het leed dat file heet

motivatiecollectieffileleedremoteuitsluiting

als ik ergens een hekel aan heb is het mijn tijd verdoen aan een file. de tijd tikt weg en voor je het weet zit je 1,5 tot 2 uur in de auto. ik had toevallig een opdracht wat verder van huis. alhoewel ik mij voorgenomen had nooit meer op locatie te werken (als het niet noodzakelijk is) reed ik er weer vol in. voor de meeste is dit dagelijkse kost. ik was die dag 4 uur lang te vinden in mijn auto, naast de brandstofkosten, koste het mij enorm veel tijd (energie en focus). het leed dat file heet.

deze kosten moeten links of rechtsom terug worden verdiend en dus worden betaald, hierdoor wordt de prijs van een dienst of een product onnodig hoger (of de marges onnodig kleiner). vanuit bedrijfseconomisch oogpunt is het dan ook niet gunstig om naar locatie te rijden (wederom als het niet noodzakelijk is). dan heb ik verder nog niet over de milieuwinst, zo levert een 4 daagse werkweek in een traditionele werksituatie ook een reductie van 20% vervoersstroom op de wegen op. 20% minder auto’s zorgt er zo voor dat de files verdwijnen en de drukte oplost. voeg daar de hybride werkende, de remote werkende aan toe en we hebben de snelwegen, OV en andere mobiliteitspunten ontlast en kunnen mensen met beroepen waar aanwezigheid wel wenselijk niet achteraan sluiten.

vanaf nu werk ik niet alleen remote en als het even kan ook asychroon. asychroon betekent dat je op je eigen tijd kan werken en niet of thans minder afhankelijk bent van het werk van een ander. in het ideale geval van asynchroon werken koppel je dan ook tijd los van inkomen, of zoals er in een mini masterclass gezegd werd: de organisatie wilde afstappen van een urenfabriek naar een resultatenfabriek. hoe je tot het resultaten komt is aan jou en we laten je er helemaal vrij in. we geven je de autonomie terug die zo nodig is om je creativiteit te laten floreren. de professional wil dat uit zichzelf, laten we daarom de medewerker niet te veel voor de voeten lopen, lastig vallen of onnodig een beroep doen op iemand.

wist je trouwens dat als mensen hun baan verliezen en niet meer in de file aan kunnen sluiten ze dit erger vinden dan de file zelf. de sociale uitsluiting werkt zwaarder dan het ondergaan van een collectieve mindere ervaring. daardoor houden we soms ook patronen in stand: zoals het klagen bij het koffiezetautomaat, het zorgt voor een bepaalde verbinding en betrokkenheid met andere. blijken we toch gewoon sociale wezens te zijn.

wil je nu ook graag anders werken, doe dan mee met de pilot van werkvierentwintig. samen maken we de werkweek leuker en effectiever. zo wint iedereen.

 

hard werken is niet het probleem

motivatieasynchrooneinde van de wereldfloortje dessingkantoorremote

floortje dessing gaat in haar programma naar het einde van de wereld. zo bezoekt ze een brits stel dat londen heeft verruild voor een klein dorpje in belize. een klein land gelegen in midden-amerika. ze zijn uit de ratrace gestapt en hebben een eigen paradijs gemaakt, een zeer creatief earthship dat gebouw is van autobanden, flessen en nog meer herbruikbare materialen. ze zijn nagenoeg geheeld zelfvoorzienend door de opvang van regenwater, zonnepanelen en een flink stuik grond waarop ze voedsel verbouwen en een paar kippen en paarden houden.

je denkt nu misschien, waarom schrijven we er bij werkvierentwintig over. de beste man richard vertelt over zijn leven als kantoortijger in londen. hij voelde zich opgesloten op het kantoor en wilde er vanaf. het maakte het diep en diep ongelukkig. ‘you can’t keep me cooked up in the office’. en daar gaat het dan over. terwijl het leven in afgelegen belize vraagt om meer werk (niks komt vanzelf) geeft het wel meer voldoening. het gaat dus ook niet om niet (hard) te willen werken, maar vooral om de autonomie die ontbreekt in de kantoorsetting. waardoor mensen niet moe en voldaan met hun hoofd het kussen raken, maar moe en leeg vanwege overprikkeling, te weinig rust en zinloze werkzaamheden en de gejaagdheid thuis komen. 

daarmee missen heel veel organisaties de talenten van mensen die zich niet kunnen vinden in de kantoorsetting. want waarom moet je als je kenniswerk doet op kantoor werken? structuren die we bedacht hebben in de vorige eeuw hebben hun langste tijd gehad. ze kunnen verlammend en beperkend werken. dat kan echt anders!

bij werkvierentwintig zijn we daarom voor asynchroon werken. daarmee maken we de processen zo dat je kan werken los van tijd en locatie. we pinnen je ook niet meer vast op tijd, aanwezigheid of zichtbaarheid. ga je wel goed op het kantoor, de ontmoetingen en de prikkels dan willen we je er niet van weerhouden om ernaartoe te gaan. maar waarom zouden andere dan door dezelfde hoepel moeten springen. zeker als we weten dat autonomie de determinant is voor intrinsieke motivatie en welzijn, maar ook cruciaal voor creativiteit en probleemoplossend vermogen.

en eigenlijk is werken niks anders dan het oplossen van problemen. wie het earthship ziet kan het niet ontgaan dat er de nodige creativiteit en vindingrijkheid aan te pas is gekomen. al doende is het huis tot stand gekomen en het is zelfs bestand tegen de zware orkanen. deze blog (en de uitzending) is dan ook een pleidooi voor meer ruimte voor creativiteit en niet voor het vastketenen van mensen op locatie en tijd.

bekijk de uitzending hier >>

floortje naar het einde van de wereld

 

 

 

het gaat niet om hybride of remote werken!

motivatieasynchroonhybridekantoorlocatieremotesynchroon

we horen het veel: gaan we straks hybride werken, volledig remote of toch weer traditioneel naar een vaste locatie toe? wat werkvierentwintig betreft is dit een te oppervlakkige verandering. locatie is het minst interessante aan de hele discussie rondom werken. we zijn thuis gaan werken zoals we dat op locatie deden. in plaats van fysieke aanwezigheid ging het om digitale aanwezigheid.

met gezicht vol in beeld werd het nieuwe normaal, maar leverde ook weer nieuwe vormen van overprikkeling op. van zoomvermoeidheid tot een overmatige focus op die terugtrekkende haargrens, de vraag naar haarimplantaten groeide;)

het gaat dus niet om tijd en aanwezigheid of zichtbaarheid maar om synchroon (tegelijkertijd) of asynchroon (werk van tijd en inkomen loskoppelen). we hebben er al eerder over geschreven, asynchroon werken is de toekomst. toch willen we het met het einde van het ’thuiswerken’ nog een keer bespreken. het biedt namelijk heel veel kansen en er zijn ook volop mensen die niet meer terug willen naar het oude. die willen die ochtend en middagwandeling met de hond, het kunnen sporten op de dag of het kunnen doen van de was.

veel bedrijven geven mensen nu een bepaalde flexibiliteit (als je je uren maar maakt) maar doen vaak wel een beroep op fysieke tijd. maar wat nu als dat niet overeen komt met jouw levenspatroon, energie en andere levensgebeurtenissen, en wat nu als je niet vast kan stellen wanneer je werkt. nadenken kan je ook of misschien juist wel heel goed als je met de hond wandelt, uitgeslapen bent en niet loopt te stressen.

met asynchroon werken richt je de organisatie zo in dat iedereen op zijn of haar eigen tijd kan werken. dat sluit af en toe samenkomen echter niet uit, maar voorkomt dat we elkaar bezig houden met druk doen en geen werk verzetten. iets wat de professional vanuit intrinsieke motivatie graag wilt. dat geeft immers ook heel veel voldoening.

we kunnen dit eenvoudig mogelijk maken door bijvoorbeeld het instellen van 3 vergadervrije dagen per week steeg de productiviteit met 74% evenals andere facetten zoals betrokkenheid en zelfstandigheid.  “Thus, we conclude that the optimum number of meeting-free days is three, leaving two days per week available for meetings, for two reasons: maintaining social connections and managing weekly schedules.”

de generatie z hoeft al helemaal niet meer naar kantoor en in de file staan van en naar het werk is ook zinloos, niet goed voor jezelf of het milieu. uiteraard heeft de traditionele werkdag ook goede elementen, de 9 tot 5 afkadering zorgt ervoor dat mensen werk & privé gescheiden houden. als je aan staat sta je aan, als je uit staat sta je uit. natuurlijk werkt het zo niet, maar het recht op onbereikbaarheid heeft hier deels mee te maken.

mensen snappen zelf heel goed hoe, waar, wanneer en met wie ze samen kunnen werken. mensen snappen ook donders goed dat je steunkousen niet op afstand aan kan trekken. locatie is dan ook altijd ondersteunend aan het werk (faciliterende structuren). asynchroon werken vraagt dan ook op wat ze in de control literatuur noemen: enabling control toe te passen. de tegenhanger daarvan is coerive control (beperkend en opgezet vanuit wantrouwen).

wat werkvierentwintig betreft hoog tijd voor sociale innovatie. daarom start er elke 1ste van de maand een pilot waarin we 6 weken lang overgaan op een effectievere werkweek, waarin zoveel mogelijk asynchroon gewerkt wordt. uiteraard valt de 4 daagse werkweek en de effectievere werkdag er ook onder.