fabriek

dit is de valkuil van werkend nederland

motivatieadam grantdetacheringduurzame inzetbaarheidsportenvitaliteitzwemmen

ken je dat, dat je denkt nog even wat extra’s te kunnen doen? dat je vindt dat je niet zo aan moet stellen en gewoon even door moet gaan. nou ik wel, er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt: ah toe nog een klein stukje. ik vermoed dat ik niet de enige ben. deze werkethos is vrij dominant en krijgt vaak veel lof. in calvinistisch nederland moet je rust uiteraard eerst verdienen en hoort afzien er simpelweg bij.

laat ik het met een voorbeeld beschrijven. ik ben de laatste tijd wat meer afstanden aan het zwemmen. ik voelde elke keer dat ik wel wat meer aan kon. van 2-2,5 km ging ik naar 3 km en uiteindelijk richting de 4 km. de uitdaging was leuk en de progressie die ik ervaarde ook. het nadeel? ik voelde bij de aanvang van de volgende training dat ik nog niet hersteld was van de vorige training. ik was eigenlijk vermoeidheid aan het stapelen (en vergrote de kans op blessures). mentaal was het ook een uitdaging. zodra de lust om te zwemmen iets minder wordt is het vaak ook een teken dat je fysiek nog niet helemaal 100% bent (dat geldt voor niet alleen voor het zwemmen).

bovendien bracht het hele andere uitdagingen met zich mee zoals de pragmatische kant: openingstijden van het zwembad. algoed, wat begon als een leuke uitdaging werd al snel een opgave waarbij ik mij al zwemmen afvroeg: wat was nu eigenlijk de bedoeling van het zwemmen? was dat zo ver mogelijk zwemmen? lekker te ontspannen? of doe ik het vanwege de voordelen die het geeft? maar niet alles hoeft in het teken te staan van iets en daarmee functioneel te zijn. soms kan je ook gewoon lekker zwemmen (punt). dat het een positieve uitwerking heeft op je mentale en fysieke gezondheid is dan mooi meegenomen. misschien is de activiteit zelf wel gewoon waarom je het doet.

sporten/bewegen doe je maar in je eigen tijd is vaak het devies, terwijl bewegen juist heel positief kan werken op je functioneren (je prestaties). in mijn boek: echte mannen werken 4 dagen beschrijf ik dat ik voorstander ben van de trainingsfilosofie, go slow or go home, als tegenhanger voor de trainingsfilosofie, no pain no gain. de werkvariant hiervan is natuurlijk work hard play hard. maar wat nu als we daarmee juist een burn-out cultuur creëren. waarbij prestatie-indicatoren en het continue meten soms meer kwaad dan goed doen. ik was immers ook op mijn sporthorloge aan het kijken…

berend van der kolk schreef een mooi boek hierover dat heet: de meetmaatschappij, wat al dat meten met ons doet. het continu stellen van doelen en het meten ervan kan uitputtend werken. zodra alles een taak/opgave wordt die gehaald moet worden dan bestaat de kans dat we intrinsieke motivatie om zeep helpen.

ik zal je verklappen: een lekker uurtje zwemmen is een enorm productief en creatieve activiteit. door de beweging komt er volop zuurstof naar je brein, relativeer je makkelijker en bedenk je allerlei oplossingen. ik noem het zwemmen altijd gekscherend het stofzuigen van mijn brein. maar welke organisatie zou nu jou betalen om te gaan zwemmen als je ook achter je laptop of in de vergadering kan zitten? daar wordt immers toch werk verzet? zeker als we betalen op basis van uren. het is 1 van de redenen dat werkvierentwintig niet aan uren doet. dit is het kunstmatige onderscheid tussen werk en vrije tijd die we overgehouden hebben van het scientific management en beschrijf als de fabrieksmindset, met dito overtuigingen over mens, werk & inkomen.

ik zou niet willen dat je ook maar een lichte mate van schuldgevoel hebt als je met de hond wandelt, gaat zwemmen of andere dingen onderneemt die wij niet definiëren als ‘werk’. in die definitie hoort werken namelijk ook een klein beetje afzien te zijn. het mag uiteraard wel leuk zijn, maar je moet er wel iets voor opofferen.

bijtijds stoppen en nog wat energie overhouden is dan nog zo slecht nog niet. wellicht kon je op maandag wel wat meer, maar betaal je daar de prijs voor op vrijdag (of zoals vele in het weekend). de werkweek zo vormgeven dat je gedurende de gehele week tijd en energie pover hebt klinkt toch veel beter? hierdoor is onze energielevel veel constanter en zijn we eerder hersteld van een inspanning, waardoor we ook weer eerder een inspanning aankunnen. laten we stoppen met die macho werkcultuur waarin we vermoeidheid stapelen.

zo bestaat er het weekend effect. in een notendop: mensen ervaren een tekort aan fysieke en psychologische basisbehoefte door de week heen, maar in het weekend wel. hoe groter het verschil tussen de werkweek en het weekend, hoe groter het weekend effect is. of in de bewoordingen van adam grant te blijven: weekenden zouden niet nodig hoeven zijn om te herstellen (en vakantie niet om op te laden).

adam grant tekst weekend

wil jij nu ook onderdeel zijn van een organisatie die jouw welzijn op 1 zijn?  meld je dan aan voor de detacheringspool van werkvierentwintig. wij helpen organisaties met de sociale innovatie van deze tijd. je werkt op basis van de 4-daagse werkweek en de optimale werkdag. zodat jij meer dan genoeg ruimte hebt voor zowel je psychologische als fysieke basisbehoefte. daarmee wordt het weekend (en je vakantie) geen noodzaak, maar de kers op de taart. aanmelden kan door een mail te sturen naar info@werkvierentwintig.nl met in de koptekst je vakgebied. in cv’s zijn we bij werkvierentwintig niet geïnteresseerd, daarvoor is je linkedin al. 

ben je als organisatie geïnteresseerd in organisatieadvies, begeleiding naar de een 4-daagse werkweek of simpelweg gemotiveerde mensen? plan dan een vrijblijvend informatiegesprek in.

 

Afbeelding van Ryan McGuire via Pixabay

werken onder sporttijd

motivatieavondlockdownbewegenerik scherdergezondheidpilotsportensporten onder werktijd

sporten onder werktijd staat heel hoog in mijn rijtje van waarom ik zelfstandige ben geworden. muffe kantoren, veel zitten en weinig bewegen prikkelen nu niet je energiesystemen. nu moet ik bekennen dat stilzitten niet mijn beste eigenschap is. met de term werktijd hoef je bij mij ook niet mee aan te komen (maar dat is inmiddels wel bekend). de grap is dat tijdens mijn pre corona zwemsessie op maandagmiddag en woensdagmiddag ik juist heel veel ideeën kreeg die ik vervolgens kon uitwerken. of als ik met de hond een wandeling maak. allemaal dingen die we niet bestempelen als werk, maar donders effectief zijn.

daarom pleiten we niet voor sporten onder werktijd, maar werken onder sporttijd;)

structuren

dat dit logisch is is voor de structuren die we in nederland hebben niet zo logisch. nog steeds wordt pauze gezien als eigen tijd en achter je laptop zitten als werktijd (er zijn zelfs bedrijven die trackingapps hebben geïnstalleerd op laptops om het aantal minuten van inactiviteit of zelfs toetsaanslagen te monitoren). als je bij zo’n bedrijf werkt: get the f*ck out of there. maar aangezien zelfs de belastingdienst nog een urencriterium voor ondernemers heeft zijn we qua werken nog steeds niet in de 21ste eeuw beland.

landelijke pilot

natuurlijk denkt iedereen ruimer maar vragen we mensen nog wel om ‘urenverantwoording’. dat we hier langzaam maar zeker van loskomen is dan ook een heel mooie bijkomstigheid. en toen kwam: de avondlockdown. we worden gedwongen om dan ook anders te kijken naar hoe we de dag indelen, laten we daar dan ook volop gebruik van maken. het is een soort van landelijke pilot, een unieke kans die we niet willen laten schieten!

(en er is al genoeg ellende waar we geen invloed op hebben, laten we onze energie dan richten op dingen waar we wel invloed op hebben). als zelfs experts zoals erik scherder zeggen dat we dan maar moeten sporten cq. bewegen onder ‘werktijd’ dan zal het vast goed voor je zijn;)

schuldgevoel

veel mensen ervaren echter een soort van schuldgevoel als ze tussendoor iets anders doen dan dat we bestempelen als werk (met je bakkes op zoom de hele dag is vermoeiend, maar of het werkt is een tweede). er bestaat zelfs zoiets als the guilty vacation syndrome. dit schuldgevoel komt doordat we dingen geïnternaliseerd hebben.

 ken je dat gevoel, dat je vrij hebt maar je je een beetje onrustig en zelfs een beetje schuldig voelt? dat je dit voelt is niet zo heel gek, het heeft zelfs een naam: guilty vacation syndrome. we hebben een dusdanige nadruk op werk & aanwezigheid gelegd dat het lastig is om er afstand van te nemen. nagenoeg vanaf de basisschool krijg je mee dat je aanwezig moet zijn of je moet ‘echt ziek’ zijn. dit weerhoudt ons op latere leeftijd ervan om even uit te schakelen, niet aanwezig of zichtbaar te zijn.

asynchroon werken

daarom pleit werkvierentwintig voor het asynchroon werken. daarmee sluit je synchroon werken niet uit (dat kan immers nog steeds). je voorkomt dat mensen zich gedwongen voelen om direct te reageren of zoombies worden, omdat we thuis zijn gaan werken zoals we op kantoor deden. wil je hier mee over lezen, lees dan dit toffe artikel op HBR.

als modern en hippe organisatie wil je natuurlijk dat medewerkers gezond, fit en scherp zijn. wie te weinig beweegt kakt in, zo eenvoudig kunnen we het wel stellen. ons brein heeft zuurstof nodig en dat komt door de bloedsomloop te stimuleren. met de pilot van werkvierentwintig i.c.m. sportvierentwintig pakken we niet alleen de illusie van de 8 urige werkdag aan, maar faciliteren en stimuleren we ook beweegmomenten.

let’s go for a walk (or run, swim, bike). voor je het weer doe je een triatlon op een doordeweekse dag;)🏃‍♂️🏃‍♀️

 

hardloopschoenen

hardloopschoenen…

motivatiewerkweekbewegenfabrieksmindsetgelukgezondheidhardloopschoeneninvesterenpreventiefsportenvitaliteitwerkdagwerkvierentwintigmethode

het werd weer tijd voor nieuwe hardloopschoenen, maar toch bleef ik (louis goulmy) nog op de oude schoenen doorlopen. er waren voldoende redenen om dat te doen. het viel wel mee, de demping was nog wel goed, zonde van geld en het milieu. ze zien er nog prima uit. je kan het zo gek niet bedenken of er was wel een reden om geen nieuwe schoenen te kopen.

korte termijn

de korte termijn won het van de lange termijn. nu andere schoenen betekende straks geen blessures. maar nu nieuwe schoenen betekende investeren in mijn gezondheid, voordat er zich fysieke ongemakken voordeden. laten we wel wezen, 2 x naar de fysio en 2 weken niet kunnen hardlopen dat staat in geen verhouding tot de aanschaf van schoenen (in tijd, gezondheid & geld).

werkdag

dit deed mij denken aan de werkdag. we gaan vaak langer door dan dat we eerder stoppen. we verzinnen er allerlei redenen bij waarom langer doorlopen beter is dan eerder stoppen. volgens mij en daar staat werkvierentwintig dan ook voor, is het belangrijk om te investeren in gezondheid en niet de kosten te betalen van ziekte te dragen.

zo sprak iemand (bron onbekend), als je geen tijd/geld of andere middelen hebt om op je gezondheid te letten, heb je dan wel tijd (en geld) om ziek te zijn?

vitaliteits-(manager)

bij werkvierentwintig pakken we de oorzaak bij de wortel aan. vitaliteit is geen bijzaak, maar integraal onderdeel van de bedrijfsvoering. soms zijn we echter penny wise and pound foulish. we vertikken het dan om preventief en proactief te handelen. ziekteverzuim is een gegeven. die kosten die dragen we financieel (en sociaal). wat vergis je niet, voordat iemand ziek is geworden is het leed al begonnen.

zwak?

mensen lopen vaak erg lang door voordat de handdoek in de ring gegooid wordt. het lijkt wel of het een teken van zwakte om aan te geven dat je het even niet trekt, wat langer slaap nodig hebt of dat het vandaag gewoon niet lekker ging. dan kan het lonen om de werkdag anders in te richten, met meer autonomie, meer flexibiliteit en zonder de fabrieksmindset op mens & werk.

sluitpost of prioriteit?

de vitaliteitsmanager is in het leven geroepen om mensen hierbij te helpen. werkvierentwintig is een beetje dwars van managers, want dit ondermijnd dikwijls de eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid van mensen. toch kan een partner in vitaliteit ervoor zorgen dat dit prioriteit blijft en geen financiële sluitpost is.

werkvierentwintigmethode

wij bieden dan ook de mogelijkheid aan om de werkvierentwintigmethode toe te passen. waarbij werkvierentwintig ondersteund bij het vormgeven van beleid. de richtlijnen die kunnen helpen om wat structuur aan te brengen in de manier waarop er gewerkt wordt.

daarbij hebben we ook oog voor individuele oplossingen zoals het sportprogramma van sportvierentwintig. in 6 of 12 weken wordt de stap gezet richting een nieuwe leefstijl en daar hoort werk en de werkdag ook bij. werkgevers die snappen dat mensen meer zijn dan hun functie investeren in mensen voordat ze ziek worden. want al lijkt het ‘duur’ om op tijd nieuwe hardloopschoenen te kopen. langer doorlopen op oude schoenen zorgt uiteindelijk voor een hoger kostenplaatje.

meer weten, neem dan contact op met werkvierentwintig. info@werkvierentwintig.nl of 0624444981

 

springen

de plezier/moeite ratio

motivatiestructurenwerkweekannemiek van vleutenautonomiecoercivedan arielyenablingikea effectmoeiteondersteunendpleziersporten

de plezier/moeite ratio

ken je de plezier/moeite ratio al? sommige zaken geven je energie en voldoening, andere zaken weer wat minder. ergens moeite/effort instoppen is niet slecht, het kan zelfs trots met zich meebrengen. we kunnen best stellen dat inzet/moeite een noodzakelijk ingrediënt is. dan ariely verwijst ernaar in het ikea effect >>klik hier. er zit ook een andere kant aan deze medaille. dat is het punt waar inzet en resultaat, plezier en moeite een negatief verband hebben.

mo=mk

kennen jullie de formule voor maximale winst? hier ben je vermoedelijk met economie mee doodgegooid.. mo=mk. de formule geeft de maximale winst aan. een optimaal punt, waarbij een extra eenheid meer kost dan oplevert. oftewel vanaf dat moment neemt de maximale totale winst af.

dit geldt ook voor de plezier/moeite ratio. een optimale werkdag bereikt na een 4 tot 6 uur het punt van mo=mk. de marginale opbrengsten (plezier) staan gelijk aan de marginale kosten (moeite). na dit punt bereik je met meer energie/effort/inzet/moeite minder overall resultaat.

“wat kost het mij aan energie en wat levert het mij op” annemiek van vleuten

1 van de redenen dat we een hekel aan onnodige verantwoording hebben is omdat hierbij de marginale kosten dikwijls hoger zijn dan de marginale opbrengsten. deze werkzaamheden kosten dus per definitie energie/motivatie. daar gaat je winst. side note: mensen zijn niet tegen structuren, zolang ze van toegevoegde waarde zijn.

harken

bij het sporten, neem bijvoorbeeld het zwemmen (of fietsen) is dit het geval als je vermoeid raakt en je de techniek afneemt. mensen gaan dan ‘harken’. het resultaat blijft uit, dat terwijl je er steeds meer energie in stopt. hier is dus duidelijk sprake van een niet optimale verhouding, de effectiviteit en de efficiëntie van de training neemt af. we zeggen het dan ook ‘nu moet ik er voor werken’. dit vraagt enorm veel van je lichaam en geest.

af en toe dit gevoel te hebben is niet erg zoals dan ariely mooi aangeeft. te vaak en te veel dit gevoel te hebben is niet bevorderlijk voor de voldoening die je uit werkzaamheden haalt. daar lopen we dan op leeg. we zijn dan niet meer ontspannen en we moeten daar ook fysieke en mentaal van herstellen.

annemiek van vleuten

annemiek van vleuten heeft een trainingsprogramma dat haar helpt om een betere sportster te worden. naast wat pittige high intensity trainingen staan ook rustigere trainingen.  ze staart zich daarmee niet meer blind op cijfers. haar trainer helpt haar met de opbouw van het schema, waarbij de gevoelsmatige en cijfermatige resultaten uit de trainingen gebruikt worden voor haar volgende trainingen.

de onderzoeken rondom motivatie laten ook zien dat structuren die autonomie ondersteunend werken (enabling control in de theorie genoemd) uiteindelijk tot betere resultaten leiden. op korte termijn is de controlerende stijl (coercive control) effectiever, maar op lange termijn branden we daardoor op. juist dat geeft annemiek van vleuten in deze reportage mooi aan, een echte aanrader.