is de hond uitlaten werktijd?

motivatieonzinprivetijdurencriteriumwerktijd

met deze hamvraag liep ik rond, jawel, toen ik met de hond liep. de meeste mensen zullen denken: nee, je hond uitlaten is een privé aangelegenheid en dus is het geen werk(tijd). ik had de vraag ook anders kunnen stellen: is nadenken terwijl je wandelt werktijd en wat nu als je ook je hond meeneemt? nu wordt het al wat minder klip en klaar. want waarom zou je achter een laptop alleen na kunnen denken en tegelijkertijd bestempelen als werk(tijd), terwijl je misschien juist als je beweegt (hell yeah) je beter na kan denken en meer ontspannen bent? je brein komt dan in het default mode network en is in tegenstelling tot de active mode network een stuk creatiever. voor je het weet heb je dat eureka moment.

waar het mij natuurlijk om gaat is de zin en onzin om dingen als werktijd te bestempelen, weten dat het gros van de mensen niet meer in een fabriekssetting werken. die fabriekssetting werd gevormd op basis van het scientific management. daarin was het werk meetbaar en controleerbaar, was wantrouwen de basis en intrinsieke motivatie afwezig. fundamenten die we vandaag de dag nog steeds gebruiken ook al heeft de wetenschap deze filosofie al ontkracht.

wat nu als we mensen minder vastpinnen op tijd of locatie, omdat het werk niet controleerbaar of meetbaar meer is (en je dat ook niet altijd moet willen), de mensen in de basis te vertrouwen is en ze tot het bot toe gemotiveerd zijn? zouden we dan nog steeds het kunstmatige onderscheid maken tussen werktijd en privétijd. waarmee we impliciet mensen ook ontmoedigen om ‘met de hond te wandelen’ terwijl dat misschien juist wel het middel was om tot die oplossing te komen. of even op te laden zodat er in de middag weer geconcentreerd gewerkt kan worden? immers werken gaat niet hoe je af kan zien maar hoe je herstelt. door ’te blijven werken’ bouw je afvalstoffen op, als dat cognitief is dan is dat glutamaat (lees er in dit artikel uit de NRC meer over >> waarom je moe wordt van van diep nadenken.

als dat fysiek is gaat het om de eentonigheid van werkzaamheden en dat kan leiden tot overbelasting en uitputting. wist je bijvoorbeeld dat er zoiets bestaat als de fysieke inspanningsparadox. dit artikel noemt het de industriële atleet.

nu zit ik zelf met een probleem, want misschien doen jullie op het werk niet meer aan zichtbaar of onzichtbaar klokken, maar onze belastingdienst wel. zo hebben zelfstandige een urencriterium, waarbij er aangetoond moet worden wanneer er gewerkt is. terwijl zelfstandige zelden nog in ‘uren’ denken. dit is wat de belastingdienst op hun website schrijft.

“u moet de hoeveelheid tijd die u aan uw onderneming besteedt wel aannemelijk kunnen maken. u kunt dat bijvoorbeeld doen aan de hand van uw agenda, offertes, urenbriefjes en facturen.”

er zitten nogal wat aannames onder deze maatstaf en stel dat je dan de maatstaf uren legitiem vindt, los van de uitvoerbaarheid dan is de hoogte van het urencriterium arbitrair. wie zegt namelijk dat 1225 uur per jaar de meest effectieve manier van werken is (ik heb daar mijn redelijk goed onderbouwde twijfels bij). en wat was de bedoeling van het urencriterium eigenlijk? het compenseren van het ondernemersrisico (dat kan dus zijn dat je wellicht geen werk hebt ‘en geen uren maakt’).

algoed, kunnen we gewoon niet stoppen met deze uren onzin? laat je hond lekker uit, ontspan of span je in. achter je laptop zitten staat niet gelijk aan werken, zo staat wandelen ook niet gelijk aan privé. we weten het simpelweg niet meer. werk vandaag de dag is anders ingedeeld dan in 1923. en ja ook het urencriterium mag dan weg. dat vervangen we net zoals de toeslagen door een basisinkomen. de fundamenten die aan het basisinkomen ten grondslag liggen zijn een stuk moderner en wetenschappelijk gegronder dan het urencriterium en alle onzinwerkheden die we eromheen gecreëerd hebben.

kunnen jullie wel hulp gebruiken bij een frisse kijk op mens, werk & inkomen en wellicht je beleid erop aanpassen (knipoogt naar de belastingdienst). dan help ik je vanuit werkvierentwintig graag. denk je nu, dit is de grote onzin! neem de blog dan ter kennisgeving aan en blijf op uurbasis werken, maar dan wil ik ook wel dat je dat doet op basis van zuivere speeltijd met een stopwatch om je nek, maak een staafje tijdschrijven voor tijdschrijven aan, succes! 

nog even dit: als je het leuk vindt, binnenkort komt het boek uit: echte mannen werken 4 dagen. denk je, wat kijkt die een beetje glazig en gelukzalig uit zijn ogen. dat klopt, ik had zojuist een halve triatlon voltooid.

 

bart & het urencriterium

motivatiestructurenwerkweekbasisinkomenbelastingdienstbelastingstelselboomersbureaucratieeenvoudsociale innovatietijdurencriterium

maak kennis met bart

bart is een zelfstandig ondernemer in de ict. hij kon zijn ei niet kwijt in de loonslaafcultuur en structuur van uren maken. daarom is bart voor zichzelf begonnen. bart heeft een fikse studieschuld maar weet alles van ict. bart weet op welk knopje hij moet drukken. bart lost het daarom dan ook zo op. bart doet niet aan tijd, maar aan effectiviteit. bart is niet lui, maar bart weet goed dat de oude fabrieksmindset op werk niet werkt. er knaagt iets bij bart.

voorwaarden urencriterium belastingdienst

verdienmodel

vroeger was het adagium uren maken. uren x uurtarief was je salaris/omzet.  dat deden we dan ook, dat was het verdienmodel. vergelijken was lastig en pas achteraf mogelijk het is een complex product. van echte marktwerking was ook geen sprake. bart snapt nu waarom alle ict projecten uit de hand lopen. naarmate mensen langer werken worden ze minder effectief. betaal je voor uren dan krijg je uren (en steeds minder resultaat). de beste ideeën kwamen bij bart als ie de volgende dag fris en fruitig weer op kwam dagen, maar zelden als ie tot laat doortrok.

nu bart zelfstandig ondernemer is doet ie niet meer aan die onzin. bart stopt op tijd en maakt geen ‘lange dagen, veel uren’ meer. als er iets niet werkt dan is het dat wel. bart weet ook dat als ze bij apple geen lange dagen, veel uren mentaliteit hadden, dan hadden ze veel eerder de iphone ontwikkeld. ze waren dan namelijk meer empathisch, creatiever en hadden een groter probleemoplossend vermogen. oftewel ze staarde zichzelf niet blind en maakten optimaal gebruik van de denkkracht.

werkdag

bart heeft zich verdiept in de effectiviteit van de werkdag. nu heeft bart een onderhoudscontract gemaakt en zorgt bart voor zo min mogelijk foutmeldingen. hij levert topkwaliteit dan kan bart wat anders doen dan problemen oplossen bij opdrachtgevers. dat is ook 1 van de redenen dat bart op afstand werkt, zodat hij geen reistijd heeft en deze tijd aan zijn kinderen en hulpbehoevende vrouw kan steken. aan nutteloze tijd heeft bart en zijn opdrachtgever niks.

zijn opdrachtgevers betalen voor een werkend netwerk. hij doet op tijd onderhoud en daardoor hebben de netwerken nauwelijks downtime. zijn opdrachtgevers zijn dolblij.. bart en zijn familie ook!

de belastingdienst…geeft echter aan dat je pas een ondernemer bent als je 1224 uur werkt. dan word je gecompenseerd voor het ‘ondernemersrisico’ (met een basisinkomen is deze overbodig). terwijl juist het ondernemersrisico is dat je af en toe geen werk hebt (‘geen uren’ maakt). dus wij zijn ook nog niet helemaal uit de bedoeling van het urencriterium (naast een heel ouderwets loonslaafstructuur-fabrieksmindset op werk na).

gezondheid

terug naar bart. bart heeft door dat tijd niet bijdraagt aan een goed product of dienst. het draagt al zeker niet bij aan zijn gezondheid. bart is slim, levert een goed en betaalbaar contract aan klanten en helpt daarmee de samenleving, zijn gezin en zichzelf. bart is onze held, bart is een echte ondernemer en denkt in meervoudige waardecreatie. bart denkt na.

henk jan is ook ict ondernemer, verhuurt zich per uur en heeft er een week mee lopen stoeien bij een organisatie (waar ze toeslagen uitkeren). henk jan sliep amper en heeft privé afspraken afgezegd. henk jan heeft zichzelf (nutteloos) beziggehouden, want bart zag de crux binnen een oogwenk.

henk jan heeft wel netjes zijn tijd genoteerd. henk-jan leeft in een systeemwereld. tijdschrijven in de zorg wordt niet meer gedaan, maar henk schrijft lekker door en factureerde dat aan de organisatie. hoe meer uren hoe beter…

henk jan was vroeger ook intrinsiek gemotiveerd, maar kwam er al snel achter dat hij hierdoor minder geld verdiende en zichzelf in de vingers sneed. henk jan is eigenlijk een verkapte loonslaaf geworden en heeft een perverse prikkel om meer uren te maken. minder uren betekent minder salaris.

henk jan heeft recht op de aftrekpost, henk jan zit nu echter wel met een burn out thuis. heeft last van suikerziekte, overgewicht, zijn huwelijk liep spaak, maar hij heeft wel voldoende uren gemaakt. henk jan is dolbij dat hij recht op de aftrekpost heeft.

bart niet. bart wist goed met zijn energie, tijd en aandacht om te gaan. henk jan niet.

relax

bart is uitgeslapen, niet gestrest, heeft tijd aan zijn gezin besteed, heeft er tijdens het wielrennen over nagedacht of heeft gewoon heel veel ervaring, maar bart heeft geen recht op de aftrekpost. bart baalt van de fabrieksmindset op werk en inkomen, daarvoor heeft bart een oplossing bedacht. een ict bart. die vervangt bart en maakt de uren voor bart. bart maakt namelijk geen uren maar computers en netwerken. daar hebben zijn klanten wat aan, niet aan zijn uren. bart vindt het urencriterium maar een echt een regeling van een stelletje boomers. hij noemt werken op die manier zelfs bezigheidstherapie voor volwassenen.

lopende band & hybride werkenden

bart is zoals zovelen van ons een modern werkende. dat kan zijn dat hij mantelzorg met werk combineert, maar ook de combinatie van studie en werk of gedeeltelijk in loondienst met daarnaast een nagelstudio om je inkomen aan te vullen. de tijd van vakjes is voorbij. daarom opperen we ook voor een eerlijker, eenvoudiger en transparanter belastingstelsel.

waarin werken altijd loont (financieel of in voldoening). we zullen zien dat er meer problemen ontstaan. denk aan de gepensioneerde zorgmedewerker die nu ingesprongen is en daardoor te veel verdiend heeft en haar huur of zorgtoeslag moet terugbetalen. de waardering leek zo mooi, maar komt als een boomerang terug.

het gros van de problemen veroorzaken we zelf, door een systeem waarin je pas achteraf de rekening krijgt. terwijl de toeslagen en aftrekposten juist bedoeld zijn als ondersteuning dan wel prikkel om extra te werken (te verdienen). dat doen ze beide niet. ook bart heeft er last van.

bart vindt dat het lijkt alsof hij nog achter een lopende band staat pinnetjes in elkaar te zetten als een fabrieksarbeider moet in en uitklokken. bart is toch niet gek… bart weet wel beter, maar bart wordt wel misbruikt in het voorbeeld van de belastingdienst. per slot van rekening komt hij nu ook niet in aanmerking voor de tozo. zijn klanten kunnen niet betalen of zijn afgehaakt en daardoor staat bart nu in zijn blootje en zegt:

dank je wel bureaucratische overheid, dank je wel.

het is tijd voor sociale innovatie. don’t be stupid, be like bart.

nu denk je misschien: wat een gekkigheid. dat is ook een beetje de bedoeling van deze blog. het is een poging om aan te geven hoe stug systemen kunnen zijn, hoe we de systeemwereld en de hele denkwijze erachter vormgegeven hebben. waarmee we het zelfs doortrekken in andere besluitvorming zoals de tozo. onze overheid zit vast in systeemdenken, in rechtmatigheid en in micromanagement. dat komt door oude fundamenten op werk & inkomen. met werkvierentwintig pakken we deze oude idee technologie aan. soms wat rebelser dan andere keren. deze blog was een beetje rebels. hopelijk is de boodschap duidelijk.