hard werken is niet het probleem

motivatieasynchrooneinde van de wereldfloortje dessingkantoorremote

floortje dessing gaat in haar programma naar het einde van de wereld. zo bezoekt ze een brits stel dat londen heeft verruild voor een klein dorpje in belize. een klein land gelegen in midden-amerika. ze zijn uit de ratrace gestapt en hebben een eigen paradijs gemaakt, een zeer creatief earthship dat gebouw is van autobanden, flessen en nog meer herbruikbare materialen. ze zijn nagenoeg geheeld zelfvoorzienend door de opvang van regenwater, zonnepanelen en een flink stuik grond waarop ze voedsel verbouwen en een paar kippen en paarden houden.

je denkt nu misschien, waarom schrijven we er bij werkvierentwintig over. de beste man richard vertelt over zijn leven als kantoortijger in londen. hij voelde zich opgesloten op het kantoor en wilde er vanaf. het maakte het diep en diep ongelukkig. ‘you can’t keep me cooked up in the office’. en daar gaat het dan over. terwijl het leven in afgelegen belize vraagt om meer werk (niks komt vanzelf) geeft het wel meer voldoening. het gaat dus ook niet om niet (hard) te willen werken, maar vooral om de autonomie die ontbreekt in de kantoorsetting. waardoor mensen niet moe en voldaan met hun hoofd het kussen raken, maar moe en leeg vanwege overprikkeling, te weinig rust en zinloze werkzaamheden en de gejaagdheid thuis komen. 

daarmee missen heel veel organisaties de talenten van mensen die zich niet kunnen vinden in de kantoorsetting. want waarom moet je als je kenniswerk doet op kantoor werken? structuren die we bedacht hebben in de vorige eeuw hebben hun langste tijd gehad. ze kunnen verlammend en beperkend werken. dat kan echt anders!

bij werkvierentwintig zijn we daarom voor asynchroon werken. daarmee maken we de processen zo dat je kan werken los van tijd en locatie. we pinnen je ook niet meer vast op tijd, aanwezigheid of zichtbaarheid. ga je wel goed op het kantoor, de ontmoetingen en de prikkels dan willen we je er niet van weerhouden om ernaartoe te gaan. maar waarom zouden andere dan door dezelfde hoepel moeten springen. zeker als we weten dat autonomie de determinant is voor intrinsieke motivatie en welzijn, maar ook cruciaal voor creativiteit en probleemoplossend vermogen.

en eigenlijk is werken niks anders dan het oplossen van problemen. wie het earthship ziet kan het niet ontgaan dat er de nodige creativiteit en vindingrijkheid aan te pas is gekomen. al doende is het huis tot stand gekomen en het is zelfs bestand tegen de zware orkanen. deze blog (en de uitzending) is dan ook een pleidooi voor meer ruimte voor creativiteit en niet voor het vastketenen van mensen op locatie en tijd.

bekijk de uitzending hier >>

floortje naar het einde van de wereld

 

 

 

het gaat niet om hybride of remote werken!

motivatieasynchroonhybridekantoorlocatieremotesynchroon

we horen het veel: gaan we straks hybride werken, volledig remote of toch weer traditioneel naar een vaste locatie toe? wat werkvierentwintig betreft is dit een te oppervlakkige verandering. locatie is het minst interessante aan de hele discussie rondom werken. we zijn thuis gaan werken zoals we dat op locatie deden. in plaats van fysieke aanwezigheid ging het om digitale aanwezigheid.

met gezicht vol in beeld werd het nieuwe normaal, maar leverde ook weer nieuwe vormen van overprikkeling op. van zoomvermoeidheid tot een overmatige focus op die terugtrekkende haargrens, de vraag naar haarimplantaten groeide;)

het gaat dus niet om tijd en aanwezigheid of zichtbaarheid maar om synchroon (tegelijkertijd) of asynchroon (werk van tijd en inkomen loskoppelen). we hebben er al eerder over geschreven, asynchroon werken is de toekomst. toch willen we het met het einde van het ’thuiswerken’ nog een keer bespreken. het biedt namelijk heel veel kansen en er zijn ook volop mensen die niet meer terug willen naar het oude. die willen die ochtend en middagwandeling met de hond, het kunnen sporten op de dag of het kunnen doen van de was.

veel bedrijven geven mensen nu een bepaalde flexibiliteit (als je je uren maar maakt) maar doen vaak wel een beroep op fysieke tijd. maar wat nu als dat niet overeen komt met jouw levenspatroon, energie en andere levensgebeurtenissen, en wat nu als je niet vast kan stellen wanneer je werkt. nadenken kan je ook of misschien juist wel heel goed als je met de hond wandelt, uitgeslapen bent en niet loopt te stressen.

met asynchroon werken richt je de organisatie zo in dat iedereen op zijn of haar eigen tijd kan werken. dat sluit af en toe samenkomen echter niet uit, maar voorkomt dat we elkaar bezig houden met druk doen en geen werk verzetten. iets wat de professional vanuit intrinsieke motivatie graag wilt. dat geeft immers ook heel veel voldoening.

we kunnen dit eenvoudig mogelijk maken door bijvoorbeeld het instellen van 3 vergadervrije dagen per week steeg de productiviteit met 74% evenals andere facetten zoals betrokkenheid en zelfstandigheid.  “Thus, we conclude that the optimum number of meeting-free days is three, leaving two days per week available for meetings, for two reasons: maintaining social connections and managing weekly schedules.”

de generatie z hoeft al helemaal niet meer naar kantoor en in de file staan van en naar het werk is ook zinloos, niet goed voor jezelf of het milieu. uiteraard heeft de traditionele werkdag ook goede elementen, de 9 tot 5 afkadering zorgt ervoor dat mensen werk & privé gescheiden houden. als je aan staat sta je aan, als je uit staat sta je uit. natuurlijk werkt het zo niet, maar het recht op onbereikbaarheid heeft hier deels mee te maken.

mensen snappen zelf heel goed hoe, waar, wanneer en met wie ze samen kunnen werken. mensen snappen ook donders goed dat je steunkousen niet op afstand aan kan trekken. locatie is dan ook altijd ondersteunend aan het werk (faciliterende structuren). asynchroon werken vraagt dan ook op wat ze in de control literatuur noemen: enabling control toe te passen. de tegenhanger daarvan is coerive control (beperkend en opgezet vanuit wantrouwen).

wat werkvierentwintig betreft hoog tijd voor sociale innovatie. daarom start er elke 1ste van de maand een pilot waarin we 6 weken lang overgaan op een effectievere werkweek, waarin zoveel mogelijk asynchroon gewerkt wordt. uiteraard valt de 4 daagse werkweek en de effectievere werkdag er ook onder.

 

asynchroon werken is de toekomst

motivatieasynchroonautonomiehybride werkenlocatie en tijd onafhankelijk

hoe kunnen we ervoor zorgen dat we tijd en resultaat nog meer van elkaar los kunnen koppelen? dat is een vraag die mij al een tijdje bezig houdt. dat begint door het loskoppelen van tijd en locatie. eerder al waarschuwde werkvierentwintig voor het 1 op 1 doorzetten van kantoorwerk naar thuis. mensen gingen van zoomgesprek naar zoomgesprek maar fundamenteel was er weinig veranderd, met alle gevolgen van dien. dat maakte dus nog niet dat we asynchroon werkten. als we de vrijheid willen geven aan mensen om te werken daar waar, wanneer, hoe etc het jou uitkomt dan biedt niet alleen meer autonomie, maar geeft ook meer verantwoordelijkheid en zeggenschap over je werk. zo hoef je ook niet meer tegelijkertijd aanwezig te zijn (online of offline). nu zijn we 1 stap verwijderd van asynchroon werken…

geen one size fits all

let wel, daar waar samenwerken direct voordelen heeft zoals de stratenmaker en de opperman, de zorgmedewerker die steunkousen aantrekt bij een patiënt ligt het voor de hand dat locatie onderdeel is van het werk. maar zoals met alle dingen is er geen one size fits all. dat hebben we met werk echter wel zo gemaakt. veel kantoorwerk hoeft niet op locatie gedaan te worden… daarin is de locatie altijd een middel en nooit een doel op zich. door asynchroon te werken heeft iedereen de vrijheid om dat op een een eigen manier in te vullen. ken jij de 5 stappen naar asynchroon werken al? lees ze >> hier <<

direct reageren niet altijd noodzakelijk

dat begint bijvoorbeeld met het niet altijd meer direct te hoeven reageren op telefoontjes. het kan dan voorkomen dat je langs elkaar heen belt. ik zou ook niet willen dat jij altijd maar bereikbaar bent voor mij als ik bel. het bereikbaar moeten zijn onder ‘werktijd‘ maakt dat je mensen een stuk autonomie afneemt. tijd is altijd van jezelf. het is dan ook belangrijk dat we niet de verwachting van elkaar hebben dat we altijd maar bereikbaar zijn. asynchroon werken kan je daarbij helpen.

mijn telefoon staat bijvoorbeeld altijd op stil. ik wil niet onderbroken worden als ik werk, met de hond wandel of in onderweg ben. het zorgt voor teveel onderbrekingen, de gevoelsmatige plicht om op te nemen, ook in de auto of zelfs in het meest bezochte kantoor van nederland, het kleine kamertje. de druk om altijd maar op te nemen kan voor onveilige situaties leiden, maar dus ook voor onderbrekingen die je flow kunnen verstoren of wanneer je met je familie bent. jij kent je verantwoordelijkheden, niet de plicht voelen op te nemen hoort daar ook bij.

no worries

ik kijk regelmatig naar mijn telefoon (wie niet) en soms iets te vaak (dat is weer een ander verhaal). ik check mijn whatsapp/sms regelmatig. vaak als ik een oproep heb gemist. die kans is 99%. mensen mijn voicemail hebben afgeluisterd weten dat de snelste manier om met mij in contact te komen het sturen van een berichtje is (nadrukkelijk geen e-mail). deze zijn vaak veel langer en roept weer een e-mail op, voor je het weet zit je inbox vol. ik vraag dan via sms om kort en bondig te zijn en of om aan te geven wanneer ze bereikbaar zijn. een kleine oké of voor ingesteld bericht als reply voldoet dan. belafspraak gemaakt (of niet en ook dat scheelt dan ook weer wederzijdse tijd). er zijn maar weinig dingen echt acuut. veelal lossen ze ook op in de tijd. no worries.

stop met vergaderen

te veel vergaderen en overleggen is nutteloos en kostbaar, maar communiceren met elkaar kan echt geen kwaad. lees ook dit artikel over stop de zoombies, stop met vergaderen. asynchroon werken betekent dus niet: niet communiceren, maar veel overlegstructuren kosten tijd en leveren weinig op. mensen praten veel, maar zeggen uiteindelijk weinig. ik heb alle vertrouwen in andere en die kunnen prima zonder mij een goede beslissing nemen. ik maak mijzelf graag misbaar. zeker als je elkaar al wat langer kent weten ze wel wat jouw denkrichting is. het is dan ook niet zo dat je elkaar nooit ontmoet en niet weet wat er bij de ander speelt. asynchroon werken gaat niet over het compleet elimineren van persoonlijk contact, maar over werken wanneer het jou uitkomt en dat kunnen ook hele praktische problemen zijn zoals tijdsverschillen.

daarnaast kan je ervoor zorgen dat het aantal vragen die acuut lijken afnemen door de beslissingsbevoegdheid te verhogen en hoef je niet voor elk wissewasje toestemming te geven (of te vragen, dat laatste gebeurt ook ondanks de ruimte die door de organisatie gegeven wordt). mensen voelen dan niet het (zelf)vertrouwen om zelfstandig de beslissing te nemen. dit heeft alles te maken met de gevoelsmatige professionele ruimt van mensen.

onnodige prikkels elimineren

dan heb je nog dat beeldbellen, zoom, teams etc. het geeft mij teveel onnodige prikkels en het heeft mijn voorkeur niet. je hoeft niet te zien wat ik aan heb of wat voor een rotzooi mijn huis is;) door asynchroon te werken kan je uiteraard prima met een videoboodschap of audiobericht met elkaar communiceren. nu wordt er nog regelmatig gedacht dat niet aanwezig zijn als andere wel aanwezig zijn en vorm van desinteresse is of dat mensen minder gemotiveerd zijn. onzin natuurlijk. we waarderen mensen die aanwezig zijn nog steeds hoger dan mensen die niet aanwezig zijn (of in beeld zijn). daardoor maken mensen die aanwezig zijn meer kans op promotie of krijgen eerder die leuke klus toegespeeld. of het ook zo is dat de beste man of vrouw de klus doet, dat is dan maar de vraag.

als asynchroon werken de default is (met de onderliggende fundamenten) dan zal dit effect verzacht worden. helemaal ontkom je er natuurlijk niet aan. wie elkaar vaker ontmoet zal eerder een klik opbouwen en daarmee ook een stukje vertrouwen. mensen zijn wat dat betreft meer relationeel dan instrumenteel. het is dan dus ook geen pleidooi om elkaar nooit meer te ontmoeten, maar wel om af te stappen van de verouderde kijk op mens, werk & inkomen, het scientific management.

meer ruimte voor diversiteit

veel organisaties hebben op dat vlak weinig diversiteit en voor je het weet selecteer je mensen die nog meer op elkaar lijken. diversiteit in manieren van werken zorgt ook hier voor meer creativiteit, innovatie en uiteindelijk dus resultaat. voor je het weet ontstaat er groupthink. diversiteit en inclusie gaat dan ook verder dan lghbtq, fysieke of geestelijke kenmerken, maar dus ook over manieren van werken. het is dan ook niet vreemd dat bepaalde type organisaties bepaalde mensen aantrekken. dit versterkt elkaar naar verloop van tijd en zorgt ervoor dat veranderen steeds lastiger wordt.

wil je hier nu meer over weten & staan jullie te popelen om een pilot te starten. werkvierentwintig helpt je graag, asynchroon het liefst natuurlijk, met uitzondering van trailvrijdag. klik op de link voor meer informatie of boek je 1 op 1 sessie hier.