ziek en toch sporten: jazeker!

motivatiepilotstravavertrouwenvolwassenenziek

ziek gemeld en toch sporten? (om over strava nog maar te zwijgen).  als je vandaag niet naar school gaat, dan ga je vanavond ook niet voetballen. dat was vroeger het adagium, misschien nu ook nog wel. maar wat nu als dat sporten juist goed is, waarom doen we er dan zo geheimzinnig over. zelfs dat drankje op het terras is een dikke aanrader als je je niet lekker voelt. veel mensen zullen het herkennen, ze liggen mentaal/emotioneel even in de kreukels, maar voelen zich schuldig als ze toch iets gaan ondernemen. en als het fysiek kan: waarom ook niet!?

veel mensen hebben dit al als er vakantie/een vrije dag is: dat wordt het guilty vacation syndrome genoemd. terwijl jij ‘vrij’ bent ploeteren de andere door. als je ziek gemeld bent kan dit nog een tandje erger voelen. natuurlijk wil je geen sjaak afhaak zijn, toch voelt ziek zijn soms zo. Je wilt ook je deel bijdragen maar dat kan dan door de omstandigheden niet.

ziek zijn doe je niet voor je lol. tijdens mijn bore-out heeft het sporten mij op de been gehouden, ik knapte er van op. het zwemmen dat was als stofzuigen voor het brein: daar kan geen psycholoog tegenop. psychologen raden bewegen overigens ook aan. het vermindert de psychologische klachten. en dat in een tijd van burn-out (bore-out) en andere vormen van mentale kwalen…

in de ideale organisatie met een gezonde werkcultuur zou ik het fantastisch en heel gezond vinden als we mensen juist stimuleren om lekker hun gedachten te verzetten en leuke dingen te doen. en ja dat mag ook op social media. strava is dat tenslotte ook. ik tag je gewoon. in een calvinistisch land als nederland lijkt daar vooralsnog weinig ruimte voor te zijn. je moet de ‘koffie en koek immers eerst verdienen”. dit is niet alleen iets van de ander, maar hebben we vaak ook geïnternaliseerd en houden het daarmee in stand naar de ander toe. je hoeft daar helemaal niet geheimzinnig over te doen of je anders voor te doen. bovendien, je mag het leven ook aangenaam maken als je even wat minder lekker in je vel zit.

als je elke zondag fietst en dan je rit op strava zet: doe dat ook lekker als je een burn-out hebt. als je mijn collega bent geef ik je een dikke like en hoop ik dat je vormlijntjes op je bovenbenen en armen hebt. het is niet zo dat je voor het raam van het kantoor een ijsje gaat eten en een lange neus trekt naar je collega’s. laten we mensen als volwassenen behandelen, elkaar vertrouwen en wat ruimte gunnen en een einde maken aan het tijdperk niet naar school, is niet naar de voetbal. voel jij je wel eens schuldig als je ziek gemeld bent en toch nog gaat sporten of wat anders leuks gaat doen? ik ben benieuwd naar je antwoord (poll van juni 2022)

denk je nu ook: dit kan en moet anders, doe dan mee met de pilot van werkvierentwintig (eventueel i.c.m. sportvierentwintig). werkvierentwintig is gespecialiseerd in motivatie, ‘hr’ en control en helpt organisaties met een frisse kijk op mens, werk & inkomen. zo blijven jullie een moderne en aantrekkelijk werkgever en hebben jullie moeite geen moeite meer met het behouden van gemotiveerde medewerkers of het aantrekken van nieuwe talenten?

 

voorbij uurtje-factuurtje…

motivatiecontrolcreativiteitdetacheringinnovatieuurtje factuurtjevertrouwen

veel organisaties werken anno 2022 nog steeds op basis van uurtje factuurtje. zo ook veel detacheerders. super suf toch. vreselijk ouderwets. er is ook geen enkele noodzaak tot sociale innovatie. immers meer uren is meer inkomsten, minder uren is minder inkomsten. als we daar aan gaan morrelen dan staat het verdienmodel op losse schroeven. bestaande belangen wegen daarin altijd erg zwaar. we zijn het tenslotte ook gewend, zo werkt werk voor vele. werken staat gelijk aan ‘uren maken’.

dat we minder voor elkaar krijgen als we juist langer werken maakt niet uit, ondertussen creëren we tijdschaarste, doen we druk en zijn we vaker fysiek moe (tekorten aan fysieke basisbehoefte) maar ook minder creatief. autonomie is namelijk de determinant voor intrinsieke motivatie, creativiteit en dus ook en daar draait werken toch echt wel om: resultaten.

terwijl de organisatie echt niks heeft aan je tijd, hoelang je naar een beeldscherm staart zegt niks over wat je klaarspeelt. om nog maar te zwijgen over vergaderingen (zucht), reistijd (blehh) of digitale zichtbaarheid (wordt geen zoombie) en onnodige bereikbaarheid voor vaak niet acute zaken.

zeker als je weet dat:

1: je geen uren kan maken, wel brood.
2: veel mensen al aangeven ca 3 a 5 uur te werken, je vermoeid raakt, fouten maakt en trager wordt.
2.1.: ben je boven de 40 dan kan de 3 daagse werkweek wel eens het beste zijn.
3: soms je niet eens vast kan stellen of je werkt (hoeft ook niet).
4: je autonomie van mensen afneemt.
5: zichtbaar klokken suf en ouderwets is, maar onzichtbaar klokken nog steeds doen.
6: mensen geen speelautomaat zijn waar je een muntje ingooit (als je betaalt voor uren krijg je uren).

veel organisaties hebben hun hele HR systeem en verdienmodel op deze verouderde denkwijze ingedeeld. zo is er zelfs een ambtenaar die effectiever werkte (en niet 8 of 9 klokte) ontslagen. wie effectiever werkt komt dus in de knel. “er is een misverstand van tientallen jaren van industrieel werk uit de vorige eeuw waarin we de processen ingericht hebben op basis van input (tijd) en dat gekoppeld hebben aan productiviteit (output).” bovendien heeft het schrijven van uren ook een prijskaartje, zowel financieel als sociaal.

zelfs de meest progressie organisaties hebben uurtje-factuurtje afspraken met grote corporates, omdat ze dit gewend zijn en ze graag een bepaalde mate van controle willen. dat dit een illusie is doet het er voor deze corporates niet toe. deze organisaties zijn zoals barry schwartz het noemt op oude idee technologie gebouwd. of zoals daniel pink het zegt: er is een mismatch tussen wat bedrijven en organisaties doen en wat de wetenschap weet. daar zit dan ook precies de crux.

met de recruitment en detacherings tak van werkvierentwintig helpen we organisaties om het fundament onder werk en inkomen aan te pakken. daar hoort ook geen uurtje factuurtje bij, want dan zouden we weer input (uren) aan output (resultaat) koppelen. durft jullie organisatie het aan om fundamenteel wat te veranderen aan de manier waarop we werken? neem dan contact op met werkvierentwintig >> info@werkvierentwintig.nl

wil jij graag onder andere voorwaarden werken, meer autonomie hebben en niet vastgepind worden op (denkbeeldige) werkuren? mail ons dan. ook wij zijn op zoek naar gemotiveerde professionals.

dat toffe sollicitatiegesprek

motivatiearbeidsmarktsollicitatiegesprektalenturenverantwoordelijkheidvertrouwenwederkerigheid

ken je dat, je krijgt een belletje van de recruiter naar aanleiding van je motivatiebrief of cv. je hebt een leuk gesprek en dan komt de vraag die overeenkomt op die stapavond waarin je elkaars nummer vraagt, dat is de equivalent van, ik zie je graag nog een keer of wij zijn een match: “hoeveel uur wil je werken”.  ik heb het altijd al een rare vraag gevonden.

het aantal uur is toch het minst belangrijke van werk en een hele slechte indicator van hoe het werk verloopt. we gebruiken dit natuurlijk om je salaris te berekenen. 32 uur is 0.8 de functiewaardering uit het salarishuis. in de vacature staan vaak, 32 tot 40 uur en vaak nog een hele rits aan bijzondere activiteiten, over de effectiviteit van je werk wordt niet gerept, maar dat doe ik natuurlijk wel. zie hieronder het transcript van het gesprek.

moi = “als ik het goed begrijp klokken jullie ook niet meer toch?”

recruiter = “klopt, iedereen mag zijn of haar dag zelf indelen”.

de zin: als je je uren maar maakt is een red flag (hang op, leg neer en check banksaldo). dat is een vorm van surrogaat autonomie en geeft hooguit een beetje flexibiliteit weer. uiteindelijk blijft het dus om uren draaien en is het oude wijn in nieuwe zakken. zo kijken we dus niet naar de waarde maar naar de kostprijs van werk, gebaseerd op input. oftewel niet value based pricing, maar input based.

uren maken toch niet uit, in zoverre dat als iemand weken tot laat moet werken, dan moeten we het hebben over de werkdruk, de kennis en kunde of misschien speelt er wel wat anders, het zogeheten ‘echte gesprek’, al krijg je van dat woord waarschijnlijke jeuk. langer doorwerken maakt immers niet effectiever, het is zelfs contraproductief. het is als doorfietsen op een zachte band. kost veel energie, maar schiet niet echt op. daarmee kost het zelfs meer tijd, energie en ook plezier.

het is natuurlijk niet zo dat je doordat je minder lang werkt en ’tijd overhoudt” nog meer werk kan verzetten. je cognitieve en fysieke inspanning is hetzelfde. er nog wat extra’s uitwringen leidt tot depletion/uitputting. ik gaf zelf altijd aan, ik werk 4 dagen. ik snijd vaak in onnodige werkzaamheden. kijk hoe dingen makkelijker kunnen en hoe we slimmer kunnen werken. ben op de woensdagen vrij (en ook niet bereikbaar). dan pomp ik mijn band op, daardoor ben ik gedurende de week veel scherper en fitter en nadenken kan ik ook als ik met de hond wandel. op woensdagen komen bij mij de beste ideeën/oplossingen tot stand en dat komt juist vanwege het pakken van rust. of zoals adam grant het zegt: resting is not a waste of time, it’s an investment in well-being.

dat komt omdat je brein in ontspanning zich bevind in het default mode network. zowel mentaal als fysiek is het lekker, want dan kan ik meer sporten (van fietsen dat een lekkere lange wandeling, dit hoef ik niet ‘uit te stellen tot het weekend’) met als bonus dat mijn brein dan super effectief is (de jouwe ook). paradoxaal genoeg door niet in te spannen, draait je brein op volledige capaciteit, niet gehinderd door openstaande programma’s die werkgeheugen van je afsnoepen.

de boodschap is dan vaak wel helder.

“oké, dus 4 dagen dat betekent dus 32 uur”. waarop ik antwoordde “nee, 4 dagen, maar schrijf maar iets op in alle redelijkheid. als je 1.0 x € 4.000 neemt of 0.8 x  € 5.000,- dan maakt het mij niet uit wat je noteert”. “uiteindelijk willen jullie toch niet mijn tijd, maar het resultaat dat ik kan leveren?”

er is weer een stilte aan de andere kant van de lijn. “zo werkt dat hier niet. we hebben een hr systeem en salarishuis en we gebruiken de uren om je salaris te bepalen”. 

ik ken de systemen wel, maar in de vacature stond ook vernieuwend denken en out of the box denken. iets met de bedoeling nastreven en het toepassen van de geest van de wet en niet de letter van de wet. ik heb ze allemaal voorbij zien komen. op dat moment is het afwachten wat er gebeurt. vaak volgt er een afwijzing op basis van een cv.  daar staat natuurlijk niet in wat je allemaal buiten die fancy functietitels doet en wat je naast werk meegemaakt hebt. misschien worden we daar nog wel meer door gevormd.

ik schrijf dit omdat ik tijdens de crisis de nodige sollicitaties verstuurd heb, want ook werkvierentwintig zat in zwaar weer. als zelfstandige kon je op weinig dingen rekenen dus het moest maar. niet van harte, je snapt natuurlijk wel dat er veel haken en ogen zijn aan de huidige manier van denken over mens, werk & inkomen. maar deels was het ook om te ondervinden hoe het sollicitatieproces in elkaar steekt. mijn ervaring: organisaties laten te veel talent liggen of zorgen er zelfs voor dat mensen ook niet meer willen solliciteren. en dat is zeker in deze krappe arbeidsmarkt een gemiste kans. organisaties hebben zelf dan ook schuld aan de tekorten op de arbeidsmarkt.

er melden zich mensen voor een bepaalde vacature maar om welke reden dan ook kan het dat niet worden: verwijs dan door naar een vacature die wel past. je hebt immers al contact gelegd met degene, een leuk gesprek gevoerd en er ligt al een ouderwets CV op de mat.een gemiste kans als je het mij vraagt.

tijdens mijn bijbaan bij de makelaar werd het duidelijk: iemand is op zoek naar een woning en komt binnenwandelen. de kans is dan ook groot dat er dan ook 1 te verkopen valt. gebruik je verkoopskills (klantgerichtheid;)) en biedt op z’n minst een verkoopgesprek of waardebepaling aan. regelmatig denk ik dan: dat kan beter en zo is werkvierentwintig recruitment ontstaan!

“werken gebeurt niet altijd op het werk en als je betaalt voor uren dan krijg je uren, maar niet the full package. of zoals dan ariely mooi uitlegt in onderstaande video: “the other things we don’t spend enough time on is the commitment of the team members to each other. again we had this functional view. we’re paying for your time. come here but we don’t really get people’s minds and souls”. dan ariely noemt het een functionele kijk, het is dat instrumentalisme waar we fout zijn gegaan, waarin we uren als maatstaf hebben genomen i.p.v. de verantwoordelijkheid, wederkerigheid en wat we noemen: relationele aanpak.

uiteindelijk is een werkrelatie ook een relatie en dient dan altijd gebaseerd te zijn op wederzijds vertrouwen. met werkvierentwintig nemen we dat als uitgangspunt, dat is onze default. die van jou ook?

 

 

 

 

control

zo werkt werk.

dienstenmotivatiestructurenwerkweekbeperkencoercive controlenabling controlondersteunenproductiviteitscientific managementtijdvertrouwenwantrouwen

veel mensen staan er niet bij stil. je krijgt een contract voor 24, 32 of 36 uur. je maakt je uren. tijd en werk zijn zo erg aan elkaar gekoppeld dat het gek is dat we niet vragen naar het waarom. waarom koppelen we tijd aan werk & inkomen? zo werkt werk… of toch niet.

er zijn natuurlijk goede redenen voor te bedenken. zo kan je te maken hebben met bezetting. er moet iemand aanwezig zijn om voor de patiënten te zorgen. ook hier kan je afvragen of 8 uur wel de optimale tijdsduur is. uit onderzoeken blijkt dat de kwaliteit van de zorg toeneemt als zorgmedewerker diensten draaien van 6 uur.

zo was het servicecenter van toyota in zweden in 2003 een van de eerste bedrijven die een verkorte werkdag invoerden. niet alleen werden werknemers productiever, gezonder en blijer, ook nam de winst toe (bron in link).

veel werk draait echter niet meer om bezetting maar om een bepaalde uitkomst of resultaat. hoelang de bakker bezig is geweest met het bakken van het brood maakt niet uit, smaakt het brood niet dan is de kans klein dat je er nog een keer wat koopt. de stratenmaker die je oprit legt vraagt een m2 prijs, is de kwaliteit belabberd dan heeft ie minder werk. hoelang ie erover doet is verder aan hem of haar.

kennis & kunde loont

zelfs de garagemonteur kan een prijsafspraak maken voor het repareren van de auto. hoelang ie erover doet is een vraagstuk voor de monteur. het is daarmee ook een ondernemersrisico die zowel positief als negatief kan uitvallen. door scholing en ervaring kan het zijn dat de monteur enorm kundig is geworden. daar mag dan toch ook een waardering tegenover staan. de klant merkt het immers niet. voorheen kostte het vervangen van de band € 20,- en dat doet het na zijn cursussen ook. ik ben dan ook niet geinteresseerd in dingen zoals ‘brugtijd en arbeidsloon’. ik wil gewoon weten wat de reparatie van mijn uitlaat kost. daar zeg ik ja of nee tegen en vervolgens laat je het aan de professional over.

urenfabriek

maar bij kennis intensief werk pinnen we mensen ook vast op uren. zo zijn er veel ‘urenfabrieken’. dat is niet een term die ik bedacht hebt, maar zo noemen ze het zelf. ze factureren uren. hoe meer uren, hoe hoger de omzet, maar zitten bedrijven echt te wachten op uren of willen ze het resultaat van je inspanning, netzoals ik dat wil bij mijn auto. of is tijd een verdienmodel geworden. niet meer & niet minder.

binnen een loondienstverband wil de werkgever niet jouw uren maar ook het resultaat. de vruchten van je werk. je salaris vertegenwoordigd een deel van de toegevoegde waarde die je levert. met de wetenschap dat je in 8 uur niet meer voor elkaar krijgt dan in 6 uur dan zouden we daar toch een volgende stap mee kunnen maken. maar dat is het niet alleen. de wetenschap rondom motivatie en welzijn zegt dat autonomie nog belangrijker is. vandaar dat werkvierentwintig pleit voor de 6=8 filosofie. soms werk je wat langer (kan), maar structureel lang werken is niet beter, niet voor jezelf maar ook niet voor de organisatie. klokken daar doen we niet meer aan, maar we snappen dat werken soms tijd kost. in veel gevallen ontstaat de oplossing ook niet als je achter de laptop zit, maar als je met de hond wandelt. soms kunnen we geeneens vaststellen of je werkt of niet.

als je op kantoor een kop koffie haalt voor je collega is het werk. werk je thuis en haal je een kop koffie voor je partner dan is het vrije tijd?

fabrieksmindset

de vraag is natuurlijk of je dat überhaupt moet willen. deze vorm van control is vrij ouderwets. we klokken niet meer maar onzichtbaar nog maar al te graag. fundamenteel is er dan ook nog weinig veranderd als het op onze kijk op werk gaat. terwijl we nieuwste techniek onder onze duim hebben, houden we vast aan oude ideeën over mensen & werk. het uitgangspunt is immers nog steeds het scientific management. werk moest meetbaar & controleerbaar zijn. zo werkt werk 100 jaar geleden.

draai de formule om

In veel gevallen is dat niet meer het geval. bovendien draait werkvierentwintig de formule van werken om. we gaan uit van intrinsieke motivatie (dat bestond in het scientific management volgens taylor niet). de rest moet ondersteunend zijn aan jouw motivatie. het ontnemen van autonomie is daar niet 1 van. autonomie is immers een psychologische basisbehoefte. mensen zijn toch geen drone die door een ander bestuurd worden?we willen immers autonomie, zelfdenkende professionals. we leiden ze ook zo op, maar zodra ze een organisatie binnenstappen ontnemen we deze autonomie.

tijd is niet de enige factor

uiteraard kan je tijd als factor wel meenemen in een waarderingsmethode, maar dan slechts als 1 van de vele componenten, op basis van redelijkheid. zo hebben we in nederland het wettelijk minimumloon en uiteindelijk moet iedereen een x – bedrag per maand verdienen om de huur of hypotheek te betalen. bekijk ook eens de blog over sentiment >> hier <<

zo spreekt werkvierentwintig geen uurtarief af, maar kan je aan abonnement nemen voor 1, 3 of 12 maanden. of hebben we de waardering achteraf als mogelijkheid wanneer we enkele keren samenwerken. we hebben het dan over loop-tijd. om een periode af te sluiten, daar is op zich niks mis mee, maar het controleren en afrekenen op uren is een vorm van micromanagement, waarbij er een averechtse prikkel is om effectiever te werken. hierdoor hanteren veel mensen de ‘uitsmeer’ strategie. daarbij komt dat vrije tijd een enorme motivator is. werk je lekker door dan kan je vroeg naar huis en heb je nog wat aan de dag/avond. de mouwen opstropen en ertegenaan gaan. lekker even gas geven. slenteren is soms vermoeiender dan lekker doorstappen. bovendien vult werk zich met de tijd die ervoor beschikbaar is. dit wordt de wet van parkinson genoemd.

relationeel

als het goed is is werk ook relationeel (wederkerig). werkt de relatie niet dan nemen we afscheid van elkaar. waarom dan een controle systeem optuigen? dat doe je bij je geliefde toch ook niet? door het controleren op uren en de illusie van controle te hebben over ‘de gemaakte uren’ creëren we een alternatieve wereld. dit wordt de systeemwereld genoemd. binnen de control literatuur wordt er naar enabling & coercive control verwezen. op basis waarvan is de samenwerking gebaseerd, is dat wantrouwen & risico’s beperken, waardoor we zelfs kansen uitsluiten of willen we vertrouwen en ondersteunen, zodat we kansen kunnen pakken, kunnen innoveren doordat mensen gedijen?

wil jij nu de 4 ontwerpprincipes weten. plan dan een kennismakingsgesprek met werkvierentwintig.

voet bij stuk

je kan het al raden waarom werkvierentwintig dan ook niet aan tijd doet. daarom ga ik graag het gesprek aan met organisaties die vasthouden aan het ‘uren denken’. tijd als een factor voor productiviteit is zeer beperkt en zelfs schadelijk. niet alleen voor gezondheid, maar ook voor de resultaten van een organisatie. het is gebaseerd op oude idee technologie en daarom doet werkvierentwintig er niet aan mee. het is alsof een longarts een pakje sigaretten per dag rookt of de plastic soup surfer zijn plastic flesjes in de zee gooit. ook werkvierentwintig houdt voet bij stuk.

 

key to work

dienstenmotivatieboekintrinsieke motivatiekey tokeytoeorganiserenplatformsleutelvertrouwen

99 problems but the boss ain’t one. dat is het boek dat geschreven is door lennard & cedric over keytoe. al een tijdje waren we gelinked. eenzelfde missie en een zelfde visie op organiseren. na een jaar van online contact, nu een toffe afspraak in maassluis voelde werkvierentwintig zich daar direct thuis.

keytoe doet dingen net even anders, maar wel gefundeerd, vaak onbewust of uit luiheid. onbeperkt vakantiedagen, geen vaste werktijden, maar waarom zou je? waarom zou je volwassenen beperken in hun handelingsvrijheid? je leest er alles over in het boek.

werken op basis van gelijkwaardigheid, vanuit volledig vertrouwen & transparantie. in vrijheid (vanuit autonomie) zonder belemmerende structuren maar met verantwoordelijkheid. waar welzijn en vitaliteit zorgen voor goede resultaten en productiviteit. het is de key to work. de sleutel tot een fijne organisatie.  en dan… dan zeggen ze: yo, welkom. gebruik onze naam & maak er wat van. doe je ding. waar vind je een bedrijf die uit zoveel vertrouwen dit zegt.

maaruh… jullie naam gebruiken….zijn jullie niet bang dat: (vul angsten in ……)

algoed je snapt het wel. angst was daar niet aanwezig. ik voel wel de verantwoordelijkheid om zuinig op de naam te zijn. het harde werk van een groep mensen niet zomaar te grabbel gooien. die vervolgens zeggen: we vertrouwen je. hoe mooi kan dat zijn. hoe die samenwerking vorm gaat krijgen weten we nog niet. dan broeden we nog even op de naam: wat vinden jullie van >> Keytoe Work

neem dan contact op met werkvierentwintig. info@werkvierentwintig.nl

 

het belang van momentum

motivatiestructurenwerkweekbonusmomentumprestatiessimon sinekvertrouwen

hoe meten we succes en welke parameters gebruiken we daarvoor? simon sinek neemt je mee in een mooi verhaal over navy seals.

momentum

werkvierentwintig vraagt zich af of de constante of grilligheid van de werkweek hier ook mee te vergelijken is. de man of vrouw die ca. 6 uur per dag werkt komt op maandag minder ‘ver’ maar bereikt met een meer constante tempo het doel. simon sinek geeft aan dat hij meer geïnteresseerd is in momentum dan in ‘scores’. het harde werken, lange dagen, veel uren mentaliteit zorgt voor een grilliger verloop van zowel de prestaties, de gezondheid als de kwaliteit van het werk.

geleidelijk

zou het niet mooi zijn als we ons meer richten op momentum? een geleidelijke, stap voor stap verbetering van de resultaten, waarin er geleerd wordt van de fouten en er een solide basis is om de volgende stap te zetten…

bekijk de video hieronder!

springen

vasthouden of loslaten?

motivatiestructurenadler & borysloslatenparkietvasthoudenvertrouwenvogelvrijheidwederkerigheid

het is voor sommige (organisaties, mensen, ouders, geliefden) vaak een dilemma. vasthouden of loslaten. als je iets vasthoudt dan heb je er controle over. als je iets loslaat niet. bij controle vraag je iets van de ander, bij vertrouwen iets van jezelf. als je iets waardevol vindt en je het bang bent om het te verliezen (verlies aversie) kan het ervoor zorgen dat je in de kramp schiet. zo zijn veel organisatie niet meer gemaakt op het benutten van kansen, maar het mitigeren van risico’s (alleen zo kan je een in control statement krijgen). als je iemand continu vasthoudt dan kan het beklemmend aanvoelen & kan het ervoor zorgen dat de ander zichzelf niet kan ontwikkelen (en jij zelf ook niet) & kansen te benutten. je houdt elkaar dan in een houdgreep. er ontstaat meerwaarde als het geheel meer is dan de som der delen.

mythe van beheersbaarheid

het is natuurlijk een illusie om te denken dat alles dan beheersbaar is en of je juist dan niet het leven eruit knijpt. autonomie is een psychologische basisbehoefte zoals zuurstof dat voor je lijf is…betekent dan dat vasthouden niet goed is? wouter hart heeft het in zijn boek over anders vasthouden, de opvolger van het boek: terug naar de bedoeling. hij geeft daarin 9 sleutels die belangrijk zijn om de organisatie(structuur) op een andere manier vorm te geven. waarin hij onder andere de mythe van beheersbaarheid behandelt. hij pleit voor anders vasthouden in plaats van loslaten

loslaten

de vraag bij loslaten is natuurlijk of het wel goed gaat. het kind dat zonder zijwieltjes fiets of de hond die wel of niet naar je toe terug komt. deze dingen zijn gebaseerd op relationele krachten, namelijk de wil om bij elkaar te zijn, het vertrouwen in de ander en de mogelijkheid om weg te gaan (of op je plaat te gaan, fouten te maken en te leren (antigragiel). het liefst willen we dat natuurlijk niet zien gebeuren maar dat risico bestaat bij loslaten. het vraagt (zelf)vertrouwen en een bepaalde mate van veiligheid.

wederkerigheid

in organisaties is dat niet anders. het vasthouden kan gezonde betrokkenheid zijn, vragen hoe het gaat en basale structuren die de organisatie vormgeven. het is natuurlijk ook niet zo dat als je iemand in dienst hebt genomen (zzp, interim of loondienst) je de ander mag vasthouden. ook dan geldt er een ruimte waarin de professional in staat is om werkzaamheden wel of niet te doen.

nu is er natuurlijk sprake van wederkerigheid. er is een afspraak gemaakt over de voorwaarden, van het type werk tot de betaling. dat is het zakelijke contract, maar geeft je dat dan het recht om iemand te claimen? is het dan niet belangrijk dat we de 1,5 meter die nu geldt niet juist een fysieke & psychologische afstand houden tenzij de ander toestemming geeft erin te stappen?

ideale verhouding

de kunst van het loslaten is dan ook om ervoor te zorgen dat het niet voelt als desinteresse. zoek het maar uit. ren maar weg of ga maar op je plaat. de kunst van het vasthouden is om daarin de warmte en erkenning te geven. deze verhouding tussen vasthouden (even synoniem voor structuur) en loslaten (flexibiliteit, vertrouwen) is ongeveer 1/3 versus 2/3. zo verzand je niet in volledige control maar ook niet in chaos. beide kunnen verlammend werken.

uiteraard zijn er uitzonderingen. een kunstenaar (m/v) gedijt misschien beter bij chaos dan een boekhouder, tenzij je creatief wilt boekhouden natuurlijk;). daar geldt immers ook dat er bepaalde structuren zijn die het werkbaar maken en overzichtelijk houden. creativiteit gedijt het beste bij onvoorspelbaarheid, terwijl regelmaat en structuur het beste past bij voorspelbaarheid. dan kan je het planmatig aanpakken.

de theorie

de zelf-determinatie theorie kan je hierbij helpen evenals de onderzoeken naar control. adler & borys (1996) hebben een artikel geschreven over enabling control (ondersteunende) & coercive (beperkende) control. de eerste gaat onder andere uit van vertrouwen de ander van wantrouwen. doet iemand zijn of haar werk wel goed? komt de hond wel of niet terug? hoe meer twijfel er is over een goede afloop hoe meer we vaak geneigd zijn de touwtjes aan te trekken. meer control, harder te knijpen en daardoor soms de noodzakelijke autonomie wegnemen die zo belangrijk is om zelfstandig te kunnen handelen.

de vraag is dan of we juist out of control raken? dat mensen de intrinsieke motivatie, de liefde voor het vak (of de ander) verliezen? kan je dingen vasthouden die niet zichtbaar zijn? kan je mensen dwingen om in de organisatie of (werk)relatie te blijven? werkt verbonden vanuit vrijheid (professionele ruimte) niet het beste? of zoals loesje het zegt “tussen die grenzen vond ik mijn vrijheid terug”

het parkietje

een voorbeeld die we graag willen meegeven is die van het parkietje dat komt drinken, zodra je een vogelkooi klaar zet kan de vogel daarin uitrusten, de kooi geeft beschutting en daardoor kan de parkiet schuilen (voor grotere vogels). zodra het kooitje dichtgaat kan het vogeltje er niet meer in of uit. de kooi staat voor de noodzakelijke structuur en het open deurtje staat voor het vertrouwen dat de vogel niet wegvliegt.

de (gouden) kooi

zo bestaat er ook de gouden kooi. een situatie die weergeeft als de angst van het verliezen van je hebt groter is dan wat je mogelijk terug krijgt. veel mensen zullen dit hebben bij een loondienststructuur. een goed salaris met een degelijk pensioen, fijne collega’s maar het werk zelf voegt niks meer toe. verlaat je dan de kooi? uiteraard kan dit ook buiten het werk plaatsvinden met een gezamenlijke woning, zijn we dan verworden tot een zakelijk contract (de instrumentele benadering) stellen we dan de relationele zaken voorop of zijn de instrumentele (extrinsieke) zaken op dat moment belangrijker? houden we dan vast aan het oude of durven we (deels) het oude los te laten en iets nieuws te beginnen?

toekomst van werk

de kracht van wederkerigheid

motivatiestructurenautonomiebetrokkenheidinstrumenteelrelationeelvertrouwenwederkerigheid

wederkerigheid is een sterk menselijk begrip. waarbij we een gift krijgen maar vervolgens die beantwoorden met iets terug te geven. het is dus geen cadeau maar ongeschreven regel. dit aspect wordt binnen de marketing vaak toegepast. maar dit kan ook binnen organisaties toegepast worden. in positieve en in negatieve zin.

wc-brillen

in engeland staat een fabriek daar maken ze wc-brillen. het bedrijf werd overgenomen door een beursgenoteerde onderneming. de nieuwe eigenaren stelde daarmee ook een nieuw managementteam in. na wat observaties kwamen ze tot de conclusie dat de productie veel groter kon zijn dan dat het nu was. want wat zagen deze nieuwe mt’ers…

target

als de productietarget gehaald was gingen de arbeiders samen dingen ondernemen. van tafelvoetballen tot een potje kaarten. het leek op het eerste gezicht een beetje een jan boel. daar wilde het nieuwe mt wat aan doen. er diende nu tot het afgesproken aantal uren van de dienst door te werken.

ging het beter of slechter met de fabriek?

nieuwe situatie

na een week of 2 zag het nieuwe management dat de resultaten erop achteruit gingen. de medewerkers waren meer ontevreden dan ooit en bij storingen lieten ze als het tijd was alles vallen. de 9 tot 5 mentaliteit was geboren. je kan stellen dat ze mentaal afgehaakt zijn. dit is wat ondernemers vaak zeggen over een gebrek aan motivatie. een cultuur van volgzaamheid (loonslaafcultuur) is geboren en eigenlijk is niemand er echt gelukkig mee. “ze gedragen zich als kinderen”

oude situatie

in de oude situatie voelde de medewerkers zich verantwoordelijk voor de resultaten van de organisatie (intrinsieke waarden). ze hadden samen met het mt een target afgesproken. omdat ze ook afhankelijk waren van een gezond bedrijfsresultaat snapte ze dat volledig. het was namelijk niet wij de arbeiders tegenover zij het mt (die de aandeelhouders vertegenwoordigde). er was in de oude situatie onderlinge betrokkenheid en nog belangrijker, ze hadden de autonomie om zelf met hun tijd om te gaan. bij een storing gingen ze door tot het verholpen was. met trots voor het bedrijf.

wetenschap

dit is het onderscheid tussen het instrumenteel en de relationele benaderingen van mensen. als je mensen ziet als een zakelijk contract waarbij je als werkgever uren afneemt (het zakelijke contract) wordt er geen rekening gehouden met de relationele behoefte van de medewerker.

uiteraard is dit geen pleidooi om geen zakelijk contract op te stellen. dat is een cruciaal onderdeel van het werk. we stellen voor om een zakelijk contract op te stellen met menselijke waarden te gebruiken, zoals de kracht van wederkerigheid. een mooi voorbeeld is het installatiebedrijf breman. een organisatie die gelijkwaardigheid en een gezamenlijk belang hoog in het vaandel heeft staan.

mismatch

waarbij er meer sprake is van intrinsieke waarden dan van extrinsieke motivatoren. de wetenschap toont dit keer op keer aan. toch blijkt het scientific management diep geworteld te zijn in onze opvattingen. er is dus een mismatch tussen wat wetenschap weet en wat bedrijven en organisaties doen.

we pleiten daarom voor de kracht van wederkerigheid. herken jij iets van het instrumentele karakter binnen jullie organisatie. laat je het ons weten, dan geven wij daar gratis onze visie op (zet in de kop wederkerigheid) >> info@werkvierentwintig.nl.

als bedrijfskundige zijn we gespecialiseerd in personeel en arbeid, waaronder motivatie en control. omdat werken zoveel leuker en beter kan

 

is werk geworden tot betaalde dagopvang voor volwassenen?

structurenwerkweekdagopvangduurzame inzetbaarheidvertrouwenvitaliteitvolwassenenwerkwerkweek

heilig huisje

wij grappen soms “werk is geworden tot betaalde dagopvang voor volwassenen” deze opmerking valt niet bij iedereen in goede aarde. dat snappen wij. wij zullen in deze blog uitleggen wat we ermee bedoelen. werk gaat niet zozeer om wat je bereikt maar om de uren die je maakt. in de ochtend moet je er een klap op geven. dit is wat men zegt in de bouw. zo ben je niet alleen op maandag fit (en productief) maar ook op donderdag (en vrijdag).

we weten dat de productiviteit in de breedste zin van het woord na 6 uur beperkt is. dat geldt voor zowel beroepen waarbij je cognitief (met je hersenen) maar ook fysiek bezig bent. het 1 sluit het 1 het ander overigens niet uit. de werkdag en werkweek is daarmee een behoorlijk heilig huisje.

pauze?

die 6 uur is inclusief de noodzakelijke pauze, die pauze zorgt dat er weer even wat zuurstof naar je brein komt of dat je even kan ontspannen en wat kan eten (& ouwehoeren). het is daarom ook best gek dat pauze losgekoppeld wordt van de werkdag. het is namelijk cruciaal voor je functioneren. het is een teken van wantrouwen dat medewerkers niet worden vertrouwd om daar op een fatsoenlijke manier mee om te gaan. deze kijk op de werkdag stamt uit het industriële tijdperk.

aanwezigheid

aanwezigheid is vandaag de dag nog steeds de norm binnen organisaties. dat is soms functioneel, maar vaak ook niet. daarom pleiten wij voor een werkdag van tussen de 4 & de 6 uur. werk gebeurt regelmatig ook niet op het werk door alle afleiding. we stoppen je in een kantoortuin en je bent er om 9 uur en je mag om 5 uur weer gaan. en laten we niet flauw doen over de flexibiliteit. er zijn al organisaties die toestaan dat je om 8 uur begint en om 4 uur gaat. of je productief bent geweest maakt in zulke organisaties niet uit. vaak zijn hier overleggen en cctjes sturen aan elkaar de activiteiten waarmee mensen de dag vullen.

bezigheidstherapie

voor sommige mensen is werk ook een bepaalde bezigheidstherapie. uit onderzoek blijkt dat 8 uur werk per week al voldoende is om de behoefte aan sociale contacten & zinvolheid te vervullen.

(on)betaalde arbeid

betaalde of onbetaalde arbeid is dus wel degelijk belangrijk voor mensen. het gaat hier dan ook om de voldoening die mensen halen uit werk. na 6 uur is de fut eruit, dat geldt overigens voor bijna alle activiteiten van netflixen, wandelen tot je leukste hobby. na 6 uur turen naar een dobbertje of 6 uur fietsen zijn de meeste mensen er wel klaar mee.

meerwaarde creeëren

als we met een andere bril naar werk gaan kijken dan hebben we volgens ons een gezamenlijk doel. namelijk van meerwaarde zijn voor de organisatie waar je werkt en wat betekenen voor een ander. daarbij is het uiteraard ook simpelweg een manier om geld te verdienen waarmee je ook nog wat leuke dingen kan doen. wat dat dan ook mag zijn.

effectivi-tijd & vitaliteit

wij helpen organisaties om hun kijk op werk aan te passen. door slimmer te werken krijgen organisaties meer gedaan in minder tijd. de mensen die er werkzaam zijn zullen met meer plezier naar het werk toe gaan (en weer huiswaarts keren) terwijl ze ook nog eens gezonder en gelukkiger zijn. investeren in vitaliteit en duurzame inzetbaarheid loont. zo simpel is het.

wij zijn een tikkeltje rebels. we schrijven daarom ook dat we dat doen met woorden en met tandenstokers. die laatste is erg belangrijk om een gezond gebit te houden, wij zijn de tandenstoker voor jullie organisatie;) meer weten, neem dan contact met ons op. durf jij het aan en huur jij ons in?

6=8 filosofie

6=8 filosofie

structurenwerkweek24=404 daagse werkweek6=8vertrouwenwerktijdwerkweek

wij houden van eenvoud. we gebruiken bestaande structuren om werken & leven wat leuker, fijner en beter te maken. 1 van de dingen die we daarom bedacht hebben is de 6=8 en de 24 = 40 filosofie. maar hoe komen we daar >> hier volgt onze uitleg:

8 uur

als we beginnen met werkdagen te maximeren op 8 uur. inclusief pauze en reistijd. altijd fysiek aanwezig zijn is niet direct meer nodig. voor beroepen waar aanwezigheid nodig is, is het natuurlijk ook fijn om dichter bij het werk te wonen. directe buren zijn hoeft overigens ook niet;)

op reistijd langer dan 15 – 30 minuten zitten veel mensen niet echt te wachten. alles langer dan dat neemt belangrijke tijd van mensen in beslag. als je in de trein stapt kan je daar vaak al wat doornemen en voorbereiden. dit gaat voor veel mensen niet af van de ‘effectieve werktijd’. even lekker van en naar het werk fietsen, rijden, rennen, wandelen hoeft daarentegen ook niet direct onder ‘werktijd’ te vallen. daarin is redelijkheid en gezond verstand een goede maatstaf.

de 6=8 filosofie

de volgende stap is de 6 = 8 filosofie. maar werkvierentwintig dan kom je nog steeds niet op 24 uur uit? dat klopt. dan kom je op 5 x 6 = 30 uur uit en niet op 24 uur. overigens verplichten wij niemand om korter te werken. je salarisvoorwaarden zijn simpelweg voldaan als je de 6 uur hebt ‘gemaakt’. de 2 uur extra uur heb je al betaald gekregen als startbedrag. je begint de dag dus eigenlijk op +2.

4 daagse werkweek

dan komt in de volgende stap. de 4 daagse werkweek. wat wij belangrijk vinden is dat we meer gehoor geven aan de wetenschap rondom werk en werkbelasting. 8 – 9 – 12 uur werken leidt niet tot meer productiviteit. het levert onnodige mentale en fysieke belasting op en is gebaseerd op korte termijn denken. laten we er in de ochtend een klap op geven.

one thing that is already clear is that longer hours do not necessarily mean greater productivity.

intensief werk

we kunnen maximaal 3 uur intensief werken en maximaal 3 uur wat minder intensief werk doen. dit is structureel wel te verstaan. af en toe een langere dag maken is niks mis mee. met minder lang werken komt ook meer voldoening tot stand. even lekker aan slag geeft meer positieve energie dan ‘slenteren’ en de tijd doden…of jezelf dusdanig belasten dat je leeg thuis komt. een snelle ongezonde hap neemt en geen puf meer hebt om even te gaan sporten of erop uit te gaan.

autonomie

daarom vinden wij dat we meer autonomie in de werkdag moeten brengen. vind je het fijn om vroeg te beginnen? geen probleem. wil je de kinderen eerst naar school brengen: top. houd je ervan om in de ochtend te sporten: doen! zo kom je uitgeruster en scherper op het werk (of aan het werk). uiteindelijk kunnen we de term werktijd laten vervallen en komt er vertrouwen, gezond verstand (en een gezonde werkcultuur) voor in de plaats.

nog meer voordelen van anders werken zijn te lezen in onze andere blogs:

wij willen meer oemf

meer slapen kan je inkomen verhogen

de 3 voordelen van een kortere werkweek

willen jullie meer weten over de werkvierentwintigmethode?  neem dan contact op met ons >> info@werkvierentwintig.nl

 

zullen we dingen niet (meer) doen?

motivatiestructurenwerkweekkadersperverse prikkelvertrouwenvrije tijd

wat gebeurt er als je dingen niet meer doet? wij proberen dingen zo te maken dat we er ons er niet meer mee bezig hoeven te houden. we proberen dingen zo af te spreken dat mensen het zelf prima op kunnen lossen.

het zit nu een beetje in onze cultuur gebakken dat als we ergens wat over horen, we er een mening over hebben. dat houdt ons allen bezig. en vaak wordt de besluitvorming er niet altijd beter van. en wees eerlijk: hoe fijn was het om tijd door te brengen met je familie, gezin of vrienden afgelopen pasen?

hoe minder werk je hebt, hoe minder uren je maakt… we houden inefficiënte zaken zoals overmatig overleg, reistijd, mailverkeer en telefoontjes in stand. dat is ook waarom wij tegen het uren denken zijn. wat nu als tijd als meest waardevol wordt gezien?

en zoals iemand ooit grapte: “werken is wel leuk, maar het kost zoveel vrije tijd”. en dat heeft alles te maken met onze kijk op arbeid en het in uren denken. het gaat niet meer om goed je best te doen, hard te werken, maar om uren maken. en nee, dit gaat niet over luiheid of niet willen werken. daar wordt dit vaak aan gekoppeld. het gaat juist over intrinsieke waarden als je best doen. iets voor elkaar krijgen en vertrouwen hebben in elkaar. dit komt de besluitvaardigheid ten goede en vergroot tegelijkertijd de snelheid waarmee we kunnen handelen.

wij gebruiken regelmatig het voorbeeld van een vereniging. een vereniging kan je zo inrichten dat mensen zelfstandig kunnen handelen zonder toestemming van bestuur/penningmeester. je spreekt gezamenlijk kaders af. en dat vinden de meeste mensen ook fijn. neem het bedrag waarover iedereen zonder toestemming dingen kan inkopen. dit scheelt enorm veel onnodige communicatie.

in dit geval werd er een bedrag van 100 euro genoemd. een bedrag dat in sommige organisaties waar mensen betaald werk leveren nog geeneens geldt.

was er materiaal nodig voor het onderhoud dan kon het gehaald worden. en wat bleek, 80% van de communicatie ging hierover. bedragen erboven werden besproken in de maandelijkse bestuursvergadering, 12 x per jaar en maximaal 2 uur per keer. waarbij iedereen er zeggenschap over had. en dus niet alleen de penningmeester.

het voordeel hiervan was dat er geen onnodige heen en weer gebel was. de vrijwilligers voelde het vertrouwen om zelfstandig te handelen en de bestuursleden konden zich bezighouden met andere zaken. door dingen niet meer te doen bleek er veel tijd en ruimte te ontstaan. het werk werd als minder belastend gezien en meer mensen wilden een bijdrage leveren aan de vereniging. nu zit er bij vrijwilligers geen perverse prikkel om meer uren te maken en is iedereen gebaat bij het zo soepel mogelijk laten verlopen van het reilen en zeilen van de vereniging, bij betaalde arbeid blijkt dat toch anders te zijn…en is dat niet een beetje vreemd?

1 van de dingen waar werkvierentwintig daarom voor pleit is om eens goed te kijken naar de dagelijkse dingen die tijd kosten. wat is de werkelijk waarde van dat werk en kunnen we het niet anders met elkaar afspreken? dit is allemaal onderdeel van de werkvierentwintigmethode.

met de 124 dagen challenge helpen wij organisaties dit op een leuke manier met elkaar bespreekbaar te maken. wij zijn een detachering en adviesbureau in 1. omdat wij geloven dat ze elkaar kunnen versterken. dat doen we door mensen aan te reiken die al zo denken en doen. en dat doen we door organisaties te helpen met degelijk organisatieadvies (dit doen we dus ook niet op uurbasis).

organisatieadvies: wil jij dit binnen je organisatie wat meer naar voren toe brengen en weet je niet helemaal hoe: huur ons dan in! info@werkvierentwintig.nl

voor detachering: wil jij werken zoals we het hierboven omschrijven: mail ons dan! dan kunnen wij deze organisaties iemand aanbieden die vanuit de werkvierentwintigmethode werkt. soms hebben organisaties frisse mensen nodig die bereid zijn deze veranderingen vorm te geven. wij beloven je: je hoeft niet in uren te denken >> info@werkvierentwintig.nl


eenvoud werkt, terug naar de basis

contactmotivatiestructurenwerkweekeenvoud werktintrinsieke motivatievertrouwenvrijheid

de huidige arbeidsmarkt kampt met tekorten. de productiviteit loopt terug. de werkdruk stijgt, stress neemt toe met als resultaat een hoog percentage mensen dat zich niet meer in staat voelt om te werken. laten we er samen wat aan doen: wij hebben daar de werkvierentwintigmethode voor bedacht: we hebben hr omgedacht en de werkvierentwintigmethode ontwikkeld. eenvoud werkt, terug naar de basis!

bij werkvierentwintig zien we de mens. na jarenlang beleid waarin mensen als instrument worden gezien zeggen wij. stop: wacht eens even. waar zijn we nu helemaal mee bezig, neem een pauze…pick a side.

volgens ons werkt dat instrumentele denken juist averechts. mensen zijn geen radertje in een wiel, ze zijn niet te prikkelen door straffen of beloningen (op korte termijn wel, daarom hebben we managers). mensen zijn relationeel. dat is een moeilijk woord voor intrinsiek gemotiveerd.

laten we teruggaan naar de basis. eenvoud werkt. wat drijft mensen? we weten dat er grofweg 3 elementen zijn die werken bij werk (maar ook daarbuiten). ook wel bekend als de zelfdeterminatietheorie. vrij vertaald: ik wil het lekker zelf doen.

1: autonomie en vrijheid

2: betrokkenheid en verantwoordelijkheid

3: ontwikkeling en vooruitgang

willen jullie meehelpen de arbeidsmarkt een stukje duurzamer te maken. en tegelijkertijd de resultaten van jullie organisatie zien verbeteren. hanteer dan de werkvierentwintigmethode.

die methode pleit voor organiseren vanuit vertrouwen. waarbij we de logica hanteren van minimale structuur voor maximale vrijheid. zodat we weer kunnen vertrouwen op de mensen die het werkelijke werk doen.

eenvoud werkt, terug naar de basis. werkvierentwintig

24 uur = de nieuwe standaard

werkweek24 uurduurzame inzetbaarheidvertrouwen

tijd

parttime / fulltime, het zijn begrippen die we allemaal wel kennen. vaak vinden we parttime maar vreemd, zeker voor mannen. voor vrouwen was het echter 30 jaar geleden maar vreemd. je moest en zou fulltime werken, want waarom zou jij naar huis gaan en ‘op de bank’ gaan zitten. dat was, zo vertelde een vrouw mij onlangs een beetje hoe er tegen deeltijdbanen aangekeken werd. en dat terwijl mensen die deeltijd werken fitter en vitaler op hun werk komen. ze hebben namelijk ook meer tijd om in hun dagelijks leven andere dingen te doen die erg belangrijk zijn voor hen. daarmee verdwijnt een heleboel druk en de daarmee gepaarde stress, ontstaat er tijd voor de nodige ontspanning en daarom komen ze vitaler naar het werk. wie wil dat nu niet?

productiviteit

mensen die deeltijd werken hebben minder tijd aanwezigheid (op het werk) en willen wel de nodige dingen doen in die tijd. ze gaan daarom wat efficienter en effectiever met hun tijd om. mensen die deeltijd werken zijn daarmee productiever per uur. waarom maken we van die deeltijd gedachte niet de nieuwe standaard zonder mensen al te veel vast te pinnen op tijd.

verdienmodel

1 van de redenen is natuurlijk, maar wie betaalt dat dan? juist. dat is een legitieme vraag. daarom is werkvierentwintig ontstaan. werkvierentwintig is voor die partijen die wel geloven in een kortere werkweek, maar nog niet, of niet individueel die keuze kunnen maken. werkvierentwintig vraagt daarom van alle partijen een bijdrage. de bijdrage voor organisaties is het loslaten van het ‘uren’ denken, en ja dat komt er waarschijnlijk op neer dat als je het toch terug gaat rekenen , dat het uurtarief hoger ligt dan het reguliere uurtarief. niet doen dus.

duurzame inzetbaarheid

het vraagt van de medewerker soms een kleine offer in het maandsalaris en het vraagt van werkvierentwintig vertrouwen in beide betrokken partijen dat het werkt. werkvierentwintig gelooft in lange termijn relaties, waarin duurzaamheid in alle facetten haalbaar is. dat betekent naast duurzaamheid voor mens en milieu, ook duurzame bedrijfsresultaten. we zullen hier dan uiteraard bij alle opdrachtgevers oog voor hebben.

24 uur is daarmee de nieuwe standaard. durven jullie het aan? neem dat contact op met info@werkvierentwintig.nl