ken je dat, dat je denkt nog even wat extra’s te kunnen doen? dat je vindt dat je niet zo aan moet stellen en gewoon even door moet gaan. nou ik wel, er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt: ah toe nog een klein stukje. ik vermoed dat ik niet de enige ben. deze werkethos is vrij dominant en krijgt vaak veel lof. in calvinistisch nederland moet je rust uiteraard eerst verdienen en hoort afzien er simpelweg bij.
laat ik het met een voorbeeld beschrijven. ik ben de laatste tijd wat meer afstanden aan het zwemmen. ik voelde elke keer dat ik wel wat meer aan kon. van 2-2,5 km ging ik naar 3 km en uiteindelijk richting de 4 km. de uitdaging was leuk en de progressie die ik ervaarde ook. het nadeel? ik voelde bij de aanvang van de volgende training dat ik nog niet hersteld was van de vorige training. ik was eigenlijk vermoeidheid aan het stapelen (en vergrote de kans op blessures). mentaal was het ook een uitdaging. zodra de lust om te zwemmen iets minder wordt is het vaak ook een teken dat je fysiek nog niet helemaal 100% bent (dat geldt voor niet alleen voor het zwemmen).
bovendien bracht het hele andere uitdagingen met zich mee zoals de pragmatische kant: openingstijden van het zwembad. algoed, wat begon als een leuke uitdaging werd al snel een opgave waarbij ik mij al zwemmen afvroeg: wat was nu eigenlijk de bedoeling van het zwemmen? was dat zo ver mogelijk zwemmen? lekker te ontspannen? of doe ik het vanwege de voordelen die het geeft? maar niet alles hoeft in het teken te staan van iets en daarmee functioneel te zijn. soms kan je ook gewoon lekker zwemmen (punt). dat het een positieve uitwerking heeft op je mentale en fysieke gezondheid is dan mooi meegenomen. misschien is de activiteit zelf wel gewoon waarom je het doet.
sporten/bewegen doe je maar in je eigen tijd is vaak het devies, terwijl bewegen juist heel positief kan werken op je functioneren (je prestaties). in mijn boek: echte mannen werken 4 dagen beschrijf ik dat ik voorstander ben van de trainingsfilosofie, go slow or go home, als tegenhanger voor de trainingsfilosofie, no pain no gain. de werkvariant hiervan is natuurlijk work hard play hard. maar wat nu als we daarmee juist een burn-out cultuur creëren. waarbij prestatie-indicatoren en het continue meten soms meer kwaad dan goed doen. ik was immers ook op mijn sporthorloge aan het kijken…
berend van der kolk schreef een mooi boek hierover dat heet: de meetmaatschappij, wat al dat meten met ons doet. het continu stellen van doelen en het meten ervan kan uitputtend werken. zodra alles een taak/opgave wordt die gehaald moet worden dan bestaat de kans dat we intrinsieke motivatie om zeep helpen.
ik zal je verklappen: een lekker uurtje zwemmen is een enorm productief en creatieve activiteit. door de beweging komt er volop zuurstof naar je brein, relativeer je makkelijker en bedenk je allerlei oplossingen. ik noem het zwemmen altijd gekscherend het stofzuigen van mijn brein. maar welke organisatie zou nu jou betalen om te gaan zwemmen als je ook achter je laptop of in de vergadering kan zitten? daar wordt immers toch werk verzet? zeker als we betalen op basis van uren. het is 1 van de redenen dat werkvierentwintig niet aan uren doet. dit is het kunstmatige onderscheid tussen werk en vrije tijd die we overgehouden hebben van het scientific management en beschrijf als de fabrieksmindset, met dito overtuigingen over mens, werk & inkomen.
ik zou niet willen dat je ook maar een lichte mate van schuldgevoel hebt als je met de hond wandelt, gaat zwemmen of andere dingen onderneemt die wij niet definiëren als ‘werk’. in die definitie hoort werken namelijk ook een klein beetje afzien te zijn. het mag uiteraard wel leuk zijn, maar je moet er wel iets voor opofferen.
bijtijds stoppen en nog wat energie overhouden is dan nog zo slecht nog niet. wellicht kon je op maandag wel wat meer, maar betaal je daar de prijs voor op vrijdag (of zoals vele in het weekend). de werkweek zo vormgeven dat je gedurende de gehele week tijd en energie pover hebt klinkt toch veel beter? hierdoor is onze energielevel veel constanter en zijn we eerder hersteld van een inspanning, waardoor we ook weer eerder een inspanning aankunnen. laten we stoppen met die macho werkcultuur waarin we vermoeidheid stapelen.
zo bestaat er het weekend effect. in een notendop: mensen ervaren een tekort aan fysieke en psychologische basisbehoefte door de week heen, maar in het weekend wel. hoe groter het verschil tussen de werkweek en het weekend, hoe groter het weekend effect is. of in de bewoordingen van adam grant te blijven: weekenden zouden niet nodig hoeven zijn om te herstellen (en vakantie niet om op te laden).
wil jij nu ook onderdeel zijn van een organisatie die jouw welzijn op 1 zijn? meld je dan aan voor de detacheringspool van werkvierentwintig. wij helpen organisaties met de sociale innovatie van deze tijd. je werkt op basis van de 4-daagse werkweek en de optimale werkdag. zodat jij meer dan genoeg ruimte hebt voor zowel je psychologische als fysieke basisbehoefte. daarmee wordt het weekend (en je vakantie) geen noodzaak, maar de kers op de taart. aanmelden kan door een mail te sturen naar info@werkvierentwintig.nl met in de koptekst je vakgebied. in cv’s zijn we bij werkvierentwintig niet geïnteresseerd, daarvoor is je linkedin al.
ben je als organisatie geïnteresseerd in organisatieadvies, begeleiding naar de een 4-daagse werkweek of simpelweg gemotiveerde mensen? plan dan een vrijblijvend informatiegesprek in.