de work hard play hard mentaliteit is nog steeds de manier waarop je ‘carrière’ maakt en wat we zien als een goede werkethos. jesse geul schreef er op intermediar het artikel over: jongere wil geen 50 uur werken, maar wel dat salaris. alhoewel het artikel in grote mate over het ‘rijk en onafhankelijk zijn’ gaat en het aanpraten van succesformules, gaat het ook over het idee dat bij veel managers nog heerst dat langer werken zorgt voor meer resultaat, laat meer ambitie zien en heeft een betere werkethos. daaruit volgt: wie meer uren ‘maakt’ heeft een hoger salaris en kan zich daarmee een luxer leven veroorloven. wie minder lang werkt komt aan het eind van de havermelk een stukje maand tekort.
oftewel: we moeten wel lang werken willen we onze levenstandaard behouden en juist deze hardnekkig misvatting over werk ‘proberen’ wij te doorbreken. ik zeg proberen, want heel erg goed lukt het nog niet. opvattingen over mens, werk & inkomen zijn hardnekkig. andere manieren van werken worden dan vaak weggezet als lui, geen werkethos, wel de lusten maar niet de lasten, wel het levenspatroon maar niet de lange weken. (handig geframed als havermelklattedrinkendeskieendeyuppen of alpacaknuffelendeparttimers). terwijl we weten dat langer werken contraproductief is, zelfs schadelijk voor het bedrijf maar ook voor je eigen gezondheid. dat één cruciaal onderdeel vaak vergeten wordt, rust. simpelweg even niks doen, bijtijds stoppen (ja dit is ook een note to self).
[t]he man who works so moderately as to be able to work constantly, not only preserves his health the longest, but in the course of the year, executes the greatest quantity of works. degene die dit schreef? adam smith, de meest bekende econoom van allemaal. je kan het vergelijken met de schildpad en de haas, maar we lijken het wel te zijn vergeten. easy does it. elke dag een beetje maakt meer klaar dan even pieken. of zoals bruce lee zei: “long term consistency trumps short term intensity”.
stiekem weten we dit allemaal, maar leven we in een systeem dat de lange termijn minder hoog waardeert dan de korte termijn. dat we dit doen is logisch. nu komt een begrip uit de economie: we verdisconteren toekomstige baten tegen een te hoog rente, waardoor het nu altijd de voorkeur krijgt.. oftewel we waarderen het nu altijd hoger dan de toekomst en zelfs al de maandag t.o.v. de vrijdag.
het zijn er maar weinige gegeven die dit fysiek en mentaal de 50, 60 urige weken aankunnen zonder vroeg of laat de prijs ervoor te betalen. en dan, dan komen de kosten ook bij jezelf (ziekte), je werkgever (beperkte inzetbaarheid) en de samenleving (zorgkosten) terecht. dan kent het systeem enkel nog maar verliezers, want iedereen (op de paar na) lijken te falen en niet aan de standaard te kunnen voldoen.
de enkeling nemen we dan als voorbeeld dat het wel kan. net zoals je prima heel oud kan worden als kettingroker. “ome jan is 95 geworden en rook en zoop zijn hele leven”. we vergeten dan de statistieken, die laten zien dat de kans op ziekte en vroegtijdig overlijden bij zo’n levensstijl enorm toeneemt. bij werk is dat niet anders.
deze macho werkcultuur mag van mij welk ter discussie gesteld worden. die macho werkcultuur mag wel een onsje minder net zoals het ideaalplaatje op insta van locatie onafhankelijk werken op bali met een cocktail in je hand. beide geven geen goed beeld van wat mensen werkelijk willen. die willen gewoon-lekker-werken. het zijn de overdreven varianten die we onterecht verheerlijken en waar we bij werkvierentwintig ook niet voor staan. laten we stoppen met de macho werkcultuur, het is nergens goed voor. dit en meer bespreek ik ook in het boek: echte mannen werken 4 dagen, deze komt eind maart 2023 uit.
werkvierentwintig.nl maakt toffe organisaties nog toffer om voor, bij en mee samen te (blijven) werken. kunnen we jullie helpen met het opfrissen van jullie personeelsbeleid, willen jullie afstappen van de machowerkcultuur zonder door te schieten naar de instaverheerlijking? dan is werkvierentwintig er voor je. mail gerust naar info@werkvierentwintig.nl en geef aan waar jullie op dit moment hulp bij kunnen gebruiken.
One comment on “laten we stoppen met de macho werkcultuur”
Comments are closed.