voorbij uurtje-factuurtje…

motivatiecontrolcreativiteitdetacheringinnovatieuurtje factuurtjevertrouwen

veel organisaties werken anno 2022 nog steeds op basis van uurtje factuurtje. zo ook veel detacheerders. super suf toch. vreselijk ouderwets. er is ook geen enkele noodzaak tot sociale innovatie. immers meer uren is meer inkomsten, minder uren is minder inkomsten. als we daar aan gaan morrelen dan staat het verdienmodel op losse schroeven. bestaande belangen wegen daarin altijd erg zwaar. we zijn het tenslotte ook gewend, zo werkt werk voor vele. werken staat gelijk aan ‘uren maken’.

dat we minder voor elkaar krijgen als we juist langer werken maakt niet uit, ondertussen creëren we tijdschaarste, doen we druk en zijn we vaker fysiek moe (tekorten aan fysieke basisbehoefte) maar ook minder creatief. autonomie is namelijk de determinant voor intrinsieke motivatie, creativiteit en dus ook en daar draait werken toch echt wel om: resultaten.

terwijl de organisatie echt niks heeft aan je tijd, hoelang je naar een beeldscherm staart zegt niks over wat je klaarspeelt. om nog maar te zwijgen over vergaderingen (zucht), reistijd (blehh) of digitale zichtbaarheid (wordt geen zoombie) en onnodige bereikbaarheid voor vaak niet acute zaken.

zeker als je weet dat:

1: je geen uren kan maken, wel brood.
2: veel mensen al aangeven ca 3 a 5 uur te werken, je vermoeid raakt, fouten maakt en trager wordt.
2.1.: ben je boven de 40 dan kan de 3 daagse werkweek wel eens het beste zijn.
3: soms je niet eens vast kan stellen of je werkt (hoeft ook niet).
4: je autonomie van mensen afneemt.
5: zichtbaar klokken suf en ouderwets is, maar onzichtbaar klokken nog steeds doen.
6: mensen geen speelautomaat zijn waar je een muntje ingooit (als je betaalt voor uren krijg je uren).

veel organisaties hebben hun hele HR systeem en verdienmodel op deze verouderde denkwijze ingedeeld. zo is er zelfs een ambtenaar die effectiever werkte (en niet 8 of 9 klokte) ontslagen. wie effectiever werkt komt dus in de knel. “er is een misverstand van tientallen jaren van industrieel werk uit de vorige eeuw waarin we de processen ingericht hebben op basis van input (tijd) en dat gekoppeld hebben aan productiviteit (output).” bovendien heeft het schrijven van uren ook een prijskaartje, zowel financieel als sociaal.

zelfs de meest progressie organisaties hebben uurtje-factuurtje afspraken met grote corporates, omdat ze dit gewend zijn en ze graag een bepaalde mate van controle willen. dat dit een illusie is doet het er voor deze corporates niet toe. deze organisaties zijn zoals barry schwartz het noemt op oude idee technologie gebouwd. of zoals daniel pink het zegt: er is een mismatch tussen wat bedrijven en organisaties doen en wat de wetenschap weet. daar zit dan ook precies de crux.

met de recruitment en detacherings tak van werkvierentwintig helpen we organisaties om het fundament onder werk en inkomen aan te pakken. daar hoort ook geen uurtje factuurtje bij, want dan zouden we weer input (uren) aan output (resultaat) koppelen. durft jullie organisatie het aan om fundamenteel wat te veranderen aan de manier waarop we werken? neem dan contact op met werkvierentwintig >> info@werkvierentwintig.nl

wil jij graag onder andere voorwaarden werken, meer autonomie hebben en niet vastgepind worden op (denkbeeldige) werkuren? mail ons dan. ook wij zijn op zoek naar gemotiveerde professionals.

de meetmaatschappij

motivatiecijferscontrolmeetmaatschappijmotivatieprestatieswelzijn

we meten alles wat los en vast zit. dat begint al op vrij jonge leeftijd. daarover is deze blog langs een meetlat al eerder geschreven. in het boek de meetmaatschappij gaat dr. berend van der kolk dieper in op de doorgeslagen drang naar meten en wat dat met ons doet? dat laatste is vanuit control & motivatie perspectief erg interessant. want wat doet het met onze motivatie en het welzijn van mensen?

het mantra meten=weten gaat echter vaak niet op. want wat meten we eigenlijk? we kunnen van alles meten, maar niet alles is meetbaar (“not everything that can be counted counts”). daarbij komt dat wat we meten niet objectief is, maar ook sterk kan beïnvloeden (performatief). dat kan dusdanig zijn dat we het systeem gaan gamen. kerr stelt: what gets measured gets done, van der kolk noemt het: indicatorisme.

als we bijvoorbeeld heel erg sturen op het aantal telefoongesprekken in een callcenter dan kan dit ten kosten gaan van de kwaliteit van de gesprekken, waardoor een klant vaker terug moet bellen. je snapt natuurlijk dat hierdoor de werkdruk stijgt (meer telefoontjes) maar dat de klanttevredenheid daalt. degene die graag goed werk wil leveren (intrinsiek) kan doen komt dan in een spanning tussen het juiste doen en de maatstaven van de organisatie volgen. er kan dan sprake zijn van het crowding out effect.

ik schrijf hier wel vaker over als het gaat om werk. zo belonen we lang werken (uren) ten opzichte van hard/slim werken. de intrinsieke motivatie en de extrinsieke beweegreden kunnen dan tegenstrijdig en conflicterend werken. zo zijn veel van onze systemen opgebouwd en hebben daardoor hele vreemde uitkomsten (van de bijstandsuitkering tot de kostendelersnorm).

het meten is dus niet enkel objectief (vereenvoudigde weergave van de werkelijkheid) maar beïnvloedt daarmee ook. het effect dat het meten op ons heeft kan zelfs zover gaan dat het leidt tot arrogantie of twijfel. de ‘succesvolle’ autoverkoper heeft niet alleen te maken met zijn eigen verkooptalent maar ook met de economie, subsidie of bijtellingsregels. de andere kant van de medaille is dat het niet kunnen halen van de verkoopcijfers tot twijfel leidt. zo zegt het aantal likes of views op dit artikel niks over de kwaliteit of inhoud van het bericht.

dingen meten is niet altijd slecht, het belangrijkste is dat we de cijfers op waarde kunnen schatten en in de juiste context plaatsen. tijdens mijn scriptie bij de politie werd dit het streetwise maken van de cijfers genoemd: wat betekenen de cijfers nu echt? zo had de daling van het aantal inbraken van 100% niet te maken met de inzet van de politie, maar het feit dat de wijk gesloopt was en er nieuwbouw neergezet werd.

daarnaast kan het meten van bepaalde onzichtbare activiteiten in een organisatie zorgen voor legitimiteit (bestaansrecht) en daarmee voelen mensen zich gehoord, gezien en gewaardeerd. van der kolk waarschuwt in zijn boek dan ook: meet met mate, wees flexibel met het omgaan met cijfers en plaats de cijfers in context.

wil je eerst het eerste hoofdstuk (gratis) lezen, klink dan >> hier.  je kan het boek >> hier bestellen. nog leuker is als je het boek in de lokale boekhandel koopt.

 

 

 

radicale transparantie

structurencontroldropfanklenemixtransparantieweglaten

petje af voor dit reclame bureau dat de marketing voor klene doet (stiekem ben ik ook een dropfan, dus klene als je dit leest: stuur maar door). ze weten heel goed aan te geven hoe structuren dus soms wel en soms niet handig zijn en misschien slaan we soms ook een klein beetje door met de managementhypes.

transparantie is 1 van de elementen die het onderscheid maken tussen een enabling of een coercive controle systeem. is het beloningsbeleid een black box of kan iedereen van elkaar zien wat men maandelijks gestort krijgt. is een procedure helder en wat is de salesinformatie. nog te vaak zijn organisaties juist niet transparant. bang dat medewerkers er iets mee doen….maar wat dan? misbruik ervan maken of houden ze expres informatie achter omdat dit hun positie versterkt? in beide gevallen lijkt het geen goed uitgangspunt om samen te werken toch!?

kortom, tijd voor radicale transparantie en het kunst van het weglaten. iedereen kan vanaf nu zien wat men verdiend. het liefst bepaal je het zelf ook nog. als het even kan weg met die loongebouwen. wat te denken van die urenverantwoording: opgesodemieterd ermee….of is dat net even te weinig structuur en is er ook de kunst van het terugzetten. wat past het beste bij jullie organisatie?

fabriek

opgelicht: hoe emotie je denken uitschakelt

structurenabncontrolingmotivatieoplichtingrabobanksns

poe, dat was wel een dagje zeg. dit keer een persoonlijk verhaal over wat mijn moeder is overkomen. zo kan ik het wel noemen. ze is opgelicht en ze heeft zowat haar hele spaarrekening in de zakken van criminelen geleegd. voordat je denkt: wat een oen, hoe stom kan je zijn is het belangrijk om wat meer te weten over hoe het denken werkt. deze criminelen zijn namelijk gehaaider dan je denkt. kennis en het toepassen daarvan is daarin macht en daarom wil ik ook graag deze blog met jullie delen. deel dit met je ouders, je kinderen en of andere mensen want alleen samen kunnen we ervoor zorgen dat criminelen verslagen worden.

victimblaming

mijn moeder had haar bank aan de telefoon en vertelde schoorvoetend dat ze was opgelicht via een whatsapptruc. ik zal eerlijk bekennen dat mijn eerste reactie was: hoe dan! pieperdepepiepdepiep. maar juist dat is victimblaming. 100% fout. sorry mams. hierdoor ontstaat er meer schaamte en wordt dit verhaal minder gedeeld. de hond daarentegen reageerde wat beter (met een lebber en meer empathie), als je je afvraagt waarom dat beestje altijd als eerste eten krijgt en het meest wordt vertroeteld, bekijk dan eens de wet van snuf.

back to topic.

wat is er nu gebeurd?

mijn moeder kreeg een berichtje: he mam (L), ik heb een ander nummer, mijn telefoon ging kapot dus bij deze mijn nieuwe nummer. zo gezegd zo gedaan slaat mijn moeder het nummer op onder wat zij dacht: haar oudste zoon. dat wisten de criminelen natuurlijk niet, maar door de aanname versterkte ze haar geloof.

ze zagen nu de profielfoto van mijn moeder verschijnen in whatsapp (je privacy instellingen staat vaak aangegeven: afbeeldingen tonen aan contacten). de criminelen hadden beet. vislijn uitgegooid en van de duizenden pogingen zijn er altijd een paar die happen. zo ook mijn moeder. daarna kreeg ze een berichtje of ze even tijd had: natuurlijk heeft mijn (beste) moeder (van de wereld) altijd tijd voor haar zoons.

“wat is er aan de hand jongen” nou, er moesten wat rekeningen betaald worden en daar was haast bij. hij schaamde zich kapot, maar of ze 2 rekeningen wilde betalen. zo gezegd zo gedaan. de rekeningen werden betaald en weer verder met de orde van de dag.

totdat haar bank belde (je bank belt je in principe nooit, en zeker niet om geld over te boeken, let ook daar op!). opgelicht, ze gingen er gelijk achteraan. gelukkig maar!

alle credits naar haar bank. straks nog een sidenote over hoe de 2 andere banken waar ze het geld naartoe gestort had handelden.

maar wat kan je er dan aan doen?

door het woordje: he mam, waren ze bij mijn moeder binnen, dat was haar achilleshiel. onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen maakt dat je alles laat vallen. door de acuutheid (nu moesten er rekeningen betaald worden) & schaamte, maakte dat het snelle denken het over nam van het langzame denken.

dat snelle denken is gebaseerd op aannames. daarover later meer. wat er verder speelde was rationeel gezien heel erg makkelijk te doorgronden, maar aangezien de criminelen een beroep deden op het snelle denken, emotie nam het over. daarom dacht ze niet na. nu handelen, later denken.

de dagen ervoor hadden we er nog over gesproken. er was dus geen sprake van een gebrek aan kennis, maar we hadden niks afgesproken over het toepassen van die kennis.

thinking fast & thinking slow

daniel kahneman heeft hier een fantastisch boek over geschreven: thinking fast & thinking slow. kort gezegd komt het erop neer dat je snelle denken veelal gebaseerd is op emotie, op aannames waardoor je dingen zelf invult. heel handig, maar niet altijd het meest verstandige. het langzame denken kost veel meer energie, dus als je de hele dag dit langzame meer rationele denken toe wilt passen dan ben je al voor de middag kapot moe. doordat we 90% van de tijd op automatische piloot handelen (appen met je zoon) zit je volledig in dit type denken. lees er meer over in het boek of de verschillende blogs die erover geschreven zijn.

codewoord

de oplossing die ik aangedragen heb is een codewoord. het codewoord hebben we nu afgesproken, maar mocht het over een jaar weer voorkomen dan moeten mijn ouders (en ikzelf) flink nadenken over wat dat codewoord dan was. door het graven in je geheugen word je uit het snelle denken getrokken en moet je brein moeite doen.

op dat moment zie je in dat de stappen niet rationeel zijn (let wel, zodra je iemand 100% vertrouwt kunnen ze alles van je vragen, echt alles, zelf het plunderen van je spaarrekening).

sidenote: de banken

de bank van mijn moeder belde direct op. de transacties waren vreemd en paste niet in het profiel van mijn moeder. riskmanagement heeft hier dan ook zeker zijn rol gespeeld. al ben ik benieuwd hoe dat bij banken nu ingeregeld is. de bankmedewerker was erg behulpzaam en begripvol.

je kan je wellicht indenken hoe ontiegelijk stom mijn moeder zich voelde (schaamte speelt een grote rol om het verhaal niet te vertellen). maar na bovenstaande gelezen te hebben is het duidelijk waar deze criminelen een beroep op doen.

overigens doet marketing & politici eenzelfde beroep op hetzelfde type denken (het is dus een bewezen strategie waar ook criminelen gebruik van maken). nee niet alle politici zijn criminelen;)

regels of richtlijnen?

ik heb zelf de rekeningnummers bij mijn moeder opgevraagd en direct met de ontvangende banken gebeld. voor hetzelfde geld was er namelijk ook sprake van identiteitsdiefstal van 1 van hun klanten. de rabobank wilde eerst een proces verbaal ontvangen alvorens ze stappen ondernamen. ik wilde alleen een rode vlag afgeven, zodat ze bij het rekeningnummer een waarschuwingsmelding kunnen zetten.

regels waren regels. er viel hier verder ook niet over te praten. ik vermoed een strenge avg wetgeving, maar aangezien ik het rekeningnummer van hun klant had, was er weinig meer geheim en wilde ik hen erop attenderen. toch ben ik benieuwd naar hun handelswijze. dus rabobank > ik kom graag met jullie in contact.

de ing was sneller met handelen. ik gaf aan wat er gebeurt was en ze vroegen direct om welk rekeningnummer het ging. er werd direct een dossier aangemaakt en gecontroleerd of er sprake was van fraude, oplichting etc. waarbij ze daarna ook graag het proces verbaal wilde ontvangen. hier was duidelijk dat er niet achter het systeem werd verscholen, maar met het systeem werd samengewerkt. een dikke duim vanuit mijn kant.

hard & soft controls

deze casus is nu bij iemand uit mijn omgeving gebeurt. erg vervelend, maar vanuit beroepsdeformatie ook een super interessante casus als het gaat om hard controls & soft controls. ze hebben de hard controls weten te omzeilen en met de mens (medewerker, ouder etc) meegewerkt. waarmee ze de soft controls wisten te manipuleren. een soort van jiu-jitsu tactiek. de acuutheid, het vertrouwen, de band tussen ouder en kind. deze manier van oplichting gebeurt dagelijks en wordt naar mijn weten nog te weinig gedeeld. hoe meer je weet over de psychologische effecten en je manier van denken, hoe beter we bestand zijn tegen impulsen.

control is er niet voor niets, bij werkvierentwintig pleiten voor optimale control waarin je nooit 100% alles dicht kan timmeren.

vraag niet om toestemming maar om vergeving achteraf.

omdat we graag positief afsluiten en er ergere dingen zijn (het financiële leed is minder erg dan het emotionele leed). desalniettemin nog een tip voor alle kinderen: mocht je nu dus zakgeldverhoging of zoals ik een hele vette nieuwe set carbonwielen willen. app je ouders, met een vreemd nummer, geef daarin een bankrekeningnummer van 1 van je vrienden op. trek op die manier de spaarrekening van je ouders leeg en koop die set wielen.  zeg achteraf dat het een grapje was en vraag om vergeving. als de liefde onvoorwaardelijk is…en je ouders een klein beetje gevoel voor humor hebben…

werkvierentwintig is gespecialiseerd in motivatie & control. louis goulmy is afgestudeerd bedrijfseconoom en heeft zijn sciptie over management control & motivatie geschreven. willen jullie nu meer weten over het inrichten van jullie organisatie, werkvierentwintig is ontstaan vanuit controlandmotivate.nl en helpt organisaties bij het verbeteren van de (financiële) gezondheid. werkvierentwintig is de rebelsere variant van control and motivate. daarom worden de blogs ook met een vleugje humor en (zelf)spot geschreven. mailen kan naar info@werkvierentwintig.nl & bellen kan naar 0624444981 

 

 

 

 

 

 

 

vissenkom

als een vis

motivatieadler & borys (1996)als een visautonomiecontrolmotivatieprofessionele ruimtesimons (1995)transparantievissenkom

een vis kan niet zwemmen zonder water (liquiditeit). het water blijft niet bijeen zonder vissenkom (de organisatie). de vis heeft dus een vissenkom nodig om te zwemmen (werken). de vissenkom vinden wij een mooie metafoor voor organisaties.

vragen

is de vissenkom transparant? biedt het voldoende professionele ruimte of zwem je de hele dag dezelfde rondjes? de kaders van de vissenkom geven je duidelijkheid, structuur en richting. te weinig ruimte en het voelt aan als een theeglas. een organisatie is dus eigenlijk een vissenkom. denk je, leuke metafoor, maar hier zit weinig onderbouwing onder…lees dan gerust verder.

transparantie

uit het onderzoek van adler & borys (1996) komt naar voren dat transparantie wel degelijk belangrijk is voor de mate waarin mensen control (kaders) als prettig ervaren. ze maken hierin het onderscheid tussen enabling (ondersteunende cq. faciliterende control) en coerive (beperkende, wantrouwende control).

ze gebruiken hier 4 richtlijnen voor: 1: interne transparantie, 2: aanpassingsvermogen (repair), 3: flexibiliteit, 4: globale transparantie

levers of control

dit sluit aan bij wat simons (1995) schreef over zijn model: levers of control. waarin simons aangeeft hoe een controle systeem opgebouwd is. deze bestaat volgens hem uit een belief system (visie), een boundary system (kaders zoals budget), een interactive control (het gesprek) & diagnostisch control (prestatiemeting).

fundament

bij werkvierentwintig gebruiken we de wetenschap die er is over control & motivatie. dit is vaak een mix tussen accountancy and control literatuur, maar ook de psychologie en de gedragseconomie doet hier zijn intreden.

willen jullie meer weten over het wetenschappelijke fundament van werkvierentwintig. aarzel dan vooral en neem contact op met ons: info@werkvierentwintig.nl

komt een vis bij de dokter.

er kom(t) een vis bij de dokter, “ach ik zie het al” zegt de dokter..

waarop de vis reageert, “wat dan dokter?

“uit de kom”, zegt de dokter.

vis uit de kom