werken onder sporttijd
sporten onder werktijd staat heel hoog in mijn rijtje van waarom ik zelfstandige ben geworden. muffe kantoren, veel zitten en weinig bewegen prikkelen nu niet je energiesystemen. nu moet ik bekennen dat stilzitten niet mijn beste eigenschap is. met de term werktijd hoef je bij mij ook niet mee aan te komen (maar dat is inmiddels wel bekend). de grap is dat tijdens mijn pre corona zwemsessie op maandagmiddag en woensdagmiddag ik juist heel veel ideeën kreeg die ik vervolgens kon uitwerken. of als ik met de hond een wandeling maak. allemaal dingen die we niet bestempelen als werk, maar donders effectief zijn.
daarom pleiten we niet voor sporten onder werktijd, maar werken onder sporttijd;)
structuren
dat dit logisch is is voor de structuren die we in nederland hebben niet zo logisch. nog steeds wordt pauze gezien als eigen tijd en achter je laptop zitten als werktijd (er zijn zelfs bedrijven die trackingapps hebben geïnstalleerd op laptops om het aantal minuten van inactiviteit of zelfs toetsaanslagen te monitoren). als je bij zo’n bedrijf werkt: get the f*ck out of there. maar aangezien zelfs de belastingdienst nog een urencriterium voor ondernemers heeft zijn we qua werken nog steeds niet in de 21ste eeuw beland.
landelijke pilot
natuurlijk denkt iedereen ruimer maar vragen we mensen nog wel om ‘urenverantwoording’. dat we hier langzaam maar zeker van loskomen is dan ook een heel mooie bijkomstigheid. en toen kwam: de avondlockdown. we worden gedwongen om dan ook anders te kijken naar hoe we de dag indelen, laten we daar dan ook volop gebruik van maken. het is een soort van landelijke pilot, een unieke kans die we niet willen laten schieten!
(en er is al genoeg ellende waar we geen invloed op hebben, laten we onze energie dan richten op dingen waar we wel invloed op hebben). als zelfs experts zoals erik scherder zeggen dat we dan maar moeten sporten cq. bewegen onder ‘werktijd’ dan zal het vast goed voor je zijn;)
schuldgevoel
veel mensen ervaren echter een soort van schuldgevoel als ze tussendoor iets anders doen dan dat we bestempelen als werk (met je bakkes op zoom de hele dag is vermoeiend, maar of het werkt is een tweede). er bestaat zelfs zoiets als the guilty vacation syndrome. dit schuldgevoel komt doordat we dingen geïnternaliseerd hebben.
ken je dat gevoel, dat je vrij hebt maar je je een beetje onrustig en zelfs een beetje schuldig voelt? dat je dit voelt is niet zo heel gek, het heeft zelfs een naam: guilty vacation syndrome. we hebben een dusdanige nadruk op werk & aanwezigheid gelegd dat het lastig is om er afstand van te nemen. nagenoeg vanaf de basisschool krijg je mee dat je aanwezig moet zijn of je moet ‘echt ziek’ zijn. dit weerhoudt ons op latere leeftijd ervan om even uit te schakelen, niet aanwezig of zichtbaar te zijn.
asynchroon werken
daarom pleit werkvierentwintig voor het asynchroon werken. daarmee sluit je synchroon werken niet uit (dat kan immers nog steeds). je voorkomt dat mensen zich gedwongen voelen om direct te reageren of zoombies worden, omdat we thuis zijn gaan werken zoals we op kantoor deden. wil je hier mee over lezen, lees dan dit toffe artikel op HBR.
als modern en hippe organisatie wil je natuurlijk dat medewerkers gezond, fit en scherp zijn. wie te weinig beweegt kakt in, zo eenvoudig kunnen we het wel stellen. ons brein heeft zuurstof nodig en dat komt door de bloedsomloop te stimuleren. met de pilot van werkvierentwintig i.c.m. sportvierentwintig pakken we niet alleen de illusie van de 8 urige werkdag aan, maar faciliteren en stimuleren we ook beweegmomenten.
let’s go for a walk (or run, swim, bike). voor je het weer doe je een triatlon op een doordeweekse dag;)🏃♂️🏃♀️
