poe dat was het mijn lesje wel weer zeg. iets met practice what you preach of simpelweg ook gewoon in de valkuil trappen. ik lag er deze week (begin augustus) even fysiek sportief uit. ik had een week even iets teveel gedaan of eigenlijk beter gezegd, na een inspanning te weinig rust genomen. ik was zelfs nog even een extra stapje gedaan door een pittige interval in het bos eraan vast te plakken. het kopje was eraf, mijn benen waren ontploft en de rekening…die kwam deze week. ik had een energieschuld opgebouwd. de jury was unaniem: guilty was het vonnis en daarom was het ook direct tijd om die schuld ’terug te betalen’.
zoals het met in dit geval sporten gaat, gaat het ook met werken. we willen het gevoel hebben ‘hard gewerkt’ te hebben, want dat geeft voldoening, vinden we stoer of reageren we de energie er ergens in af, het zal iets in die richting zijn (of een combinatie van die smaken). toch werkt het averechts, ook dat leerde ik deze week weer (het is niet de eerste keer dat ik over de grens ga). werken (en sporten) gaat niet om hoe je af kan zien, maar hoe je herstelt. hoe eerder je weer hersteld bent, hoe eerder je weer belastbaar bent. het is het recept voor duurzame trainingen. bekijk onderstaande ted talk: how normal people can train like the worlds best endurance athletes.
het is wederom een wijze les: na inspanning komt ontspanning en naarmate de inspanning toeneemt, neemt de tijd voor de ontspanning (herstel) ook toe. vaak meer dan de inspanning zelf (onevenredig). we kunnen dan beter tijdig stoppen dan onszelf (of in dit geval mijzelf) uit te wringen. ja, ook ik was mijn lijf energie schuldig. het was vrij directe feedback van mijn lichaam dat dit niet oke was. les 1: consistentie wint het altijd van intensiteit.
gelukkig kan ik eraan toegeven (leuk is anders). maar wat dan voor al die mensen die deze vermoeidheid stapelen, ze het als nieuw normaal (de standaard) zien en het weekend gebruiken om een beetje te herstellen en een vakantie om op te laden? dan zijn we toch bezig met een glijdende schaal, waarbij je energieniveau wekelijks keer een beetje lager ligt? het is het tegenovergestelde van duurzame inzetbaarheid. we hoeven helemaal niet in tijd of energieschaarste te leven.
daarom is o.a. de pilot van werkvierentwintig, waarin we 6 weken lang de optimale werkweek nastreven, met volop ruimte voor herstel. dan ervaar je zelf hoe het is om niet die energieschuld op te bouwen waardoor we minder gaan functioneren, minder vriendelijk zijn en minder kunnen hebben. dan kunnen we nog steeds een uitglijer maken, zoals ik die deed, maar hebben we ruimte om het op te vangen. misschien begint het wel bij wat liever voor onszelf zijn en je deze fouten niet al te hard aan te rekenen (wie weet is dit wel een note to self).
wil je meer weten over de optimale werkweek, bestel dan het boek: echte mannen werken 4 dagen (ook geschikt voor vrouwen).