2023 wordt het jaar van de 4 daagse werkweek en dan doel ik niet op de systeemoplossing, hetzelfde aantal uur in 4 dagen proppen (zoals de belgen, 4 x 10). al is de nederlandse versie niet veel beter, hele volksstammen werken 4 x 9 om toch die fulltime aanstelling te behouden. dat is geen 4 daagse werkweek en dan snap je de essentie van de 4 daagse werkweek niet. hoog tijd om afscheid te nemen van de 5 daagse werkweek.
ken je dat, je krijgt een belletje van de recruiter naar aanleiding van je motivatiebrief of cv. je hebt een leuk gesprek en dan komt de vraag die overeenkomt op die stapavond waarin je elkaars nummer vraagt, dat is de equivalent van, ik zie je graag nog een keer of wij zijn een match: “hoeveel uur wil je werken”. ik heb het altijd al een rare vraag gevonden.
het boek van sophie van gool heet: waarom vrouwen minder verdienen (en wat we eraan kunnen doen). een knettergoed boek over de loonkloof tussen mannen en vrouwen, maar tegelijkertijd ook alles wat er mis is aan cultuur die teveel door de middelmatige witte man wordt gedomineerd.
er is krapte op de arbeidsmarkt, zo koppen de kranten tegenwoordig weer. na een periode van lockdowns zijn we nu weer optimistisch over de economische ontwikkelingen. maar hoe zorg je er als werkgever voor dat mensen bij je willen werken?
de laatste tijd hoor je wellicht de woorden trickle up of trickle down. dit verwijst naar een manier van economisch denken. bij werkvierentwintig houden we ons bezig met de arbeidsmarkt, werk & inkomen. dat heeft alles te maken met de economie. de laatste decennia stonden in het teken van trickle down economics. simpel gezegd komt dat erop neer dat als je vermogende en bedrijven beperkt belast dit een positief effect heeft op de economie & daarmee dus op de werkgelegenheid.
bij werkvierentwintig hebben we het regelmatig over de arbeidsmarkt. dat heeft alles te maken met werk & inkomen. we willen dan ook graag een voorzet doen op hoofdlijnen voor een verandering van het stelsel. een nieuwe frisse kijk op werk en inkomen
sociaal experiment begin 2020 deden we een sociaal experiment. een experiment om 1 basisinkomen te crowdfunden. dit is natuurlijk niet zonder (imago) risico. we nemen daarmee positie in op een politiek onderwerp dat ideologisch geladen is. dat kan in ons geval ook niet anders omdat de arbeidsmarkt, werk en inkomen vaak politiek geladen onderwerpen zijn.
bij werkvierentwintig schoppen we tegen heilige huisjes aan. zoals de vrije denkers zeggen: structuren worden onopgemerkt voor werkelijkheid aangezien. het doorbreken van vaste overtuigingen kost tijd. zo werk het ook met het idee dat welzijn geld kost. wij denken dat hier geen aandacht aan besteden juist heel veel kost (financieel en sociaal). zo zit het
omanido. zo heet de rebellengroep in de serie hendrik groen. de 2e en tevens laatste serie is onlangs van start gegaan. uit het as herrijzen de figuren uit het verzorgingstehuis. hendrik groen en evert zijn de vertegenwoordiging van mensen die graag het juiste willen doen, maar zich niet altijd willen conformeren aan de saaiheid, de sufheid en de pietluttige regeltjes. om nog maar te zwijgen over die manager.