hoe kan het dat je gezonder en gelukkiger wordt van sporten in je vrije tijd, maar dat je bij een zwaar beroep meer slijt en dat er daar dus een negatief verband is tussen inspanning en gezondheid. deze inspanningsparadox blijkt uit deens onderzoek.
“fitheid in nederland holt achteruit” dat was de kop vorig jaar van een hr blad. door het thuiswerken zijn vele van ons iets minder actief geworden. andere zijn juist meer gaan bewegen en dat is super. deze mensen gaven aan minder reistijd kwijt te zijn en dat in te zetten voor een wandelende/fietsende ‘fake commute’, tussen de middag een uitgebreidere lunchwandeling of lekker eerder stoppen met werken om nog even hard te gaan lopen voor het avondeten. om dan lekker voldaan op de bank te ploffen. zo dan: feierabend!
het werd weer tijd voor nieuwe hardloopschoenen, maar toch bleef ik (louis goulmy) nog op de oude schoenen doorlopen. er waren voldoende redenen om dat te doen. het viel wel mee, de demping was nog wel goed, zonde van geld en het milieu. ze zien er nog prima uit. je kan het zo gek niet bedenken of er was wel een reden om geen nieuwe schoenen te kopen…
herken je dat gevoel, dat je na een lange dag thuis komt en geen idee hebt wat je die avond weer naar binnen moet werken. wel een beetje gezond natuurlijk, je had het weekend al gebruikt om wat makkelijker te eten en laten we wel wezen, jamie oliver maakt gezond koken dan wel makkelijk, maar hoe the f*ck ging dat ook alweer.
bij werkvierentwintig zijn we fan van sporten. in het bijzonder triatlon. 3 disciplines die allemaal net iets anders van je vragen. zo is het vaak op de werkdag ook. sommige activiteiten vragen wat meer tijd, energie en inzet dan andere. sommige onderdelen gaan je wat makkelijker af dan andere onderdelen en grote kans dat je niet altijd alles even leuk vindt. toch is er bij triatlon sprake van intrinsieke motivatie.
stel je hebt trek. dan levert de eerste hap van je boterham meer voldoening op dan de eerste hap van de 12e boterham. je honger wordt gestild en op een gegeven moment gaat het je zelfs tegenstaan, oftewel een extra hap zorgt voor negatieve waarden. dit is ongeveer wat men bedoeld met de theorie van het afnemend grensnut. het eerste dropje geeft meer voldoening dan het 10e dropje en na 100 dropjes kan je zelfs misselijk worden. serieus kotsmisselijk worden van dropduo’s is geen kunst.