mini vakantie

waarom verguizen we de ‘deeltijdcultuur’

motivatie4 daagse werkweekbetaald werkemancipatiefix the systemonbetaald werksociale innovatie

het ene naar het andere krantenbericht gaat erover: de deeltijdcultuur. mensen (vooral) vrouwen zouden een paar uurtjes meer moeten werken (en dat lost al onze tekorten op). de deeltijdcultuur zou emancipatie tegenhouden. immers vrouwen werken gemiddeld 26 uur en mannen gemiddeld 37 uur. hierdoor zijn vrouwen kwetsbaarder en minder financieel onafhankelijk dan mannen, maar inmiddels is het meer bashen geworden dan de oorzaak aan te pakken.

vrouwen werken 26 uur betaald, maar doen nog het gros van het onbetaalde werk. dat de vrouw vaak minder gaat werken bij de komst van een kind komt deels ook door de loonkloof. het is dan vaak economisch logischer voor gezinnen dat de vrouw wat minder gaat werken ipv dat de man wat minder gaat werken. daarmee houden we oude rolpatronen in stand. waar in de jaren 70 er nog een kostwinnersmodel was, is het nu dat beide ouders deels moeten werken, maar ondertussen blijft het huishouden nog liggen, voor in het weekend. sommige noemen het al hun weekend side gig.

de redenen die vaak genoemd worden zijn heel legitiem, ook in bovenstaande column (klink even op de link emancipatie tegenhouden).

– meer werken loont niet. dat komt deels doordat er kinderopvang betaald moet worden, toeslagen verdwijnen en er vaak meer kosten gemaakt worden.

daarom pleit werkvierentwintig voor een basisinkomen, zodat we ten eerste al het onbetaalde werk waarderen (mantelzorg, ouderschap, studeren). dingen die indirect van waarden zijn voor onze samenleving maar die we nu economisch op 0 waarderen en waar het soms zelfs ten kosten gaat van de mensen zelf. met een basisinkomen laten we betaald werken direct lonen en mensen zijn minder financieel afhankelijk van werk of opdrachtgever, maar dus ook de partner.

de hoofdvraag is natuurlijk of die 5 daagse werkweek en de 40 urige werkweek zo zinvol is. je kan van ons verwachten dat we dat niet vinden. wat kunnen we niet al doen met de tijdswinst als we niet meer 5 dagen in de week 8 uur per dag (exclusief reistijd) onderweg zijn. hoe zouden we dan ook de zorgtaken kunnen inrichten? waarom gaan we niet voor de 4 daagse werkweek zodat er ook in de zorgtaken meer gelijkwaardigheid komt. daar hebben mannen en vrouwen beide baat bij.

het is dus hoog tijd dat we het systeem ter discussie stellen en onze kijk op betaald en onbetaald werk opfrissen. niet fix the women of men, maar fix the system.

 

 

 

 

misverstand: omdat iets leuk is hoeft het niet gratis te zijn.

motivatiebetaald werkikigaionbetaald werkprettig productief

omdat iets leuk is hoeft het niet gratis te zijn. “hé louis, vind je het leuk om mee te werken aan…wil je een keer bij ons aanschuiven…kom je bij een pizzapuntsessie, benen op de tafel of wil je een keer sparren… zo begint het vaak en dan is de strekking vaak al duidelijk. of je zonder vergoeding op wil komen draven, mee wil doen en je kennis wil delen. want er is geen budget en jij vindt het toch zo leuk!

ik ben de beroerdste niet hoor, begrijp mij niet verkeerd, maar er gaat hier een hele grote misvatting onder schuil. omdat iets leuk is hoeft het niet gratis te zijn! zo hoeft betaald werk ook niet per definitie vervelend te zijn. als het goed is heb jij baan met werkzaamheden die je leuk vindt, waar je voldoening uit haalt, wat je belangrijk, waardevol, leerzaam en of interessant vindt. dat je ervoor betaald wordt is niet meer dan logisch. jullie zullen het wel kennen onder de term ikigai.

toch lijkt het als je eenmaal zelfstandige bent meer regel dan uitzondering dat je onbezoldigd meewerkt en ben je bijna een hork als je het niet doet. de overheid of semi-overheidsorganisaties spannen hier de kroon. van ervaringsdeskundige die met pijn en moeite reiskosten vergoed krijgen tot provincies en netwerkorganisaties zonder budget. vaak in het bijzijn van mensen die allemaal in loondienst zijn en ‘hun uurtjes maken’. het is wat ik noem onderdeel van de loonslaafcultuur. ik heb het zelf allemaal ook meegemaakt toen ik net begon.

om nog maar te zwijgen over hoe zzp’ers vaak weggezet worden: het zijn dikwijls geldwolven of mensen die ‘snel rijk’ willen worden. ik kan mij dan redelijk inhouden als iemand dat zegt, maar stiekem gun ik ze 2 jaar lang ondernemerschap. heel af en toe denk ik: mogen de vlooien van 1000 kamelen jouw oksel teisteren. deze beeldvorming lucht dan aardig op;)

ik ben dus met gratis werken gestopt en het bevalt mij goed. mijn werk heeft waarde(n), dat mag gewaardeerd worden en geef ik niet weg. om nog maar te zwijgen over mijn tijd, energie en inzet. het is alsof de bakker zijn broden weggeeft, alsof de cabaretier een vrije inloop heeft of alsof de tandarts altijd wel een gaatje heeft. deze wat rebelsere blog kan je zonder te betalen lezen, tot hier houdt mijn gratis op.

mijn tip aan alle (beginnende) ondernemers: doe het niet. denk niet dat je er goodwill mee kweekt of het juiste doet. want het is maatschappelijk zo belangrijk. ook jij moet je huur of hypotheek betalen en is mindere tijden zullen ze andersom echt niet milder naar je zijn. het is het verschuiven van de kosten naar andere toe, in dit geval jou. het probleem is het te kort aan budget. netwerkorganisaties die ‘samenwerken’ met gesloten beurzen leveren vaak personeel, maar laten de ‘inspiratiesessies’ onbezoldigd, noemen het dan vervolgens heel hip co creatie of andersoortige hippe termen. stop daarmee. jullie gaan toch weer op in de waan van de dag.

dan nu voor de lol even een klein sociaal experiment, beeld je eens in dat als je in loondienst bent je 1% of misschien wel 2% gekort wordt op je jaarsalaris? omdat je het werk toch zo leuk vindt. dan is de wereld te klein. moraal van het verhaal: leuk werk kan ook leuk betaald worden & verplaats je eens in een zelfstandig ondernemer.”in werkvierentwintig terminologie noemen we dat: prettig productief. oftewel, waar ben je goed in & waar kom jij je bed voor uit en waar krijg je voor betaald “ook jij wil gewoon-lekker-werken”.