je tijd verdoen door te epibreren
het meest waardevolle wat we hebben is tijd. we waarderen vrije tijd dan ook enorm hoog. daniel kahneman stelt dan ook dat we veel zuiniger om moeten gaan met onze tijd en daar valt wat werkvierentwintig betreft dan ook een wereld te winnen, want hoe effectief zijn die laatste 2 uurtjes van de 8 urige werkdag nu echt. (voor degene die nu zeggen, juist dan krijg ik enorm veel gedaan, dat heeft te maken met een deadline of het niet worden gestoord door collega’s of jezelf, voor die mensen geldt dan de eerste 2 uur, zoek het lekker zelf uit).
nu is het best gek dat we het vrije tijd noemen, want tijd is altijd van jezelf en je hebt geen ketens op je enkels dus je kan gaan en staan waar je wilt. misschien is dit fysiek wel zo, maar werkt dat psychologisch ook zo? voel je echt de vrijheid om daar te gaan en staan waar je wilt. nee, veel mensen voelen zich schuldig als ze iets buiten de groepsnorm om doen. het kleuren buiten de lijntjes is even leuk, maar die rebelsheid wordt snel teruggefloten. het is dan ook niet gek dat mensen die hiertegen ageren de organisatie verlaten of als zelfstandige verder gaan. de probleem is vaak niet het werk zelf, maar de manier waarop we organisaties hebben ingericht.
we zijn in de lockdown thuis gaan werken zoals we dat op kantoor deden. we gingen van fysieke aanwezigheid naar digitale zichtbaarheid. dus als je een kenniswerker bent (martijn aslander noemde het schermwerkers) betekent werken achter je laptop zitten.
daarom pleiten we bij werkvierentwintig voor asynchroon werken. we zien het blokje om als pauze en eigen tijd enfin, jullie kennen dit verhaal natuurlijk wel. maar wat we dan dus ook doen is ‘soldiëring‘ of de nederlandse term die ik onlangs geleerd heb: epibreren. weet je niet wat het betekent: grappig, want daarom werd het woord ook gebruikt. ik moest het zelf ook even opzoeken. “epibreren is een Nederlands werkwoord dat in 1954 gepubliceerd werd door Simon Carmiggelt.” bron: wikipedia.
je kent misschien wel de sketches van van kooten en de bie waarin ze doen alsof ze werken maar eigenlijk doen ze helemaal niks wezenlijks. we zijn inmiddels vele jaren verder en nog steeds is er niks fundamenteels veranderd aan hoe we werken (inmiddels wel waar we werken). we houden (massaal) nog het systeem tevreden door te epibreren. en laat ik daar zelf nu echt een hekel aan hebben. er is niks zo vervelend om aanwezig te zijn voor de aanwezigheid. betalen per uur is hier een ongewenste uitkomst van. want waarom zou je mensen vastpinnen op tijd of locatie (als het geen enkel doel dient). of zoals het in het artikel, “personeel wil niet terug naar kantoor, hoe richt je je bedrijf in voor hybride werken?” in de ondernemer stond.
locatie (en tijd) is dan ook het minst interessante aan de manier waarop we werken. gelukkig wordt dit door steeds meer organisaties ingezien. herken jij jezelf hierin en wil je graag asynchroon gaan werken? doe dan mee met de pilot van werkvierentwintig. na de vakantie starten we weer (1 september). maak gebruik van deze window of opportunity. waarin ook de organisatie openstaat voor nieuwe dingen en we nog niet opgeslokt zijn door de waan van de dag.