Tag: mantelzorg

ik werk 4 x 9

werkvierentwintigstructurenwerkweek4 daagse werkweek9 uurkinderenmantelzorgwerkweek

werk jij 4 x 9 uur om toch die fulltime aanstelling te houden met het bijbehorende salaris? oei… zo houd je het systeem tevreden, maar zo benadeel je op lange termijn jezelf en de organisatie. we begrijpen dat mensen dit doen. we hebben uren en salaris aan elkaar gekoppeld, mensen werken 4 x 9 om toch die fulltime aanstelling te houden, maar is dat wel zo verstandig?

de medewerker geeft eigenlijk aan dat hij of zij behoefte heeft aan een dag vrij in de week om iets anders te doen. vaak is dit zorgen voor een kind. maar dit kan ook gaan om het uitoefenen van een hobby, mantelzorg you name it. die 4-daagse werkweek, dat is namelijk geen slecht plan. dat is juist super! zo heb je door de week meer tijd voor andere dingen en is het weekend er niet om op te laden. zo ga je frisser de week uit en het weekend in.

It is worth bearing this in mind when considering the four-day week (this means fewer hours, rather than the same number of hours compressed into fewer days). It seems radical, but isn’t. We are adaptable creatures – within a matter of months, or even weeks, this new routine would feel quite normal.

we weten dat mensen na 3 uur ongeveer nog 50% leveren. na 6 uur is de prik er wel uit. af en toe wat langer werken is niet erg. maar na 8 uur ben je echt niet meer van waarde en creëer je zelfs negatieve waarde, voor de kwaliteit van je werk en voor je eigen gezondheid.

oftewel je krijgt op lange termijn minder gedaan in 9 uur dan in dagen van 6 tot 8 uur. mensen worden nu eenmaal moe, fysiek en mentaal zit er een grens aan je belastbaarheid en aan je herstelvermogen. bij veel bezigheden zoals sporten is het zo dat de mate van je prestaties afhangt van de mate waarin je herstelt en dus weer een inspanning kan leveren.

veel mensen erkennen dat ook, maar ondanks dat ze niet geklokt worden (of zelf klokken) hangt er nog steeds een zweem van uren maken rondom het werk. je voelt je soms zelfs een beetje schuldig als je eerder stopt (dit wordt introjectie in de motivatieliteratuur genoemd). er bestaat zelfs zoiets als het guilty vacation syndrome.

als we aanwezigheid en uren maken boven resultaat en inzetbaarheid blijven plaatsen dan heeft niemand daar baat bij

niet iedereen is in staat om dit te doen omdat sommige beroepen simpelweg om bezetting gaan. dan is de 4 daagse werkweek, zeker niet als je kostwinner bent (of alleenstaand) niet tot nauwelijks mogelijk (het maakt het voor veel mensen dan wel erg krap). daarom zijn we ook voor het basisinkomen. zo maakt het niet uit welk werk je doet. er zijn al veel mensen die aangeven dat ze nu 3 dagen werken omdat 4 dagen niet meer onderaan de streep oplevert (dit komt door ons belastingstelsel incl toeslagen dat zorgt voor een armoedeval).

we zijn voorstander van gelijkwaardigheid en mensen de vrijheid te geven om die keuze te maken. het gaat namelijk meer om autonomie dan om tijd. klokken vinden we maar stom. tijd als controlemiddel mag wat ons betreft verbannen worden naar de vorige eeuw. we willen hier dus ook niet verplichten om korter te gaan werken. we leggen uit dat het met productiviteit, kwaliteit en werkplezier weinig te maken heeft. veel mensen werken meer dan ze aan belastbaarheid aan kunnen, met ziekteverzuim en verminderde motivatie & productiviteit tot gevolg.

het is niet de eerste keer dat we horen dat mensen het werk beter gedaan krijgen in 4 dan in 5 dagen. maar dat deze mensen ook aangeven dat ze er wel 20% in salaris op achteruit zijn gegaan. ze maken bewust de keuze, maar dat staat haaks op hoe we werk waarderen. als we aanwezigheid en uren maken boven resultaat en inzetbaarheid blijven plaatsen dan heeft niemand daar baat bij.

heb jij het boek: echte mannen werken 4 dagen al gelezen?

de filosofie, meer is altijd beter en no pain no gain levert dan juist averechtse uitkomsten op. op het werk is het niet anders. word jij gedurende de week meer vermoeid heb je elke nacht net iets meer slaap nodig? heb jij het weekend nodig om echt op te laden? juist.. dan is er dus al sprake van energie, focus en scherpte verlies… dat vindt al plaats op de 2e werkdag na het ‘weekend’. dit vergroot het aantal fouten, ongelukken en daarmee dus ook het ziekteverzuim.

aan de 4 x 9 uur oplossing (vaak nog exclusief pauze, wat ook best gek is) kleven vooral gezondheids- en kwaliteitsrisico’s. wat denk je van de terugreis in de auto? wat denk je van de foutmarge op het werk? van je prikkelbaarheid thuis? van die snelle korte termijn keuze qua voeding?

we hebben dan wel de uren gemaakt maar uiteindelijk is het resultaat negatief op alle fronten. dit ontstaat door de wet van het afnemend grensnut en doordat er nu iets nieuws optreed, tijd en energie schaarste. dit is even schadelijk als geldzorgen en langdurige blootstelling aan stress. 

heb jij de puf om na een lange dag nog te gaan sporten? heb jij nog de mojo? grote kans van niet. je prefrontale lob is namelijk gekrompen. dit is de plek waar je motivatie, creativiteit en je empathie wordt bepaald. waar heb jij als eerste last van?

a: prikkelbaar/kort lontje

b: geen puf

c: slecht/onrustig slapen

d: all the above

e: nergens.

als een medewerker aangeeft graag een dag minder te willen werken. ga dan met elkaar in gesprek. vaak is er meer mogelijk dan er in eerste instantie gedacht wordt. pas de werkvierentwintigmethode toe en je zult zien dat er misschien een klein beetje water bij de wijn gedaan moet worden, maar dat iedereen er dan wel beter van wordt. de arbeidsrelatie is er 1 van een langere termijn en daarmee dus wederkerig.

dit vraagstuk alleen instrumenteel benaderen is dan onverstandig. dat instrumentalisme noemen wij de fabrieksmindset op mens, werk en inkomen, ook wel bekend als het scientific management. een managementfilosofie die een niet al te hoge pet op had van mensen. taylor, de bedenker van deze filosofie dacht dat mensen geen intrinsieke motivatie kende en daarom altijd geprikkeld diende te worden. dit in combinatie met het meetbaar maken van werk zorgde voor het klokken. dit past misschien wel in de fabrieken van 100 jaar geleden, maar vandaag de dag weten we inmiddels veel meer over motivatie, productiviteit en gezondheid.

de consequenties van verkeerd beleid is dat mensen minder functioneren en zelfs ziek worden. wij maken ons vooral zorgen om het onzichtbare verlies van welzijn & motivatie. laten we wat meer rekening houden met de wetenschap rondom productiviteit, motivatie en vitaliteit. geef dan de 6=8 filosofie (of in dat geval 6=9 filosofie) eens een kans. wij helpen organisatie met anders denken en vooral anders doen. we helpen organisaties met het opnieuw invullen van personeelsbeleid waarbij we afscheid nemen van het scientific management.  voor meer informatie, neem dan contact met ons op!

en nee, korter werken is niet voor luie mensen. het heeft zoveel meer voordelen dat we het zeker een poging waard vinden. doe mee met de pilot van werkvierentwintig. 6 weken lang, een 4 daagse werkweek van ca. 4 a 6 uur en ervaar het zelf.

(on)betaalde arbeid & autonomie

werkvierentwintigmotivatieautonomiebasisinkomenBBPemancipatieGDPgelijkwaardigheidgezond verstandideologiekuznetsmantelzorgwelvaartwelzijn

hou jij alle ballen in de lucht?

hoe zorg jij ervoor dat je naast je baan voldoende tijd hebt voor zaken die ook je aandacht en tijd vragen? van de opvoeding van je kinderen tot mantelzorg? de afgelopen jaren heeft de overheid een steeds groter beroep gedaan op mensen zelf. hoe houd je alle ballen in de lucht? laat je er een paar vallen en kan dat ook? we kunnen dat niet alleen van het individu of de organisatie (bedrijven) vragen (dat laat de coronacrisis ons ook zien).

negatieve effecten

zoals we nu zien zijn er zelfs al jongeren die hierdoor een burn out oplopen. een achterstand op school of studie hebben. gezinnen die er aan onderdoor gaan. mensen die zelfs hun woning op moeten zeggen. ook werkgevers zien dat medewerkers ziek worden. kortom, we zijn er dus bij gebaat hier wat aan te doen zonder weer in de bureaucratische reflex van rechtmatigheid te schieten.

systeempijn

laten we een systeem bedenken waar alle facetten in terug te vinden is. een systeem waarin de systeempijn wordt weggehaald. we snappen dat vrijheid bestaat bij de gratie van kaders en dat het een bepaalde structuur moet hebben. we vragen ons alleen altijd af: wat was het achterliggende idee achter het systeem.

willen we gelijke behandeling, gelijkheid of gelijkwaardigheid. we zijn daarom ook voorstander van de meest rechtse afbeelding.

#hoedan

– dit kan zijn volledige loontransparantie binnen organisaties. wil je een loonhuis maken, zorg dan dat alle salarissen transparant zijn (voor de interne organisatie).

– laat uren als maatstaf varen, maar gebruik ze met gezond verstand. tijd als proxy voor resultaat is vrij beperkt. uiteraard heeft het wel te maken met fysieke en cognitieve belasting. uren zijn een middel en geen doel. hanteer bijvoorbeeld de 6=8 filosofie. soms ben je wat langer bezig, maar het loont om korter te werken, voor de organisatie als de medewerker. veel mensen hebben namelijk last van tijdschaarste (bekijk het weekend effect).

– laten we een basisinkomen invoeren. geen (onnodige) bureaucratie – vertrouwen en toch bescherming/kaders. laat de diversiteit bestaan, maar laten we ervoor  zorgen dat de systeembelemmering weggehaald wordt. zo kan iedereen op zijn of haar manier een bijdrage leveren aan de organisatie en de  samenleving.

autonomie is immers ook een basispsychologische behoefte. ’the desire to be self-directed’ is universeel. cruciaal voor intrinsieke motivatie. intrinsieke motivatie is dan weer bepalend voor resultaat.

kuznets

laten we 100 jaar terug in de tijd gaan. de amerikaanse regering wilde in de crisis weten wat de omvang en de waarde van het land was. kuznets bedacht het gdp – bij ons bekend als het bbp, het bruto binnenlands product. deze maatstaf gebruiken we om de economie (economische groei) aan te duiden. maar wat gaf kuznets zelf al aan bij het publiceren van deze maatstaf…we zouden ook oog moeten hebben voor onbetaalde arbeid zoals zorgtaken en niet alle economische waarde is maatschappelijke waarde.

alhoewel dat maatschappelijk erg belangrijk is zijn we dit wel vergeten. welvaart en welzijn kunnen elkaar versterken (positief en negatief). dat is te zien aan de huidige effecten van het coronavirus.

emancipatie

rond de jaren 60 was het zo dat als je (als vrouw) kinderen kreeg je moest stoppen met werken. in de jaren 80 sloeg dat helemaal om. iedereen moest een betaalde baan, want zo werd er gezegd, dat is goed voor je ontwikkeling en je onafhankelijkheid. dat is immers ook een groot goed. de oude rolpatronen werden doorbroken…

de vraag is nog wel, waarom noemen we het een papadag als een man een dag minder gaat werken en als een vrouw een dag minder gaat werken noemen we het geen mamadag?

omdat de meeste mensen nu druk waren op het werk was er geen tijd voor de zorg van kinderen, het huishouden, mantelzorg. onbetaalde arbeid werd daarmee dus al vrij snel betaalde arbeid. zonder dat er feitelijk iets anders gedaan werd. mede hierdoor groeide de economische teller (het gdp). maar zoals andrew yang aangeeft: economische waarde staat niet gelijk aan menselijke waarde. wist je dat 2/3 van de ontwikkeling van de kind door factoren buiten het onderwijs om wordt bepaald.

uit een schatting naar de bijdrage van onbetaalde arbeid komt naar voren dat dit 10.9 trillioen wereldwijd waard zou zijn.

participatiesamenleving

we zitten nu in een tijd waarin er veel van mensen zelf gevraagd wordt. de participatiesamenleving… maar waar we verwachten dat mensen zelf dat opvangen zien we dat dit ook voor organisaties een uitdaging is. want een deel van het ziekteverzuim ontstaat niet op het werk maar door zaken die privé spelen. de werk/privé balans is wellicht het meest genoemde woord van 2019.

toch komt de rekening nu vooral bij de werkgever en bij de mensen rondom het individu te liggen. in een vergrijzende bevolking komt er dus steeds meer druk op jonge mensen en naarmate ze ouder worden naast een eigen gezin dus ook ouders waar ze iets meer naar om moeten kijken.

volgens ons kan dat anders en beter. door een frisse kijk op werk en inkomen. een preventieve positieve maatregel, die iedereen in staat stelt dit te kunnen doen zonder dat het ten kosten gaat van de mantelzorger zelf.

we willen toch niet dat de mantelzorger een mantelzorger nodig heeft?

oplossing

we hebben hier een 2-delige oplossing voor en het maakt ons niet uit of je studeert, kinderen hebt, een ouder of een partner die zorg nodig heeft. we maken dan gebruik van de kracht van wederkerigheid (het sociale contract), gelijkwaardigheid (emancipatie) en vertrouwen. een oplossing die gebruik maakt van de kennis op het gebied van motivatie en dat begint bij autonomie.

we zijn ervan overtuigd dat als mensen meer autonomie over hun tijd hebben ze betere in staat zijn zorgtaken op zich te nemen zonder dat dit ten kosten gaat van hun eigen gezondheid. zonder dat we dit volledig bij de mensen zelf of alleen de werkgevers en de overheid neer te leggen. het wrr geeft aan dat mensen meer regie over tijd, werk en inkomen willen.

zuinig op belastinggeld

een stukje eigen verantwoordelijkheid en omkijken naar elkaar is een mens niet vreemd, behalve als iedereen onder druk komt te staan dan verliezen we de menselijkheid. laten we die (tijds)druk wat verlichten voor iedereen.

dat doet de overheid door het hele stelsel van aan te pakken en een basisinkomen in te voeren en dat doen werkgevers door meer flexibiliteit te geven en minder op uren te sturen. we weten immers dat uren nauwelijks meer een indicator is van resultaat. dat terwijl er juist tijdschaarste is.

we hebben de afgelopen jaren betaalde arbeid overgewaardeerd (en met name het maken van uren) en onbetaalde arbeid ondergewaardeerd. laten we daar eens met een gezonde blik naar kijken. is die 40 urige werkweek en 8 urige werkweek nog wel van deze tijd?

andere uitdagingen?

dit in combinatie met andere uitdagingen zoals hoge studieschuld (kansenongelijkheid neemt toe), vele flexwerkers en zzp’ers en banen die (financieel) minder aantrekkelijk zijn is het tijd voor de politiek om uit hun ideologische schuttersputjes te komen. zodat we een pragmatische oplossing kunnen toepassen die zowel goed voor welzijn als welvaart is. een oplossing die twee partijdig is en waar dus zowel sociaal als liberaal nederland achter zou kunnen staan. het is daarmee dus niet links of rechts, maar een stap vooruit. een verbetering voor iedereen.

denken en doenvermogen

waar de overheid netzoals organisatie meer naar zelfsturing gaan en het paternalisme achter zich laat. we moeten het denken en het doen weer bij elkaar brengen. iets wat door het scientific management uit elkaar gehaald is en waar voor een groot deel onze kijk op werk en inkomen door bepaald is. kortom, er is een mismatch tussen wat we in de samenleving, bij bedrijven en organisaties doen en wat wetenschap weet.