de wet van parkinson
vandaag willen we je kort vertellen over de wet van parkinson (niet te verwarren met de ziekte van parkinson). de wet luidt als volgt: werk vult zich met de tijd die ervoor beschikbaar is. hoe meer tijd je hebt hoe meer je in detail kan treden en hoe meer/langer je het eventueel kan uitstellen. het grote voordeel van de kortere werkdag is dan ook dat we wat minder treuzelen, minder micro managen en wat eerder spijkers met koppen slaan. oftewel: je werkt nog even snel die mails af en je kauwt er niet onnodig lang op, veel problemen lossen zich ook op zonder tussenkomst van anderen (management by ommission, semco).
het verhoogt de zelfredzaamheid en het zelfvertrouwen van mensen doordat ze zelf kunnen beslissen wat het beste is. het kost immers meer tijd & geld (ook motivatie) door dit door allerlei lagen te laten gaan…dan af en toe een keer een fout te maken (type I of type II fouten). waarbij de informatie vooral bij de uitvoerende mensen zelf zit en niet bij managementlagen (mensen op de werkvloer zijn in het bezit van wat men noemt: informatie suprioriteit).
door het inkorten van de werkdag hebben we de meest ineffectieve uren geskipt. die waren toch niet van toegevoegde waarde voor de resultaten van de organisatie en die kan jij dan weer besteden aan iets anders (gezondheid, relaties, sport, vrijwilligerswerk etc).
lees ook >> de managementerfenis van het Angelsaksische denken 75 jaar na d-day & hoe professionele ruimte (empowerment) en control elkaar kunnen versterken!
nu is er in veel organisaties geen of zelfs een averechtse prikkel om sneller en beter te werken. want je moet immers toch je uren maken. de wet van parkinson wordt zo in stand gehouden. de wet van parkinson is ook toe te passen op onze drang naar management. zo schijnt de bureaucratie tussen de 5 & de 7 % per jaar te groeien (zonder aantoonbare reden).
zo creëren we banen (en onderdanen) en ze houden we elkaar bezig (werk is goed). vooral bij de overheid, al is bureaucratie niet zozeer gekoppeld aan overheid of de markt. om nog maar te zwijgen over onze drang tot (online) vergaderingen…
(de trivialiteitswet van parkinson houdt in dat er meer tijd en energie wordt verspeeld aan kleine onderwerpen dan aan de grotere onderwerpen). de volgende keer dat je in een zoommeeting stapt: zorg dan dat je deze 2 wetten in je ooghoeken zichtbaar houdt! werkvierentwintig houdt daar niet van.
1: we zijn dwars van bureaucratie en voor eenvoud.
2: tijd is altijd van jezelf: pas daarom de 6=8 filosofie toe
3: perfectie bestaat niet. “it’s about progress not perfection, uit de film the equilizer.” zo schrijven wij blogs in een uur van inspiratie en niet over 2 dagen verdeeld. we passen de blog aan naarmate we fouten zien. als we voor perfectie gingen dan had een blog veel meer tijd, geld en energie ingenomen zonder dat het van waarde was voor de blog en de boodschap in de blog.
daarom denken wij als een wetenschapper maar handelen als een stratenmaker. met de filosofie die we van de vrije denkers hebben onthouden: na stap 1 komt stap 1, of in het geval van tuinvierentwintig na klinker 1 komt klinker 1.
lees ook: worden parttimers onderbetaald en fulltimers overbetaald?