het ene naar het andere krantenbericht gaat erover: de deeltijdcultuur. mensen (vooral) vrouwen zouden een paar uurtjes meer moeten werken (en dat lost al onze tekorten op). de deeltijdcultuur zou emancipatie tegenhouden. immers vrouwen werken gemiddeld 26 uur en mannen gemiddeld 37 uur. hierdoor zijn vrouwen kwetsbaarder en minder financieel onafhankelijk dan mannen, maar inmiddels is het meer bashen geworden dan de oorzaak aan te pakken.

vrouwen werken 26 uur betaald, maar doen nog het gros van het onbetaalde werk. dat de vrouw vaak minder gaat werken bij de komst van een kind komt deels ook door de loonkloof. het is dan vaak economisch logischer voor gezinnen dat de vrouw wat minder gaat werken ipv dat de man wat minder gaat werken. daarmee houden we oude rolpatronen in stand. waar in de jaren 70 er nog een kostwinnersmodel was, is het nu dat beide ouders deels moeten werken, maar ondertussen blijft het huishouden nog liggen, voor in het weekend. sommige noemen het al hun weekend side gig.

de redenen die vaak genoemd worden zijn heel legitiem, ook in bovenstaande column (klink even op de link emancipatie tegenhouden).

– meer werken loont niet. dat komt deels doordat er kinderopvang betaald moet worden, toeslagen verdwijnen en er vaak meer kosten gemaakt worden.

daarom pleit werkvierentwintig voor een basisinkomen, zodat we ten eerste al het onbetaalde werk waarderen (mantelzorg, ouderschap, studeren). dingen die indirect van waarden zijn voor onze samenleving maar die we nu economisch op 0 waarderen en waar het soms zelfs ten kosten gaat van de mensen zelf. met een basisinkomen laten we betaald werken direct lonen en mensen zijn minder financieel afhankelijk van werk of opdrachtgever, maar dus ook de partner.

de hoofdvraag is natuurlijk of die 5 daagse werkweek en de 40 urige werkweek zo zinvol is. je kan van ons verwachten dat we dat niet vinden. wat kunnen we niet al doen met de tijdswinst als we niet meer 5 dagen in de week 8 uur per dag (exclusief reistijd) onderweg zijn. hoe zouden we dan ook de zorgtaken kunnen inrichten? waarom gaan we niet voor de 4 daagse werkweek zodat er ook in de zorgtaken meer gelijkwaardigheid komt. daar hebben mannen en vrouwen beide baat bij.

het is dus hoog tijd dat we het systeem ter discussie stellen en onze kijk op betaald en onbetaald werk opfrissen. niet fix the women of men, maar fix the system.