werkvierentwintig

er is 1 hardnekkige mythe over werk en die blijft maar terugkeren. langer werken leidt tot meer productiviteit en dat er een onderscheid is tussen wat we kunnen typeren als schermwerk (kantoor) en niet schermwerk. de meeste mensen kunnen zich dan nog wel indenken dat op kantoor er makkelijk in het aantal uren gesneden kan worden, iets effectiever gewerkt kan worden, maar de stratenmaker, de schilder en het zorgpersoneel. nee, daar geldt voor: hoe meer ze werken hoe meer ze voor elkaar krijgen.

terwijl misschien juist zij wel het meest de vermoeidheid stapelen, van stratenmakers tot schilders ik krijg altijd te horen dat het na de schaft wel gedaan is. dat ze dan nog wat kleine klusjes doen maar eigenlijk beter naar huis kunnen. de zogeheten frontline medewerkers of mensen op de ‘werkvloer’ hebben juist baat bij een 4 daagse werkweek. dat het in sommige beroepen dan even puzzelen wordt hoe de bezetting geregeld wordt, dat is een 2e. het werk wordt er in ieder geval aantrekkelijker van en daarmee is de kans groot dat mensen behouden blijven of juist instromen.

“Voor deze medewerkers zou de vierdaagse werkweek, met behoud van het huidige salaris een oplossing kunnen zijn om burnout klachten tegen te gaan, ziekteverzuim percentages te verbeteren, meer tevreden en betrokken te zijn en zelfs productiever te zijn. En dit laatste lijkt moeilijk te bevatten te zijn.” (link naar artikel)

nu is het zo dat het geen fluit uitmaakt of je fysiek of cognitief werk doet. na 3 a 5 uur is de prik eruit en speel je niet meer klaar. dat je werk leuk is betekent niet automatisch dat langer werken zorgt voor betere resultaten. we weerhouden je er dan niet van om door te werken (doe dat vooral), maar het is een illusie dat je daardoor meer klaarspeelt. en dat is misschien wel de grootste mythe die we in stand hebben gehouden en deze komt ook terugkomt in bovenstaande artikel. we hebben een verstoord beeld van onszelf, we lijden dan ook aan chronische zelfoverschatting. dit wordt de illusie van superioriteit genoemd (illusory superiority).

“Deze werkzaamheden kan ik dagelijks tussen 9 uur ’s morgens en 5 uur ’s middags verrichten, maar ook van 5 uur ’s morgens tot 9 uur ’s avonds, of in het weekend. Ik noem mijn werk dan ook vaak “a paid hobby”. “Zoals veel wetenschappers werk ik meer dan vijf dagen in de week, en doe dat met veel plezier.”(link naar artikel)

in de kern draait het namelijk om autonomie, flexibiliteit zoals ook aangegeven wordt in het artikel. maar ook vooral het feit dat mensen niet onder willen doen voor de omgeving waarin ze verkeren, maar het weekend wel gebruiken om te herstellen. zo gaf ca. 75% van de mensen aan dat hun weekend eigenlijk te kort is en ze een dagje extra wel konden gebruiken. uit onderzoek weten we dat hoe meer je hobby afstaat van je werk, hoe ‘beter’ het voor je is. het is dus juist goed om naast je (leuke) werk ook andere dingen te doen, die je op een andere manier prikkelen. laten we dus vooral niet doen alsof dat lange werken zo goed is, zelfs als je je werk als hobby ziet. we leggen daarmee de lat te hoog en onbewust creëren we een ongezonde werkomgeving.

begin 2023 komt het boek uit over een frisse kijk op mens, werk & inkomen. wil je als 1 van de eerste een exemplaar ontvangen, mail dan je gegevens naar info@werkvierentwintig.nl.