gratis opleiding in de tijd van de ‘baas’

motivatieeigen tijdgratis opleidingpauze

in mijn eerste baan na het afstuderen kreeg ik een baan voor 28 uur bij de opdrachtgever, 4 opleidingsuren bij de detacheerder aangeboden. dat betekent dat ik elke 2 weken een opleidingsdag had. maar dat was nog niet alles, ik mocht (moest) in mijn eigen tijd nog een cursus volgen.  ik vond het destijds al raar, maar er was geen beweging in te krijgen. tot de cursus is het nooit gekomen, ik had de biezen al gepakt en misschien was de verleiding om in eigen tijd een cursus te volgen er ook wel onderdeel van. het maakte mijn wil om te leren en mijn arbeidscontract er niet aantrekkelijker op…

ik hoor het vaak dat er een bepaalde constructie (studiekostenbeding) wordt bedacht waardoor mensen als ze vroegtijdig de organisatie verlaten ze alsnog de investering van de opleidingskosten moeten terugbetalen. het werpt een drempel op om een cursus te volgen en bovendien straalt het ook geen vertrouwen uit. in een werkrelatie die daarop gebaseerd is zal loyaliteit en wederkerigheid ook minder ruimte krijgen.

“sommige werkgevers zijn een paar jaar geleden dat studiekostenbeding overeengekomen, maar die afspraak vervalt nu door de nieuwe richtlijn. dat heeft een grote impact en gaat tot veel irritatie leiden bij werkgevers. die zeggen: als ik dit had geweten, had ik die opleiding niet betaald.” bron: gratis cursussen en een regelmatiger rooster: dit verandert er in je arbeidscontract

het doet mij denken aan de bekende vragen van een directeur aan de hr manager:

wat als we in in onze mensen investeren en ze verlaten ons?

waarop de hr manager antwoordt:
wat als we niet in ze investeren en ze blijven?

investeren in mensen is nog nooit zo belangrijk geweest. is het niet om de uitstroom te beperken en talent te behouden, maar ook op nieuwe mensen aan te trekken. heb een beetje vertrouwen in mensen en als je dat niet hebt: wantrouwen en controle hebben ook een prijskaartje. reistijd, pauze, cursustijd was allemaal eigen tijd. van mij mag tijd wel in de prullenbak en is het tijd voor sociale innovatie met werkvierentwintig. of anders gezegd: f*ck uren.

niet merkbaar wel significant

motivatieno pain no gainpauzerustuitgerustvermoeidwork hard play hardzelfoverschatting

na 4 bier kan ik nog makkelijk rijden of ik kan prima met 4 uur slaap. ik maak weken van 50+ uur. hoor je dit ook wel eens om je heen? een typisch geval van iets dat niet merkbaar is maar wel significant. mensen met alcohol op reageren significant later op voorvallen. mensen die een slaaptekort hebben functioneren significant slechter. het is zelfs zo dat slaaptekort onderschat wordt en erger kan zijn dan een glaasje teveel. “uit ons onderzoek (Jongen en collegae, 2015) blijkt dat 24 uur wakker zijn een groter effect op slingering laat zien dan de legale limiet voor rijden onder invloed van alcohol.” (bron).

niet merkbaar

nu denk jij, ja natuurlijk dat weet ik wel, maar slaaptekort en dus ook vermoeidheid beïnvloed je functioneren enorm. het is 1 van de redenen dat pauze juist goed is voor je productiviteit. het is dan ook vreemd dat pauze als eigen tijd wordt gezien. algoed dit is een andere discussie die valt onder de naam werktijd. de vermoeidheid die mensen gedurende de week opbouwen heeft ook een significante invloed op je vermoeidheid cq je herstelvermogen. hier zit dan ook precies de crux bij de 8 of 9 urige werkdag. mensen die hele lange dagen maken en weinig rust pakken functioneren significant minder goed, maar ze merken het zelf niet.

zelfoverschatting

mensen zijn helemaal niet in staat om effectief zo lang te werken. de optimale werkdag ligt tussen de 4 en de 6 uur. bij intensief cognitief of fysiek werk zelfs onder de 2 uur, bij goede gezondheid. door korter te werken ben je misschien op maandag minder productief maar door de week geen wel. doordat het effect van de vermoeidheid heel geleidelijk is merken we niet dat we langer doen over het werk. je geheugen neemt af en je moet vaker je werk controleren. denk bijvoorbeeld alleen al aan het onthouden van een bepaalde lengte, een cijfercombinatie uit je excelsheet. doordat we het niet merken denken we dat we het wel kunnen. in bovenstaand artikel wordt er mooi verwezen naar wat ze noemen: Illusory Superiority. het kan zijn dat jij ook aan zelfoverschatting lijdt. dit wordt ook wel het optimisme bias genoemd.

maar dit verhaal geldt niet voor jou

 jij hebt op (on)verklaarbare wijze een dusdanige skillset opgebouwd dat je bovenmenselijk bent. ik kan je natuurlijk in deze waan laten, maar doe het niet. doordat we denken dat we beter zijn dan de gemiddelde chauffeur (statistisch gezien kan dit niet) werken we alsof we machines zijn. machines worden niet moe, kunnen goed repetitief werk doen en hebben af en toe wat onderhoud nodig. mensen daarentegen, mits goed uitgerust, zijn juist beter in het bedenken van oplossingen. dingen die niet gestandaardiseerd zijn. dingen waarvoor de menselijke inschatting nodig is. 

mindset van schaarste

we komen dan zoals het heet in een mindset van schaarste. dat scheelt 13 IQ punten. nu is het zo dat een lange werkdag vaak ten kosten gaat van bijvoorbeeld het sporten (meestal in de avond). je kan wel nagaan welk effect dit over 5 of 10 jaar heeft. door die ene keer sporten over te slaan is het niet merkbaar, maar op termijn neemt je conditie er significant van af als je dat vaker doet. 1 van de grootste problemen is dan ook dat mensen niet meer het vermogen hebben om het initiatief te nemen en erop uit te gaan. de prefrontale cortex, de plek waar je motivatie, creativiteit en empathie wordt bepaald neemt af gedurende de dag. dit sluipt door ook tijdens het werk. voor je het weet kruipen de kilo’s eraan en neemt de conditie af. dat heeft dus ook effect op je effectiviteit en productiviteit op het werk. misschien niet merkbaar op korte termijn maar wel significant. 

piekbelasting geen probleem

let wel, mensen kunnen dus prima een piekbelasting aan. of dit nu fysiek, mentaal of emotioneel is. we hebben er als compensatie wel rust voor nodig en dat zal iedereen vroeg of laat meemaken, van de verhuizing tot het overlijden, van een deadline tot even een financiële tegenvaller, maar structureel kunnen we dat niet.

theorie van het matras

we komen dan ook pas in actie als we het zelf ervaren. als we de kilo’s zien of dat we er gehinderd door worden. dat is ook logisch en geldt ook voor mij, het is heel menselijk. hierbij moet ik altijd denken aan het theorie van het matras. we liggen al te lang op hetzelfde matras, hebben rugklachten, gaan veelvuldig naar de fysio, maar de oorzaak pakken we niet aan. pas als de veer door de voering prikt kopen we een nieuw matras. het is dan ook verkeerde zuinigheid die op korte termijn geld bespaart, maar op lange termijn ben je een veelvoud kwijt aan de neveneffecten van een slechtere nachtrust en niet te vergeten de ritjes naar de fysio.

no pain no gain….?

de winst die we kunnen halen bij de korte werkweek heeft naast een lagere foutmarge ook te maken met een verbeterde herstelvermogen. zo herstel je beter van een korte inspanning dan een langere inspanning. ik neem daarin graag het voorbeeld van de 60 van texel waar ik nu voor aan het trainen ben. ik herstel van een 10 tot 15 km loop beter en sneller dan van een 20 tot 30 km loop, waardoor ik uiteindelijk met meer relatief kortere loopjes meer km’s kan trainen.

het is in zo’n voorbereiding dan ook zinloos om meer dan 30-35 km achter elkaar te trainen (op de piek). de hersteltijd neemt meer toe dan de afstand, waardoor je een paar dagen niet of nauwelijks kan trainen. je conditie is niks anders dan het vermogen om na een inspanning weer te kunnen inspannen. het idee van no pain no gain is dan ook een achterhaalde ’trainings‘filosofie die op het werk ook nog maar te vaak gebezigd wordt onder de noemer: work hard, play hard. een recept voor burn-out en lange termijn middelmaat. bij topsporters leidt dit keer op keer tot uitval en maar een korte periode van presteren aan de top.

korte termijn versus lange termijn

zelf heb ik het genoeg meegemaakt, mensen die de werkdag uitrekken naar 8 of 9 uur terwijl ik al rond 14:00 het werk gedaan had. we verzinnen er een uitsmeer strategie op maar komen wel murw thuis. ik maak zoals je kan lezen dan ook geen uren, maar lever resultaat. de prikkel om voor uren te betalen houdt dan ook een onnodig systeem in de lucht. maar veel mensen kijken mij vreemd aan als ik zeg voor een 24 urige werkweek ben (4 dagen van ca. 4 a 6 uur). ik moet dan maar salaris inleveren.

dat mensen dat denken komt omdat ze zelf niet merken dat ze minder gaan functioneren. hier zit dan ook het probleem. op maandag hebben degene helemaal gelijk, dan ben ik wat eerder weg en verzetten ze meer werk (dit legitimeert een hoger salaris op maandag), maar een werkweek gaat verder dan maandag of 1 week of jaar, laat staan 40 of 50 arbeidsjaren. het zou maar zo kunnen dat je dan nog lid bent van de flat earth society. op de plek waar jij staat hadden deze mensen helemaal gelijk, zoom je uit, dan verklaar je ze voor gek. tot die tijd worden de mensen die verkondigen dat de wereld rond is op de brandstapel gegooid.

wil je ook een effectievere werkdag en werkweek en je afmelden voor de flat earth society?;) doe dan mee met de pilot van werkvierentwintig (ook mogelijk i.c.m. de sportvierentwintig). aanmelden of meer informatie kan door te mailen naar info@werkvierentwintig.nl