werkvierentwintig

eerst even: wat later we achter in 2018: al die serieusheid en plannen maken. want zo denken wij, we maken plannen om plannen te maken om vervolgens plannen te maken om die plannen weer een beetje aan te passen. wij plannen dus veel minder, wij plannen grofweg een maand vooruit en hebben daardoor meer ruimte om te spelen. f*ck datumprikker.

het zal ongetwijfeld ook voorkomen dat we dan even niks gepland hebben, en dat maakt niet uit. we hoeven namelijk niet elk gaatje van onze tijd in te vullen. deze voor sommige ongewenste tijd (liever iets anders gedaan) gebruiken wij om te vervelen en dat stimuleert onze creativiteit dan weer. wij hebben niet zozeer last van het fomo syndroom: fear of missing out. we schoppen wat tegen een bal, suffen een beetje, wandelen met de hond en scrollen lekker doelloos onze social media af. kattenfilmpjes zijn gruwelijk.

in 2019 gaan wij verder met werkvierentwintig. we willen dat dit gemeengoed wordt en dat wij uiteindelijk overbodig zijn (super chill). ons doel is dus om weer out of business te gaan. dan is onze missie geslaagd. en nu klinkt het misschien een beetje raar, maar wij zijn op zoek naar organisaties die ons helpen met deze missie.

wij geloven dat al dat streven naar prestaties namelijk zorgt voor mindere resultaten. als je vanuit ontspanning dingen doet (zonder focus op het resultaat) je uiteindelijk beter presteert. zie daar het voorbeeld van een potje ping pong. wij waren niet bezig met de score en wat bleek we stonden ruim voor. de voldoening zit hem namelijk niet in het winnen of verliezen, maar in de activiteit zelf: zoals helle hein het aangeeft: de prima donna: iemand die voldoening haalt uit het esthetisch en technisch perfect doen van een activiteit (met als gevolg in haar voorbeeld een wereldrecord). bij veel activiteiten is ontspanning namelijk belangrijker dan hard werken: daarmee forceer je vaak dingen en kosten ze ook nog eens meer energie met vaak als gevolg minder resultaat, wat weer tot frustratie kan leiden.

onze wens is dan ook dat we dit voor meer mensen mogelijk kunnen maken. dat mensen vanuit intrinsieke motivatie (autonomie, betrokkenheid en de wil om te leren) zich kunnen ontplooien. de lol die voortkomt uit spelen (wat minder controle) is fantastisch, maar wat denk je van de ongedwongen sfeer waarin je jezelf ontwikkelt. en dat zal soms met een gekneusde pols gaan en wat blauwe plekken. ons maakt dat niet uit. zoals erben wennemars het zegt over de olympische spelen: wat nemen we niet mee als we naar de copacabana gaan?

 

daarom zijn wij ook voorstander van een basisinkomen. rommel lekker aan en ga op je plaat. wij zien namelijk ook dat heel veel mensen in een structuur zitten waarvan ze de meerwaarde afvragen. die 40urige werkweek breekt veel mensen op, ze hebben dan een vakantie nodig om te herstellen. super niet duurzaam dus. oplossing: meer spelen. een vakantie zou niet nodig moeten zijn, maar een mooie gelegenheid om iets anders te ondernemen.

de huidige indeling van onze werkzame leven is als volgt: we hebben vakantie (fresh start) gaan aan het werk, hunkeren naar het weekend, balen soms van de maandag en weten niet hoe snel we op vrijdag weg moeten zijn, we hopen op de eerstvolgende vakantie en we herhalen dit. je kan hier vast zelf een visuele voorstelling bij maken. een grote piek, daling, klein herstelmoment en vervolgens zet die dalende trend verder door. tot we ongeveer 5 – 10 – 25 jaar later met overgewicht, hartkloppingen en een versleten wifiheup bij de dokter zitten. nee nu chargeren we natuurlijk. wij hebben zelden gelijk maar vaak wel een punt.

waar wij naartoe willen is dat we naast betaalde arbeid volop ruimte hebben voor andere dingen in ons leven, productiviteit op lange termijn is namelijk niet gekoppeld aan uren (ook niet aan 8 uur). dan ziet het er als volgt uit: vakantie (fresh start) we gaan naar het werk, hebben gedurende de week voldoende tijd voor vrienden, familie en sporten etc. wij vinden een weekend relax, als soort van two/three day holiday, gaan een willekeurige dag weer aan de slag en fantaseren over wat te doen in de eerstvolgende ‘grote vakantie’. visueel zal deze voorstelling een stuk horizontaler lopen dan de voorgaande. wat we doen is dat we naast tijd ook goed omgaan met onze energie (mentale, emotionele en fysieke energie). dat vinden wij pas duurzame inzetbaarheid en vitaliteit.