hoe onafhankelijk ben & handel jij?

motivatiestructurenbasisinkomenloonslaafcultuurrebeltegenspraak

werkvierentwintig is voorstander van gezonde onafhankelijkheid, een bepaalde mate van onafhankelijk zorgt ervoor dat je kan doen waar jij voor staat. een te grote mate van afhankelijkheid zorgt ervoor dat we dingen slikken die we liever niet slikken, maar de consequenties zijn dusdanig groot dat we het toch doen. “je hebt de luxe niet om je die principes te permitteren”.

dit kan gaan om een liefdesrelatie, maar ook een werkrelatie. er is altijd sprake van een bepaalde mate van afhankelijkheid, en dat is ook niet erg. bij werkvierentwintig pleiten we voor een basisinkomen omdat dit de onafhankelijk vergroot ter hoogte van het bestaansminimum. zo kan je altijd jezelf uitspreken ongeacht of dit welgevallig is. zo ben je niet afhankelijk van je ouders, partner of werk/opdrachtgever. blijf je dan omdat je het wilt of omdat je semi gedwongen wordt.

het kan ook zijn dat je een klus doet, maar dat je onder druk wordt gezet dit zonder btw te doen (zwart). je zegt hier nee tegen, want je vindt dat iedereen netjes btw en belastingen moet betalen. maar degene die er lak aan hebben gaat er met de klus vandoor. degene die zich ethisch gedroeg stond met lege handen. ga je eenmaal er in mee dan ben je chantabel. je bent nu namelijk hypocriet als je ertegen zou zijn.

of denk aan de klokkenluider die vergruist wordt of denk aan de ambtenaar die zich uitsprak tegen de toeslagen-wan-praktijken of aan de politici die tegen de klippen op zich bezighielden met wantoestanden. het word je vaak niet in dank afgenomen. integendeel zelfs: ze zetten je lager op de lijst of ze knuffelen je dood.

hoe gaan we om met deze luizen in de pels? 1 van de redenen dat we mee in de pas lopen is omdat als we jong zijn we nog weinig rechten hebben opgebouwd. tegen de tijd dat je een beetje ruggensteun hebt ben je al onderdeel van het systeem geworden. het wordt steeds lastigere om je dan uit te spreken aangezien ook jij je huur of hypotheek moet betalen.

in het huidige systeem maken we mensen afhankelijk en dat is ongezond. het basisinkomen voorkomt ongezonde afhankelijkheid, zo kan je altijd je rug recht houden. nu zijn er mensen die zeggen dat met een basisinkomen mensen tammer worden, maar het mooie aan het basisinkomen is dat deze onvoorwaardelijk is. oftewel de overheid is de verdeler ervan, maar heeft er niks over te zeggen.

de overheid is echter niet zo goed in het loslaten en het vertrouwen van de burger. die zit vast in rechtmatigheidsdenken en vanuit het gelijkheidsbeginsel en de precedentwerking durven ze maar beperkt af te wijken en de bedoeling te dienen.

dat is lekker voorspelbaar en controleerbaar en ook zij willen graag een bepaalde mate van afhankelijkheid hebben om ervoor te zorgen dat je toch wel in de pas loopt. deze drang naar controle zien we ook in organisaties. want wat doe jij met de rebel in je organisatie?

volgens werkvierentwintig hebben we meer tegenspraak nodig. meer mensen die zich uitspreken en ernaar handelen als ze het ergens niet mee eens zijn. waarmee we ze niet dwingen om het ‘systeem tevreden te houden’. zo hebben we een systeem gemaakt dat passiveert in plaats van het promoten van proactiviteit.

dit noemen wij de ‘loonslaafcultuur’, een cultuur van volgzaamheid. het is niet voor niets dat ontvolgen ook een vaardigheid is. maar dat de groepsdruk groot is, waardoor vele eieren voor hun geld kiezen. daarom is het belangrijk dat we een omgeving creëren waarin mensen tegenspraak kunnen bieden. dit zouden we ‘moeten’ faciliteren, want daar worden we allemaal beter van! we hebben die frisse lucht nodig.

als we dat niet doen houden we niet alleen innovatie tegen maar wordt het een muffe bende! de vraag blijft: hoe onafhankelijk ben en handel jij?