fabriek

er is genoeg voor iedereen

motivatieinkomenmindset van overvloedmindset van schaarstepolitiekverkiezingen

werk & inkomen zijn sterk ideologisch geladen onderwerpen, daarmee zijn ze ‘politiek’. ik ontkom er dan ook niet aan om wat te schrijven over de uitslag van afgelopen week. ik ben er letterlijk een dag ziek van ben geweest, misselijk, buikpijn en een diep gevoel van onbehagen zoals dat dan heet.

in mijn directe omgeving zijn er ook mensen die op deze partij gestemd hebben, om diverse redenen. je mag best weten dat ik stoei met de loyaliteit, maar ook met de tolerantie en begrip voor intolerantie. maar besef mij ook dat als we elkaar uit het oog verliezen het debat verhard en de oplossingen nog verder weg zijn. het antwoord hierop ben ik nog aan het zoeken.

dat staat los van zorgen die er leven over de zorg, over voldoende woningen, over bestaanszekerheid (en inkomenszekerheid) en over de betaalbaarheid van het leven. veel mensen hebben het gevoel te watertrappelen en dankzij beleid van de afgelopen 13 jaar hebben we het gevoel van schaarste meegekregen, die er voor sommige ook daadwerkelijk is: er is niet genoeg voor iedereen. waardoor we als samenleving in een mindset van schaarste verkeren. er zijn te weinig huizen gebouwd, de inflatie heeft erin gehakt en de zorg staat enorm onder druk. allemaal zaken die op het juiste moment voor een perfecte storm kunnen zorgen. die wil ik graag voor zijn.

dat betekent niet dat ik mij geen zorgen maak over het gemak waarmee grondwettelijke aspecten aan de kant geschoven worden (met zinnen als: zo’n vaart loopt het niet of de soep wordt nooit zo heet gegeten als ie opgediend wordt). in mijn ogen zijn dat speldenprikjes die als ze maar met genoeg mensen zijn, de omstandigheden juist zijn ertoe leiden dat de grondrechten van een heleboel mensen in het gedrang komen. wij versus zij. we zien in andere delen van de wereld wat dat met een samenleving kan doen. dat moeten we voorkomen. waarbij we de voedingsbodem voor extremisme weghalen. daarvoor is het belangrijk dat we de overstap maken naar de mindset van overvloed. er is genoeg voor iedereen.

in mijn boek: echte mannen werken 4 dagen, een frisse kijk op mens, werk & inkomen schrijf ik het volgende:

daarnaast is het basisinkomen niet alleen een stimulans voor het individu, maar ook voor de regio’s. mensen trekken weg uit een bepaalde regio omdat er weinig tot geen werk is, en daardoor nemen ook de kansen voor ondernemers af. als duizend mensen duizend euro krijgen, dan is er in die (achtergestelde) regio ook meer koopkracht en dus ook meer economische activiteit: denk bijvoorbeeld aan de bakker, de kledingwinkel en de supermarkt. het is dus ook een herverdeling van de economisch randstad naar de regio – denk in nederland daarbij aan groningen, maar ook aan limburg, waar de vergrijzing toeslaat, jongeren wegtrekken en de faciliteiten langzaam verdwijnen.

tot slot brengt het basisinkomen het sociale contract terug in de samenleving, met een niet- afdwingbare, maar relationele wederkerigheid waarin mensen hun pro sociale gedrag zullen vertonen. willen we dat mensen meer openstaan voor maatschappelijk noodzakelijke verandering, dan is het van belang dat er een bepaalde mate van bestaanszekerheid is. als je in je bestaanszekerheid wordt aangetast, ben je toch net even wat minder vriendelijk naar de ‘ander’ en zie je die ander eerder als bedreiging. het voorkomt het idee van schaarste en maakt mensen minder ontvankelijk voor populisme en polarisatie.

als samenleving gaan we dankzij het basisinkomen van een mindset van schaarste naar een mindset van overvloed: er is genoeg voor iedereen. direct geld geven is dan een van de meest effectieve, meest menselijke en vaak ook nog eens goedkoopste manieren om de problemen op te lossen. dat laatste moet de nederlander toch ook wel aanspreken.

het belang van regie over je leven

motivatieautonomieinkomenlevenre-integratieregiewerk

het is zoiets waar je pas bij stilstaat als je het zelf niet meer het gevoel hebt dat je het hebt. regie hebben over je leven is voor iedereen cruciaal. je wilt tenslotte zelf kunnen bepalen wat je doet, wanneer je het doet en hoe je het doet. de ‘zelluf’ fase bij het opgroeien van een kind is hier een duidelijke blijk van. natuurlijk gaat dat niet van de ene op de andere dag. je groeit op en wordt steeds zelfstandiger tot het punt dat je volwassen bent en prima kan beslissen over wat je belangrijk vindt in het leven.

voor vele is dat heel normaal en staan we er niet bij stil, totdat je bijvoorbeeld ziek wordt, je baan kwijtraakt en of financieel in de problemen komt. opeens ben je niet het leidend voorwerp maar het lijdend voorwerp in je eigen verhaal. je verliest de grip op je leven. regie hebben over je leven, tijd, energie, werk & inkomen is dan niet meer zo vanzelfsprekend meer. mensen die een burn out krijgen voelen dat ze geen grip meer hebben op hun leven en het gevoel hebben dat ze geleefd worden.

hier kunnen we niet direct wat aan doen, dat gevoel hoort erbij en is gewoonweg klote. waar we wel wat aan kunnen doen is om niet nog meer regie af te nemen. toch blinken veel organisaties hier wel in uit en dat doet vaak meer kwaad dan goed. of dit nu gaat om de afspraak bij de bedrijfsarts en je re-integratie, inkomensondersteuning vaak is er sprake van een gecontroleerde communicatiestijl. vaak creëert deze behandeling meer kwaad dan goed en kan soms als erger worden ervaren als het euvel zelf. het afnemen van je laatste restje autonomie laat het vuurtje bij mensen compleet uitdoven. het is het zetje in de verkeerde richting, die je op dat moment juist niet kon gebruiken.

bedenk dan even hoe is is om zelf op latere leeftijd hulpbehoevend te zijn en hulp nodig te hebben bij het aantrekken van je steunkousen. dan zijn we gewoon dat kind dat ‘zelluf’ wil doen en wil kunnen bepalen hoe, wanneer of op welke volgorde dingen plaatsvinden. er is dan sprake van autonome motivatie in plaats van gecontroleerde motivatie zoals edward deci in onderstaande video mooi uitlegt. hoe kunnen we ervoor zorgen dat mensen in hun psychologische basisbehoefte kunnen (blijven) voldoen, ook al staan andere dingen misschien onder druk, zoals je financiën of je gezondheid?

het is ook niet gek dat mensen een hekel hebben aan bedrijfsartsen als ze verplicht op de door de in de brief gestuurde datum en tijdstip op moeten komen draven en niet zonder geldige reden af kunnen zeggen. hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld een ww op bijstandsuitkering. de toon en manier waarop mensen benaderd worden geeft weinig ruimte meer voor autonome motivatie en dus intrinsieke motivatie.

het geeft mensen niet het gevoel van controle en zelf kunnen bepalen, maar worden gecontroleerd vanuit de mogelijke onwelwillendheid die er kan zijn richting de betreffende persoon. deze benadering wordt in de theorie coercive control genoemd. mensen worden beperkt in hun mogelijkheden en is gebaseerd op een diep geworteld wantrouwen. vaak werkt dit averechts en kost het zowel financieel als sociaal veel meer, duurt het herstel langer en is de ervaren dienstverlening van een mindere kwaliteit. laat staan dat mensen weer eerder aan de slag kunnen.

door met mensen te overleggen, ze de opties voor te leggen die er zijn geef je mensen het gevoel (en hopelijk dat niet alleen) dat ze zelf regie hebben over wat ze doen, zoals je ook op een eenvoudige wijze je kinderen al meer regie kan geven door ze te laten kiezen tussen broccoli of bloemkool. dit is niet alleen belangrijk voor de mensen zelf, maar ook voor de mensen waarmee ze samen (moeten) werken. de hakken gaan minder in het zand en het eindresultaat zal er beter van worden. in de control literatuur noemen ze deze benadering: enabling control. kort gezegd, je faciliteert en ondersteund mensen vanuit vertrouwen.

laat werkvierentwintig daar groot voorstander van zijn.

nu zijn we ook wel benieuwd of je zelf wel eens het verlies van autonomie cq. regie over je leven hebt ervaren en hoe heeft dan impact gehad op je leven? als je je verhaal (vertrouwelijk) zou willen delen, stuur dan een e-mail naar info@werkvierentwintig.nl. werk je bij een organisatie die graag mensen meer regie over hun leven wil laten behouden, maar lukt dat nog niet zoals jij eigenlijk graag zou willen? we helpen jullie graag.

sander en de kloof

sander & de kloof: het systeem moet om.

motivatiebelastingstelselgelijkwaardigheidinkomenkloofsander schimmelpenninckvermogenwerk

“het systeem moet om” dat werd er gezegd in de laatste uitzending van sander en de kloof met sander schimmelpenninck vanuit de vpro. dat systeem gaat over meer dan vermogensongelijkheid, het gaat over onze kijk op mens, werk en inkomen. zelf ben ik uit de bubbel gestapt van een bullshitbaan.een baan voor ‘hoog opgeleide’ die een beetje een excelsheet in mag vullen. werkzaamheden waar niemand beter van wordt, behalve het systeem.

ik kreeg er zelf een bore-out van. dit was geen werken. vanuit mijn bijbaan bij een stratenmaker wist ik wel wat werken was. dit was een aanwezigheidspremie: een grotere loonslaaf kon ik mij niet voelen.mede dankzij een studieschuld van 30k. voordat je rechten hebt opgebouwd ben je al een tijdje verder. je bent dus op jonge leeftijd genoodzaakt mee te gaan, totdat je niet meer anders kan en je lasten al dusdanig hoog zijn dat je niet meer onafhankelijk kan werken.

wie betaalt, bepaalt. ik was mijn eigen bedrijf gestart (het leven in loondienst van het systeem tevreden houden was niet aan mij besteed). niet veel later werd mijn moeder ziek en kon ik de ballen niet in de lucht houden. ik had mijn bankrekening soldaat gemaakt en stond met verschijnselen van hyperventilatie in de supermarkt. de consequentie was: noodgedwongen mijn huis uit en weer terug wonen bij moeders. niet de weg die je wil bewandelen op je 27ste. om ondertussen door vrienden uitgesloten te worden: “werken voor je centen vriend”.

onbegrip is misschien nog wel het vervelendste van allemaal. zo waarderen we onbetaalde werkzaamheden nog steeds niet, zoals de zorg destijds voor mijn moeder. maar denk ook aan ouderschap, studeren of het starten van een onderneming. het is ook die reden dat ik mij als bedrijfseconoom verder verdiept heb in de zin & de onzin van werk. na het mislopen van een goede opdracht waarin ik aangaf geen (8) uren te maken is dan ook werkvierentwintig ontstaan.

nu is het niet meer de tijd van praten, maar van doen. van overstappen op een vereenvoudiging van ons belastingstelsel met daarin een basisinkomen. waardoor iedereen een vloer heeft om op te staan en niemand de consequenties hoeft te dragen die ik heb moeten dragen, niet vanwege lamlendigheid, maar vanuit het juiste willen doen. daarom neem ik ook niemand kwalijk die wel het systeem tevreden houd en wel ‘braaf zijn of haar uurtjes maakt’.

dat is de loonslaafcultuur die we gecreëerd hebben en die de meeste mensen in de tang houden en misschien nog wel erger: elkaar in de tang houden. niet je hoofd boven het maaiveld uit te steken. een systeem met iets meer onafhankelijkheid is voor iedereen goed. dat is de autonomie die iedereen nodig heeft, de 1,5 meter, het is een psychologische basisbehoefte en de determinant voor welzijn. dat is de kern van sociale innovatie. we worden er allemaal beter van.

lees hier de essays van enkele kijkers naar aanleiding van het programma. wil je meer lezen over werkvierentwintig en waarom het systeem het probleem is, waarom we voor transparantie, gelijkwaardigheid zijn. 

begin niet als starter!

structuren5 tipsbelastingde speldgelijkwaardigheidinkomenwoningmarkt

de speld, je kent het wel, de meest serieuze nieuwsfabriek van nederland. als satire de werkelijkheid inhaalt kan je beter eerst satire lezen (of bekijken) en vervolgens met die kennis naar de huidige wereld kijken. hieronder plaatsen we de video van de speld over hoe je als starter aan een woning kan komen: tip 1 is: begin niet als starter en tip 5 is: heb gewoon tering rijke ouders. zo dan.

komt je dit bekend voor?

ook bij bedrijven vragen we soms 5 jaar ervaring voor een functie waarvan soms zelfs de werkzaamheden nog geen 5 jaar bestaan. zoek zelf maar een meme uit;) het is soms te bizar voor woorden, maar het heeft vooral te maken met hoe wij ons systeem hebben ingericht. daarom pleit werkvierentwintig ook voor een frisse kijk op mensen, werk & inkomen. tip 5: heb tering rijke ouders scheelt niet alleen een studieschuld, maar je ouders kunnen je ook een jubelton meegeven als je een huis wilt kopen. in 10 jaar rutte is ons samenleving weer verder afgegleden tot een klassenmaatschappij.

dat terwijl de meeste mensen tegen een klassenmaatschappij zijn. maar schieten we niks op met de gelijke kansen retoriek die vooral van links komt en met gelijk behandeling (van rechts) komen we ook niet verder, omdat niet iedereen hetzelfde vertrekpunt heeft. het gaat om gelijkwaardigheid in organisaties maar ook in de samenleving. door een nieuwe basis te leggen voor onze kijk op werk & inkomen. dat heeft dan weer alles te maken met hoe we onze huizen financieren en daarom komt werkvierentwintig om de hoek kijken (als rebelse bedrijfseconoom in de wereld van bullshit jobs, met een achtergrond bij een makelaar).

hoe dan!? met een basisinkomen natuurlijk! oja en arbeid wat minder belasten (en kapitaal wat meer). lees er alles over in de blog over ons belastingstelsel. wist je dat er maar weinig dingen zijn die we zwaarder belasten dan arbeid. yep, zelfs kerosine ontspringt de dans, maar mag je voor je zakelijke fiets wel een bijtelling betalen van 7%. hoe komen ze drop (check de link voor de video’s van klene). als fietsen zwaarder belast wordt dan vliegen maak je werkvierentwintig niet wijs dat je voor duurzaamheid & meer bewegen bent.

een basisinkomen is het meest gegarandeerde inkomen dat er is. geen voorschot, geen nabetaling, gewoon vooraf: bam. een vast bedrag per woonadres, per neus en per kind. dan kan je ook als starter gewoon zelf een woning financieren, al is het een bescheiden woning die je in een CPO (collectief particulier opdrachtgeverschap) kan bouwen. dan ben je ook als starter niet aangewezen bij een te trage, logge woningcorporatie, die soms zelfs in dikke auto’s rondrijden (zonder trekhaak). 

oja en dat doen we dan niet bij een private bank, maar bij een nationale hypotheekbank. want als een bank omvalt is de belastingbetaler er toch de sjaak. privaat is alleen voor naam richting de aandeelhouders, we individualiseren winst, maar collectiviseren verlies. zo doen we dat tegenwoordig bij hele hele grote ondernemingen onder het mom: too big to fail. door het risico op wanbetaling voor de nationale hypotheekbank gering loopt deze nationale hypotheekbank geen of weinig risico. die nationale hypotheekbank wordt deels gefinancierd vanuit pensioengelden en we dopen gewoon 1 van de banken om die nog steeds in handen van de staat is tot deze nationale hypotheek bank. misschien dat gerrit zalm nog beschikbaar is.

dat is dan toch mooi. circulaire economie voor de woningmarkt is een feit. check dan nog even deze video van de speld en vond je het een blog, abonneer je dan op de blogs van werkvierentwintig, dat kan onderaan deze pagina. vind je dit tof >> bestel dan een werkvierentwintig pet & steun een frisse kijk op werk & inkomen. naast eeuwig dank krijg je ook een…pet. kan ik weer een stukje studieschuld afbetalen & verder schrijven natuurlijk!

 

werkvierentwintig

toeslagen & verlies aversie

motivatiestructurenbelastingstelseldeeltijddecadentieinkomenloss aversionrisk aversetoeslagenverlies aversiewerk

sommige mensen vragen zich af waarom we in nederland een deeltijdcultuur hebben. sommige noemen het deeltijddecadentie, andere noemen het balanstrutjes. het zijn vaak vrouwen (met kinderen) die hiervoor worden uitgemaakt. in deze blog willen we je een meenemen in hun situatie. we doen vaak of die ander, anders is, maar eigenlijk denken ze vaak hetzelfde of je nu weinig of veel verdient. dit staat in onze ogen nog even los van de ineffectiviteit van de 40 urige werkweek (en 8, 9 of soms wel 10 urige werkdag). met productiviteit, resultaat en kwaliteit heeft dat doorgaans weinig meer te maken.

werken moet lonen

stel dat je als jonge (alleenstaande) ouder een dag meer wilt werken? hoeveel ga je er dan netto op vooruit. die vraag stel je jezelf als je gaat werken. immers een baan gaat naast leuk. waardevol (goed voor samenleving, eigenwaarden, sociale contacten) ook over inkomen. juist daar botst ons stelsel van werk & inkomen. oftewel de marktprikkel om te werken staan dan haaks op de intrinsieke drijfveer. dit kan leiden tot wat het crowding out effect wordt genoemd. de extrinsieke prikkel (beweegreden) verdringt de intrinsieke motivatie.

van 3 dagen naar 4 dagen werken loont dan simpelweg niet. je hebt een dag minder vrij en je gaat er netto niet op vooruit. uiteraard kan je dit ook omdraaien, als je ipv 5, 4 dagen gaat werken hoeveel lever je dan netto in. vaak komt dit voor mensen op 50 euro netto per dag uit. oftewel, 4 vrije dagen extra in de maand kosten je 200 euro netto.

belastingdruk

nu vinden we vaak dat een top marginaal tarief voor inkomsten niet hoger mag zijn dan 50%. immers van elke euro die je verdient houd je zelf 50% of meer over. dat is ongeveer het tarief dat we nog als redelijk beschouwen (hoe minder hoe beter natuurlijk als het gaat om je eigen portemonnee). het marginale tarief zegt iets over elke euro die je verdient bovenop je huidige verdiensten. uiteraard is de algehele belastingdruk anders aangezien we ook btw, accijns en andere heffingen betalen. dat zegt overigens weer niks over jouw gemiddelde belastingdruk. oftewel er is sprake van een marginale belastingdruk & van een gemiddelde belastingdruk over je hele inkomen (&vermogen). al wordt kapitaal nauwelijks belast en arbeid des te meer.

markt/overheid

als je je afvraagt waarom dat zoveel is? dat heeft te maken dat de verhouding overheid/markt in nederland nu 60% versus 40% is. misschien zelfs wel meer met de steun. in een gezonde samenleving is dat ongeveer 40% overheid – 60 % markt. uiteraard staan deze niet los van elkaar, want de overheid is de grootste opdrachtgever. het is overigens ook een misvatting dat een lagere belastingdruk goed is voor economische groei & bloei (trickle down economics does not work). vaak vertellen politici halve waarheden.

marginale belastingdruk

even terug naar de meneer of mevrouw met toeslagen. deze kent in sommige gevallen een marginale belastingdruk van 90% of meer.  immers meer gaan verdienen levert soms zelfs onderaan de streep minder inkomen op (armoedeval). als je werkt om geld te verdienen (werken mag lonen) dan ben je wel gek als je meer gaat werken en minder gaat verdienen. het kan dus even duren voordat je ook echt netto een stap vooruit zet. het is dus belangrijk om de inzichten die we hebben vanuit de gedragseconomie toe te passen op ons systeem. dan ariely & andere psychologen & economen hebben hier volop onderzoek naar gedaan.

verlies aversie

het verlies van toeslagen kan tot verlies aversie leiden. mensen vinden het erger om iets te verliezen dan om iets erbij te vergaren leuk is. we zijn dan ook risico averse. we gaan risico’s uit de weg omdat we de kans op kleine risico’s overschatten. dit wordt prachtig uitgelegd door stefan lipman in onderstaande video.

basisinkomen

het zal je dan ook niet verbazen dat we voor een basisinkomen zijn. zo brengen we de marktprikkels in lijn met de intrinsieke motivatie om wat van het leven te maken (in welke vorm dan ook). we zien echter dat veel regelingen prikkels hebben die er haaks op staan en waardoor mensen minder initiatief nemen. denk hierbij aan de tozo. de tijdelijke ondersteuning voor zelfstandige. het zorgt ervoor dat ondernemers hun omzet naar achteren schuiven (als ze al omzet maken) en waarbij het soms gunstiger is om even in een winterslaap te gaan dan te blijven ondernemen. bij de now regeling voor bedrijven is dit niet anders.

onderdeel van de oplossing (of probleem)

kortom, het denken over toeslagen creëert het probleem. het was ooit bedoeld als inkomensondersteuning, maar nu zorgt het voor een armoedeval, voor passiviteit en voor minder werken ipv meer werken (als je dat zelf wilt) en dan hebben we het nog niet gehad over de achterhaalde criteriums van het ‘maken van uren’. waardoor een ondernemer in aanmerking komt voor een aftrekpost. lees ook bart & het urencriterium. 

benieuwd naar een ander belastingstelsel? in het boek van andrew yang, jouw baan gaat verdwijnen en dit is de oplossing wordt hier ook op ingegaan.

 

trail vrijdag

accepteren we teveel?

structurenwerkweekafhankelijkheidinkomententvakantiewederkerigheidzekerheid

de vakantieperiode zit er voor veel mensen weer op. na nog een goede eindsprint was het toch nog best een warme zomer. de maand augustus was dan ook een maand van rust. niet al te veel doen, zo kom je het beste door die periode heen. je kan immers weinig aan het weer veranderen, maar accepteren dat is de optie. je maakt het beste ervan door een duik te nemen, een boek te lezen en een palmboom op te zoeken.

regiemodel

je kan de situatie al dan niet accepteren, veranderen of ontwijken. bij het weer lukt alleen het 1ste. uiteraard met wat sidenotes. je kan uiteraard  je vakantie naar een warm land toe kiezen, maar op het moment nu is en blijft het weer een gegeven. komt jullie dit bekend voor? het gaat over het regiemodel.in organisaties geldt dit iets minder. bevalt de situatie al dan niet, dan kan je ervoor kiezen om het te accepteren (het is geen issue), het te veranderen (met de meeste kleine stap die je maar kan bedenken) of je kiest ervoor om de organisatie of onderdeel van de organisatie te ontwijken. soms betekent dat zelfs dat je de organisatie verlaat en ergens anders een fijnere werkplek weet te vinden.

accepteren we teveel?

we ondergaan vaak dingen omdat we denken weinig aan de situatie te kunnen veranderen. dat is vaak ook maar beperkt en zeker omdat veel mensen afhankelijk zijn voor hun voortbestaan, we accepteren dingen die we eigenlijk niet zouden willen accepteren. de koning zei het mooi: niet normaal maken wat niet normaal is. chronische vermoeidheid en stress is niet normaal. een slechte werksfeer is niet normaal. we accepteren het echter niet helemaal want we klagen wel graag bij het koffiezetautomaat. dit ritueel wordt nu dan gemist met het vele thuiswerken. we klagen over de tent, maar durven niet aan de tent te morrelen. daarmee komen we op de metafoor waar we graag over willen uitweiden.

de tent

de tentstok die de tent omhoog houdt halen we niet weg, anders klapt de tent in. wellicht een haring verzetten of een scheerlijn op spanning zetten? in onze huidige samenleving is werk vaak de enige tentstok die we hebben. het is daarom dus ook belangrijk om niet te afhankelijk te zijn (of op te stellen) tegenover een werkgever of opdrachtgever. niet omdat deze perse slecht zijn, maar omdat je hiermee kwetsbaar bent. zoals we met corona gemerkt hebben was het adagium just in time. nu willen we just in case. daarom is het belangrijk dat de tent meerdere tentstokken heeft. zodat als er 1 wegvalt niet de hele tent inzakt. daarmee zijn we te kwetsbaar.

gedeelde verantwoordelijkheid

wij denken dat iedereen er baat bij heeft als er een gedeelde verantwoordelijkheid is. zeker met het oog op minder economische tijden. daardoor komen organisaties en de mensen die er werken wat meer onder druk te staan. laat de overheid voor een stabiele basis zorgen van onderwijs en zorg tot een basisinkomen. laat de opdrachtgever en de organisaties (de markt) voor een inkomen uit o.a. arbeid zorgen en laten we daarmee een gezonde samenleving vanuit gelijkwaardigheid bouwen. de markt heeft hier immers ook baat bij.

zekerheid

we vragen vaak zekerheden van organisaties die dat zoals we nu gemerkt hebben niet kunnen leveren, ook al zouden ze het wel willen. terwijl onze samenleving, de economie en de mensen die erin actief zijn gebaat zijn bij een bepaalde mate van (inkomens)zekerheid. dat brengt rust, vertrouwen & stabiliteit. waardoor we langere termijn kunnen denken & doen. dat geldt niet alleen voor mensen, maar ook voor organisaties. juist dat kwam nu in het geding.

mensen lijden immers het meest aan het lijden dat men vreest. dit is uiteraard ook goed voor de markt, waarbij er opdrachten ruim van tevoren worden verstrekt maar vanwege angst en onzekerheid worden afgezegd. we zullen dan de komende tijd ook blijven pleiten voor een basisinkomen. temeer omdat dit autonomie geeft, de determinant voor welzijn en omdat dit het trickle up effect creëert.

 

meer slapen kan je inkomen verhogen

werkweekinkomenslaapslapenslapend rijk wordenwelvaartwelzijnwerkvierentwintig

slapen rijk worden, en jij dacht dat die jongen op de rommelmarkt (met koningsdag) onder zijn dekentje en een hoed ervoor een grapje maakte. nou waarschijnlijk wel, maar hij had wel een punt.  nee slapend (financieel) rijk worden dat zit er niet in. of misschien toch wel. in de video van world economic forum geven ze al sinds enkele jaren aan dat meer slaap goed is voor ons welzijn en het kan ook nog eens zorgen voor een hoger inkomen.

armpje drukken

waarom zien wij slaap als niet productieve tijd. het is bijna zonde van je tijd als je slaapt. nee dat vinden we natuurlijk niet echt, maar we armpje drukken om wie het minst slaap aankan. good job! ga zo door. bij werkvierentwintig vinden wij dat maar raar.

te weinig slaap?

te weinig slaap heeft bijzondere nadelige effecten, zoals een verminderd geheugen en wat prikkelbare lichaam (en geest), maar ook een verminderde productiviteit. er is nog een hele waslijst aan andere voordelen, maar die kan je hier checken << plus allemaal onderzoek. er is zelfs onderzoek dat te weinig slaap de samenleving geld kost.

win-win-win

dit is een van de redenen waarom werkvierentwintig voor een kortere werkweek is. we hebben daardoor meer tijd over voor dingen die OOK belangrijk voor ons zijn. die daardoor weer voordelig zijn voor onze productiviteit, zijnde een economische (geld verdienen) of voor jezelf of je directe omgeving en misschien wel voor lagere zorgkosten.