ons sociale stelsel is failliet
1 van de vreemdste dingen in onze arbeidsmarkt vind ik dat je geen rechten hebt als je zelf ontslag neemt. je mag wel premie betalen (of de organisatie is zelf risicodrager), maar je hebt geen recht op ww als je zelf ontslag neemt. bij hoge uitzondering met een wachttijd en inspanningsverplichting kan je beroep doen op een verstikkende bijstandsuitkering (mits je aan de afvoorwaarden voldoet en niet te veel buiten de bureaucratische hokjes kleurt). dat doet de dynamiek op de arbeidsmarkt geen goed, laat staan welk effect dat heeft op de kwaliteit van werk en het welzijn van mensen.
afhankelijkheid
dat terwijl deze afhankelijkheid en onzekerheid zowel organisaties als samenleving veel kost. gedemotiveerde mensen die niet goed functioneren maar toch blijven is funest voor de organisatie. ze komen opdraven en daar is dan ook alles mee gezegd. met als gevolg een loonslaafcultuur, een cultuur van volgzaamheid en middelmaat, waarin proactiviteit in de kiem gesmoord wordt. je braaf je uurtjes mag maken, zolang je de huur of hypotheek maar kan betalen. deze afhankelijkheid is niet gezond, het beperkt de risico’s die mensen durven te nemen. dit wordt ook wel beschreven als de gouden kooi. als zelfstandige ben je helemaal vogelvrij verklaard. voor de 1 ben je een geldwolf en de ander maak je misbruik van het systeem, ondertussen sta je elke maandag 0. word de nota wel betaald en word je niet gedwongen om het zwart te doen (ik heb het allemaal meegemaakt).
lees ook: help, het gemotiveerde personeel vertrekt en het murw geslagen personeel blijft?!
grootste werkgever (van nederland)
gelukkig ben ik niet de enige die dit inziet. ons sociale stelsel is failliet. dat stelt edward. in een 2 pagina grote advertentie heeft edward belgraver vanuit de grootste werkgever (van nederland) een alternatieve troonrede geplaatst. in de blog citeer ik enkele stukken uit zijn stuk. voor zowel de website als zijn troonrede ga naar de website de grootste werkgever van nederland en bekijk onderstaande video.
“er zitten miljoenen mensen klemvast, in een vreselijke tang. een catch-22 waaruit het onmogelijk is te ontsnappen. of om simpelweg een gezonde en vrije keuze te kunnen maken“.
deze twee quotes zijn voor mij heel herkenbaar. als net afgestudeerde kwam ik te werken bij een gemeente. althans, werken. Ik noemde het mijn aanwezigheidspremie. dat het niet mijn plek was (en dat ik grote bedenkingen heb bij de inrichting van onze overheid en de organisatie) leidde tot een mismatch. organisaties die vastgeroest zijn in het denken van de afgelopen 40 jaar veranderen niet zomaar. voor mij voelde het als een aflevering in jiskefet of een bijzondere aflevering van bananasplit.
het is ook direct de reden waarom we voor tenminste de hoogte van je het bestaansminimum een basisinkomen nodig hebben om de afhankelijkheid van opdrachtgever of werkgever te verminderen. lees daarover meer in deze blog>> belastingstelsel.
autonomie
je zit vast en hebt amper rechten opgebouwd. met een bore-out op zak verliet ik de organisatie (in goed overleg). je zou verwachten dat een organisatie als het uwv je dan helpt, maar aangezien ik voor die tijd al een onderneming had ingeschreven bij de kvk was het vechten tegen de bureaucratische bierkaai. als welwillende burger word je al snel klemgezet met je rug tegen de muur overgelaten aan een systeem dat gebaseerd is op wantrouwen, waarbij ze je autonomie en regie over je leven volledig afnemen. deze organisaties zitten nog bomvol oude ideeën over mens, werk & inkomen.
“het ambtelijk apparaat zit overal nog steeds te dicht op. ze gaat ervan uit dat iedereen in potentie een fraudeur is. ze werkt sanctionerend – in plaats van inspirerend, motiverend of faciliterend. dat is de reden dat sociale zekerheden
onbetaalbaar geworden zij n en onbetaalbaar zullen blijven: het apparaat is en blijft te log. ze gaat uit van controle en – letterlijk – kleinburgerlijkheid, in plaats het goede in de mens (dat waar een meerderheid nog steeds last van heeft, daar ben ik van overtuigd”
tenenkrommend
zoals je merkt heb ik er geen goed woord voor over en herken ik mij volledig in bovenstaande quote uit de alternatieve troonrede. niet alleen vanwege mijn ervaring, als net afgestudeerde met een studieschuld die daarna noodgedwongen weer thuis moest gaan wonen (mantelzorg), maar ook vanuit mijn studieachtergrond – wat we doen staat haaks op motivatie en control. mijn tenen staan er dagdagelijks wel eens krom van. op mijn hakken loop ik dan de deur uit en meestal trekt het dan wel weg;).
logge en stugge organisaties
de deuren van de grote organisaties blijven gesloten en tegenspraak is hier niet mogelijk. bestaande belangen en posities prevaleren en voor tegenspraak is geen ruimte. al doen de vele congressen je vaak wel vermoeden dat dit zo is. wees gewaarschuwd voor de vrijdenkers die daar rondlopen maar ondertussen het urenregistratiesysteem tevreden houden voor hun vakantiedagen;). in plaats van te ageren houden ze het systeem juist in stand, terwijl ze zelf de voordelen ervan plukken.
“rocking the boat while staying on it.” dat waren altijd de meest verschrikkelijke typetjes als je in het water lag en ze golven aan het maken zijn. daarom wordt er ook wel gezegd dat de wereld meer rebellen nodig heeft. mensen die zelfs hun positie op het spel zetten om het juiste te doen. “leiderschap is datgene doen dat het juiste is – ongeacht de persoonlijke consequenties”. een beetje skin in the game kan echt geen kwaad. put your money where your mouth is. edward belgraver betaalde 2 ton voor de advertenties in de krant.
van werk naar inkomenszekerheid
de vraag is nu, durven we echt anders te kijken naar werk & inkomen? durven we te stappen van baanzekerheid naar werkzekerheid naar inkomenszekerheid? waarin je geen studieschuld hoeft op te bouwen en waar de mogelijkheid is tot mantelzorg zonder dat je gekort wordt (dat gebeurt in de huidige systematiek wel), waarin werken loont en waarin er geen overheid in je nek hijgt? waarin je niet afhankelijk bent van de werkgever of opdrachtgever en waar je ook niet hoeft te smeken om een uitkering te ontvangen om je hoofd boven water te houden?
het kan, als we het maar durven! (ook de overheid dient op 1,5 meter te blijven).
