Tag: kinderen

school

langs een meetlat…

werkvierentwintigmotivatiestructurencitokinderenmanagement controlmeetlatmotivatieonderwijs

onlangs kwam ik een oud teamgenootje tegen. wat heb ik altijd met hem gelachen. we waren een jaar of 10-14 toen we samen voetbalde. tegenwoordig is hij werkzaam in het onderwijs. hij vroeg hoe het met mij ging en waar ik tegenwoordig woonde. ik vroeg daarna hoe het met hem was en hoe hij afgelopen jaar ervaren had. als docent op een basisschool was het ook best een omschakeling. hij vertelde dat ze besloten hadden dat de gelden die de school nu krijgt vanuit de overheid besteed worden om de klassen kleiner te maken. er zaten nu 27 leerlingen in zijn klas en volgend jaar worden dat er 20. dat was volgens hem beter behapbaar. bij 27 leerlingen is er altijd wel een leerling die je even minder in het zicht hebt terwijl dat misschien wel zou moeten.

meetlat

het jaar zit er bijna op, de klas hield hij na dit turbulente jaar ook wat minder ‘strak’ dan normaal. hij zei: nog even de cito en dan zit het er weer op. waarop ik vroeg: geef je les aan de bovenbouw dan? nee zegt ie: cito’s doen we voor alle klassen. waarom ik zei: whaaaaattt? leggen we de kinderen dan al langs een meetlat? vol ongeloof (ik ben geen voorstander van toetsen en zeker niet om kinderen te bestempelen met een ‘niveau’.) ja zegt ie: we pinnen de kinderen er niet op vast, het is een momentopname, maar soms kan een kind je zowel positief als negatief verbazen bij zo’n toets (ook al is het een momentopname), voor de docenten is dat ook wel fijn.

aandacht

ik begreep hem wel, maar snapte het niet. het feit dat de klassen zo groot waren was 1 van de redenen dat er wel eens een kind niet de aandacht kreeg die het eigenlijk nodig had. de oplossing was dan ook niet toetsen, maar kleinere klassen. ook dan is er geen garantie dat er niemand onder je aandacht uitgeglipt, maar een foutloos systeem maken is een illusie. dat het voor de docenten fijn is om een vorm van ‘control’ te hebben begrijp ik ook, maar snap het niet. we leiden de docenten op en dat is echt wat langer dan de 6 of 12 weken die we nodig hebben om een rijbewijs te halen. vervolgens zijn het professionals die al doende nog meer leren over hun vakgebied, hoe het met de kinderen gaat en hoe de ontwikkeling is. deze loopt zelden lineair en kan (en mag je in mijn ogen) ook nooit vergelijken met een ander kind. het feit dat er aangegeven wordt hoe je ‘scoort’ t.o.v. de groep is dan ook een vreemde gewaarwording voor mij.

professional

over pedagogiek kan ik dan ook weinig zeggen en ik ben er 100% van overtuigd dat mijn oude teamgenoot een fantastische docent is. waar ik wel wat over kan zeggen is over motivatie & management control. daar ben ik op afgestudeerd. oorspronkelijk wilde ik voor mijn scriptie het effect van prestatiemetingen op de motivatie van leerlingen onderzoeken. ik ben uiteindelijk (na heel wat pogingen) bij de politie uitgekomen. prestatiemetingen zijn een onderdeel van management control. de ouderwetse variant was een top down benadering waarin het management de medewerker in de juiste richting wilde kunnen sturen, dat was een vrij instrumentele aanpak. tegenwoordig verliest deze richting aan populariteit. zo ben ik ook tegen prestatiemetingen & targets omdat ze doorgaans niet intrinsieke motivatie voeden maar extrinsieke motivatie ook al heeft het wel de potentie om ook intrinsieke motivatie te versterken.

fabrieksmindset

het gaat bij veel toetsen dan niet meer om de wil om te leren maar om het cijfer. nog even los van de stempel die je iemand opdrukt omdat sommige nu eenmaal op andere vlakken talent hebben. er ontstaat onbewust ook een selffulfilling prophecy. een blinde blek in het toetssysteem. zelf heb ik ‘het systeem’ redelijk tevreden kunnen houden. ik deed mijn opleidingen (gezakt voor VWO en daarna volwassen onderwijs alsnog mijn VWO gehaald). uiteindelijk studeerde ik af aan een universiteit en ging werken bij een gemeente. na 5 ongelukkige maanden kwam ik erachter dat het heel vreemd is dat we dingen doen zoals we het doen. niet alleen bij volwassenen op (of aan) het werk, maar ook bij kinderen. bizar!

dat heeft alles te maken met de fabrieksmindset op mens, werk & inkomen. daar is ons schoolsysteem ook onderdeel van. het scientific management ging uit van het meetbaar maken van werk, rond die tijd zijn ook de gestandaardiseerde testen zijn ontwikkeld ten tijde van de 1ste wereldoorlog. de standaardtesten die we nu doen zoals de cito waren bedoeld om de de sociale ‘mobiliteit’ te verhogen (lees het artikel in de hyperlink). dat doet het maar beperkt en je kan je afvragen of zulke testen nog wel van deze tijd zijn.

The Army Alpha and Beta Tests, developed during World War I to sort soldiers by their mental abilities, became a model for the schools. Testing promised a way to identify kids who might go on to great things while avoiding wasting resources on “slow children.”

prestatiemeting is niet altijd slecht!

ik zal niet ontkennen dat ik af en toe ook een hardloopwedstrijd loop en de tijd leuk vind. het geeft een gevoel van vooruitgang (of soms juist niet), maar mijn toekomst hangt er niet van af. ik hoop dan ook van harte dat we kinderen de aandacht geven die ze nodig hebben. aandacht zowel van ouder als docent is een gigantische motivator. het zorgt voor de basis psychologische behoefte die intrinsieke motivatie voedt: betrokkenheid. 2/3e van de ontwikkeling van een kind heeft te maken met factoren buiten het onderwijs om. daarom ben ik ook voor een basisinkomen, het waardeert onbetaalde activiteiten zoals ouderschap, zorgt voor rust en stabiliteit thuis, waardoor de relaties beter zijn en de kinderen met meer rust opgroeien. laten we vervolgens de docenten hun vak teruggeven (professionele ruimte, autonomie is key) en dat we het probleem oplossen (te grote klassen) i.p.v. het gevolg bestrijden met nog meer toetsen (ik wil ook niet weten wat deze toetsen kosten).

ps: ik heb nog geen kinderen, maar vroeg mij wel af hoe ik als ouder zou reageren op het feit dat mijn kinderen tegen die tijd langs een meetlat gelegd zouden worden. waar zoals je kan lezen ik zelf mijn twijfels bij heb. ik hoop dat we tegen die tijd tot het inzicht komen dat het meer kwaad dan goed doet.

van seo naar theo

werkvierentwintigmotivatiestructurenwerkweekcoronakinderenseotheothuiswerken

be like theo, optimaliseer je werkdag

bam! daar zit je dan, met je onesie aan achter je bureau. dag 1 van operatie thuiswerken is begonnen. voor je het weet ben je een kinderdagverblijf, overblijfouder, docent, huishoudelijk medewerker, vrijetijdsmanager en manusje van alles. waar jij behoefte aan hebt is….

nu even helemaal niks!

nee, jij laat je niet kisten!

juist en dan heb je nog die organisatie waar je elke ochtend naartoe reed. dat is vanaf nu even niet meer mogelijk. het kan zelfs zijn dat de organisatie waar je werkt in zwaar weer terecht gekomen is. van de 1 op de andere dag. wie had dat ooit gedacht, van 200 naar 0 in een week. maar ook jij laat je niet kisten. aan de bak. tijd om eens in te checken…de wereld draait immers gewoon door. ook zonder matthijs.

papa…mama…. de eerste onderbreking is binnen.

doe alsof je kinderen je collega’s zijn. soms kan je ze achter het behang plakken, maar dikwijls mis je ze, ook daar geldt de omgekeerde variant. thuis mis je jouw collega’s en op het werk je kroost. zelfs die rot manager mis je stiekem een beetje. al doet je 5 jarige niet onder voor de directieve leidinggevende stijl van je manager.

“ik denk dat ik maar een hond koop, zit ik niet alleen onder de tafel”

superfocus

je verlangt naar het studentenleven waarin je tot in de vroege uurtjes je scriptie afmaakte een dag voor de deadline. met een kop koffie en superfocus. nu…wil je het liefst iedereen die in je buurt komt afmaken, dit werkt zo toch niet. pleh!

waar jij behoefte aan hebt is: theo.

van seo naar theo

theo staat voor thuiswerk effectiviteits optimalisatie. sommige kiezen voor thuiswerk energie optimalisatie. it’s up to you. je gaat nu voor 3 superfocus momenten van grofweg 1 uur per keer. zo kom je diep genoeg in de stof, maar de tijd is overbrugbaar met de zelfstandigheidsboog van je kinderen, je kat/hond/cavia en je wasmachine.

die voorjaarsschoonmaak begint dit keer al in maart. ga ervoor poets die frustratie van je af. lap de ramen, ruim die zolder op en lees dat boek. straks als tijd weer schaars is had je gewild dat je van de nood een deugd had gemaakt.

tactiek

operatie dauwtrappen is begonnen. voor het ontwaken van je jongste kroost heb jij de eerste meters al gemaakt. in de ochtend probeer je nog even een sessie te doen terwijl de kinderen naar paw patrol kijken. of je gaat nog voor een middagsessie. je wisselt af met je wederhelft of probeert bij het vallen van de avond nog even een paar prangende mailtjes te beantwoorden. zo kunnen je collega’s de volgende dag ook weer verder.

8 uur is kansloos

die 8 urige werkdag is per definitie kansloos, nu al helemaal. wie met de fabrieksmindset op werk thuis gaat zitten werken heeft aan 1 cursus angermanagement niet genoeg. “ok boomer” door een lage ranking van theo krijg je ook niks voor elkaar. je frustratie bouwt zich op en voor je het weet ben je extreem licht ontvlambaar. in tijden van isolatie brengt dit een kettingreactie met zich mee. ook humeur is besmettelijk!

waar is theo als je hem nodig hebt?

heb je een telefoonbereikbaarheidsdienst, los je collega’s dan af. jij de ochtend ik de middag. beter een ochtend druk dan een dag uitgeknepen. je houdt het thuis niet vol. dit gaat nog wel even duren, zorg voor kleine piekmomenten en flatten de curve juist niet. gedeelde smart is halve smart. je wordt ondanks de afstand nog closer met je collega partner in crime.

tijdwinst

je bent inmiddels thuiswerken verder aan het optimaliseren. voor je het weet heb je het dusdanig ingericht dat je merkt dat je bakken met tijd over hebt. die je direct weer kwijt bent aan het thuis lesgeven. nee het ligt niet aan jou, die rekenmethode is echt bijzonder ingewikkeld.

kortom, ga ervoor: zet je schrap. help elkaar en zorg goed voor theo. maak ook gebruik van deze tijd thuis. als we op het werk zijn verlangen we naar thuis en thuis verlangen we naar… het kantoor.

theo makes your life a lot easier.

relativering

we maken hier natuurlijk een grapje van. het werk gaat gewoon door en er zijn belangrijkere dingen in het leven. er zijn nu ook beroepen die onder druk staan. het leed dat thuiswerken met zich meebrengt is te relativeren. neem deze tijd zoals die is, laat de oude werkdag gaan en let goed op je eigen energie. zorg ervoor dat je niet te prikkelbaar wordt, want hoe we het wenden of keren: verplicht thuiswerken voelt even onvrij als verplicht op kantoor werken.

eerste hulp bij theo

wij staan organisaties graag bij om verder te kijken dan deze paar weken. eerste hulp bij theo is altijd gratis: mail ons ook als je geen theo heet.

vitaliteit en duurzame inzetbaarheid staat samen met anders werken vanaf nu definitief op de agenda. experimenteer nu met jouw ideale werkdag en we helpen je graag verder met het invoeren van de werkvierentwintigmethode als straks alles hopelijk weer back to normal is. al wordt anders werken wel het nieuwe normaal.

be like theo, optimaliseer je werkdag

 

 

 

 

 

ik werk 4 x 9

werkvierentwintigstructurenwerkweek4 daagse werkweek9 uurkinderenmantelzorgwerkweek

werk jij 4 x 9 uur om toch die fulltime aanstelling te houden met het bijbehorende salaris? oei… zo houd je het systeem tevreden, maar zo benadeel je op lange termijn jezelf en de organisatie. we begrijpen dat mensen dit doen. we hebben uren en salaris aan elkaar gekoppeld, mensen werken 4 x 9 om toch die fulltime aanstelling te houden, maar is dat wel zo verstandig?

de medewerker geeft eigenlijk aan dat hij of zij behoefte heeft aan een dag vrij in de week om iets anders te doen. vaak is dit zorgen voor een kind. maar dit kan ook gaan om het uitoefenen van een hobby, mantelzorg you name it. die 4-daagse werkweek, dat is namelijk geen slecht plan. dat is juist super! zo heb je door de week meer tijd voor andere dingen en is het weekend er niet om op te laden. zo ga je frisser de week uit en het weekend in.

It is worth bearing this in mind when considering the four-day week (this means fewer hours, rather than the same number of hours compressed into fewer days). It seems radical, but isn’t. We are adaptable creatures – within a matter of months, or even weeks, this new routine would feel quite normal.

we weten dat mensen na 3 uur ongeveer nog 50% leveren. na 6 uur is de prik er wel uit. af en toe wat langer werken is niet erg. maar na 8 uur ben je echt niet meer van waarde en creëer je zelfs negatieve waarde, voor de kwaliteit van je werk en voor je eigen gezondheid.

oftewel je krijgt op lange termijn minder gedaan in 9 uur dan in dagen van 6 tot 8 uur. mensen worden nu eenmaal moe, fysiek en mentaal zit er een grens aan je belastbaarheid en aan je herstelvermogen. bij veel bezigheden zoals sporten is het zo dat de mate van je prestaties afhangt van de mate waarin je herstelt en dus weer een inspanning kan leveren.

veel mensen erkennen dat ook, maar ondanks dat ze niet geklokt worden (of zelf klokken) hangt er nog steeds een zweem van uren maken rondom het werk. je voelt je soms zelfs een beetje schuldig als je eerder stopt (dit wordt introjectie in de motivatieliteratuur genoemd). er bestaat zelfs zoiets als het guilty vacation syndrome.

als we aanwezigheid en uren maken boven resultaat en inzetbaarheid blijven plaatsen dan heeft niemand daar baat bij

niet iedereen is in staat om dit te doen omdat sommige beroepen simpelweg om bezetting gaan. dan is de 4 daagse werkweek, zeker niet als je kostwinner bent (of alleenstaand) niet tot nauwelijks mogelijk (het maakt het voor veel mensen dan wel erg krap). daarom zijn we ook voor het basisinkomen. zo maakt het niet uit welk werk je doet. er zijn al veel mensen die aangeven dat ze nu 3 dagen werken omdat 4 dagen niet meer onderaan de streep oplevert (dit komt door ons belastingstelsel incl toeslagen dat zorgt voor een armoedeval).

we zijn voorstander van gelijkwaardigheid en mensen de vrijheid te geven om die keuze te maken. het gaat namelijk meer om autonomie dan om tijd. klokken vinden we maar stom. tijd als controlemiddel mag wat ons betreft verbannen worden naar de vorige eeuw. we willen hier dus ook niet verplichten om korter te gaan werken. we leggen uit dat het met productiviteit, kwaliteit en werkplezier weinig te maken heeft. veel mensen werken meer dan ze aan belastbaarheid aan kunnen, met ziekteverzuim en verminderde motivatie & productiviteit tot gevolg.

het is niet de eerste keer dat we horen dat mensen het werk beter gedaan krijgen in 4 dan in 5 dagen. maar dat deze mensen ook aangeven dat ze er wel 20% in salaris op achteruit zijn gegaan. ze maken bewust de keuze, maar dat staat haaks op hoe we werk waarderen. als we aanwezigheid en uren maken boven resultaat en inzetbaarheid blijven plaatsen dan heeft niemand daar baat bij.

heb jij het boek: echte mannen werken 4 dagen al gelezen?

de filosofie, meer is altijd beter en no pain no gain levert dan juist averechtse uitkomsten op. op het werk is het niet anders. word jij gedurende de week meer vermoeid heb je elke nacht net iets meer slaap nodig? heb jij het weekend nodig om echt op te laden? juist.. dan is er dus al sprake van energie, focus en scherpte verlies… dat vindt al plaats op de 2e werkdag na het ‘weekend’. dit vergroot het aantal fouten, ongelukken en daarmee dus ook het ziekteverzuim.

aan de 4 x 9 uur oplossing (vaak nog exclusief pauze, wat ook best gek is) kleven vooral gezondheids- en kwaliteitsrisico’s. wat denk je van de terugreis in de auto? wat denk je van de foutmarge op het werk? van je prikkelbaarheid thuis? van die snelle korte termijn keuze qua voeding?

we hebben dan wel de uren gemaakt maar uiteindelijk is het resultaat negatief op alle fronten. dit ontstaat door de wet van het afnemend grensnut en doordat er nu iets nieuws optreed, tijd en energie schaarste. dit is even schadelijk als geldzorgen en langdurige blootstelling aan stress. 

heb jij de puf om na een lange dag nog te gaan sporten? heb jij nog de mojo? grote kans van niet. je prefrontale lob is namelijk gekrompen. dit is de plek waar je motivatie, creativiteit en je empathie wordt bepaald. waar heb jij als eerste last van?

a: prikkelbaar/kort lontje

b: geen puf

c: slecht/onrustig slapen

d: all the above

e: nergens.

als een medewerker aangeeft graag een dag minder te willen werken. ga dan met elkaar in gesprek. vaak is er meer mogelijk dan er in eerste instantie gedacht wordt. pas de werkvierentwintigmethode toe en je zult zien dat er misschien een klein beetje water bij de wijn gedaan moet worden, maar dat iedereen er dan wel beter van wordt. de arbeidsrelatie is er 1 van een langere termijn en daarmee dus wederkerig.

dit vraagstuk alleen instrumenteel benaderen is dan onverstandig. dat instrumentalisme noemen wij de fabrieksmindset op mens, werk en inkomen, ook wel bekend als het scientific management. een managementfilosofie die een niet al te hoge pet op had van mensen. taylor, de bedenker van deze filosofie dacht dat mensen geen intrinsieke motivatie kende en daarom altijd geprikkeld diende te worden. dit in combinatie met het meetbaar maken van werk zorgde voor het klokken. dit past misschien wel in de fabrieken van 100 jaar geleden, maar vandaag de dag weten we inmiddels veel meer over motivatie, productiviteit en gezondheid.

de consequenties van verkeerd beleid is dat mensen minder functioneren en zelfs ziek worden. wij maken ons vooral zorgen om het onzichtbare verlies van welzijn & motivatie. laten we wat meer rekening houden met de wetenschap rondom productiviteit, motivatie en vitaliteit. geef dan de 6=8 filosofie (of in dat geval 6=9 filosofie) eens een kans. wij helpen organisatie met anders denken en vooral anders doen. we helpen organisaties met het opnieuw invullen van personeelsbeleid waarbij we afscheid nemen van het scientific management.  voor meer informatie, neem dan contact met ons op!

en nee, korter werken is niet voor luie mensen. het heeft zoveel meer voordelen dat we het zeker een poging waard vinden. doe mee met de pilot van werkvierentwintig. 6 weken lang, een 4 daagse werkweek van ca. 4 a 6 uur en ervaar het zelf.