amerikaanse therapeut. grondlegger van de RET (rationeel emotieve therapie). een lage frustratietolerantie vanaf nu FT genoemd, kan zaken opblazen. je hebt een kort lontje en de mogelijkheid om iets te relativeren is beperkt. misschien herken je het wel, niks menselijks is jou vreemd.
steeds vaker krijg ik berichten van mensen die erg graag anders willen werken & al sinds het begin van werkvierentwintig speel ik met de gedachten om detachering & recruitment op een andere manier vorm te geven. ik vond het zelf namelijk altijd al onzin dat veel van deze ondernemingen uren verkopen. het verdienmodel vind ik bijzonder ouderwets en niet meer passen bij deze tijd. ik zat zelf ook bij zo’n hip traineebureau (voor een veel te laag salaris) maar puntje bij paaltje was het een urenfabriek. oude wijn in nieuwe zakken. fundamenteel werd er niks nieuws gedaan.
don’t kill the time. de tijd vliegt voorbij, laten we er dan ook zuinig mee omgaan. het is het enige dat je nooit meer terugkrijgt. het heeft ook qua werken geen toegevoegde waarde. wat zeggen de meeste mensen als ze op hun sterfbed liggen: had ik maar iets meer tijd en aandacht voor mijn dierbaren gehad. zelden komt er dan: had ik maar meer tijd op of aan het werk gespendeerd. we verbrassen teveel tijd op of aan het werk en dat is nergens goed voor.
“bent u echt selfmade? bedenk dan wel waar u vandaan komt!” dat is de kop van de column uit de quote 500 van columnist duco van lanschot. in de column bespreekt hij dat mensen onterecht het idee hebben dat ze hun succes aan zichzelf te danken hebben. dit zien we wel vaker. de tegenhanger van succes aan jezelf te danken hebben, is dat je pech dus ook aan jezelf te danken hebt. in het boek de meetmaatschappij van berend van der kolk wordt dit besproken onder de noemer: de tirannie van verdiensten van michael sandel. zo’n samenleving wordt een meritocratie genoemd.
at ik jullie nu ga vertellen wordt mij in de wandelgangen en off the records veelvuldig gezegd. de meeste mensen werken tussen de 3 en de 5 uur per dag (effectief). de rest van de dag is opvulling, tijdrekken en onzin. ja ook tijdrekken wordt er genoemd: we belonen lang werken in plaats van slim, effectief of hard werken.
we meten alles wat los en vast zit. dat begint al op vrij jonge leeftijd. daarover is deze blog (langs een meetlat) al eerder geschreven. in het boek de meetmaatschappij gaat dr. berend van der kolk dieper in op de doorgeslagen drang naar meten en wat dat met ons doet? dat laatste is vanuit control & motivatie perspectief erg interessant. want wat doet het met onze motivatie en het welzijn van mensen? lees het in deze blog en download het eerste hoofdstuk van het boek: de meetmaatschappij.
sporten onder werktijd staat heel hoog in mijn rijtje van waarom ik zelfstandige ben geworden. muffe kantoren, veel zitten en weinig bewegen. nu moet ik bekennen dat stilzitten niet mijn beste eigenschap is. met de term werktijd hoef je bij mij ook niet mee aan te komen (maar dat is inmiddels wel bekend). de grap is dat tijdens mijn pre corona zwemsessie op maandagmiddag en woensdagmiddag ik juist heel veel ideeën kreeg die ik vervolgens kon uitwerken. of als ik met de hond een wandeling maak. allemaal dingen die we niet bestempelen als werk, maar donders effectief zijn.
weet jij hoe laat het is? tijd om je baan op te zeggen! the great resignation: mensen stappen massaal op bij hun werkgever nu weer weer deels terug gaan naar kantoor. dat werken op afstand was wel erg fijn, niet zozeer het gebrek aan contact met je collega’s of de eenzame opsluiting op de zolderkamer, maar wel het vertrouwen dat je kreeg van de organisatie.
je hebt al wel kunnen proeven hoe de organisatie waar jij werkt reageert op de terugkeer naar ‘normaal’. dit ware gezicht bleek toch niet te passen met hoe jij graag wilt werken. jij wil graag werken vanuit verantwoordelijkheid, autonoom en graag samen met je collega’s. de organisatie faciliteert je in plaats van controleren of beperken. stugge organisaties die weer terug willen naar hoe het was krijgen dan ook te maken met leegloop. maar durf jij wel je baan op te zeggen?
iedereen kent het verhaal van de houthakker wel die naarmate de tijd verstrijkt meer moeite doet maar minder bomen hakt. dit voorbeeld wordt gebruikt van stephen covey: houd je zaag scherp. 1 van de dingen die ervoor zorgt dat je zaag scherp houdt is door goed uitgerust te zijn. dit heeft 2 betekenissen: het juiste gereedschap bij je te hebben en niet vermoeid te zijn.
het boek van sophie van gool heet: waarom vrouwen minder verdienen (en wat we eraan kunnen doen). een knettergoed boek over de loonkloof tussen mannen en vrouwen, maar tegelijkertijd ook alles wat er mis is aan cultuur die teveel door de middelmatige witte man wordt gedomineerd.
ken jij de term, retire now, work later? veel jonge ouders komen tijd, energie en slaap te kort en moeten jongleren om alle ballen in de lucht te houden. van uitgesteld leven, straks als ik met pensioen ben dan… naar tijd maken waardoor je tijd en energie voor jezelf en je kinderen hebt. vroeger bestond een gezin uit 1 werkende en 1 iemand die thuis de taken op zich nam, van de huishouding tot de zorgtaken. nu zien we veel dat gezinnen 2 werkende ouders hebben, mede ook om de hypotheek of huur te bekostigen.
doe jij graag je best en het juiste? grote kans dat je dat doet omdat je intrinsieke waarden hebt. intrinsieke waarden zijn dingen zoals eerlijkheid, je best doen, afspraken nakomen en je netjes aan de wet houden. toch hebben we in ons stelsel hele tegenstrijdige prikkels. prikkels die ervoor zorgen dat we tegen de stroom in moeten zwemmen ook al doen we het juiste. als de stroming sterk genoeg is, zwemmen de meeste met de stroom mee en dat is zonde en zorgt voor sub optimale uitkomsten die uiteindelijk meer kosten dan ze beoogde te besparen/voorkomen.
ga niet voor return on investment maar return on time (ROT). van 5 dagen werken naar 4 dagen werken betekent niet dat je 20 % minder gaat werken, maar dat je effectiever gaat werken omdat je 50% meer vrije tijd hebt. je gaat namelijk van 2 dagen vrij, naar 3 dagen vrij. ideaal toch. de onderzoeken tonen aan dat de 4 daagse werkweek niet zorgt voor verminderde productiviteit/resultaten maar zelfs tot betere resultaten. daarmee heb je een hogere return on time.
ken je dat gevoel, dat je vrij hebt maar je je een beetje onrustig en zelfs een beetje schuldig voelt? dat je dit voelt is niet zo heel gek, het heeft zelfs een naam: guilty vacation syndrome. we hebben een dusdanige nadruk op werk & aanwezigheid gelegd dat het lastig is om er afstand van te nemen. nagenoeg vanaf de basisschool krijg je mee dat je aanwezig moet zijn of je moet ‘echt ziek’ zijn. dit weerhoudt ons op latere leeftijd ervan om even uit te schakelen, niet aanwezig of zichtbaar te zijn.
“ik ben een pauw en je moet me laten vliegen” dat is de zin die mark wahlburg uitspreekt in de film the other guys uit 2010. hij mag niet mee op naar een oproep en moet achterblijven op het kantoor. het maakt mooi duidelijk hoe we mensen soms opsluiten en niet de vrijheid geven om dat te doen wat ze het liefst willen doen. ik heb het altijd al vreemd gevonden dat we dat doen, zeker naarmate onze beroepsbevolking steeds beter opgeleid wordt (lees niet hoger, wel beter). mensen zijn daardoor veel beter in staat om een professionele afweging te maken, ook op basis van de verantwoordelijkheid die ze dragen. toch lijken we dat af te pakken zodra mensen in een organisatie gaan werken.