wat gebeurt er als je dingen niet meer doet? wij proberen dingen zo te maken dat we er ons er niet meer mee bezig hoeven te houden. we proberen dingen zo af te spreken dat mensen het zelf prima op kunnen lossen.
het zit nu een beetje in onze cultuur gebakken dat als we ergens wat over horen, we er een mening over hebben. dat houdt ons allen bezig. en vaak wordt de besluitvorming er niet altijd beter van. en wees eerlijk: hoe fijn was het om tijd door te brengen met je familie, gezin of vrienden afgelopen pasen?
hoe minder werk je hebt, hoe minder uren je maakt… we houden inefficiënte zaken zoals overmatig overleg, reistijd, mailverkeer en telefoontjes in stand. dat is ook waarom wij tegen het uren denken zijn. wat nu als tijd als meest waardevol wordt gezien?
en zoals iemand ooit grapte: “werken is wel leuk, maar het kost zoveel vrije tijd”. en dat heeft alles te maken met onze kijk op arbeid en het in uren denken. het gaat niet meer om goed je best te doen, hard te werken, maar om uren maken. en nee, dit gaat niet over luiheid of niet willen werken. daar wordt dit vaak aan gekoppeld. het gaat juist over intrinsieke waarden als je best doen. iets voor elkaar krijgen en vertrouwen hebben in elkaar. dit komt de besluitvaardigheid ten goede en vergroot tegelijkertijd de snelheid waarmee we kunnen handelen.
wij gebruiken regelmatig het voorbeeld van een vereniging. een vereniging kan je zo inrichten dat mensen zelfstandig kunnen handelen zonder toestemming van bestuur/penningmeester. je spreekt gezamenlijk kaders af. en dat vinden de meeste mensen ook fijn. neem het bedrag waarover iedereen zonder toestemming dingen kan inkopen. dit scheelt enorm veel onnodige communicatie.
in dit geval werd er een bedrag van 100 euro genoemd. een bedrag dat in sommige organisaties waar mensen betaald werk leveren nog geeneens geldt.
was er materiaal nodig voor het onderhoud dan kon het gehaald worden. en wat bleek, 80% van de communicatie ging hierover. bedragen erboven werden besproken in de maandelijkse bestuursvergadering, 12 x per jaar en maximaal 2 uur per keer. waarbij iedereen er zeggenschap over had. en dus niet alleen de penningmeester.
het voordeel hiervan was dat er geen onnodige heen en weer gebel was. de vrijwilligers voelde het vertrouwen om zelfstandig te handelen en de bestuursleden konden zich bezighouden met andere zaken. door dingen niet meer te doen bleek er veel tijd en ruimte te ontstaan. het werk werd als minder belastend gezien en meer mensen wilden een bijdrage leveren aan de vereniging. nu zit er bij vrijwilligers geen perverse prikkel om meer uren te maken en is iedereen gebaat bij het zo soepel mogelijk laten verlopen van het reilen en zeilen van de vereniging, bij betaalde arbeid blijkt dat toch anders te zijn…en is dat niet een beetje vreemd?
1 van de dingen waar werkvierentwintig daarom voor pleit is om eens goed te kijken naar de dagelijkse dingen die tijd kosten. wat is de werkelijk waarde van dat werk en kunnen we het niet anders met elkaar afspreken? dit is allemaal onderdeel van de werkvierentwintigmethode.
met de 124 dagen challenge helpen wij organisaties dit op een leuke manier met elkaar bespreekbaar te maken. wij zijn een detachering en adviesbureau in 1. omdat wij geloven dat ze elkaar kunnen versterken. dat doen we door mensen aan te reiken die al zo denken en doen. en dat doen we door organisaties te helpen met degelijk organisatieadvies (dit doen we dus ook niet op uurbasis).
organisatieadvies: wil jij dit binnen je organisatie wat meer naar voren toe brengen en weet je niet helemaal hoe: huur ons dan in! info@werkvierentwintig.nl
voor detachering: wil jij werken zoals we het hierboven omschrijven: mail ons dan! dan kunnen wij deze organisaties iemand aanbieden die vanuit de werkvierentwintigmethode werkt. soms hebben organisaties frisse mensen nodig die bereid zijn deze veranderingen vorm te geven. wij beloven je: je hoeft niet in uren te denken >> info@werkvierentwintig.nl