voorbij het taboe – bore-out

tijdens mijn eerste en tevens laatste baan kreeg ik een bore-out. mij zul je niet meer in een vaste baan structuur vinden van uren maken en in kantoren kom ik niet meer. ze zijn off limits voor mij. naast de studie deed ik altijd enorm veel, maar die studie nam nooit mijn hele dag in beslag. het was naar college (vaak 2 stuks van 1,5 uur), even ouwehoeren, je studiewerk doen en dan naar huis, werken en of sporten. ik ging van een actief leven naar het kantoorbestaan met te veel taart in de middag. ik was gewend om meters te maken, lekker gas te geven en dan ook vooral tijd te hebben voor andere dingen. het gaat immers om het werk dat je verzet en niet om de tijd die je eraan spendeert. ik vond het gruwelijk saai…

a bad day on the bike is always better than a good day at the office

gruwelijk saai

dat volwassen werkende leven vond (en vind ik nog steeds) gruwelijk saai. tijdens vergaderingen haak ik snel af. het is vaak erg langdradig en mijn interesse en spanningsboog houden het simpelweg niet vol. er is veel herhaling en echt geluisterd wordt er ook niet. ik begrijp niet dat mensen hier een dagen mee kunnen vullen (dat kunnen ze ook niet, veel mensen geven aan dit enorm vermoeiend te vinden en zeker als dat online is). de effectiviteit van dit soort activiteiten is zeer beperkt en daarom is no meeting wednesday ook 1 van de elementen van de werkvierentwintigmethode. niemand die die meeting mist behalve de echte vergadertijgers. veel mensen geven aan minimaal 20% van de werkweek in een meeting te zitten.

als kado een bore-out

ik kreeg een bore-out. dat weet ik nu pas, maar op dat moment niet. je twijfelt enorm veel aan jezelf. hoe kan iedereen nu bezig zijn terwijl jij al klaar bent. ik zocht van allerlei extra uitdagingen. ik startte een projectgroep op en nodigde daar mensen voor uit. ik deed alles buiten mijn functieomschrijving om, maar het was allemaal buiten de doos. niet erkend en onofficieel.

met mij zijn er veel mensen die geen burn-out hebben of tegen het randje aan lopen, maar een bore-out. mensen die in het werk niet voldoende (cognitief) geprikkeld of uitgedaagd worden. ze doen het werk zoals barry schwartz dat mooi verwoord: for the pay at the end of the day. achteraf was het een kado. ik was anders te lang blijven zitten, gewoon omdat werk zo nu eenmaal werkt. je komt opdraven en je gaat 9 uur later weer naar huis. serieus…

verlies van talent & motivatie

dat is zonde, want hierdoor verlies je enorm veel talent & motivatie. op bore-out zelf zit ook nog een enorm taboe. ten eerste de geïnternaliseerde variant: je wilt graag waar leveren voor je salaris. de maatschappelijk politiek ideologische is: je moet werken voor je centen (daarom zijn mensen bijvoorbeeld tegen een basisinkomen). uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het werk grotendeels onzinnig was i.c.m. geen erkende ruimte te krijgen om andere dingen te doen buiten de functie om. dat laatste is ook belangrijk om je werk als vol te kunnen blijven zien. niemand wil voor spek & bonen werken. 

erkende speelruimte

het is even leuk om buiten de lijntjes te kleuren, maar als dat niet erkend wordt dan blijft het alsof je altijd iets doet wat eigenlijk niet mag. je hebt dan een soort van gedoogwerk. je kan je voorstellen dat je betaald wordt voor je ‘echte functie’ terwijl dat nog maar 20% van je werkzaamheden zijn en vervolgens bezig bent met 80% andere dingen, maar daar is officieel geen budget voor.

stoom afblazen

ik heb het gezien bij mensen om mij heen die een burn-out ontwikkelde en op dat moment gingen overcompenseren. ze gingen energie uitgeven die ze na het werk niet meer hadden om de dag/week of maand toch nog een beetje goed te maken. die manier van leven kon ik mij niet in vinden. er bestaat geen uitgesteld leven en werk hoeft ook zeker geen passie te zijn, maar het is wel belangrijk dat je het gevoel hebt dat je met je werk iets doet, iets voor elkaar krijgt. resultaat is immers een hele belangrijke bron van motivatie.

zelf liep ik tegen een langdurige hardloopblessure aan. op de eerste dag na het werk heb ik een halve marathon gelopen om een beetje stoom af te blazen. dit kon toch nooit het begin van het ‘werkende leven zijn’. verbazing alom.

de consequenties

het fascinerende aan mijn verhaal is dat wat ik onderzocht had mij gebeurde. ik raakte niet alleen heel erg gedemotiveerd maar ontwikkelende ook een enorm laag zelfbeeld door de bore-out. je twijfelt op dat moment aan alles. bedenk het en je twijfelt eraan. ik schrijf dit om andere te helpen die er wellicht ook mee zitten aangezien ik heel veel onbegrip uit mijn omgeving heb gehad na het opzeggen van mijn baan.

in een tijd dat iedereen ‘carrière’ maakt kan de wereld om je heen keihard zijn. als de pilaren van je bestaanszekerheid onder je uitschieten (financieel, sociaal en mentaal/emotioneel) zie dan maar rechtop te blijven staan. terwijl het achteraf gezien het meest moedige is wat ik ooit heb kunnen doen. vanaf dat moment was namelijk alles onzeker. een jaar later na wat privé uitdagingen (mantelzorg i.cm. startend bedrijf en herstellende van een bore-out) was ik zelfs genoodzaakt mijn huis op te zeggen. er is tot de dag van vandaag geen groter offer dat ik gemaakt heb dan dat en toch zou ik zo weer hetzelfde gedaan hebben.

zonde van belastinggeld

ik zou een beroep moeten doen op diezelfde wantrouwende bureaucratische overheid waar ik na een aanvaring met het uwv de schurft aan had. een ander woord kan ik er ook niet voor bedenken. organisaties die vastzitten in het systeemdenken en zeker in die tijd. dat verhaal lees je>> hier<<.  de toon en het wantrouwen is zo enorm dat je je bijna een dief voelt als je er een beroep op doet. nog even los ervan dat ze vooral je autonomie proberen af te nemen.

ik deed nu alleen waardevoller werk dan toen ik bij de gemeente werkte terwijl het een fractie zou zijn van de factuur die ik voor die tijd naar de overheid werd gestuurd. ik had mijn baan opgezegd omdat ik mijn salaris niet waar kon maken. ik vond het zelf simpelweg zonde van het belastinggeld om mijn aanwezigheidspremie te blijven betalen. ik moet natuurlijk ook wel erkennen dat ik niet zo heel goed ben in het ‘systeem tevreden te houden’ om maar een straf te ontlopen (geef die straf maar, liever rechtop sterven dan op je knieën door het leven).

Help, het gemotiveerde personeel vertrekt en het murw geslagen personeel blijft?!

de pragmatische kijk

ik vind mijzelf ook nog iets te jong om er pragmatisch naar werk te kijken of zelfs mentaal af te haken en hopelijk bereik ik die fase nooit. het idee dat mijn salaris de vaste lasten betaalt en dat ik dan in de avond wel iets doe wat ik waardevol vind gaat er bij mij niet in. dit hoor ik echter heel veel volwassenen zeggen, zelfs in ‘hoge’, goede betaalde functies krijg ik zo nu en dan te horen dat tot zeker wel 50% van het werk onzinnig is: maar het betaalt de rekeningen. het zijn over het algemeen de hbo+ functies waarin de bullshitfactor enorm is.

van hrm naar htm

met werkvierentwintig stap ik dan ook af van human resource management en zetten we de stap naar human talent & motivation. mensen zijn eerst mens en iedereen heeft een bepaald talent en bijbehorende motivatie. het is een beetje use it or loose it. dat laatste gebeurt nog veel te veel. er is zoveel talent in de maatschappij waarin we ook actief geïnvesteerd hebben.

veel van dat talent laten we wegkwijnen in vaste functieomschrijvingen, in stug beleid maar vooral in ouderwetse overtuigingen over mens, werk & inkomen (de fabrieksmindset). onder dat fundament ligt het scientific management. een niet wetenschappelijke managementfilosofie die we vandaag de dag nog overal gebruiken en dat is zonde. tijd om er wat aan te doen, doe jij mee?

ga bijvoorbeeld mee op trailvrijdag. dan gaan we samen op pad en lopen we een trail van tussen de 7,5 en 15 km (omgeving arnhem). durf jij de uitdaging aan?