ken je dat, dat je denkt nog even wat extra’s te kunnen doen? dat je vindt dat je niet zo aan moet stellen en gewoon even door moet gaan. nou ik wel, er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt: ah toe nog een klein stukje. ik vermoed dat ik niet de enige ben. deze werkethos is vrij dominant en krijgt vaak veel lof. in calvinistisch nederland moet je rust uiteraard eerst verdienen en hoort afzien er simpelweg bij.
veel organisaties werken anno 2022 nog steeds op basis van uurtje factuurtje. zo ook veel detacheerders. super suf toch. vreselijk ouderwets. er is ook geen enkele noodzaak tot sociale innovatie. immers meer uren is meer inkomsten, minder uren is minder inkomsten. als we daar aan gaan morrelen dan staat het verdienmodel op losse schroeven. bestaande belangen wegen daarin altijd erg zwaar. we zijn het tenslotte ook gewend, zo werkt werk voor vele. werken staat gelijk aan ‘uren maken’.
steeds vaker krijg ik berichten van mensen die erg graag anders willen werken & al sinds het begin van werkvierentwintig speel ik met de gedachten om detachering & recruitment op een andere manier vorm te geven. ik vond het zelf namelijk altijd al onzin dat veel van deze ondernemingen uren verkopen. het verdienmodel vind ik bijzonder ouderwets en niet meer passen bij deze tijd. ik zat zelf ook bij zo’n hip traineebureau (voor een veel te laag salaris) maar puntje bij paaltje was het een urenfabriek. oude wijn in nieuwe zakken. fundamenteel werd er niks nieuws gedaan.
intrinsieke motivatie? bij werkvierentwintig weten we dat geld geen motivator is. geld is een hygiëne factor. zodra het onderwerp van geld van tafel is (het is voldoende) is er ruimte voor intrinsieke motivatie. intrinsieke motivatie is als hernieuwbare energie, extrinsieke motivatie (zowel positief als negatief) is als fossiele brandstof. bij ons gaat duurzaamheid verder dan