de middelmatige (witte) man

dit keer een blog over het boek dat ik (louis) vandaag in 1 ruk heb uitgelezen. het boek van sophie van gool heet: waarom vrouwen minder verdienen (en wat we eraan kunnen doen). een knettergoed boek over de loonkloof tussen mannen en vrouwen, maar tegelijkertijd ook alles wat er mis is aan cultuur die teveel door de middelmatige witte man wordt gedomineerd.

tijdens het lezen moest ik heel even nagaan of ik mij aangesproken voelde. was ik die middelmatige witte man? daar mogen jullie over oordelen. ik voelde in ieder geval plaatsvervangende schaamte voor een systeem dat vrouwen onderwaardeert en dat werk dat veel door vrouwen wordt gedaan lager betaalt (er bestaat niet zoiets als vrouwen of mannen werk, er zijn wel beroepen waar meer vrouwen dan mannen werken (zorg versus bouw). er is daarom niet veel gelijk werk, maar wel vergelijkbaar werk.

met een alleenstaande werkende moeder hoefde ik het ook niet te wagen om anders naar vrouwen t.o.v. mannen te kijken. deze blog schrijf ik overigens niet om het op te nemen voor de vrouw dat kunnen ze prima zelf en daar hebben ze mij echt niet bij nodig (en zeker niet met de intentie tot mansplaining). het boek brengt heldere dingen aan het licht die ik herkende uit mijn vorige relaties. destijds vond ik het al stom, maar nu blijkt is het dus systemisch te zijn.

met werkvierentwintig pleit ik altijd al voor gelijkwaardigheid, maar sophie van gool gaat een stapje verder. ze laat zien dat dit onderwerp al ruim 40 jaar speelt maar dat we nog niet heel veel stappen zetten. vrouwen nemen nog steeds het grootste deel van de onbetaalde arbeid voor hun rekening en krijgen in hun hele leven minder betaald door allemaal (onzinnige) smoesjes voor een onverklaarbare loonkloof. nog meer rapporten en goede intenties gaan dat niet veranderen, hoog tijd om er wat aan te doen (yes!).

Finally, we know that women — especially working mothers and caregivers — have historically been the primary seekers of accommodation and have faced pay and career discrimination as a result. Although a smaller number of men seek similar arrangements and may also face discrimination, they are more likely to advance in their careers. Work-life flexibility has long been gender-siloed, seen as a “women’s issue,” with women bearing the brunt of its effects on career and pay across occupations. (bron: hbr).

ze oppert een paar oplossingen die onze samenleving en arbeidsmarkt gelijkwaardiger maakt, evenals de rolverdeling tussen mannen en vrouwen. de oplossingen bestaan uit: loonaudits, een basisinkomen (maakt onafhankelijker en waardeert al het onbetaalde werk), gratis/betaalbaar kinderdagopvang, volledig betaalt ouderschapsverlof maar ook meer flexibiliteit met werken. ze schrijft daarin uiteraard ook over de kortere werkweek (4 daagse werkweek) en tot slot een vrouwenquotum.

dit laatste is waar de middelmatige witte man het meest te vrezen heeft. door de quotum in te voeren zal de positie van de middelmatige witte man ter discussie komen te staan. hierdoor neemt zowel de kwaliteit van de mannen als de vrouwen toe en hopelijk doorbreken we dan de ‘macht’ van de mannen. als je een beetje vent bent heb je er niks van te vrezen en juich je het alleen maar toe.

er is hoop! er staat een hele generatie te trappelen om dit veel gelijkwaardiger te doen, maar dat lost de ongelijke betaling van vergelijkbaar werk nog niet op. laten we hopen dat haar boek een stap in de goede richting versnelt, want de arbeidsmarkt en samenleving schreeuwt om sociale innovatie  (en geen oppervlakkige oplossingen, bedacht door een middelmatige witte man om de status quo te blijven handhaven).

het boek is een aanrader, bestel je boek bij de lokale boekhandel.